DZIECKO HOLOKAUSTUJak pozostać człowiekiem w nieludzkim czasie wojny?"Cypa kołysała dziewczynkę w ramionach i przez chwilę zdawała się być gdzie indziej, odseparowana od rzeczywistości. Nie powiedziała nam nic o wydarzeniach z miejsca, z którego właśnie przybyła, ale nie było takiej potrzeby. Jej wielkie oczy powiedziały nam więcej, niż usta mogłyby kiedykolwiek..."* Wojna to okres, w którym panują inne niż w czasie pokoju prawa i wartości moralne. To czas, gdy w człowieku zabijane są resztki godności, szacunku... Czas prowadzący do dehumanizacji podstawowych wartości. Wojna sieje spustoszenie w psychice człowieka. Ona zwalnia z wielu rygorów moralnych, wyzwalając zachowania, które są nieludzkie, a właśnie podczas wojny uchodzą za normalne. Reakcja ludzi na tak ekstremalne przeżycia wewnętrzne, jakie "funduje" wojna jest różna. Wielu staje się obojętnych na krzywdę wyrządzaną drugiemu człowiekowi, na jego cierpienie, ból. Stają się wyzuci z wrażliwości, zimni emocjonalnie, cyniczni, bezwzględni. "Stałyśmy w kuchni zbyt zrozpaczone, żeby cokolwiek mówić. Moja matka trzymała Rachelę, która dopiero co zasnęła w jej ramionach. Cypa nie próbowała utulić ani pocałować dziecka, bo wiedziała, że gdyby to zrobiła, nie mogłaby znaleźć w sobie siły, żeby ją zostawić. Przesuwała po niej wzrokiem, gdy spała uspokojona w ramionach mojej matki. Wtedy oczy Cypy wypełniły się łzami, odwróciła się i zdecydowanie ruszyła do drzwi. Podążyłam za moimi przyjaciółkami z dzieciństwa do tylnego wyjścia."* W czasie wojny, pomimo ekstremalnych warunków, są też ludzie potrafiący zachować człowieczeństwo, narażając własne życie poprzez ofiarowanie siebie, swojej miłości, pomocy, życzliwość innym. Wiele osób w tym czasie zła i brutalności naraża siebie dla zachowanie godności, pokazując swoją postawą, że warunki są tylko warunkami, a oni pozostaną ludźmi pomimo odebrania im wszystkiego, co potrzebne do życia, pomimo głodu, tęsknoty, strachu... bo właśnie godność dla nich nie ma ceny. A to nie lada wyzwanie w warunkach, gdzie wszelkie normy moralne przestają istnieć. "Wiedziałam, że ja też urodziłam się w Polsce, ale poza Zofią, która powiedziała mi, że moi rodzice byli w niebie, i poza dyrektorką z Fublaines, która mówiła, że moi rodzice zostali zabici podczas wojny, nikt nigdy nie zdradził mi, co dokładnie stało się z moją matką i ojcem, dziadkiem i babcią, i z jakiego powodu. Czy wszyscy zostali zastrzeleni? Kim byli ci ludzie, którzy zabili tyle osób i dlaczego to robili? Na zdjęciu mama nie wyglądała na złą osobę, więc dlaczego musieli ją zabić?"* Wojna to czas pytań bez odpowiedzi. Pytań o okrucieństwo i bezsens... Czas siejący psychiczne spustoszenie, zabijający nadzieję, budzący lęk, poczucie krzywdy, osamotnienie, niepewność, tęsknotę.... "Kiedy Szymon opowiadał mi wszystko, co wiedział, czułam, że zaraz zacznę płakać, ale jakoś się powstrzymałam. Pomyślałam o dwóch dziewczynkach, z którymi dzieliłam pokój w Neve Ha’Yeled i o tym, jak bardzo ich historie mnie przerażały. Ale to, co powiedział mi wujek Szymon, było o wiele gorsze. Było mi żal mamy, która musiała się ukrywać, uciekać, być z dala od rodziny i w końcu oddać mnie, swoje zaledwie roczne dziecko. Pomyślałam o ojcu, dziadku i babci, którzy zginęli w tak strasznych okolicznościach. Czułam dziwną tęsknotę za ludźmi, których nie znałam, może dlatego, że wiedziałam, że kochali mnie jak nikt inny na świecie. W końcu Szymon opowiedział mi o Zofii i Irenie, które zaopiekowały się mną po tym, jak cała moja rodzina została zabita. Zaczęły wracać do mnie zamglone wspomnienia o nich."* "Dziecko Holokaustu" Amiry Keidar to prawdziwa historia dziewczynki cudem ocalałej z żydowskiego getta. To książka oparta na faktach, która sprawiła, że po jej przeczytaniu nie mogę przestać myśleć o jej bohaterach, o ich emocjach, decyzjach, o tym, jakimi byli niezwykłymi ludźmi w obliczu wojny. Książka napisana jest w przystępny sposób, czyta się ją jednym tchem. Jest poruszająca, wzruszająca i pobudzająca do refleksji nie tylko na temat wojny, ale także na temat nas samych. Pozwala zatrzymać się i zastanowić nad swoim życiem, ale i nad tym, jakimi jesteśmy ludźmi w czasie, który nie wymaga aż tak wielkich ofiar. *Fragmenty i cytat pochodzą z książki A. Keidar "Dziecko Holokaustu", Wyd. Filia, 2022 POLECAMY:
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
JESTEŚMY NA FACEBOOKU:
POMAGAMY:
PISZEMY DLA WAS:
|