Psychologia przy kawie: W Psychologii przy kawie witamy Pana Wiesława Bieszke, niezwykłego emeryta.  Panie Wiesławie, emerytura kojarzy się nam z czasem wyhamowania, zatrzymania, odpoczynku. W Pana przypadku jest trochę inaczej.  Obejrzałyśmy  Pana zdjęcia, usłyszałyśmy, że są wystawy Pana prac i postanowiłyśmy się z Panem spotkać. Doskonale wpisuje się Pan w temat naszego miesiąca, temat samorealizacji i rozwoju. Kiedy ta przygoda się zaczęła? Od kiedy Pan fotografuje?

Wiesław Bieszke: Pamiętam swój pierwszy aparat fotograficzny, który dostałem od rodziców. Był to bakelitowy Druh, potem pojawiła się SMIENA - radziecki aparat małoobrazkowy. Po przejściu na emeryturę kupiłem kompakt SONY  a  ostatnio też SONY, ale z dużym zoomem a ręczne nastawy otrzymałem w  prezencie od Dzieciaków.

Ppk: Czy fotografia w jakiś sposób wiąże się z tym, co Pan robił zawodowo?

WB: Uważam, że w jakimś stopniu się wiąże. Pracowałem w stoczni REMONTOWA, byłem tam konstruktorem, technologiem. Przy wykonywaniu dokumentacji trzeba było przestrzegać wiele zasad i przepisów, również międzynarodowych. Przy wykonywaniu zdjęć potrzebny jest dobór odpowiedniego kadru, należy przestrzegać podstawowych zasad trójpodziału i mocnych punktów zdjęcia. Można więc dostrzec powiązanie między moim zawodem, a moją pasją..

Ppk: Wiemy, że bezpośrednio po przejściu na emeryturę nie mógł Pan oddać się całkowicie swojej pasji.

Poznań Główny. Godzina 22.15 i ja z biletem do Warszawy Centralnej. Celem mojej podróży było dotarcie do stolicy na spotkanie, które miało się odbyć o godzinie ósmej rano następnego dnia. Stoję i zastanawiam się, czy mój cel zostanie osiągnięty, gdyż pociągu jak nie było o 21.30 - a taką godzinę mam na bilecie, który trzymam w dłoni  - tak nie ma. Co gorsza, pociąg "widmo" zniknął. Nikt nie ma pojęcia, gdzie jest, co się z nim stało i kiedy przyjedzie?  

Cel. Jest on niezwykle istotny. Bez niego, o czym pisałyśmy w grudniu („Noworoczne postanowienia”), nie ma możliwości, byśmy ruszyli z miejsca. On wyznacza kierunek naszego działania. Jest jak światełko latarni, która wyznacza drogę. Kiedy stanął przede mną cel, którym był udział w spotkaniu w Warszawie konkretnego dnia o godzinie ósmej rano, zaplanowałam drogę i sposób jej realizacji. Wiedziałam, że muszę przedostać się z Łobżenicy, gdzie kończyłam szkolenie o godzinie siedemnastej, do Poznania, a stamtąd do Warszawy. Bilety miałam kupione, ale jak się okazało, po drodze pojawiły się nieprzewidziane przeszkody. Uparcie chciałam czekać na pociąg, ale dotarło do mnie, że nie przejazd pociągiem z Poznania do Warszawy był celem mojej podróży - to była jedynie droga prowadząca do tego celu, ale nie jedyna. Stojąc na dworcu, przypomniałam sobie, że zmierzając określonym szlakiem należy na poszczególnych jego etapach zatrzymywać się i sprawdzać, czy zmierzamy w dobrym kierunku? Należy zwalniać i zadawać sobie pytanie o cel naszej wędrówki, bo czasami znika nam z oczu, a przecież on jest najważniejszy. Tak też wówczas zrobiłam i dotarło do mnie, że trzeba poszukać innej ścieżki, bo pozostanie na dworcu i oczekiwanie na pociąg nie będzie konsekwencją w podążaniu do celu, a jedynie głupim uporem, który może mnie dużo kosztować. 

Psychologia przy kawie: Naszym gościem jest dziś Jacek Kozłowski – doktor psychologii i akredytowany coach ICF, do niedawna prezes polskiego oddziału tej największej na świecie organizacji coachów. 
Ostatnio wiele się mówi o coachingu. Skąd ta nagła popularność? 

Jacek Kozłowski: Myślę, że ludzie mają bardzo naturalną potrzebę rozmowy, dążenia do celów, rozwijania się. Ta potrzeba na pewno była zawsze. Natomiast czasy są takie, że mamy coraz mniej okazji do tego, żeby z ludźmi bliskimi sobie – czy to w rodzinie, czy z przyjaciółmi – spotkać się i porozmawiać. Tak naprawdę coaching jest profesją, która tę lukę w pewien sposób stara się wypełnić.

Ppk: Należy przypuszczać, że wcześniej, kiedy coachingu jeszcze nie było – bo rozumiem, że w czasach początków Steve’a Jobsa, czy Billa Gatesa to chyba o coachingu nie możemy mówić – tę role pełniły inne osoby? Czy ktoś w ogóle pełnił taką rolę?

JK: Po pierwsze myślę, że ludzie są bardzo różni. Osoby, o których wspomniałaś, były – z tego, co wiem – indywidualistami. Niektórzy mają bardzo silny wewnętrzny pęd do innowacji, do rozwoju własnego, czy też rozwoju dziedziny, którą się zajmują. Być może tym osobom wsparcie z zewnątrz – taki zewnętrzny „dopalacz” – rzeczywiście nie jest potrzebny. Natomiast wielu osobom coś takiego z pewnością jest potrzebne, albo przynajmniej pomocne. Coaching wyszedł naprzeciw tym potrzebom, a także naprzeciw zmianom kulturowym, które w kulturze zachodniej nastąpiły: coraz większej indywidualności, oddzielaniu się od rodziny, od przyjaciół. Stąd pewnie pojawiła się ta potrzeba i stąd ta profesja się wyłoniła.

Ppk: W czym tak naprawdę coaching pomaga?

JK: Ważne i pomocne jest odróżnienie coachingu od profesji, które mają dłuższą historię, a przez to są bardziej znane. Często dochodzi do pomylenia, albo przynajmniej braku jasności, jaka jest różnica pomiędzy psychoterapią a coachingiem. Różnica fundamentalna dotyczy tego, że psychoterapia wkracza wówczas, kiedy mamy do czynienia z funkcjonowaniem zaburzonym, tzn. gdy dana osoba traci kontrolę nad jakimś aspektem swojego życia i sama nie jest już w stanie poradzić sobie z wyzwaniami życia codziennego. Gdy mamy do czynienia z jakimś zaburzeniem psychicznym, czy zaburzeniem zachowania, wtedy wkracza psychoterapeuta. Natomiast jeżeli chodzi o coaching, to pierwsza, fundamentalna kwestia: coachowie pracują z osobami, które generalnie radzą sobie ze swoim codziennym życiem, nie utraciły w sposób wyraźny kontroli nad życiem osobistym, czy zawodowym, natomiast czują, że chciałyby czegoś więcej. Czują, że chciałyby w sposób bardziej skuteczny, efektywny, realizować swoje cele – czy to w obszarze życia prywatnego, czy zawodowego.

Ppk: A może to jakaś chwilowa moda? Czy efekty coachingu faktycznie można jakoś zmierzyć, zobaczyć?

JK: Jesteśmy w bardzo ciekawym momencie w naszym kraju, bo z coachingiem jest tak, jak z wieloma wcześniej pojawiającymi się… użyłaś słowa moda i jak najbardziej zgadzam się z tą opinią. Coaching przyszedł do Polski z krajów anglosaskich, z Wielkiej Brytanii i ze Stanów Zjednoczonych. Został najpierw zaadaptowany w kontekście biznesowym. Zachodnie korporacje, które zaczęły się w Polsce pojawiać, przyniosły – przynajmniej niektóre z nich – tak zwaną kulturę coachingową. Ta fala dużej popularności pewnie przeminie, natomiast ja bardzo liczę na to, że profesjonalizm się obroni. Tzn. że osoby, które dbają o swój rozwój, o swój profesjonalizm, które są rzeczywiście skutecznymi coachami, na tym rynku pozostaną.

​Ppk: A są jakieś sposoby mierzenia efektów? Jak to się sprawdza, że to faktycznie działa?

​JK: Oczywiście, że są. Wrócę do podziału, którego wcześniej użyłem, na coaching biznesowy i coaching tzw. życiowy. Oczywiście przede wszystkim świat biznesu mierzy efekty coachingu. Żadna poważna firma, żadna korporacja nie będzie inwestować środków w działania, które nie przyniosą zwrotu z inwestycji. Mamy badania pokazujące, że coaching rzeczywiście przynosi dobre efekty – szczególnie jeśli chodzi o rozwój kompetencji miękkich, ale także rozwój kompetencji menedżerskich. W coachingu życiowym dokonywanie tego rodzaju oceny jest trochę trudniejsze. Bardziej opiera się to na subiektywnych ocenach, których źródłem są klienci. Oni sami mogą stwierdzić, czy udało im się dzięki sesjom coachingowym w sposób szybszy, bardziej efektywny, przynoszący więcej satysfakcji, zrealizować swoje cele życiowe. Rzeczywistość jest taka, że gdyby takich pozytywnych informacji zwrotnych od klientów nie było, to wcześniej czy później zaczęłoby ich brakować.
​

Wygraj książkę „Nie jesteśmy bogami” z autografem autorki. Wystarczy, że wymyślisz pytanie do Pani Jolanty Gromadzkiej – Anzelewicz, pytanie, którego nie zadałyśmy w wywiadzie 15 kwietnia lub po prostu napiszesz komentarz pod postem z wywiadem.

Wybierzemy autorkę/autora najlepszego komentarza lub pytania (postaramy się, aby Pani Jolanta odpowiedziała na nie). Zwycięzcę przedstawimy 29 kwietnia na naszej stronie facebook’owej. Swoje propozycje wysyłajcie przez nasz formularz. Szczegółowy regulamin dostępny jest poniżej.

Zapraszamy! Czekamy na Wasze odpowiedzi!

Zuza? Siedziałam już na widowni przed premierą przedstawienia i nagle ją ujrzałam. Czy to na pewno Zuza?  Wchodząca na salę śliczna blondynka w czerwonej sukience przypominała mi moją koleżankę z liceum. W zasadzie  spotykałam ją co jakiś czas, bo mieszkamy w pobliżu, ale ta jakaś młodsza, subtelniejsza, zgrabniejsza. Nie mogłam uwierzyć i oderwać oczu, aż nagle gasnące światło przypomniało mi, że jestem w teatrze i lada moment rozpocznie się przedstawienie.

Dla Przemka triathlon był pewnego rodzaju magią.  Czytał o tym w męskich czasopismach, widział migawki w telewizji, w których wypowiadali się „ludzie z żelaza”, pokonujący w Half Ironmanie  113 kilometrów na raz o własnych siłach.  Był pełen podziwu. Twardziele o silnej woli. Muszą zmierzyć się w trzech skrajnie różnych dyscyplinach. Pływanie, jazda na rowerze, bieg.  „A może … Czytałem przecież, że ludzie uprawiający triathlon są lepiej zorganizowani, uzyskują lepsze efekty w pracy.” W jego głowie zaczęły pojawiać się marzenia, a przecież to one są motorem wszelkich poczynań… Wiedział, że jeżeli bardzo się chce, to znajdzie się sposób, a nie wymówkę.

Podczas przerwy w foyer natknęłam się na Zuzę. To jednak ona! Nie kryłam mojego podziwu. Przecież dziewczyna, którą miałam w pamięci wyglądała inaczej. Tamta była dobrze zbudowana, trochę przy kości. A teraz stoi przede mną szczuplutka, przyciągająca wzrok mężczyzn subtelna blondynka. „Wyglądasz olśniewająco”- powiedziałam. „To efekt współpracy z dietetykiem i moja silna wola. Zawsze pragnęłam  schudnąć, ale kręciłam się w kółko. Korzystałam z wielu diet i nic. To było ostatnie podejście, po którym w razie kolejnej porażki, miałam zaakceptować siebie w rozmiarze 40 plus”-odpowiedziała z uśmiechem„

Biegam, trochę pływam, z jazdą na rowerze jest gorzej, ale jestem przecież sprawny fizycznie, od zawsze lubiłem się ruszać.”  Przemek postawił sobie ambitny sportowy cel. Wiedział, że jego systematyczność i  konsekwencja  mogą pomóc mu osiągnąć upragniony cel i za rok podejmie próbę startu w zawodach triathlonowych  i będzie marzył o jego ukończeniu.

Wiecie gdzie tkwił problem Zuzy? Wydawało jej się, że ma cel, ale był on nieprecyzyjny. Chciała się odchudzać, ale co to miało konkretnie znaczyć? Zrzucenie 5 kilogramów w ciągu dwudziestu lat? To też przecież odchudzanie. Wraz z dietetykiem Zuza określiła dokąd zdąża, co chce osiągnąć, jaki jest konkretnie cel – czyli jaka waga będzie kryterium jej sukcesu. Ustalili, że realne będzie dojście do niego w ciągu 10  miesięcy. Zuza.

Psychologia przy kawie: Witamy w Psychologii przy kawie. Naszym gościem jest Pani Jolanta Gromadzka - Anzelewicz – znana, doświadczona i ceniona dziennikarka, publicystka.

Pani Jolu, już jutro - 16 kwietnia - ukaże się Pani pierwsza książka „Nie jesteśmy Bogami”.  O czym jest ta książka?

Jolanta Gromadzka - Anzelewicz:  O lekarzach i o nas - pacjentach, czyli ludziach, którzy są ze sobą związani od urodzenia do śmierci. Jedni bez drugich nie mogliby istnieć. Lekarze są przy nas, gdy się rodzimy i - najczęściej - w ich obecności odchodzimy z tego świata. Większość porodów odbywa się przecież w szpitalu, rzadko kto umiera w domu. Nie chcę jednak smęcić – książka jest optymistyczna.

Ppk:  To znaczy?

JGA: Jej bohaterami są lekarze z Pomorza, którzy „zawsze stoją po stronie chorego”. Lub – jak określa to jeden z pacjentów – „leczą chorych zarabiając w ten sposób na życie”, a nie „zarabiają przy okazji lecząc ludzi”. Na pewno jest ich na Pomorzu o wiele więcej, założyliśmy jednak, że przynajmniej na początek – wybierzemy dziesięciu. Ci wybrani lekarze są świetnymi specjalistami i autorytetami w swoich dziedzinach, mają na swoim koncie szereg medycznych sukcesów, ich postawy etyczne nie budzą kontrowersji. Przede wszystkim jednak cieszą się zaufaniem pacjentów. Oczywiście, zawsze może znaleźć się ktoś niezadowolony z wyników zleconej przez lekarza kuracji, ale tak to już bywa. Nie wszystkie choroby da się wyleczyć, zdarza się, szczególnie w chirurgii, że operacja się komplikuje, a chory błyskawicznie wraca po niej do zdrowia. Bywa też odwrotnie.

Parę lat temu spotkałam się ze znajomym coachem. Mieliśmy porozmawiać o narzędziach coachingowych, którymi chciałam inspirować uczestników moich szkoleń. Jacek zadał mi wówczas pytanie: „Z czym kojarzy Ci się słowo komfort?” Hmmm… komfort… Nie miałam z tym problemu. Momentalnie pomyślałam o poczuciu bezpieczeństwa, spokoju. Powiedziałam wówczas, że dla mnie komfort to kanapa, filiżanka gorącej kawy, dobra książka i świadomość, że dzieci śpią bezpiecznie w pokojach obok. Uśmiechnął się i oświadczył mi, że to jest właśnie pułapka, w którą wiele osób wpada. Ta stabilizacja niestety hamuje nasz rozwój. Zrozumiałam wówczas, że w naszym życiu toczy się walka. Walka pomiędzy bardzo ważną potrzebą bezpieczeństwa i równie silną potrzebą rozwoju. Już patrząc na małe dzieci uczące się chodzić widzimy, że z jednej strony jakaś siła popycha je w kierunku postawienia pierwszego kroku, ale druga „podpowiada”, że raczkowanie jest bezpieczniejsze. Dokładnie tak jest. Postawienie pierwszego kroku przez dziecko to bardzo często poobijana pupa. Postawienie każdego pierwszego kroku to ryzyko…, ale warto go zrobić.

Nasze życie to ciągły wybór pomiędzy przebywaniem w wygodnej strefie komfortu, strefie, gdzie czujemy się bezpiecznie, bo wykonujemy znane, rutynowe czynności, a  strefą rozwoju, która gwarantuje nam wzrost, ale wejście w nią wymaga odwagi. Niełatwo człowiekowi wyjść z roli nauczyciela i wejść w rolę ucznia. W tym, co robimy od lat, osiągnęliśmy mistrzostwo, w tym, co chcemy zacząć robić, musimy się wiele nauczyć, a to wymaga od nas wysiłku. Nasi kwietniowi gości osiągnęli mistrzostwo w swoich dziedzinach i mogliby, jak to potocznie się mówi odcinać już kupony. Paulina Holtz – ceniona aktorka filmowa i teatralna, pani Jolanta Gromadzka- Anzelewicz- znana i doświadczona dziennikarka, publicystka, pan Wiesław Bieszke, który po latach pracy udał się wreszcie na zasłużoną emeryturę. Tej „trójki” pozostawanie w strefie komfortu nie zadawalało i postanowili wyjść poza nią.

Wyjście ze strefy komfortu nie jest łatwe. Lęk przed utratą tego, co posiadamy, obawa przed porażką, wygoda, to wszystko trzeba pokonać, by iść naprzód. Wymaga to wysiłku i przełamania rutyny, ale warto! Nasi kwietniowi gości są żywymi przykładami tego, iż w każdym wieku można zacząć robić rzeczy nowe, wymagające nabycia dodatkowych umiejętności. Te pasje, nowe drogi zawodowe, bądź sposoby na spędzanie wolnego czasu gwarantują nam, iż nie wypalimy się zawodowo, będziemy bardziej wydajni, nauczymy się radzić sobie ze stresem, będziemy czuli się spełnieni, a przez to nasze relacje z innymi będą pozytywne. Paulina nie tylko weszła w „nową drogę rozwoju”, którą było napisanie książek, ale także bierze udział w biegach ekstremalnych, a obecnie robi kurs trenera siłowego. Pani Jola podjęła się nowego wyzwania i napisała pierwszą swoją książkę „Nie jesteśmy bogami. Historie lekarzy i ich pacjentów”. Natomiast  pan Wiesław zamiast cieszyć się wygodnym życiem emeryta, uczestniczy w zajęciach rozwijających jego pasję – fotografię i potrafi wstawać o godzinie czwartej rano, by zrobić przepiękne zdjęcia o wschodzie słońca. Osoby wspomniane przeze mnie mają odwagę, ale i samozaparcie, by przełamywać rutynę.

W kwietniu rozmawiamy na temat rozwoju i samorealizacji. Paulina Holtz - znana i lubiana aktorka filmowa i teatralna opowiedziała nam o swoich pasjach. O tym, jak nie rezygnować z siebie i znaleźć czas, pomimo natłoku obowiązków.  Jak widać po Paulinie, chcieć to móc, a aktywność fizyczna procentuje.
Może zamiast siedzieć w fotelu, weźmiemy przykład z Pauliny?

Zapraszamy do obejrzenia zapowiedzi drugiej części wywiadu z Pauliną Holtz- aktorką filmową i teatralną, w którym opowie o swoich pasjach. Wywiad ukaże się już jutro na naszym blogu.
Serdecznie zapraszamy!

„Podarowała mi Pani drugie życie…” To fragment maila, który otrzymałam przed Świętami. Nie jestem lekarzem i nikogo nie przywróciłam do życia.  Mail dostałam od niezwykłej młodej kobiety, z którą przed rokiem zakończyłam cykl spotkań. Może ktoś nazwałby je terapeutycznymi, ja natomiast uważam, że były czymś, co można określić sesjami coachingowymi.

Aneta – filigranowa brunetka o szczerych niebieskich oczach. Inteligentna, wykształcona, śliczna trzydziestolatka. Gdy przyszła do mnie po raz pierwszy, nie potrzebowałam wiele czasu, by te wszystkie jej atuty dostrzec. Ona niestety ich nie widziała.

Aneta zniewolona była swoimi emocjami: poczucie winy, zazdrość, złość, frustracja kłębiły się w niej  i stawały się panami jej życia, a ona niczym niewolnica poddawała  się im. Drugim powodem jej niewoli wewnętrznej były wspomnienia. Wracając do przeszłości, sprawiała sobie ból. Nie mogła spać, bo wciąż katowała się myślami, że kiedyś było pięknie, a teraz… Wmawiała sobie wciąż, że zbyt wiele się zmieniło i nic dobrego już w życiu jej nie spotka.  Marzyła o tym, czego by pragnęła, ale to tylko ją frustrowało. Wmawiała sobie wciąż, że nic nie umie, jest do niczego, że po urodzeniu dzieci wyszła z pewnego rytmu i nawet na znalezienie pracy nie ma szans.