Chwalenie kojarzy nam się z reguły z chwaleniem dzieci. Im starsi jesteśmy, tym częściej o tym zapominamy, a przecież nam samym też jest bardzo miło, gdy usłyszymy słowa miłe słowa na swój temat, docenienie nas, pochwałę. Potrzebuje tego także nasz mąż, nasza żona, ale i podwładny, gdy jesteśmy szefem, ale i kolega w pracy.

Pochwałą nie tylko zaspakajamy nasze ludzkie potrzeby – uznania i szacunku wg A. Maslowa, ale także  wzmacniamy pozytywne zachowania (więcej o roli pochwał pisałyśmy już w poście „Doceniaj i komplementuj zawsze, gdy…”). Co znaczy, że „wzmacniają pozytywne zachowania”? Otóż motywują do powtórzenia zachowania, po którym usłyszeliśmy pochwalę. Pochwała jest dla nas nagrodą, utrwala nasze zachowanie. Jeśli tych pochwał zabraknie, niestety zachowania pojawiać się będą coraz rzadziej, aż w końcu w ogóle zanikną.

Pamiętajmy tylko, że pochwała powinna być skonstruowana w pozytywny sposób, czyli nie powinniśmy w niej używać słowa „nie” (czyli do męża powinniśmy powiedzieć „Cieszę się, że zostałeś dziś ze mną w domu” a nie: „Cieszę się, że nie poszedłeś na mecz z kolegami”) oraz powinniśmy mówić o swoich uczuciach („Jestem zadowolona, z tego że” „Cieszę się, że…” „Jest mi bardzo miło, bo…” „Jestem szczęśliwa, bo…”).

Jeśli dziecko zrobi porządek w swoim pokoju, wyniesie śmieci, czy samo bez przypominania odrobi lekcje - doceńmy to natychmiast.
Jeśli mąż przyniesie nam kwiaty, albo zrobi zakupy (oczywiście, jeśli zakupy nie są jego obowiązkiem domowym) – okażmy mu swą radość, pochwalmy (zgodnie z cechami dobrej pochwały), bo inaczej będzie to ostatni bukiet, jaki otrzymałyśmy i do końca życia same będziemy biegać po zakupy. Oczywiście, jeśli żona zrobi coś miłego, nie szczędźmy jej miłych słów.

​Aby mieć dobry nastrój potrzebujemy więcej pochwał i gestów uznania niż uwag negatywnych i krytyki (od 7 do 11 razy), ale podobno samych pochwał powinno być przynajmniej 10 dziennie, żebyśmy się dobrze czuli.
​

​Ada poznała Piotra w klasie maturalnej. Kolorowy zawrót głowy, jak to mówią młodzi. O takim chłopaku śniła. Ona – bardzo dobra uczennica marząca o medycynie, on stojący twardo nogami na ziemi urodzony ekonomista. Serce nie sługa. Po wpływem Piotra zmieniła kurs. Postanowili wspólnie wyjechać na studia, wynająć mieszkanie i zacząć nowy rozdział wspólnego życia. Decyzja Ady o zmianie planów była niezrozumiała dla osób, które znały ją od lat.
 
W zasadzie pierwsze tygodnie wspólnego życia pokazały, że nie było ono bajką. Ciągłe kłótnie, brak pieniędzy, różnice zdań i odwieczne słowa Ady: „Gdyby nie Ty, studiowałabym medycynę. Marzyłam o tym od dziecka.”
 
Osoby patrzące z zewnątrz na relację tej pary zdziwiła decyzja o ich ślubie. Ale cóż, uważali, że to iskrzenie było im potrzebne do normalnego funkcjonowania.
 
Krótko po tym, jak stanęli na ślubnym kobiercu, Ada urodziła Jaśminkę. Zbiegło się to z ukończeniem studiów. Piotr podjął pracę w firmie, z która od dwóch lat dorywczo współpracował. Natomiast Ada miała pierwszy rok spędzić z córeczką w domu. Zaakceptowała taki stan rzeczy. Piotrowi ten układ bardzo odpowiadał. Żona w domu, czekająca z gorącym obiadem, zadbane i spokojne dziecko. Czego chcieć więcej?  Zaczął więc namawiać ją, by iść za ciosem i postarać się o braciszka dla Jaśminy. Wówczas zaczęły się awantury. „Gdyby nie ty, twoje parcie na ślub, na dziecko, zaczęłabym pracę. Tyle ciekawych ofert przeszło mi koło nosa.”  W momencie, gdy zaczęli decydować się na żłobek, gdy Ada podobno rozpoczęła poszukiwania pracy, okazało się, że pragnienie Piotra ziściło się i żona   zaszła w ciążę. Pierwszy miesiąc to czas wiecznych awantur, które wszczynała Ada. Miała dosyć takiego życia. Ale czy to Piotr był winowajcą takiego stanu rzeczy?
 
Eric Berne opisał między innymi grę „Gdyby Nie Ty…” Ada nie przez przypadek wybrała jako swojego partnera życiowego człowieka dominującego. Ona – osoba bojąca się podejmowania decyzji, wyzwań, „potrzebowała” kogoś, kto mógłby być oskarżany za ograniczanie jej tych aktywności, których tak naprawdę się bała. Medycyna będąca marzeniem jej rodziców, przerażała ją. Piotr stanowił świetną wymówkę. To przez niego – przez uczucie do niego zmieniła plany. Uciekła od tego, czego się bała, po to, by potem oskarżyć go za to. A tak naprawdę Piotr oddawał jej przysługę, chroniąc ją przed tym, czego się chorobliwie bała.
 
Jak być może zauważyliście, wiele osób wiąże się z taka a nie inną osobą  nie przez przypadek. Osoby wchodzące w grę „Gdyby Nie Ty” potrzebują kogoś, kto „ograniczy ich”.  Taką osobę można oskarżać o to, czego nie udało się osiągnąć. Celem bowiem  tej gry jest uśmierzanie własnych lęków i usprawiedliwianie swojej bierności.
 
Problem pojawia się dopiero wówczas, gdy jedna z osób wychodzi ze swojej roli. Gdyby Piotr powiedział Adzie: studiuj medycynę, marzyłem, by mieć żonę lekarza, mogłoby się okazać, że… nie on był przeszkodą. Gdyby Piotr uznał, że decyzje o ślubie przełożą na czas, gdy obydwoje odnajdą się na rynku pracy, okazałoby się, że Ada wcale nie chce podejmować tego kroku.
 
Często okazuje się, że to nie partner jest  problemem, ale są nimi własne lęki. A zmiana zasad gry poprzez powiedzenie: „Rób, to czego pragniesz” , nagle demaskuje fobie i lęki drugiej strony. Ale to nie jedyna gra, nie jeden schemat, który stosujemy w swoim życiu. ,,Ludzie mnie opuszczają”, ,,Nie uda mi się”, ,,Muszę funkcjonować na najwyższych obrotach. Błędy są niedopuszczalne”. Schematy, które rujnują nasze życie i zaburzają nasze relacje interpersonalne. Schematy, które są zakorzenione w nas głęboko, będące echem przeszłości, pamiątką z dzieciństwa. W ubiegłym roku Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne wydało naszym zdaniem rewelacyjną książkę, napisaną w przystępny sposób, a pokazującą zarówno jak rozpoznawać schematy, ale również w jaki sposób z nich się wydostać. ,,Relacje na huśtawce” to książka, która laikowi pomoże zrozumieć prawa, które nim rządzą, a dla wielu psychologów będzie narzędziem przydatnym w codziennej pracy.

Jeżeli reagujesz w sposób, którego później żałujesz. Pozwalasz, aby emocje przejmowały nad Tobą kontrolę. Często czujesz się zraniona/ny, a potem jesteś zła/zły na innych. Zazwyczaj wycofujesz się i zamykasz w sobie. Pomożemy Ci. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie! ​

POLECAMY:

​Iwona zamknęła za sobą drzwi i opadła na krzesło.  Rozwód. Sytuacja wywołująca jeden z większych poziomów stresu. Słyszała o tym, ale nigdy nie myślała, że bezpośrednio będzie jej to dotyczyło. Gdyby ktoś kiedykolwiek powiedział, że odejdzie od mężczyzny z takiego powodu, nigdy by nie uwierzyła…

Bartek z zazdrością spoglądał na rodziny swoich kolegów. Ciepło rodzinne, radość świąt, wzajemne więzi. To było dla niego obce. O tym jedynie słyszał, to z zazdrością obserwował. Chłonął z wypiekami na twarzy relacje rówieśników, którzy opowiadali o wspaniałych wakacjach, uroczystościach, o zwykłym życiu, które dla niego miało wymiar „Baśni z tysiąca i jednej nocy”.  Życiu, które podglądał z ciekawością zgłodniałego dziecka zaglądającego do sklepu ze słodyczami.

Poznali się na studiach. Motyle w brzuchu. Fajerwerki. Czuła się cudownie. Była adorowana, dopieszczana. Koleżanki z zazdrością spoglądały na Iwonę, która była noszona przez Bartka na rękach. Rozpoznawał w lot jej potrzeby, był dobry i czuły.  Na ostatnim roku pobrali się. Rodzice Iwony pomogli im na starcie. Mieli możliwości, a wiedząc, że rodzice zięcia nie żyją, chcieli w dwójnasób pomóc im wejść w życie. A jednak pomimo tego problemy zaczęły się pojawiać wcześniej, niż mogli się tego spodziewać.

Jeżeli przeżywasz trudne chwile, nie możesz poradzić sobie z tłumionymi uczuciami, targają Tobą emocje - pomożemy CI. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie! ​

Zerwał się z bijącym sercem. Kolejna noc zapowiadała się na bezsenną. Rafał doskonale zdawał sobie sprawę, że długo tak nie pociągnie. Wyrzuty sumienia nie dawały mu żyć i spokojnie spać. Do rana pozostało sześć godzin, sześć długich godzin, które znów miał spędzić na rozmyślaniu o sytuacji, w której się znalazł.

Rok temu nic nie zapowiadało tąpnięcia w jego życiu. Czy był wówczas szczęśliwy? Obiektywnie rzecz biorąc, patrząc okiem zewnętrznego obserwatora – czego mógł chcieć więcej? Młody, przystojny, wykształcony, mąż ślicznej żony i uroczej dwulatki, posiadający nie tylko dobrze płatną, ale i niezwykle ciekawą pracę. Czy wówczas czegoś mu brakowało? Pewnie tak, ale starał się o tym nie myśleć, a może nie wiedział, że są potrzeby, które miał jeszcze niezaspokojone.

Nieprzespane godziny ciągnęły się w nieskończoność, a Rafał zdawał sobie sprawę, że rano powinien wstać wypoczęty i z energią przywitać niełatwy dzień. Z jednej strony miał od wczesnych godzin porannych prowadzić ważne negocjacje, a z drugiej pamiętał o spotkaniu z  Blanką i jej ultimatum.

Czy chciał wykasować ostatnich dwanaście miesięcy ze swojego życia? Z jednej strony w tym czasie odkrył inne odcienie emocji, nieznane mu dotąd, a tak fascynujące. Ale z drugiej, ten czas doprowadził go do skraju psychicznego wyczerpania. Rafał nie umiał odpowiedzieć sam sobie na pytanie - czy chciałby cofnąć czas? Było tak pięknie, ale biorąc pod uwagę bilans strat i zysków i patrząc na krzywdę osób, które kochał… Wiedział, że czasu nie cofnie, a decyzję bezwzględnie powinien podjąć.

Historia Rafała przypomina historię wielu osób żyjących w tak zwanych trójkątach. Piękna żona, dbająca o dom jak z kolorowego czasopisma, nie tylko urządzonego z gustem, ale i pachnącego czystością. Wszystko jak w bajce, ale nie wiadomo gdzie podziały się emocje, a może wcześniej ich nie było, może Rafał zafascynowany urodą, inteligencją żony, nie zwracał uwagi na to, że ciepłe kapcie to za mało, by był szczęśliwy. Gdyby Blanka nie pojawiła się w jego życiu, gdyby nie spędzał z nią godzin, które z wyrzutami sumienia wykradał rodzinie, nie dostrzegłby czego mu było brak.

Serce ciągnęło Rafała w stronę kochanki, ale rozum podpowiadał co innego. Ciężko mu było zatrzasnąć drzwi, za którymi było to, czego w małżeństwie z chłodną, zdystansowaną do życia żoną nie zaznał,  ale czuł się pomimo wszystko odpowiedzialny za rodzinę, a może od żony nie umiał odejść?

Nie tylko Rafał stanął przed trudnym wyborem. Wielu mężczyzn żyjących w trójkątach, nie umie podjąć decyzji o odejściu i grają na dwa fronty. Dlaczego? Jedno z ciekawszych wyjaśnień  znalazłyśmy w książce Frede’a Royera „Dlaczego mężczyźni, dlaczego kobiet tak robią?”,  której premiera odbyła się zaledwie parę dni temu.

Według autora – są trzy powody, dla których niewierny mężczyzna rzadko porzuca żonę.

„1. Ma wszystko, czego potrzebuje. Po co miałby porzucać żonę i dzieci? Może liczyć na niesamowity seks z kochanką, bez zobowiązań. Potem wraca do domu i bawi się z dziećmi. To idealna sytuacja. Żona go karmi, sprząta po nim i zajmuje się jego dziećmi, a kochanka troszczy się o niego w inny sposób. Ma dwie kumpelki i wszystko kręci się wokół niego.

2. Rozwód jest zbyt bolesny. Pomyślcie o konsekwencjach rozwodu. Całe to zawracanie głowy z adwokatami, kłótnie, rozpacz dzieci, obciążenia finansowe i masa innych problemów. Po co miałby stawiać siebie i rodzinę w takiej sytuacji, skoro nie musi tego robić?

3. Gdyby miał taki plan, to już by dawno odszedł. Gdyby uczucie do kochanki przewyższało wszystko inne, to w zawarciu nowego związku nie przeszkodziłyby mu nawet ból związany z rozwodem i żal, że musi opuścić rodzinę. Nie porzuca żony wyłącznie dlatego, że nie chce. To takie proste.”
 
Książka Frede’a Royera to „pigułka” wiedzy na temat kobiet i mężczyzn. W zabawny sposób, ale poparty naukowymi dowodami zostają przedstawione w niej różnice pomiędzy osobami różnych płci, które są przyczyną wielu konfliktów, a nawet dramatów. Między innymi poruszony jest w niej temat niewierności. Autor pisze, iż pomimo że kobiety w coraz większym stopniu dopuszczają się zdrad, przepaść pomiędzy zdradzającymi mężczyznami a przedstawicielkami płci przeciwnej nadal jest dość spora. Jak podaje Royer, powołując się na dane zebrane w latach 2014 i 2016 przez IFOP (francuski instytut badania opinii publicznej), więcej niż połowa badanych mężczyzn przyznała, że co najmniej raz w życiu zdradziła swoje partnerki, natomiast wśród badanych pań tylko jedna trzecia przyznała się do zdrady. Autor powołuje się także na opinię dr Davida Bussa z Univesity of Texas: „…mężczyźni są bardziej skłonni do zdrady z pobudek seksualnych i z powodu poszukiwania urozmaicenia, podczas gdy kobiety robią to dlatego, że są niezadowolone z dotychczasowego związku i próbują się z niego wyrwać (…) Mężczyźni i kobiety kierują się nie tylko różnymi pobudkami, ale też inaczej rozumieją, co dokładnie jest zdradą. Podczas gdy ci pierwsi często uznają za niewierność dopiero seks z inną osobą, kobiety czują się zdradzone, gdy partner nawiąże więź uczuciową z kimś innym.”

W książce Frede’a Royera znajdziemy odpowiedzi na inne trudne pytania, między innymi takie jak:

dlaczego mężczyźni:

• niechętnie się angażują
•  zostawiają kobiety bez wyjaśnienia
•  nie słuchają
•  kłamią
• nie są w stanie przyznać się do błędu;

​
dlaczego kobiety:

• płaczą
• wszystkiego się boją
• nigdy nie są zadowolone
• dużo mówią
• żyją dłużej.

Książka zawiera także odpowiedzi na pytania dostarczające nam wiele powodów do śmiechu:

dlaczego mężczyźni:

• nigdy nie zauważają, że kobieta ma nową fryzurę
• sądzą, że to kobiety ich uwodzą
• lubią kobiece piersi i pośladki
• zasypiają po stosunku
• tak się przejmują rozmiarem swoich penisów;

 
dlaczego kobiety:

• mają obsesję na punkcie butów i torebek
• tak długo szykują się przed wyjściem z domu
• są wredne dla innych kobiet
• udają orgazm
• zawsze uważają się za grube.

 
Lektura książki „Dlaczego mężczyźni, dlaczego kobiety tak robią?” jest naszym zdaniem połączeniem przyjemnego z pożytecznym. W lekki i zabawny sposób - o ile nawet nie pomoże zrozumieć płci przeciwnej - to chociaż wyjaśni różnice między kobietami a mężczyznami, a wiedza z pewnością będzie dużym krokiem do skuteczniejszego porozumiewania się. Wspaniała lektura na letnie dni - odprężająca, ciekawa, nienachalnie pouczająca, bo autor wnioski do wyciągnięcia pozostawia nam - czytelnikom.

​Ujął mnie i zachwycił ten napis na murze „Asia. Naprawdę było mi z Tobą dobrze… Każdy popełnia błędy…” Rozczulające! Chyba tylko młodzi ludzie mogą mieć w sobie tyle fantazji, żeby coś takiego zrobić. Jakoś nie wyobrażam sobie męża po 20 latach małżeństwa, który nocą robi graffiti dla żony, nawet, gdyby zrobił coś naprawdę złego. Ale może się mylę? Może nasi męscy fani wyprowadzą mnie z błędu?

A ile wysiłku włożonego w napisanie imienia dziewczyny, zauważcie, że zajęła prawie całą powierzchnię ściany, naprawdę musiała być ważna dla autora. Co takiego musiał zrobić, że się na niego obraziła? Tu możemy się jedynie domyślać: zapomniał o randce (trochę za mało, żeby zerwać), upił się na imprezie (chyba, że po raz n-ty), koledzy byli ważniejsi od dziewczyny i nie miał dla niej czasu, podrywał inną dziewczynę, zdradził Asię, a może wszystko naraz? Tego niestety chyba nigdy się nie dowiemy. Pozostają domysły.

​Pewnie teraz Ona nie odpowiada na SMSy, wyrzuciła go ze znajomych na facebooku i wymyślił tak „słodki” sposób komunikacji (a przy okazji, czy wiecie, że aktualizacje statusu na Facebooku najczęściej dotyczą związków?). Jeśli Ona mieszka naprzeciwko tej ściany, codziennie musi patrzeć na te słowa i może w końcu mu wybaczy? Tylko czy warto? No właśnie! Autor jest „słodki”, widzi swój błąd, chce o nią walczyć, nie chce się poddać. Zastanawiające jest tylko, że użył sformułowania „każdy popełnia błędy”, a nie „każdy może popełnić błąd” - może to sugerować, że to nie był już pierwszy błąd, ale wcześniej trochę ich już było. Ale zostawmy może psychoanalityczne hipotezy i drobiazgową analizę słów. ​

​To historia jest jedną z wielu, jakie pisze życie. Człowiek manipulujący drugim człowiekiem. Bawiący się czyimiś uczuciami. Wykorzystujący zarówno swój autorytet, który działa cuda, o czym jeszcze na naszym blogu będziemy pisały, ale i  wykorzystujący swoja atrakcyjność fizyczną.

Wiele badań pokazuje, jaką rolę odgrywa wygląd. Bardzo silny i wyraźny jest związek pomiędzy atrakcyjnością fizyczną a lubieniem – osoby atrakcyjne łatwo zyskują sympatię. Niezwykle często faworyzujemy osoby atrakcyjne, atrakcyjność fizyczna wpływa na nasze decyzje, ocenę, zmienia nasze postawy. Elliot Aronson mówi nawet, iż nasza percepcja wzrokowa wywiera niezwykły wpływ na nasze uczucia i zachowania. I używa do zobrazowania dosadnego sformułowania, że jesteśmy niewolnikami naszych oczu. Skoro ktoś  jest przystojny, według nas jest też dobry, wrażliwy, opiekuńczy. Niestety jest grupa osób atrakcyjnych fizycznie, którym brak poczucia własnej wartości i które wykorzystują swoje zewnętrzne atuty do dowartościowywania swojego „chorego” ego. To ludzie podobni do Zbyszka - raniący i krzywdzący innych. Ślepota spowodowana efektem aureoli, o którym już pisałyśmy w poście „Piękną być?” powoduje, że wiele osób, podobnie jak Iza, nie dostrzega ich wyrafinowanej gry. Wielu przystojnych mężczyzn, ale i piękne kobiety, które nie lubią siebie, wykorzystują innych, by przeglądać się w ich zakochanych oczach, dla osiągnięcia swojego celu, którym jest budowanie poczucia własnej wartości, w którą nie potrafią uwierzyć.

Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.
​