Czasami mnóstwo uczuć i emocji kołacze się w naszej głowie. Jesteśmy pobudzeni, nie możemy odpocząć, uspokoić się. A tak bardzo potrzebujemy chwili relaksu, wyciszenia. Chcemy poczuć radość i spokój. Jest szansa! Na emocje możemy wpłynąć.

Dziś odrobina muzykoterapii. Usiądźcie teraz wygodnie na 5 minut - włączcie film poniżej, rozkoszujcie się muzyką i obrazem. Skupcie się na tym, co widzicie i słyszycie, zapomnijcie o wszystkim, wyłącznie myślenie. Bądźcie tylko „tu i teraz”. Nas ten utwór oczarował. Ciekawe jesteśmy Waszych odczuć?

Muzyka wpływa na funkcjonowanie naszego ciała. Odpowiednio dobrane utwory, zwłaszcza utwory barokowe (jeden z nich dziś proponujemy), regulują ciśnienie krwi, obniżają tętno, ułatwiają wejście w stan relaksacji. To właśnie dziś zaplanowałyśmy. Dźwięki potrafią też zmniejszyć napięcie mięśni, zwolnić przemianę materii i poprawić nastrój. Nasz organizm zaczyna dostosowywać się do rytmu muzyki, nasz oddech i bicie serca potrafią zwolnić. W takim stanie nie będziemy przeżywać żadnych gwałtownych emocji. Gwarantujemy:-)

Smutek będący uczuciem, któremu  towarzyszy obniżenie nastroju i poczucie krzywdy, jest podobno najtrwalszą emocją. Dlaczego? Otóż, według naukowców z Belgii, miedzy innymi Philippe Verduyn, smutkowi towarzyszą wydarzenia, które mają realny wpływ na nasze życie, na przykład strata bliskiej osoby, wypadek. One przechowywane są długo w naszej pamięci, aż do czasu, kiedy zaczniemy funkcjonować na wcześniejszym poziomie emocjonalnym.

Pięknie tę emocję przedstawił ksiądz Zwoliński w wierszu "Łza".

Miłość, pożądanie, złość, rozpacz, żal, radość… Uczucia i emocje, które towarzyszą nam przez całe życie. Bez nich byśmy nie istnieli. One  motywują nas do działania, dostarczają  informacji o naszych potrzebach i naszym stosunku do siebie i innych. Dlaczego w takim razie w naszych uszach często dźwięczą słowa „nie przystoi się złościć”, „nie wypada się gniewać”,” „jak możesz czuć nienawiść”? Dlaczego uciekamy przed częścią emocji? Dlaczego wiele z nich wypieramy? Przecież mamy do nich prawo. Mamy prawo doświadczać zarówno tych wygodnych uczuć, ale i tych, które często są przez nas traktowane jako nieproszeni goście.

Każdy z nas od najmłodszych lat był uczony, co wolno, a czego nie wolno. Niestety nauczyliśmy się podobnie  wartościować emocje.  Uważamy, że są te dobre i te, których należy się wstydzić. A prawda jest taka, że jako ludzie mamy prawo do całej ich gamy. Jest tylko jedno „ale” – jesteśmy odpowiedzialni za zachowania, które na ich podłożu powstaną. Mam prawo czuć złość, gniew,  pożądanie, czuć żal. Mam do tego prawo, ale odpowiadam za moje zachowanie, które może pod ich wpływem się narodzić. Dlatego ważne, aby nasze emocje  współpracowały z intelektem. Ale to jest kwestia treningu.

Znacie zapewne osoby, które są wybuchowe i zanim pomyślą, potrafią swoim słowem wyrządzić wiele krzywdy. Pod wpływem emocji człowiek posuwa się niekiedy do czynów, których potem może żałować całe życie. Tacy ludzie nie mają rozwiniętej inteligencji emocjonalnej, która jest umiejętnością rozpoznawania swoich i cudzych emocji, zdolnością ich rozumienia, nazywania i kierowania nimi w sposób racjonalny, adekwatny do sytuacji.

Dlaczego jest tyle osób wśród nas, które nie radzą sobie z emocjami? Dlaczego są tacy, którzy z kolei są oziębli i uciekają przed nimi, boją się ich?  Być może nie dane im było w dzieciństwie odbyć treningu emocjonalnego, który jest niezbędny do dorosłego życia. Pisałyśmy o tym w poście „Parasol ochronny”. Rodzice często nie chcą, aby ich dzieci przeżywały wiele emocji. Chcą chronić je przed smutkiem, rozpaczą, frustracją.  A to błąd.  Dorosłe życie przynosi całą gamę uczuć i właśnie dzieciństwo - czas, kiedy dzieci czują miłość i wsparcie osób dla nich znaczących - jest odpowiednim momentem, aby nauczyły się z nimi radzić.

Zaakceptujcie zatem emocje, gdyż one wszystkie są nam potrzebne, ale pamiętajmy, by mądrze nimi kierować.
 
POWIĄZANE POSTY:

„Nie chcę! Nie włożę tego! Nie pójdę!” Brzmi znajomo?  Pewnie wielu z Was mających i małe i duże dzieci doskonale zna takie sytuacje. A teraz, kiedy rok szkolny na dobre się zaczął, takie poranki przed wyjściem z domu nie będą rzadkością. Z kolei ustalanie z krnąbrnym nastolatkiem godziny powrotu i sposobu spędzania wolnego czasu, to prawdziwa wojna domowa, o której doskonale wiedzą rodzice gimnazjalistów.

Co z takiego uparciucha wyrośnie? Jak będzie mu się żyło w społeczeństwie? Pewnie nieraz zadajecie sobie takie pytania. Otóż, upór, którego nie możecie znieść u Waszego dziecka, kształtuje jego osobowość. A to, że trzylatek, czy nastolatek wyprowadza Was z równowagi stawianiem na swoim, to Kochani oznaka, że rozwija się prawidłowo.  Są bowiem takie etapy w życiu dziecka, gdy chce ono postawić na swoim – w wieku trzech lat wyodrębniając swoje „Ja”  z otoczenia, a potem w wieku lat nastu, kiedy zaczyna  krytycznie  patrzeć na świat i buntuje się przeciw regułom i zasadom, między innymi wprowadzanymi przez Was – rodziców. Ale uwierzcie nam, z tych uparciuchów wyrastają osoby mające swoje zdanie, osoby asertywne, otwarte, odważne, wytrwałe i twórcze. Dlatego, pomóżcie swoim dzieciom, ale i sobie, przejść przez te ważne okresy w sposób w miarę bezbolesny :)

"Nie, nie żałuję. Przeciwnie bardzo ci dziękuję..." Pamiętacie słowa śpiewane przez Edytę Geppert? Piękne i mądre... Czy umiemy w życiu dziękować za doświadczenia, za porażki, nawet za stracone szanse? Czy umiemy je wykorzystywać?

W poście "Twoje stracone szanse?" poruszyłyśmy problem wyborów, przed którymi często w życiu stoimy. Niejednokrotnie wybór jednej z opcji, niesie ze sobą stratę drugiej. Towarzyszy temu niepewność, stres, żal... Mamy do tych emocji prawo, ale szkoda, by wpływały negatywnie na nasze późniejsze życie. Wszystko jest po coś...

Dlatego ważne, by wyciągać wnioski z każdej sytuacji. Jeżeli podjęliśmy decyzje, które niosą ze sobą ciężkie konsekwencje, niech staną się dla nas lekcją na przyszłość, z której warto wyciągnąć wnioski. Nieważne, że coś nam umknęło, coś straciliśmy. Ważne, by nie żałować tego, co można jeszcze stracić.

Dążymy do przyjemności, do szczęścia, ale z drugiej strony nie każda sytuacja sprzyja demonstrowaniu naszych emocji. Regulujemy nasz nastrój dostrajając go do okoliczności, gdyż wiemy, co wypada, a co nie jest mile widziane społecznie. Każdy z nas wie, że trudno, abyśmy na weselu byli przygnębieni, czy na pogrzebie radośni.

 Ale nie chodzi jedynie o sytuacje, w których kontekst społeczny niejako obliguje nas do określonych zachowań i dostrajania naszych emocji. Chodzi też o neutralizowanie naszego nastroju w kontakcie z ludźmi nieznajomymi. Eberowie nazwali to efektem opanowania. Polega on na unikaniu skrajnych stanów emocjonalnych w sytuacji oczekiwania na kontakt z osoba nieznajomą. Eksperyment, który przeprowadzili polegał na wprowadzaniu badanych w przyjemny, bądź nieprzyjemny nastrój za pomocą muzyki albo filmu. Następnie zostali oni poinformowani, że będą wykonywać zadanie w parze z osobą, której nie znali.  W czasie, który pozostał do spotkania proponowano im przeczytanie artykułu. Mogli zdecydować, czy tematyka ma być smutna, czy też wesoła. Jak myślicie, co wybierali? Otóż, osoby, których nastrój został obniżony poprzez wcześniejszą lekturę, czy film, wybierały pozytywne artykuły, natomiast ci, którzy uprzednio zostali rozweseleni, sięgali po treści, które obniżały ich nastrój.

Każdy z nas wie, że jak nas widzą tak nas piszą, a pierwsze wrażenie jest niezwykle ważne.  A przecież nie wiemy, czy ludzie, z którym będziemy rozmawiać po raz pierwszy  wolą wesołków, czy też smutasów. Dlatego dla bezpieczeństwa wielu z nas pozostaje osobą neutralną.

POWIĄZANE POSTY:
"Twój świat stanie się piękniejszy"

W chwilach smutku, cierpienia Małgosia wraca wspomnieniami do czasów sprzed dziesięciu lat. Tego ciepła nigdy nie zapomni. A zaczęło się jak uderzenie pioruna. Pamięta swoja pierwszą dorywczą pracę na studiach. Świnoujście, stoisko z książkami, turyści i On.  Pojawił się nagle. Wysoki, niebieskooki, w jasnych dżinsach i czarnym T-shircie. Pamięta, jak serce załomotało jej w piersiach. Jak się potem okazało, ona również zrobiła na Marcinie piorunujące wrażenie.
 
Jurek od lat czuł, jak życie przelatuje mu między palcami. Studencka pierwsza miłość, ciąża i tak to się potoczyło. Patrząc z boku, stanowili z żoną udane małżeństwo. Jak na ich pokolenie osiągnęli dużo. Pięknie urządzone, duże mieszkanie, dwa samochody, wakacje zagranicą, modne ciuchy.  W zasadzie, czego chcieć więcej?  Tylko oni wiedzieli, że za tą atrakcyjną powłoką nie kryło się wiele.
 
Pracowity, inteligentny, przyzwyczajony, że nic w życiu nie dostaje za darmo. Piotr latami pracował na kolejne stopnie awansu. Powoli, ale skutecznie piął się wzwyż.  Udane małżeństwo, cudowne dzieci, to wszystko było motorem jego działań. W domu była bezpieczna przystań i miejsce ładowania akumulatorów. Po latach wynajmowania pokoju, gnieżdżenia się w  ciasnym, ale własnym mieszkaniu, podjęli wreszcie odważną decyzję. Wezmą kredyt i kupią dom. To najlepszy moment. Stała praca, a teraz awans i lepsza pensja. Szansa na zmianę w życiu…

Najpierw okradli im dom, nowy, piękny, jeszcze nie zdążyli się wprowadzić. Hania chwilę rozpaczała, ale już niedługo potem była znowu szczęśliwa. Po pół roku mąż miał wypadek samochodowy, wyglądało groźnie, ale po kilku miesiącach w szpitalu i późniejszej rehabilitacji zaczął wracać do zdrowia. I Hania po kryzysie - podniosła się. Znowu była szczęśliwa. Wydawało się, że już więcej nieszczęść nie może ich spotkać, że wyczerpali swój limit. Czasami jednak los sprawia niespodzianki. W tym samym roku mama Hani zachorowała na raka i zmarła. Hania była z nią związana, bardzo ją kochała. Strata była dla niej ogromna. Żałoba wielka. Trwało to tym razem dłużej, ale po roku, czy może dwóch – Hania znowu była tak samo szczęśliwa jak wcześniej. Prawdziwa „wańka-wstańka”.

Znacie takich ludzi? Takich, którzy potrafią podnieść się po najcięższych doświadczeniach? A takich, którzy żyją jak „pączek w maśle”, niczego im nie brakuje, mówimy czasami, że „życie mają usłane różami”, a ciągle jacyś skwaszeni, niezadowoleni, marudzący, mało szczęśliwi? Może pamiętacie ich z naszego postu „Wybór należy do Ciebie”?

Dlaczego tak się dzieje? Sprawę wyjaśni nam cebula, a dokładnie cebulowa teoria szczęścia prof. Janusza Czapińskiego – psychologa społecznego, który od dziesięcioleci zajmuje się tematyką szczęścia oraz prowadzi Diagnozę Społeczną Polaków.

Maksymalnie upraszczając teorię Pana Profesora, szczęście – podobnie jak cebula – składa się z kilku warstw: