Każdy z nas jest istotą społeczną, co oznacza, że  nie jesteśmy samotnymi  wyspami i zarówno nasze zachowanie ma wpływ na postawy innych osób, jak i otoczenie z kolei wpływa na nas. To, na ile będziemy szczęśliwi, przede wszystkim zależy od naszego nastawienia.
Nie ma takiej możliwości, by przejść przez życie bez problemów, ale ważne, by nasza postawa do życia i innych ludzi wpływała  pozytywnie na to, co kryje się za zakrętem.
Mamy nadzieję, że poniższe wskazówki wpłyną pozytywnie na Wasze w relacje z innymi ludźmi.

WSKAZÓWKI ŻYCIA Z SAMYM SOBĄ I INNYMI:

Drzwi otworzył postawny mężczyzna w samych bokserkach. Lekko przy kości, z grubym brzuchem. Półdługie przetłuszczone włosy, czarna broda. Wyglądał groźnie. Trochę jak Rumcajs, a raczej jak seryjny gwałciciel i morderca. Ponieważ miałam przeprowadzić ankietę w tym mieszkaniu, zaczęłam delikatnie się wycofywać, nie pamiętam już, co dokładnie powiedziałam, ale udało mi się wyjść. Zestresowana zapukałam do sąsiednich drzwi, gdzie mieszkała przemiła staruszkę. Zapytała mnie, czy byłam już u Pana Profesora z Politechniki w mieszkaniu obok. Dokładnie dopytałam, o które drzwi chodzi i co się okazało? Otóż mężczyzna, którego poznałam przed chwilą  był właśnie owym Profesorem. Cóż, pozory mylą a ukryte teorie osobowości działają. Reagujemy w sytuacjach niewystarczającej wiedzy. Świat wymagałby od naszych mózgów ciągłego przetwarzania informacji, wyciągania własnych wniosków w każdej sytuacji, dokonywania ocen na każdym kroku. Okazuje się jednak, że oszczędzamy energię i niechętnie wdajemy się w wymagające wysiłku przetwarzanie informacji. Jesteśmy „skąpcami poznawczymi”, tak głosi jedna z teorii. Wówczas rodzą się stereotypy, czyli uproszczone wyobrażenia na temat jakiejś grupy społecznej, zabarwione ocennie i emocjonalnie. „Skąpiąc” dalej posługujemy się np. ukrytymi teoriami osobowości, w których na podstawie jednej cechy jesteśmy w stanie przewidywać, dodawać wiele kolejnych skojarzonych cech, aby mieć pełny obraz jakiejś osoby. Efekt pierwszego wrażenia mimo tysięcy lat ewolucji ciągle działa i w 2-3 sekundy mamy już „odczucie”, co do poznanej osoby. W sytuacji Profesora, było to atawistyczne odczucie „uciekać”. W tej sytuacji odczucie okazało się akurat nieadekwatne, ale prawdopodobnie w wielu podobnych sytuacjach byłoby poprawne. Co prawda socjobiologia nie zyskała szerokiego uznania jako nauka, ale to ona uzasadniała nasze zachowania biologicznymi uwarunkowaniami. Boimy się tych, którzy wyglądają groźnie, bo mogą nas skrzywdzić, ci, którzy wyglądają odmiennie, mogą np. przenosić choroby i nas zarazić, a przetrwali przecież tylko ci, którzy potrafili dobrze i szybko oceniać innych.

Życie czasami robi niespodzianki. Nie zawsze są one przyjemne. Stawia przed nami wyzwania, na które nie mamy najmniejszej ochoty. A na dodatek nie spodziewamy się ich wcale. Porażenie mózgowe Patryka było z pewnością taką nieoczekiwaną niespodzianką dla rodziców. Obustronny niedowład połowiczy, zaburzenia  ruchu, zaburzeniami rozwoju mowy, uszkodzenia mięśni twarzy, mięśni połykania i języka  - to jedna z najcięższych form mózgowego porażenia dziecięcego.  Dziś Patryk ma 28 lat, wspaniałą mamę, która dzięki pracy z nim stworzyła własną metodę terapeutyczną i  pomaga innym dzieciom. A Patryk -  nie mówiąc i nie poruszając samodzielnie żadną częścią swojego ciała – zdał maturę z wyróżnieniem i został studentem informatyki w Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu. Trzeba ogromnego hartu ducha, nadludzkiej siły, aby „problem”, jaki spotyka nas w życiu, potraktować po prostu jako „zadanie do wykonania.” Cieszymy się, że dzięki nam, poznacie Patryka. Zapraszamy.

​​Psychologia przy kawie: Witamy w Psychologii przy kawie. Naszym gościem jest Patryk Rudziński. 28 - letni student, dotknięty najcięższą formą porażenia mózgowego.
Patryk, za co kochasz życie?

Patryk Rudziński: Życie dla każdego z nas jest jedną wielką niewiadomą. Nie wiemy jak do końca spędzimy dzień, jakie będzie jutro, co będziemy robić za rok… Wiem tylko jedno, że wraz z przyjaciółmi możemy zrobić wszystko. Za to właśnie kocham życie - za ludzi, którzy mnie otaczają, którzy są ze mną  w złych i dobrych momentach.

Ppk: Co myślisz o ludziach, którzy przypatrują Ci się na ulicy?

PR: Staram się jak najszybciej do tych osób uśmiechnąć. Uśmiech powoduje, że myślę o tych osobach pozytywnie.

Podobno „jak Cię widzą, tak Cię piszą” i niestety jest w tym wiele prawdy.  Od tego,  jakie  zrobimy pierwsze wrażenie,  bardzo często będzie zależało  postrzeganie nas przez innych.  Przez kilka sekund bowiem, możemy stracić to, co nadrabiać będziemy później przez wiele godzin, dni a czasem i lat. 

Dlaczego ciężko jest  zmienić efekt pierwszego wrażenia? Otóż, temu  instynktownemu odruchowi,  w którym umysł bez udziału świadomości tworzy  pewnego rodzaju wyobrażenia, towarzyszą emocje. I to właśnie one są „odpowiedzialne” za efekt trwałości. Pamiętacie zdarzenia, w których doświadczaliście radości, miłości, złości, strachu? Oczywiście! Przyjęcie urodzinowe, pierwszy pocałunek, stłuczka samochodowa, matura… Pamiętamy, bo towarzyszyły im emocje. 

No, właśnie! Cudownie, o ile zrobimy  dobre wejście. Gorzej, jeżeli jest ono złe. Ślad zostaje na długo. A  przecież te parę sekund można dobrze wykorzystać.  Pytanie tylko: jak?

​Psychologia przy kawie: Z okazji Światowego Dnia Zespołu Downa, jaki przypada właśnie dziś - 21 marca - w "Psychologii przy kawie" gościmy Małgorzatę Bulczak i Karolinę Bachnik – mamy: Asi i Staszka – dzieci z Zespołem Downa (inaczej trisomią 21). Małgosia jest Prezesem Fundacji JA TEŻ a Karolina prowadzi blog staszek-fistaszek.pl. Witamy!

Co myślałyście o ludziach z zespołem Downa zanim urodziłyście własne dzieci z tą wadą?

Małgorzata Bulczak: Mam wrażenie, że ich w ogóle nie widziałam. Widziałam oczywiście osoby z upośledzeniem umysłowym, ale niekoniecznie miałam świadomość, czy to zespól Downa, czy nie. Przede wszystkim miałam wrażenie, że jest ich niewiele.

Karolina Bachnik: Zanim urodził się Staszek miałam już do czynienia z osobami z zespołem Downa, bo przez prawie 10 lat pracowałam w szkole integracyjnej. Trudno dać mi zatem odpowiedź na temat "Ogółu", bo każdy dzieciak z zespołem, czy bez był dla mnie indywidualnością. Pamiętam mnóstwo scenek z życia "zespolaków" z naszej szkoły. Wiele z nich to bardzo pozytywne wspomnienia, które wywołują uśmiech na mojej twarzy. Jednak nie wszystkie wspomnienia są takie przyjemne i łatwe, i niestety kiedy urodził się Staszek to właśnie te wracały do mojej głowy - kłopoty z komunikacją, wygląd, który naznacza, problemy wychowawcze, sfera seksualna osób z zespołem Downa.

Ppk: Kiedy dowiedziałyście się, że Wasze dziecko będzie miało bonus od losu, dodatkowy chromosom? Jak to przyjęłyście?

MB: Dowiedziałam się w 16 tygodniu ciąży. Trudno opisywać wrażenia, kiedy uginają się pod człowiekiem nogi i wszechobecna panika odbiera zdolność myślenia. Po pierwszych wrażeniach przeszliśmy w fazę nadziei, że to jednak pomyłka i tak dotrwaliśmy do terminu pojawienia się Asi.

KB: Bardzo źle. Dla mnie to był koniec świata i koniec szczęścia. Nie chciałam takiego dziecka, nie na takie dziecko czekałam. Przeżywałam wielką rozpacz. Miałam poczucie, że zostałam oszukana i że sama oszukałam - naszego pierwszego synka, który miał dostać super brata (lub super siostrę), a dostał "zespolaka". Bałam się tego jak Staszek będzie wyglądał w przyszłości (i tu dopadły mnie stereotypy), jak będzie mówił (o ile w ogóle będzie), jak zareaguje rodzina i przyjaciele (a nuż pomyślą, że to moja wina). Myślę, że na tą całą beznadziejną sytuację miał też wpływ sposób przekazania tej "wspaniałej nowiny". W nocy, po obchodzie, bez męża (który zdążył już dawno wrócić do domu). Zostałam sama, a obok mnie "sam Staszek". Nie było nikogo, kto mógłby nas utulić, pocieszyć, porozmawiać.  Nie było osoby, której można by wypłakać się w ramię. Więc siedziałam sama, niepewnie przytulając do siebie Staszka, karmiąc go i cierpiąc jednocześnie. Za to mąż zareagował wspaniale i napisał w SMSie "Damy radę Kochanie. Teraz po prostu go kochaj:-)". Niestety dla mnie to kochanie nie było ani łatwe ani oczywiste. Potrzebowałam czasu, żeby pogodzić się z nową sytuacją i nowym Staszkiem. Potrzebowałam czasu, żeby pogodzić się z tym, że straciłam zdrowe dziecko, które nosiłam pod sercem i zaakceptować, i pokochać to, które przyszło na świat.

Już jutro 21 marca z okazji Światowego Dnia Zespołu Downa będziemy gościć niezwykłe mamy dzieci z tym właśnie zespołem: Małgosię Bulczak - Prezes Fundacji JA TEŻ, działającej na rzecz niepełnosprawnych oraz Karolinę Bachnik, prowadzącą blog o swoim synku: staszek-fistaszek.pl. Opowiedzą nam m.in. o tym, czy stykają się z przejawami dyskryminacji, jak zareagowały na wiadomość o tym, że ich dziecko będzie miało wadę genetyczną i jaką przyszłość widzą dla swoich dzieci?

​Międzynarodowy Dzień Zespołu Downa obchodzimy już po raz XI a patronuje mu ONZ.  Wybór 21 marca nie jest przypadkowy. Wada ta polega na tym, że w 21. parze chromosomów – zamiast dwóch – pojawiają się aż trzy chromosomy (inaczej: trisomia 21). Szacuje się, że na całym świecie żyje ponad 10 mln osób z zespołem Downa. Czyli tyle, ile wynosi ludność Belgii, Czech lub Grecji. W Polsce jest to ponad 60 tys. osób, choć nie prowadzi się dokładnych statystyk. Zespół Downa występuje we wszystkich krajach, niezależnie od rasy, czy grupy społecznej. Dziecko z trisomią 21 pojawia się raz na 800-1000 urodzeń. Nie jest to niczyja wina. Po prostu los, przypadek, wada genetyczna, której nie można zapobiec.

W tym Dniu nałożenie kolorowych skarpetek koniecznie nie do pary ma symbolizować naszą solidarność z osobami z zespołem Downa, bo w różnorodności piękno i siła. Wszyscy jesteśmy różni, doceniajmy to na co dzień.

A już dziś jako przedsmak jutrzejszego wywiadu zapraszamy na rozmowę, jaką przeprowadziłyśmy w Radiu Gdańsk na temat zespołu Downa, stereotypów  i szczęścia, które podlega habituacji. Zapraszamy do wysłuchania!

W marcu na naszym blogu rozmawiamy o stereotypach, uprzedzeniach i tolerancji. Natomiast w kwietniu zajmiemy się rozwojem i samorealizacją. Między innymi będziecie mogli obejrzeć drugą część wywiadu z Pauliną Holtz, która tym razem opowie o swoich pasjach.
A już dzisiaj Paulinę - aktorkę filmową i teatralną, współautorkę rewelacyjnej książki "Po pierwsze joga" będziecie mogli zobaczyć o godzinie 20.05 w TVP 2 w programie "Kocham Cię, Polsko!"

.Konrad zmienił się przez te lata. Już nie nosił na rękach, pewnie kochał już słabiej, inaczej?, z popierającego niezależność i wolność kobiet, stał się zwolennikiem „tradycyjnego modelu rodziny”. Sam biznesmen, kiepsko nadawał się na męża bizneswoman. Czasami po położeniu Zosi Monika musiała jeszcze popracować – laptop i Internet tworzyły niewidzialną smycz z firmą. Konrada denerwowało to, że czas, który powinni spędzić razem, Monika przeznacza na pracę. Uszanowała to. Zamiast więc pracować do 23.00 wstawała bladym świtem, czasem o 4.00, aby dokończyć to, co musiała.

Konrad oczekiwał wsparcia, zainteresowania jego sprawami, żony spokojnej i zrelaksowanej, czekającej z obiadem i gromadką dzieci. Monika absolutnie nie widziała się w tej roli. Ona i kura domowa, też coś. Zdana na łaskę męża? Bez swoich pieniędzy i niezależności?. Zamknięta w domu jak w więzieniu? Marnująca czas na gotowanie, przecież można kupić obiad lub może zrobić go ktoś inny. Nie mogli się porozumieć. Wybuchały najpierw sprzeczki, potem kłótnie. Konrad chciał więcej dzieci. Groził nawet, że znajdzie sobie kogoś, kto mu je urodzi. W końcu było już bardzo źle, Monika zaszła w ciążę, właśnie w tę ciążę z problemami.

​Tydzień 15. Następnym sugerowanym krokiem po teście PAPPA jest amniopunkcja, wykonywana między 15 a 17 tygodniem ciąży. Nakłucie pęcherza płodowego, pobranie płynu owodniowego i określenie DNA płodu. Podobno daje 100% pewność istnienia lub wykluczenia wady genetycznej.

Po wynikach testu PAPPA Monika zaczęła wariować ze strachu. Poczuła się jak w potrzasku, bez wyjścia. Czuła, że nie potrafi urodzić takiego dziecka, karmić go własną piersią. Zmarnuje to jej całe życie. Nie chciała „obcego” w swoim brzuchu. Rozważała nawet aborcję, choć jest jej zdecydowanie przeciwna, ale też wiedziała, że nie będzie potem mogła z tym żyć, zabiją ją wyrzuty sumienia. Nie będzie mogła spać. Widziała zdjęcia zmasakrowanych ciałek wyrywanych kleszczami z macicy. Czytała o 12 tygodniowym płodzie, który jest już w zasadzie małym człowiekiem, tyle tylko, że mieści się na dłoni. Mąż też jej tego nie daruje - odejdzie. Albo będzie żył pod jednym dachem dla dobra Zosi, ale ją znienawidzi. Monika zna też kobiety, które dokonały aborcji, czytała też zwierzenia – jedno jest pewne: nie są szczęśliwe.
Była zdesperowana. Może najlepiej zderzyć się z wielkim tirem na drodze – myślała -  ale jest przecież Zosia, to będzie dla niej trauma na całe życie, nie mogłaby tego zrobić własnemu dziecku. Sytuacja absolutnie bez wyjścia.

Publikujemy dziś wspomnienia przesłane nam przez z jedną mam, która pragnie pozostać anonimowa. Chce podzielić się swoimi przeżyciami z okresu, który określa jako najtrudniejszy w jej dotychczasowym życiu. Bardzo dziękujemy i zapraszamy do lektury!

​
​Tydzień 12. „Przezierność karkowa jest powyżej normy. Norma to 2,5 milimetra, a tu w dwóch pomiarach mamy 2,8” – lekarz przekazał jej tę informację dość beznamiętnie. Zupełnie się tego nie spodziewała się. Była w trzecim miesiącu ciąży i nic do tej pory nie wskazywało na problemy. Nie miała wymiotów, żadnego bólu jak przy pierwszym dziecku, nie przytyła, w ogóle nie czuła, że jest w ciąży, no może trochę zmęczenia. Przyszła tylko na rutynowe USG. Była zszokowana.
 
Nie pamięta, czy to ona pierwsza zapytała, czy mąż – co to właściwie oznacza? Pamiętała jednak, że zbyt duża przezierność świadczy o wadach płodu. Lekarz rzeczowo i dalej raczej bez emocji mówił, że taki wynik może wskazywać na istnienie choroby genetycznej, np. zespołu Downa lub wady serca. Konieczne są kolejne badania – test PAPPA, który i tak chciała zrobić, a w przypadku negatywnego wyniku – amniopunkcja. W zależności od jej wyniku prawo polskie dopuszcza terminację. To słowo zapamiętała bardzo dobrze – ładny eufemizm na aborcję. Wypytywali z mężem jeszcze o ryzyko wystąpienia tych chorób, prawdopodobieństwo, szanse. Wyszła wstrząśnięta, płakała całą drogę.
​

***
Monika - drobna szczupła brunetka, o bardzo dziewczęcej urodzie. Zawsze nienaganny strój i makijaż. Chyba nikt nie dałby jej 38 lat. Specjalistka wysokiego szczebla, podlegająca bezpośrednio Zarządowi międzynarodowego banku. Perfekcjonistka i pracoholiczka. Skupiona na zadaniach, nie na ludziach. Maksymalnie wykorzystująca czas pracy, mało przerw i rozmów na korytarzach. Trochę jak cyborg, nie kobieta – dla firmy pewnie ideał pracownika. Swoją ambicją, pracowitością i uporem – pewnie bardziej niż wybitną inteligencją - osiągnęła bardzo wiele jak na dziewczynę z małego prowincjonalnego miasteczka. Zresztą zawsze była najlepszą uczennicą. Pierwsza w klasie, świadectwa z czerwonym paskiem – pilna i sumienna.
 
Monika jeszcze na studiach w Warszawie poznała Konrada i jeszcze na studiach się pobrali. To była jej pierwsza prawdziwa miłość i totalne zauroczenie. Są ze sobą od 14 lat. Start mieli pewnie łatwiejszy niż większość młodych małżeństw. Rodzice wynajęli im mieszkanie, finansowali ich życie do końca studiów. Konrad nosił ją wtedy na rękach. Wspaniały okres. Nauka nie zajmowała aż tak dużo czasu, byli zdolni, więc czasu na zabawę i rozrywkę pozostawało sporo. Teatry, koncerty, wyjazdy, spotkania z przyjaciółmi, no i wspólne wyprawy o północy po czekoladę i lody do sklepu nocnego. Uroki wielkiego miasta.
 ​

Gdańska Starówka … i my - studentki trzeciego roku psychologii. Trochę młodsze niż dziś:), w towarzystwie naszych niezastąpionych kolegów – Jacka i Pawła.  Paweł z zabandażowaną ręką ledwie niesie pod pachą worek z trzema kilogramami ziemniaków i nagle… pakunek wysuwa mu się spod ramienia, a zawartość rozsypuje się na bruku. Tylko nasza czwórka wiedziała, że to scenka, którą próbujemy zainscenizować po to, by mieć ciekawy materiał na ćwiczenia z psychologii społecznej.

Konformizm, zjawisko społecznego dowodu słuszności, psychologia tłumu. Dlaczego ludzie zmieniają swoje zachowanie pod wpływem innych? Czy zmieniają? Chcieliśmy sprawdzić to sami.

Nie pamiętam, kto z nas wpadł na pomysł z ziemniakami, ale eksperyment, który Jacek filmował  potwierdził teorię, którą  znaliśmy z  literatury.

W momencie, gdy ziemniaki wypadły Pawłowi z ręki i on z rozpaczą w oczach rozglądał się wokół na przechodniów, ludzie mijali go obojętnie. Każdy szedł w pośpiechu w swoją stronę, nie zwracając uwagi na nieszczęśnika. I nagle… zachowanie idących Starówką zmieniło się, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Niewiarygodne, ale prawdziwe. Gdy pochyliłyśmy się, aby pomóc naszemu koledze i zaczęłyśmy zbierać ziemniaki, ludzie zwolnili, zatrzymywali się i postępowali dokładnie tak jak my.

Dlaczego nasze zachowanie ulega zmianie pod wpływem innych? Tłumaczą to zasady społecznego wpływu. Skoro inni, skoro większość tak postępuje, widocznie jest to właściwe. Najsmutniejsze, gdy większość postępuje bez wrażliwości i współczucia, żeby nie powiedzieć okrutnie, a my do tego bezrefleksyjnie dołączamy.

Różne są motywy naszej zmiany zachowania pod wpływem innych ludzi. Jedni, nie chcą wychodzić przed szereg i dlatego „dostrajają się” do innych. Widoczne to jest na przejściach  dla pieszych. Gdy pali się jeszcze czerwone światło, ale nie jedzie żaden samochód, wystarczy, że jedna osoba wejdzie na pasy. Inni nagle zaczynają podążać za nią. Jest to niesamowite. Przecież wszyscy widzą, że pali się światło informujące, że mamy stać. 

Marzec na naszym blogu poświęcony jest tematom związanym z uprzedzeniami, stereotypami, tolerancją i otwartością na innych. Z okazji Dnia Kobiet naszym gościem jest piękna, inteligentna i niezwykła niesłysząca kobieta - Iwona Cichosz, która opowiedziała nam o życiu niesłyszących w słyszącym świecie.

Zapraszamy do przeczytania wywiadu!

Psychologia przy kawie: Witamy w Psychologii przy kawie. Naszym gościem jest piękna i utalentowana kobieta - Iwona Cichosz.

Iwona, od kiedy nie słyszysz? Kto w twojej Rodzinie jest Głuchy?

Iwona Cichosz: Nie słyszę od urodzenia. Dlatego, że oboje rodzice nie słyszą i to jest uwarunkowane genetycznie. Rodzice od strony taty też nie słyszą. Moja siostra też przyszła na świat Głucha.

Ppk: Czy przypominasz sobie moment, w którym zdałaś sobie sprawę, że przekroczyłaś granicę przeciętności, że jesteś wyjątkowa?

IC: Już jako małe dziecko czułam, że jestem ponad przeciętna, ponieważ już jako 10 latka byłam tłumaczem mojej rodziny. Byłam dla nich pomostem między dwoma światami, czyli słyszących i Głuchych. Tłumaczyłam wizyty u lekarzy, w urzędach pracy itp. To spowodowało, że czasem nie mogłam znaleźć wspólnego języka z rówieśnikami, bo oni nadal tkwili w błogim świecie dziecięcych spraw. Nie mam pretensji do rodziny o to, że musiałam wejść w życie dorosłych tak wcześnie, bo takie doświadczenia wiele mnie nauczyły.

Ale moment pełnej świadomości o swojej ponadprzeciętności miałam dopiero jako 18 latka. To był okres kiedy odnosiłam sukcesy m.in. jako aktorka w Teatrze Pinezka, wygrałam Miss Deaf Poland w Polsce oraz Miss Deaf Astera na międzynarodowym konkursie Miss Deaf World itd. Te wszystkie zdarzenia dały mi poczucie i świadomość, że jeśli chcę, to mogę osiągnąć wszystko.

Ppk: Co stanowiło dla Ciebie jako dziecka, jako młodej dziewczyny największy problem związany z głuchotą?

IC: Mój niedosłuch czasem mi przeszkadzał w zawieraniu znajomości ze słyszącymi rówieśnikami, ale tak poza tym, radziłam sobie bardzo dobrze zarówno w szkole, jak i w domu, i ogólnie w życiu społecznym.

Ppk: Po liceum jakie studia wybrałaś?

IC: Po liceum miałam dwa lata przerwy od nauki. Nie byłam pewna, jaki kierunek studiów sobie wybrać, więc skupiłam się na pracy w teatrze. W 2010 roku zdecydowałam się pójść do Uniwersytetu Gdańskiego na zarządzanie. To był dla mnie trudny krok, ponieważ 13 lat uczyłam się w szkole dla niesłyszących, tam nauczyciele migali, wszystko było dostosowane do nas – głuchych uczniów. A tu na studiach zderzyłam się z rzeczywistością – nie miałam żadnego tłumacza j. migowego, na wykładach profesorowie mówili tyłem lub zasłaniali usta. Chodziłam na konsultacje po zajęciach, żeby móc lepiej zrozumieć materiały. Dzięki życzliwości koleżanek dostawałam od nich notatki z wykładów. Musiałam dwa razy ciężej pracować niż reszta studentów. Udało mi się nie tylko przetrwać trzy lata studiów, ale też ukończyć je. Podczas trzeciego roku studiów, zaczęłam zaoczne studia podyplomowe w Uniwersytecie Warszawskim. Studiowałam Polski Język Migowy na Filologii Polskiej. Po studiach podyplomowych zostałam pierwszą w Polsce Głuchą tłumaczką z dyplomem. Teraz kończę drugi rok studiów magisterskich z Pedagogiki Pracy i Doradztwa Zawodowego.

Ppk: Twoje życie było i jest pełne podróży – takie życie na walizkach. Opowiedz proszę o tym aspekcie.

Jutro poniedziałek... Nie lubimy tego dnia, szczególnie na przedwiośniu, gdy nasz organizm budzi się z zimowego snu i pogarsza się nasze samopoczucie.
Drażliwość, senność lub problemy ze snem, niepokój, brak apetytu, bądź nadmierne łaknienie. Jak sobie radzić z wiosenną chandrą szczególnie w niedzielny wieczór?
Czy zaszycie się w łóżku, picie hektolitrów kawy i wyjadanie łyżkami kremu czekoladowego, to jedyne sposoby na przetrwanie do wiosny?
Na te i inne pytania odpowiadałyśmy wraz z dietetykiem i instruktorką tańca w Radiu Gdańsk.
Zapraszamy do wysłuchania!

Może pamiętacie ze swoich czasów szkolnych uczniów, którzy byli wyśmiewani, szykanowani, dręczeni, upokarzani. Wystarczyło być tylko nieco innym od pozostałych, aby stać się przysłowiowym „chłopcem do bicia”, czy „kozłem ofiarnym”. Dzieje się to cały czas, nawet obecnie niektórzy uczniowie muszą zmieniać szkołę, bo nie są w stanie znieść prześladowań ze strony kolegów. Wystarczy być w jakiś sposób innym: młodszym, słabszym, za grubym, za chudym, nosić okulary, nie radzić sobie z matematyką, być obcokrajowcem itd. Powodów mogą być tysiące. Poniżają z reguły dzieci bardziej agresywne, z tendencjami do dominacji, o mniejszej empatii, za to z większą potrzebą społecznego uznania, bardziej impulsywne. Najgorzej, gdy na zasadzie konformizmu dołączą się do wyśmiewania i poniżania inni uczniowie z klasy. Wówczas upokarzany uczeń może naprawdę poczuć się  „osaczony”.

Najnowsze badania donoszą, że dzieci, które były w ten sposób prześladowane przez rówieśników (z ang. bulliyng) mogą mieć problemy ze zdrowiem psychicznym jako dorośli. Według danych z USA dzieje się to 4 razy częściej niż  w przypadku dzieci maltretowanych, poddawanych przemocy w domu (ale nie upokarzanych przez kolegów).

Jest bardziej prawdopodobne, że dzieci poniżane będą w życiu dorosłym cierpiały na depresję i stany lękowe. Będą podejmowały próby samookaleczania. Ludzie myślą, że poniżanie jest nieodzowną częścią dzieciństwa. Nie uważają tego za tak poważny problem jak np. maltretowanie dzieci. A dzieci maltretowane jako ofiary otrzymują specjalistyczne wsparcie i pomoc. Jednak Dieter Wolke – profesor psychologii z Uniwersytetu Warwick - twierdzi, że bycie upokarzanym nie jest wcale normalną ani „nieszkodliwą” częścią dorastania, zawsze niesie za sobą poważne i długoterminowe konsekwencje. Mówi też, że „bycie społecznie wykluczonym i bycie społecznym wyrzutkiem jest pewnie najgorszym stresem, jakiego możemy doświadczyć w życiu”.

Upokarzanie, prześladowanie (bulliyng) staje się ogólnoświatowym problemem. W USA i Wielkiej Brytanii jedno na troje dzieci mówi, że przynajmniej raz doświadczyło prześladowania. Tylko w samej Wielkiej Brytanii ok. 16 000 uczniów zostaje w domach i nie idzie do szkoły, ponieważ są w niej często poniżane. Wyniki ich egzaminów nie są w związku z tym najlepsze, maleją ich szanse pójścia na studia i zdobycie dobrej pracy, osiągnięcie w niej sukcesu. Poniżane dzieci mogą także cierpieć z powodu innych problemów. Częściej chorują, mają problemy z koncentracją uwagi, mają niskie umiejętności społeczne, problemy z utrzymaniem pracy i pozostaniem w związku. W Polsce takie sytuacje również nie są rzadkością.