Tytuł jest oczywiście przewrotny, bo nie ma ideałów i tak naprawdę super-tata nie istnieje. Warto jednak poznać trochę wskazówek, żeby być każdego dnia coraz lepszym ojcem.

Mężczyznom dużo łatwiej wychowywać chłopców, natomiast dziewczynki już trudniej. Meg Meeker pisze w swojej książce* o sekretach ojcostwa „Mój ojciec wierzył w moje możliwości bardziej niż ja sama”. To właśnie ta wiara dodała jej skrzydeł i dzięki niej osiągnęła to, w co sama pewnie by zwątpiła. Takim ojcem trzeba być dla swojej córki. Bliskie są nam opinie pani Meeker. Oto 10 rzeczy, o których powinien pamiętać każdy tata, dzięki nim dzień po dniu będzie stawał się po kawałku prawdziwym „super-tatą”:

1. Jesteś najważniejszym mężczyzną w jej życiu – Twoja córka szuka u Ciebie – swojego ojca - podpowiedzi i opinii we wszystkich ważnych sprawach, zaczynając aż spraw istotnych społecznie, aż po samoocenę i oczekiwania wobec chłopców. Czy wiesz, że 6-miesięczne niemowlęta wypadają lepiej w testach badających ich rozwój intelektualny, jeśli w opiece nad nimi angażuje się tata?
2. Twoja córka potrzebuje bohatera – Twoja córka nie oczekuje, że będziesz jej równorzędnym partnerem. Chce, abyś stał się jej bohaterem, którego będzie mogła podziwiać. Kogoś kto jest mądrzejszy, bardziej zrównoważony i silniejszy niż ona sama. Wszyscy musimy mieć kogoś, kto jest dla nas autorytetem. Tylko wtedy czujemy się dobrze i bezpiecznie. Musisz być dla niej autorytetem, ale nie wykorzystuj swojego autorytetu w sposób surowy, czy bolesny.
3. Jesteś jej pierwszą miłością – każdego mężczyznę, który pojawi się w jej życiu będzie porównywała do Ciebie. Każdą relację z mężczyzną przefiltruje przez relację z Tobą. Jeśli będziesz miał z nią dobre stosunki, wybierze chłopaka, który będzie ją dobrze traktował i szanował. Jeśli jesteś otwarty i ciepły, będzie ufna wobec innych mężczyzn. Gdy Twoja córka usłyszy od Ciebie: „Kocham Cię”, poczuje się spełniona. Nie znaczy to, że nie masz stawiać jej granic, bo miłość to także wymagania, ale nie zapominaj o poświęcaniu jej fizycznie czasu oraz o cierpliwym słuchaniu.
4. Ucz ją pokory, szacunku – przekaż swojej córce, że ważniejsze w życiu jest być człowiekiem dobrym, niż tylko szczęśliwym. Ucz ją myśleć o innych ludziach, ich potrzebach i naucz ją szanować innych. Nie musi być też bezustannie przez Ciebie chwalona. Oceniaj ją adekwatnie, każdy z nas ma przecież mocne strony, ale słabości nie powodują, że przestajemy ich kochać.
5. Musisz strzec i bronić swojej córki (a nawet stawać do walki w razie potrzeby). Współcześnie wiele niebezpieczeństw czyha w świecie na młodych ludzi, na dziewczyny także. Używki, uzależnienia, przestępczość, seks. Tylko Ty możesz stanąć między takim światem a swoją córką.
6. Zmysł praktyczny i zdecydowanie: Twoje bardzo ważne atuty – Twoja córka potrzebuje Twojego zdroworozsądkowego podejścia do wielu problemów. Widzisz je inaczej niż mama. Ty szukasz rozwiązań, a mama daje empatyczne zrozumienie. Oba podejścia są potrzebne. Kształtuj silny charakter swojej córki i naucz ją odwagi w działaniu. Nie wychowuj „księżniczki”, która oczekuje, że zasługuje na coś lepszego i że wszyscy będą jej służyć.
7. Bądź takim mężczyzną, jakiego chcesz, aby poślubiła – nic dodać, nic ująć, po prostu taki bądź!
8. Naucz ją walczyć – naucz ją mówić „nie”, przygotuj ją na trudne sytuacje. Naucz ją odmawiać. Grzeczne dziewczyny także zachodzą w ciążę, zakochują się w nieodpowiednich chłopakach i giną w wypadkach samochodowych, gdy prowadzi pijany kierowca. Umiejętność odmawiana może Twojej córce uratować życie. Musi mieć własne zdanie i zasady. Musi umieć je obronić.
9. Miej z nią stały kontakt – spróbuj z nią naprawić silnik lub weź ją na ryby. Nie próbuj z niej zrobić chłopaka, ale ważne, by była z Tobą, gdy robisz to, co lubisz. Ważne, by widziała Cię szczęśliwego, zrelaksowanego, zadowolonego. W takich sytuacjach rozmowy toczą się w sposób niewymuszony i naturalny. Odciągnie to ją od wirtualnego świata. Dzieciaki są teraz otoczone elektroniką, ale czują się samotne. Pamiętaj, że jesteś lepszym źródłem informacji niż komórka, poczta, czy chat.
10. Jeśli jesteś wierzący: opowiedz jej o Bogu.

​
* Meg Meeker "Mocni ojcowie. Mocne córki. 10 sekretów ojcostwa"

POWIĄZANE POSTY:

Jestem minimalistką i dzięki temu nie mam odwiecznego problemu kobiet „Jak się ubrać?” Już dawno doszłam do wniosku, że szkoda miejsca w szafie na ubrania, których nie noszę. Z reguły mamy kilka rzeczy w garderobie, po które sięgamy. Odważę się stwierdzić, że 20 procent ubrań nosimy przez 80 procent czasu.

Ten stosunek 20 do 80, ta zależność, którą można stosować do wielu dziedzin, została nazwana zasadą Pareto od nazwiska włoskiego ekonomisty Vilfreda Pareto, który na podstawie analizy dochodów ludności we Włoszech, zauważył, że 80 procent majątku Włoch jest w posiadaniu 20 procent mieszkańców tego kraju. Ta proporcja powtarzalna jest w wielu dziedzinach i obszarach, np.

Agnieszkę poznałam wiele lat temu.  Od początku widziałam w niej niespokojnego ducha. Dziewczyna nietuzinkowa, kreatywna, taka, którą albo się kocha albo… nienawidzi z zazdrości. Tacy ludzie jak ona dopinają swego, bo wiedzą czego chcą, potrafią puszczać wodze fantazji, a potem dzięki wierze w siebie, determinacji, pracy i niesamowitej pozytywnej energii osiągają trudne do zdobycia szczyty. Przyglądam się jej od lat z pewnej odległości i podziwiam wiele jej poczynań, a ostatnio…

Domyślam się, że pomysł Agnieszki - założenie szkoły tańca - ucieszył wielu. Jestem tego wręcz pewna. Ale jestem też przekonana, że było wielu sceptyków. I nie chodzi o mądrych doradców, którzy w porę mogą przestrzec człowieka przed zagrożeniami, niebezpieczeństwem, konsekwencjami. Chodzi o takich, którzy boją się nogę wystawić za próg własnego domu i innych również chcieliby zniechęcić do wszystkiego.

Planując działania zwykle przed oczami mamy cel. Widząc go próbujemy wybrać wiodącą do niego, najwłaściwszą drogę. I wówczas, o ile jesteśmy racjonalistami, niekoniecznie pesymistami, ale ludźmi, którzy umieją przewidywać, zaczynamy zastanawiać się, co może nam utrudnić tę drogę. Myślimy o przeciwnościach, o przeszkodach. Myślimy, ale czasami może to właśnie sceptycy próbują nam wmówić, że nie warto, że nasz trud będzie daremny, że nie uda się.  To, co jednych zniechęca, dla ludzi pokroju Agnieszki będzie niezwykle istotnym elementem planowania, wbrew pozorom ułatwiającym je.

„Skąd weźmiesz pieniądze? To jest nierealne?  Kiedyś może by się to udało, ale obecnie!” …… Cudownie! Te wszystkie przeszkody mają dla nas, planujących drogę do celu, niezwykłą wartość. Uwierzcie mi!  Otóż, jedną z metod planowania jest zamiana przeszkód na odwrócone cele.  Na przykład: nie mam pieniędzy – przeszkodę zamieniam na odwrócony cel - mam pieniądze.  Nie mamy czasu - mamy czas. Kiedy zbierzemy listę tych odwróconych celów, wówczas należy zastanowić się nad każdym z nich z osobna - jakie działania będą mnie do niego prowadziły?  Przykładowo - aby mieć czas, może warto zapoznać się z matrycą Eisenhowera (pisałyśmy o niej w poście "Wyścig z czasem”). 

Agnieszka wszystkie przeszkody zamieniła na cele. A potem do każdego celu generowała działania prowadzące do jego osiągnięcia. I nie wiadomo, kiedy znalazła się w miejscu, w którym  należało się zająć już tylko logistyką, czyli zaplanować odpowiednią kolejność działań. Najtrudniejsza na ten moment praca została wykonana.

Ile razy widzimy cel, a nie wiemy od czego zacząć, jaki ma być ten pierwszy  krok i kolejne następne. Dzięki przeszkodom, które bez problemu, jako ludzie widzimy, możemy znaleźć się w miejscu, w którym znalazła się Agnieszka. Oj, nie! Agnieszka jest już dalej. Konsekwentnie dąży do upragnionego celu. Panele w sali treningowej już są. Praca wre.

Jak więc widzicie to, co niektórych zrazi, przytłoczy, zniechęci - dla innych będzie inspiracją i pomocą. Zachęcamy w planowaniu działań, do skorzystania z tej metody. Niech przeszkody staną się początkiem Waszych działań w drodze do celu.

POWIĄZANE POSTY:

"Życiowa analiza SWOT"

​Pani Magdo, nie jesteśmy maszynami, a i one też nie są w stanie pracować na najwyższych obrotach non stop. Z tego, co Pani pisze wnioskujemy, że praca wypełniła niemalże bez reszty Pani życie. Cudownie, jeżeli kochamy, to, co robimy, ale są pewne granice. Człowiek musi znajdować czas na relaks, odpoczynek, na myślenie o czymś niezwiązanym z pracą zawodową. Na początku powinna Pani odpowiedzieć sobie na pytanie, co doprowadziło do obecnego stanu? Jest Pani przeciążona. Na pewno!  Ale pytanie, z jakiego powodu? Może to zbytnia ambicja, a może nieumiejętność odmawiania?  Może nie zna Pani swoich możliwości i bierze na siebie zbyt wiele, albo  to strach i niepewność, które nakazują  wciąż udowadniać sobie i  innym, że jest Pani ”naj”, że nie przez przypadek piastuje Pani takie, a nie inne stanowisko? A może to problem z delegowaniem zadań (o tym napiszemy wkrótce, proszę śledzić nas blog), bierze Pani wszystko na swoje barki, pomimo tego, iż mógłby zrobić to ktoś inny?

Najważniejsze Pani Magdo w tej chwili to zwolnić. Zatrzymać się i znaleźć czas na odpoczynek. Ludzi sukcesu wyróżnia to, że znajdują czas na swoje pasje. Nie namawiamy Pani do rozpoczynania obciążających treningów. To może być dowolna forma odskoczni – spacer, taniec, gotowanie, książka, kino, teatr, medytacja, modlitwa, o ile Pani lubi – oczywiście sport.  Ważne, aby było to regularne. Zaplanowane w Pani kalendarzu i nieodwoływalne. Najważniejsze, by robić coś dla siebie, co pozwoli „uwolnić umysł”, zastanowić się nad przyczynami swojego stanu i być może z nowymi siłami, z naładowanymi akumulatorami i świeżym umysłem przystąpić do kolejnych zadań zawodowych.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Czasami w nowoczesnych rozwiązaniach architektonicznych stosuje się szklane elementy, np. przezroczystą podłogę, która dla poniższego piętra jest sufitem. Niby widzimy, co jest u góry i wydaje się nam, że nic prostszego niż tam dotrzeć, ale czasami nie jest to tak proste jak myślimy. Jednak nie o projektowaniu wnętrz dzisiaj będziemy pisać, choć o zjawisku „szklanego sufitu” jak najbardziej.

Ponad połowa Amerykanek pracujących w dużych firmach na kierowniczych stanowiskach uważa, że zjawisko "szklanego sufitu" istnieje, natomiast 82% ich kolegów – mężczyzn zaprzecza mu. Intrygujące, prawda? Tak diametralnie różne opinie na ten sam temat.

Oto krótka historia Agnieszki: Aga zarządza teraz zespołem kilkudziesięciu osób, ale od studiów minęło już ładne kilkanaście lat. Jej koledzy z roku zarządzają firmami, są już Prezesami, członkami Rad Nadzorczych, a ona wreszcie po długich latach otrzymała stanowisko dyrektora departamentu. Mimo ukończenia dobrej uczelni, dobrego wykształcenia jakoś zawsze tak dziwnie się zdarzało, że zawsze awansował kolega, nie ona. Za pierwszym razem – była totalnie załamana. Nie rozumiała, przecież była sumienna, pracowita, zorganizowana a wygrał Piotr. Za drugim razem – było to już tylko rozczarowanie. W czasie tych wielu lat pracy przyzwyczaiła się, nabiła już sobie tyle guzów – tyle razy uderzyła głową o "szklany sufit", że przestała już nawet liczyć.