Psychologia przy kawie
  • Blog
  • PORADY ON LINE
  • O NAS
  • WYCHOWANIE
  • RELACJE
  • PRACA
  • ONA
  • WYWIADY
  • Kontakt / Współpraca
Obraz

Pierwsze wrażenie. Etykietkowanie...

3/23/2016

0 Komentarze

 
Obraz


Jak Cię widzą, tak Cię piszą…

Pierwsze wrażenie. Etykietkowanie

Podobno „jak Cię widzą, tak Cię piszą” i niestety jest w tym wiele prawdy.  Od tego,  jakie  zrobimy pierwsze wrażenie,  bardzo często będzie zależało  postrzeganie nas przez innych.  Przez kilka sekund bowiem, możemy stracić to, co nadrabiać będziemy później przez wiele godzin, dni a czasem i lat. 

Dlaczego ciężko jest  zmienić efekt pierwszego wrażenia? Otóż, temu  instynktownemu odruchowi,  w którym umysł bez udziału świadomości tworzy  pewnego rodzaju wyobrażenia, towarzyszą emocje. I to właśnie one są „odpowiedzialne” za efekt trwałości. Pamiętacie zdarzenia, w których doświadczaliście radości, miłości, złości, strachu? Oczywiście! Przyjęcie urodzinowe, pierwszy pocałunek, stłuczka samochodowa, matura… Pamiętamy, bo towarzyszyły im emocje. 

No, właśnie! Cudownie, o ile zrobimy  dobre wejście. Gorzej, jeżeli jest ono złe. Ślad zostaje na długo. A  przecież te parę sekund można dobrze wykorzystać.  Pytanie tylko: jak?

Czytaj więcej
0 Komentarze

Życie nie jest doskonałe...

3/22/2016

0 Komentarze

 
Obraz
0 Komentarze

Stereotypy

3/21/2016

2 Komentarze

 
Obraz

NIESPODZIANKA OD LOSU

Dziecko z trisomią 21


​Psychologia przy kawie: Z okazji Światowego Dnia Zespołu Downa, jaki przypada właśnie dziś - 21 marca - w "Psychologii przy kawie" gościmy Małgorzatę Bulczak i Karolinę Bachnik – mamy: Asi i Staszka – dzieci z Zespołem Downa (inaczej trisomią 21). Małgosia jest Prezesem Fundacji JA TEŻ a Karolina prowadzi blog staszek-fistaszek.pl. Witamy!

Co myślałyście o ludziach z zespołem Downa zanim urodziłyście własne dzieci z tą wadą?

Małgorzata Bulczak: Mam wrażenie, że ich w ogóle nie widziałam. Widziałam oczywiście osoby z upośledzeniem umysłowym, ale niekoniecznie miałam świadomość, czy to zespól Downa, czy nie. Przede wszystkim miałam wrażenie, że jest ich niewiele.

Karolina Bachnik: Zanim urodził się Staszek miałam już do czynienia z osobami z zespołem Downa, bo przez prawie 10 lat pracowałam w szkole integracyjnej. Trudno dać mi zatem odpowiedź na temat "Ogółu", bo każdy dzieciak z zespołem, czy bez był dla mnie indywidualnością. Pamiętam mnóstwo scenek z życia "zespolaków" z naszej szkoły. Wiele z nich to bardzo pozytywne wspomnienia, które wywołują uśmiech na mojej twarzy. Jednak nie wszystkie wspomnienia są takie przyjemne i łatwe, i niestety kiedy urodził się Staszek to właśnie te wracały do mojej głowy - kłopoty z komunikacją, wygląd, który naznacza, problemy wychowawcze, sfera seksualna osób z zespołem Downa.

Ppk: Kiedy dowiedziałyście się, że Wasze dziecko będzie miało bonus od losu, dodatkowy chromosom? Jak to przyjęłyście?

MB: Dowiedziałam się w 16 tygodniu ciąży. Trudno opisywać wrażenia, kiedy uginają się pod człowiekiem nogi i wszechobecna panika odbiera zdolność myślenia. Po pierwszych wrażeniach przeszliśmy w fazę nadziei, że to jednak pomyłka i tak dotrwaliśmy do terminu pojawienia się Asi.
Obraz
KB: Bardzo źle. Dla mnie to był koniec świata i koniec szczęścia. Nie chciałam takiego dziecka, nie na takie dziecko czekałam. Przeżywałam wielką rozpacz. Miałam poczucie, że zostałam oszukana i że sama oszukałam - naszego pierwszego synka, który miał dostać super brata (lub super siostrę), a dostał "zespolaka". Bałam się tego jak Staszek będzie wyglądał w przyszłości (i tu dopadły mnie stereotypy), jak będzie mówił (o ile w ogóle będzie), jak zareaguje rodzina i przyjaciele (a nuż pomyślą, że to moja wina). Myślę, że na tą całą beznadziejną sytuację miał też wpływ sposób przekazania tej "wspaniałej nowiny". W nocy, po obchodzie, bez męża (który zdążył już dawno wrócić do domu). Zostałam sama, a obok mnie "sam Staszek". Nie było nikogo, kto mógłby nas utulić, pocieszyć, porozmawiać.  Nie było osoby, której można by wypłakać się w ramię. Więc siedziałam sama, niepewnie przytulając do siebie Staszka, karmiąc go i cierpiąc jednocześnie. Za to mąż zareagował wspaniale i napisał w SMSie "Damy radę Kochanie. Teraz po prostu go kochaj:-)". Niestety dla mnie to kochanie nie było ani łatwe ani oczywiste. Potrzebowałam czasu, żeby pogodzić się z nową sytuacją i nowym Staszkiem. Potrzebowałam czasu, żeby pogodzić się z tym, że straciłam zdrowe dziecko, które nosiłam pod sercem i zaakceptować, i pokochać to, które przyszło na świat.

Czytaj więcej
2 Komentarze

Jutro Światowy Dzień Zespołu Downa

3/20/2016

0 Komentarze

 
Obraz

SKARPETKI NIE DO PARY

Zapowiedź wywiadu i rozmowa w Radiu Gdańsk


Już jutro 21 marca z okazji Światowego Dnia Zespołu Downa będziemy gościć niezwykłe mamy dzieci z tym właśnie zespołem: Małgosię Bulczak - Prezes Fundacji JA TEŻ, działającej na rzecz niepełnosprawnych oraz Karolinę Bachnik, prowadzącą blog o swoim synku: staszek-fistaszek.pl. Opowiedzą nam m.in. o tym, czy stykają się z przejawami dyskryminacji, jak zareagowały na wiadomość o tym, że ich dziecko będzie miało wadę genetyczną i jaką przyszłość widzą dla swoich dzieci?
Obraz

​Międzynarodowy Dzień Zespołu Downa obchodzimy już po raz XI a patronuje mu ONZ.  Wybór 21 marca nie jest przypadkowy. Wada ta polega na tym, że w 21. parze chromosomów – zamiast dwóch – pojawiają się aż trzy chromosomy (inaczej: trisomia 21). Szacuje się, że na całym świecie żyje ponad 10 mln osób z zespołem Downa. Czyli tyle, ile wynosi ludność Belgii, Czech lub Grecji. W Polsce jest to ponad 60 tys. osób, choć nie prowadzi się dokładnych statystyk. Zespół Downa występuje we wszystkich krajach, niezależnie od rasy, czy grupy społecznej. Dziecko z trisomią 21 pojawia się raz na 800-1000 urodzeń. Nie jest to niczyja wina. Po prostu los, przypadek, wada genetyczna, której nie można zapobiec.

W tym Dniu nałożenie kolorowych skarpetek koniecznie nie do pary ma symbolizować naszą solidarność z osobami z zespołem Downa, bo w różnorodności piękno i siła. Wszyscy jesteśmy różni, doceniajmy to na co dzień.

A już dziś jako przedsmak jutrzejszego wywiadu zapraszamy na rozmowę, jaką przeprowadziłyśmy w Radiu Gdańsk na temat zespołu Downa, stereotypów  i szczęścia, które podlega habituacji. Zapraszamy do wysłuchania!
POWIĄZANE POSTY:
"Trzy dziesiąte milimetra"
"Stereotypy"
0 Komentarze

SAMOREALIZACJA I ROZWÓJ TUŻ, TUŻ...

3/19/2016

0 Komentarze

 
Obraz


SAMOREALIZACJA I ROZWÓJ TUŻ, TUŻ...

W marcu na naszym blogu rozmawiamy o stereotypach, uprzedzeniach i tolerancji. Natomiast w kwietniu zajmiemy się rozwojem i samorealizacją. Między innymi będziecie mogli obejrzeć drugą część wywiadu z Pauliną Holtz, która tym razem opowie o swoich pasjach.
A już dzisiaj Paulinę - aktorkę filmową i teatralną, współautorkę rewelacyjnej książki "Po pierwsze joga" będziecie mogli zobaczyć o godzinie 20.05 w TVP 2 w programie "Kocham Cię, Polsko!"
0 Komentarze

Weekendowy spacer

3/19/2016

2 Komentarze

 
Obraz

 
W ten weekend warto dotlenić się i poszukać wiosny! Może
​z rodziną lub z przyjaciółmi? Jak będziecie w parku tak wcześnie jak my, to będziecie jedynymi gośćmi:-) Szkoda tylko, że budka z kawą zamknięta o tej porze.

2 Komentarze

Ciąża z problemami - część 3

3/18/2016

2 Komentarze

 
Publikujemy dziś ostatnią część wspomnień przesłanych przez jedną z mam, która pragnie pozostać anonimowa. Chce podzielić się swoimi przeżyciami z okresu, który określa jako najtrudniejszy w jej dotychczasowym życiu. Przeczytajcie, zapraszamy!
Obraz


TRZY DZIESIĄTE MILIMETRA (cz.3)


​Wspomnienia matki - trauma w ciąży

Obraz
.Konrad zmienił się przez te lata. Już nie nosił na rękach, pewnie kochał już słabiej, inaczej?, z popierającego niezależność i wolność kobiet, stał się zwolennikiem „tradycyjnego modelu rodziny”. Sam biznesmen, kiepsko nadawał się na męża bizneswoman. Czasami po położeniu Zosi Monika musiała jeszcze popracować – laptop i Internet tworzyły niewidzialną smycz z firmą. Konrada denerwowało to, że czas, który powinni spędzić razem, Monika przeznacza na pracę. Uszanowała to. Zamiast więc pracować do 23.00 wstawała bladym świtem, czasem o 4.00, aby dokończyć to, co musiała.
Konrad oczekiwał wsparcia, zainteresowania jego sprawami, żony spokojnej i zrelaksowanej, czekającej z obiadem i gromadką dzieci. Monika absolutnie nie widziała się w tej roli. Ona i kura domowa, też coś. Zdana na łaskę męża? Bez swoich pieniędzy i niezależności?. Zamknięta w domu jak w więzieniu? Marnująca czas na gotowanie, przecież można kupić obiad lub może zrobić go ktoś inny. Nie mogli się porozumieć. Wybuchały najpierw sprzeczki, potem kłótnie. Konrad chciał więcej dzieci. Groził nawet, że znajdzie sobie kogoś, kto mu je urodzi. W końcu było już bardzo źle, Monika zaszła w ciążę, właśnie w tę ciążę z problemami.
Obraz
***
Tydzień 20. W końcu nie zdecydowała się na amniopunkcję. Choć ta decyzja kosztowała ją bardzo wiele. Zaczęła odliczać tygodnie między kolejnymi badaniami usg. O badaniach inwazyjnych już nie myślała. W czasie kolejnego usg lekarza zaniepokoił obraz serca płodu – odesłał ją do wybitnego specjalisty - kardiologa dziecięcego. 50% dzieci z zespołem Downa ma bowiem wadę serca. Kolejne tygodnie czekania na wizytę, bo badanie usg serca dziecka przeprowadza się między 20 a 22 tygodniem ciąży.
Udawała spokojną, chyba nawet przez samą sobą. Jednak stres musiał by olbrzymi, bo jadąc do kardiologa – rozbiła samochód. Jeździła od wielu i - poza drobnymi otarciami na parkingu – nigdy nic się nie stało. Spokojnie, bezpiecznie, pewnie – to jej dewiza. Nie wyprzedzała, gdy nie musiała, jedynie na autostradach przekraczała 100 km/h. Sama nie wie, jak się to stało – po prostu wjechała w latarnię uliczną. Cały bok do remontu. Nie spieszyła się nawet specjalnie, bo miała duży zapas czasu. Latarnia wyrosła jak spod ziemi. Nawet jej to nie zdenerwowało. Wyszła, obejrzała i pojechała dalej. Usg było najważniejsze. Na kozetce u wybitnego specjalisty, to jej serce waliło jak młot, a serce dziecka biło miarowo, nieświadome wagi sytuacji. Lekarz stwierdził, że nie widzi nic niepokojącego, nie widzi wad specyficznych dla dzieci z zespołem Downa, ani jakichkolwiek innych. Obraz, który zaniepokoił lekarza kierującego Monikę na to badanie, uznał za normalny.

​Poczuła wielką ulgę! Odetchnęła. Nieważny samochód, naprawa. Powoli zaczynała mieć nadzieję. Wtedy już modliła się każdego dnia. Tak naprawdę nic innego już jej przecież nie pozostawało. Zabić dziecka nie chciała, nie mogła, nie umiałaby.
Czytała o przypadkach pomyłek w diagnozach lekarskich, gdy np. stwierdzano, że dziecko nie ma żołądka, czy nerek – dziecko usuwano, a potem okazywało się, że przeżywało taki zabieg, miało też organy, których podobno mieć nie powinno i rozpoczynano jego reanimację. Koszmar. Co musiały czuć takie matki? Wolała się nie zastanawiać. Słyszała też z bezpośrednich relacji koleżanek, jak lekarze mówili im o wodogłowiu, upośledzeniu płodu, a rodziły się piękne, zdrowe i mądre dzieci. Chyba jednak nie wszystko lekarze wiedzą. Przyjęła zasadę ograniczonego zaufania.

Czytaj więcej
2 Komentarze

Perspektywa jutrzejszego dnia

3/17/2016

2 Komentarze

 
Obraz
2 Komentarze

Ciąża z problemami - część 2

3/16/2016

0 Komentarze

 
Publikujemy dziś drugą część wspomnień przesłanych nam przez z jedną mam, która pragnie pozostać anonimowa. Chce podzielić się swoimi przeżyciami z okresu, który określa jako najtrudniejszy w jej dotychczasowym życiu. Bardzo dziękujemy i zapraszamy do lektury!
Obraz


TRZY DZIESIĄTE MILIMETRA (cz.2)

Wspomnienia matki - trauma w ciąży

Obraz

​Tydzień 15. Następnym sugerowanym krokiem po teście PAPPA jest amniopunkcja, wykonywana między 15 a 17 tygodniem ciąży. Nakłucie pęcherza płodowego, pobranie płynu owodniowego i określenie DNA płodu. Podobno daje 100% pewność istnienia lub wykluczenia wady genetycznej.

Po wynikach testu PAPPA Monika zaczęła wariować ze strachu. Poczuła się jak w potrzasku, bez wyjścia. Czuła, że nie potrafi urodzić takiego dziecka, karmić go własną piersią. Zmarnuje to jej całe życie. Nie chciała „obcego” w swoim brzuchu. Rozważała nawet aborcję, choć jest jej zdecydowanie przeciwna, ale też wiedziała, że nie będzie potem mogła z tym żyć, zabiją ją wyrzuty sumienia. Nie będzie mogła spać. Widziała zdjęcia zmasakrowanych ciałek wyrywanych kleszczami z macicy. Czytała o 12 tygodniowym płodzie, który jest już w zasadzie małym człowiekiem, tyle tylko, że mieści się na dłoni. Mąż też jej tego nie daruje - odejdzie. Albo będzie żył pod jednym dachem dla dobra Zosi, ale ją znienawidzi. Monika zna też kobiety, które dokonały aborcji, czytała też zwierzenia – jedno jest pewne: nie są szczęśliwe.
Była zdesperowana. Może najlepiej zderzyć się z wielkim tirem na drodze – myślała -  ale jest przecież Zosia, to będzie dla niej trauma na całe życie, nie mogłaby tego zrobić własnemu dziecku. Sytuacja absolutnie bez wyjścia.
Obraz
​Monika normalnie pracowała. W pracy wir obowiązków i zajęć pozwalał jej na chwilę zapomnieć. Chyba nikt nie podejrzewał jak wielką tragedię nosi w sobie.
Lęki wracały wieczorem. Chciała już wiedzieć, czy dziecko jest zdrowe, czy chore? Życie w niepewności i stresie ją zabijało. Chciała amniopunkcji, żeby się przygotować. Jak na perfekcjonistkę przystało, postanowiła, że przygotuje się profesjonalnie do roli matki dziecka upośledzonego. Na 3-4 miesiące przed porodem weźmie zwolnienie i będzie studiować literaturę fachową, szukać ekspertów i specjalistów, którzy mogą pomóc, nowych metod terapii. Jest inteligentna, poradzi sobie, czytała przecież kiedyś artykuł o uczeniu dzieci z uszkodzonym mózgiem, bardzo dużo jest możliwe. Zrezygnuje z pracy. Musi tylko wiedzieć, czy nosi chore dziecko.
Problem jednak pojawił się w domu – Konrad kategorycznie odmówił swojej zgody na amniopunkcję:  to jednak zawsze ryzyko, 1 na 100 zabiegów kończy się poronieniem. To także jego dziecko i nikt nie będzie narażał jego życia – krzyczał. Oczywiście to Twoja decyzja, ale jeśli się coś stanie, nigdy Ci tego nie daruję. Wiedziała, że nie kłamie.
Pętla na szyi Moniki zacisnęła się, a przynajmniej się tak czuła. Nie mogła oddychać, jakby była w małej szczelinie w jaskini, wokół skały i ciemność, nie ma jak się ruszyć i nie wiadomo dokąd iść. Takie też miewała sny, oczywiście w te noce, kiedy w ogóle mogła zasnąć.





​













Była już strzępkiem nerwów. Nie pamięta, co mówiła, robiła, podobno w domu była nie do zniesienia. Konrad namówił ją, aby porozmawiała ze swoją mamą, potem jeszcze prosił, aby umówiła się ze znajomym księdzem. Te rozmowy trochę pomogły.
Skoro chcesz urodzić, to czemu chcesz narażać dziecko teraz. Poronienie to jedno, ale przecież mogą też być uszkodzenia płodu przy amniopunkcji, bardzo rzadkie, ale są – mówiła mama. Ksiądz – terapeuta uspokoił ją jakoś inaczej, nie pamięta dokładnie, które z jego słów pomogły, może cała rozmowa?

Czytaj więcej
0 Komentarze

Decyduj o szczęściu

3/15/2016

0 Komentarze

 
Obraz
0 Komentarze

Ciąża z problemami - część 1

3/14/2016

0 Komentarze

 
Publikujemy dziś wspomnienia przesłane nam przez z jedną mam, która pragnie pozostać anonimowa. Chce podzielić się swoimi przeżyciami z okresu, który określa jako najtrudniejszy w jej dotychczasowym życiu. Bardzo dziękujemy i zapraszamy do lektury!
Obraz


​TRZY DZIESIĄTE MILIMETRA (cz.1)

Wspomnienia matki - trauma w ciąży

Obraz
​
​Tydzień 12. „Przezierność karkowa jest powyżej normy. Norma to 2,5 milimetra, a tu w dwóch pomiarach mamy 2,8” – lekarz przekazał jej tę informację dość beznamiętnie. Zupełnie się tego nie spodziewała się. Była w trzecim miesiącu ciąży i nic do tej pory nie wskazywało na problemy. Nie miała wymiotów, żadnego bólu jak przy pierwszym dziecku, nie przytyła, w ogóle nie czuła, że jest w ciąży, no może trochę zmęczenia. Przyszła tylko na rutynowe USG. Była zszokowana.
 
Nie pamięta, czy to ona pierwsza zapytała, czy mąż – co to właściwie oznacza? Pamiętała jednak, że zbyt duża przezierność świadczy o wadach płodu. Lekarz rzeczowo i dalej raczej bez emocji mówił, że taki wynik może wskazywać na istnienie choroby genetycznej, np. zespołu Downa lub wady serca. Konieczne są kolejne badania – test PAPPA, który i tak chciała zrobić, a w przypadku negatywnego wyniku – amniopunkcja. W zależności od jej wyniku prawo polskie dopuszcza terminację. To słowo zapamiętała bardzo dobrze – ładny eufemizm na aborcję. Wypytywali z mężem jeszcze o ryzyko wystąpienia tych chorób, prawdopodobieństwo, szanse. Wyszła wstrząśnięta, płakała całą drogę.
​
Obraz
***
Monika - drobna szczupła brunetka, o bardzo dziewczęcej urodzie. Zawsze nienaganny strój i makijaż. Chyba nikt nie dałby jej 38 lat. Specjalistka wysokiego szczebla, podlegająca bezpośrednio Zarządowi międzynarodowego banku. Perfekcjonistka i pracoholiczka. Skupiona na zadaniach, nie na ludziach. Maksymalnie wykorzystująca czas pracy, mało przerw i rozmów na korytarzach. Trochę jak cyborg, nie kobieta – dla firmy pewnie ideał pracownika. Swoją ambicją, pracowitością i uporem – pewnie bardziej niż wybitną inteligencją - osiągnęła bardzo wiele jak na dziewczynę z małego prowincjonalnego miasteczka. Zresztą zawsze była najlepszą uczennicą. Pierwsza w klasie, świadectwa z czerwonym paskiem – pilna i sumienna.
 
Monika jeszcze na studiach w Warszawie poznała Konrada i jeszcze na studiach się pobrali. To była jej pierwsza prawdziwa miłość i totalne zauroczenie. Są ze sobą od 14 lat. Start mieli pewnie łatwiejszy niż większość młodych małżeństw. Rodzice wynajęli im mieszkanie, finansowali ich życie do końca studiów. Konrad nosił ją wtedy na rękach. Wspaniały okres. Nauka nie zajmowała aż tak dużo czasu, byli zdolni, więc czasu na zabawę i rozrywkę pozostawało sporo. Teatry, koncerty, wyjazdy, spotkania z przyjaciółmi, no i wspólne wyprawy o północy po czekoladę i lody do sklepu nocnego. Uroki wielkiego miasta.
 ​

Czytaj więcej
0 Komentarze

Co planujecie?

3/13/2016

0 Komentarze

 
Obraz


​Czy macie jakieś plany na weekend? Może coś dla ciała, a może dla ducha? Wybieracie się gdzieś? Myśleliście o kinie, teatrze, koncercie? Spacerze lub po prostu popołudniu z książką? Pomyślcie! Każdy potrzebuje odpoczynku, czasami trzeba się "oderwać", aby wrócić z "naładowanymi akumulatorami".
​My ostatnio wybrałyśmy filharmonię, ale wcale nie ze snobizmu:-)

0 Komentarze

Konformizm. Społeczny dowód słuszności

3/13/2016

0 Komentarze

 
Obraz


PYTANIE DO PUBLICZNOŚCI


Konformizm. Społeczny dowód słuszności

Gdańska Starówka … i my - studentki trzeciego roku psychologii. Trochę młodsze niż dziś:), w towarzystwie naszych niezastąpionych kolegów – Jacka i Pawła.  Paweł z zabandażowaną ręką ledwie niesie pod pachą worek z trzema kilogramami ziemniaków i nagle… pakunek wysuwa mu się spod ramienia, a zawartość rozsypuje się na bruku. Tylko nasza czwórka wiedziała, że to scenka, którą próbujemy zainscenizować po to, by mieć ciekawy materiał na ćwiczenia z psychologii społecznej.

Konformizm, zjawisko społecznego dowodu słuszności, psychologia tłumu. Dlaczego ludzie zmieniają swoje zachowanie pod wpływem innych? Czy zmieniają? Chcieliśmy sprawdzić to sami.

Nie pamiętam, kto z nas wpadł na pomysł z ziemniakami, ale eksperyment, który Jacek filmował  potwierdził teorię, którą  znaliśmy z  literatury.

Obraz
W momencie, gdy ziemniaki wypadły Pawłowi z ręki i on z rozpaczą w oczach rozglądał się wokół na przechodniów, ludzie mijali go obojętnie. Każdy szedł w pośpiechu w swoją stronę, nie zwracając uwagi na nieszczęśnika. I nagle… zachowanie idących Starówką zmieniło się, jak za sprawą czarodziejskiej różdżki. Niewiarygodne, ale prawdziwe. Gdy pochyliłyśmy się, aby pomóc naszemu koledze i zaczęłyśmy zbierać ziemniaki, ludzie zwolnili, zatrzymywali się i postępowali dokładnie tak jak my.

Dlaczego nasze zachowanie ulega zmianie pod wpływem innych? Tłumaczą to zasady społecznego wpływu. Skoro inni, skoro większość tak postępuje, widocznie jest to właściwe. Najsmutniejsze, gdy większość postępuje bez wrażliwości i współczucia, żeby nie powiedzieć okrutnie, a my do tego bezrefleksyjnie dołączamy.
Różne są motywy naszej zmiany zachowania pod wpływem innych ludzi. Jedni, nie chcą wychodzić przed szereg i dlatego „dostrajają się” do innych. Widoczne to jest na przejściach  dla pieszych. Gdy pali się jeszcze czerwone światło, ale nie jedzie żaden samochód, wystarczy, że jedna osoba wejdzie na pasy. Inni nagle zaczynają podążać za nią. Jest to niesamowite. Przecież wszyscy widzą, że pali się światło informujące, że mamy stać. 

Czytaj więcej
0 Komentarze

Konformizm

3/9/2016

0 Komentarze

 
Obraz


Pamiętajcie, że brak poczucia własnej wartości powoduje,
że jesteśmy bardziej podatni na różne manipulacje
ze strony innych.

0 Komentarze

WYWIAD Z IWONĄ CICHOSZ 

3/8/2016

2 Komentarze

 
Obraz


POMOST MIĘDZY DWOMA ŚWIATAMI


O życiu niesłyszących w słyszącym świecie

Marzec na naszym blogu poświęcony jest tematom związanym z uprzedzeniami, stereotypami, tolerancją i otwartością na innych. Z okazji Dnia Kobiet naszym gościem jest piękna, inteligentna i niezwykła niesłysząca kobieta - Iwona Cichosz, która opowiedziała nam o życiu niesłyszących w słyszącym świecie.

Zapraszamy do przeczytania wywiadu!
Psychologia przy kawie: Witamy w Psychologii przy kawie. Naszym gościem jest piękna i utalentowana kobieta - Iwona Cichosz.

Iwona, od kiedy nie słyszysz? Kto w twojej Rodzinie jest Głuchy?

Iwona Cichosz: Nie słyszę od urodzenia. Dlatego, że oboje rodzice nie słyszą i to jest uwarunkowane genetycznie. Rodzice od strony taty też nie słyszą. Moja siostra też przyszła na świat Głucha.

Ppk: Czy przypominasz sobie moment, w którym zdałaś sobie sprawę, że przekroczyłaś granicę przeciętności, że jesteś wyjątkowa?

Obraz
IC: Już jako małe dziecko czułam, że jestem ponad przeciętna, ponieważ już jako 10 latka byłam tłumaczem mojej rodziny. Byłam dla nich pomostem między dwoma światami, czyli słyszących i Głuchych. Tłumaczyłam wizyty u lekarzy, w urzędach pracy itp. To spowodowało, że czasem nie mogłam znaleźć wspólnego języka z rówieśnikami, bo oni nadal tkwili w błogim świecie dziecięcych spraw. Nie mam pretensji do rodziny o to, że musiałam wejść w życie dorosłych tak wcześnie, bo takie doświadczenia wiele mnie nauczyły.
Ale moment pełnej świadomości o swojej ponadprzeciętności miałam dopiero jako 18 latka. To był okres kiedy odnosiłam sukcesy m.in. jako aktorka w Teatrze Pinezka, wygrałam Miss Deaf Poland w Polsce oraz Miss Deaf Astera na międzynarodowym konkursie Miss Deaf World itd. Te wszystkie zdarzenia dały mi poczucie i świadomość, że jeśli chcę, to mogę osiągnąć wszystko.

Obraz
Ppk: Co stanowiło dla Ciebie jako dziecka, jako młodej dziewczyny największy problem związany z głuchotą?

IC: Mój niedosłuch czasem mi przeszkadzał w zawieraniu znajomości ze słyszącymi rówieśnikami, ale tak poza tym, radziłam sobie bardzo dobrze zarówno w szkole, jak i w domu, i ogólnie w życiu społecznym.

Ppk: Po liceum jakie studia wybrałaś?

IC: Po liceum miałam dwa lata przerwy od nauki. Nie byłam pewna, jaki kierunek studiów sobie wybrać, więc skupiłam się na pracy w teatrze. W 2010 roku zdecydowałam się pójść do Uniwersytetu Gdańskiego na zarządzanie. To był dla mnie trudny krok, ponieważ 13 lat uczyłam się w szkole dla niesłyszących, tam nauczyciele migali, wszystko było dostosowane do nas – głuchych uczniów. A tu na studiach zderzyłam się z rzeczywistością – nie miałam żadnego tłumacza j. migowego, na wykładach profesorowie mówili tyłem lub zasłaniali usta. Chodziłam na konsultacje po zajęciach, żeby móc lepiej zrozumieć materiały. Dzięki życzliwości koleżanek dostawałam od nich notatki z wykładów. Musiałam dwa razy ciężej pracować niż reszta studentów. Udało mi się nie tylko przetrwać trzy lata studiów, ale też ukończyć je. Podczas trzeciego roku studiów, zaczęłam zaoczne studia podyplomowe w Uniwersytecie Warszawskim. Studiowałam Polski Język Migowy na Filologii Polskiej. Po studiach podyplomowych zostałam pierwszą w Polsce Głuchą tłumaczką z dyplomem. Teraz kończę drugi rok studiów magisterskich z Pedagogiki Pracy i Doradztwa Zawodowego.

Ppk: Twoje życie było i jest pełne podróży – takie życie na walizkach. Opowiedz proszę o tym aspekcie.


Czytaj więcej
2 Komentarze

Wiosenna chandra

3/6/2016

0 Komentarze

 
Obraz


NIE LUBIĘ PONIEDZIAŁKÓW


Wiosenna chandra

Jutro poniedziałek... Nie lubimy tego dnia, szczególnie na przedwiośniu, gdy nasz organizm budzi się z zimowego snu i pogarsza się nasze samopoczucie.
Drażliwość, senność lub problemy ze snem, niepokój, brak apetytu, bądź nadmierne łaknienie. Jak sobie radzić z wiosenną chandrą szczególnie w niedzielny wieczór?
Czy zaszycie się w łóżku, picie hektolitrów kawy i wyjadanie łyżkami kremu czekoladowego, to jedyne sposoby na przetrwanie do wiosny?
Na te i inne pytania odpowiadałyśmy wraz z dietetykiem i instruktorką tańca w Radiu Gdańsk.
Zapraszamy do wysłuchania!
wysłuchaj >>
0 Komentarze

Tolerancja?

3/5/2016

0 Komentarze

 
Obraz


Tolerancja to nie to samo, co tolerowanie zła i głupoty!

0 Komentarze

Agresja słowna. Poniżanie. Upokarzanie

3/4/2016

0 Komentarze

 
Obraz


JESTEŚ GRUBY I GŁUPI!

Agresja słowna. Poniżanie. Upokarzanie


Może pamiętacie ze swoich czasów szkolnych uczniów, którzy byli wyśmiewani, szykanowani, dręczeni, upokarzani. Wystarczyło być tylko nieco innym od pozostałych, aby stać się przysłowiowym „chłopcem do bicia”, czy „kozłem ofiarnym”. Dzieje się to cały czas, nawet obecnie niektórzy uczniowie muszą zmieniać szkołę, bo nie są w stanie znieść prześladowań ze strony kolegów. Wystarczy być w jakiś sposób innym: młodszym, słabszym, za grubym, za chudym, nosić okulary, nie radzić sobie z matematyką, być obcokrajowcem itd. Powodów mogą być tysiące. Poniżają z reguły dzieci bardziej agresywne, z tendencjami do dominacji, o mniejszej empatii, za to z większą potrzebą społecznego uznania, bardziej impulsywne. Najgorzej, gdy na zasadzie konformizmu dołączą się do wyśmiewania i poniżania inni uczniowie z klasy. Wówczas upokarzany uczeń może naprawdę poczuć się  „osaczony”.

Najnowsze badania donoszą, że dzieci, które były w ten sposób prześladowane przez rówieśników (z ang. bulliyng) mogą mieć problemy ze zdrowiem psychicznym jako dorośli. Według danych z USA dzieje się to 4 razy częściej niż  w przypadku dzieci maltretowanych, poddawanych przemocy w domu (ale nie upokarzanych przez kolegów).

Obraz
Jest bardziej prawdopodobne, że dzieci poniżane będą w życiu dorosłym cierpiały na depresję i stany lękowe. Będą podejmowały próby samookaleczania. Ludzie myślą, że poniżanie jest nieodzowną częścią dzieciństwa. Nie uważają tego za tak poważny problem jak np. maltretowanie dzieci. A dzieci maltretowane jako ofiary otrzymują specjalistyczne wsparcie i pomoc. Jednak Dieter Wolke – profesor psychologii z Uniwersytetu Warwick - twierdzi, że bycie upokarzanym nie jest wcale normalną ani „nieszkodliwą” częścią dorastania, zawsze niesie za sobą poważne i długoterminowe konsekwencje. Mówi też, że „bycie społecznie wykluczonym i bycie społecznym wyrzutkiem jest pewnie najgorszym stresem, jakiego możemy doświadczyć w życiu”.

Upokarzanie, prześladowanie (bulliyng) staje się ogólnoświatowym problemem. W USA i Wielkiej Brytanii jedno na troje dzieci mówi, że przynajmniej raz doświadczyło prześladowania. Tylko w samej Wielkiej Brytanii ok. 16 000 uczniów zostaje w domach i nie idzie do szkoły, ponieważ są w niej często poniżane. Wyniki ich egzaminów nie są w związku z tym najlepsze, maleją ich szanse pójścia na studia i zdobycie dobrej pracy, osiągnięcie w niej sukcesu. Poniżane dzieci mogą także cierpieć z powodu innych problemów. Częściej chorują, mają problemy z koncentracją uwagi, mają niskie umiejętności społeczne, problemy z utrzymaniem pracy i pozostaniem w związku. W Polsce takie sytuacje również nie są rzadkością.

Czytaj więcej
0 Komentarze

WYNIKI KONKURSU - Po pierwsze joga

3/1/2016

0 Komentarze

 
Obraz


WYNIKI KONKURSU

Po pierwsze JOGA

Z przyjemnością ogłaszamy wyniki konkursu, który zorganizowałyśmy na naszym blogu. Nagrodą była rewelacyjna książka "Po pierwsze joga" z dedykacją Pauliny Holtz. Na zdjęciu powyżej (wykonanym przez Tomasza Raczka) autorki książki: Paulina Holtz i Ewelina Godlewska.

Dziękujemy wszystkim, którzy wzięli udział, zarówno tym, którzy napisali do nas bezpośrednio, jak i osobom komentującym posty. Wasze opinie są dla nas bardzo cenne.

Nagrodę otrzymuje  Pani Justyna Cieślica. W sprawie adresu do wysyłki skontaktujemy się drogą mailową.

Zapraszamy do udziału w kolejnych konkursach, o których będziemy Was informowały!

POWIĄZANE POSTY:

Wywiad z Pauliną Holtz.
Zapowiedź wywiadu z Pauliną Holtz.
0 Komentarze

MIŁOŚĆ - podsumowanie

2/29/2016

0 Komentarze

 
Obraz


KOCHAĆ, TO TAK ŁATWO POWIEDZIEĆ

Drogowskazy miłości

W lutym rozmawialiśmy przy kawie o miłości i związkach.  Mamy nadzieję, że nasze rozważania skłoniły nas wszystkich do refleksji i do uzmysłowienia sobie, że miłość ma różne oblicza i nie jest jedynie stosunkiem do jakiejś określonej osoby, lecz  jest postawą, pewną właściwością charakteru, która określa stosunek człowieka do siebie i do świata.  Jak mówił Fromm „miłość to sztuka”, która wymaga wysiłku, a jej rozwój polega na przebyciu drogi od ”kocham, ponieważ Cię potrzebuję” do ”kocham – bo jestem kochany”.

Liczymy na to, że dzięki lekturze postów uświadomiliśmy sobie, jak ważna jest odpowiedzialność  i troska za człowieka, którego obdarzamy uczuciem.

W drodze, którą przemierzaliście z nami przez ostatnie cztery tygodnie, towarzyszyła nam Pauliną Holtz i Przemek Słowikowski. Dzięki uprzejmości Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego mieliśmy okazję zapoznać się fragmentem  książki profesora Bogdana Wojciszke „Alfabet miłości”, którą – wraz z dedykacją autora - otrzymała jedna z naszych czytelniczek. Inna osoba na początku marca będzie obdarowana książką  „Po pierwsze joga”, która może każdemu pomóc w miłości do siebie. Książka wraz z piękną dedykacją jest podarunkiem od jej współautorki - kobiety kochającej siebie - ślicznej, niezwykłej, energetycznej  Pauliny Holtz.
 
Temat miłości okazał się bardzo przez Was pożądany i nie byłyśmy w stanie sprostać wszystkim Waszym oczekiwaniom. Dlatego powrócimy do niego w maju.

Na zakończenie, zebrałyśmy nasze rozważania w „drogowskazy” dla osób, które raz jeszcze chciałyby powrócić do naszych postów lub przypomnieć sobie główne prawdy, które z nich wynikają.

DROGOWSKAZY MIŁOŚCI:

Czytaj więcej
0 Komentarze

WYWIAD Z P. SŁOWIKOWSKIM

2/28/2016

0 Komentarze

 
Obraz



​​CZAS POKAŻE SIŁĘ TEGO ZWIĄZKU

Mistrz Polski o miłości do sportu
​

W lutym na naszym blogu rozmawiamy o miłości. Z mistrzem Polski na 100 metrów rozmawiałyśmy między innymi o miłości do sportu, o blaskach i cieniach życia sprintera, rodzinie i planach na przyszłość. 

Zapraszamy do przeczytania wywiadu:
Psychologia przy kawie: Witamy w psychologii przy kawie. W lutym rozmawiamy na temat miłości i związków. Nie przez przypadek naszym gościem jest Przemek Słowikowski – mistrz Polski w biegu na 100 metrów. Uważamy bowiem, że przedmiotem naszej miłości może być pasja, w Twoim wypadku sport, który jest pewnie jednym z ważniejszych elementów Twojego życia. Czy się z nami  zgodzisz?

Przemek Słowikowski: Tak, zgadzam się z tym. Sport jest niewątpliwie wielką moją pasją. Jest czymś, co darzę szczególnym uczuciem. I myślę, że to uczucie najłatwiej byłoby mi opisać właśnie jako miłość do sportu.

Ppk: Powiedz, kiedy ta miłość miała swój początek? 

PS: Myślę, że to uczucie nawiązałem już we wczesnych latach, w dzieciństwie. Już w szkole podstawowej byłem bardzo aktywny fizycznie.

Ppk: A co wtedy robiłeś?

PS: Muszę przyznać, że wówczas nie byłem ukierunkowany na jedną dyscyplinę sportu. Próbowałem swoich sił w grach zespołowych, potem w sportach indywidualnych. Dopiero później ta miłość przerodziła się w coś większego, związanego z lekkoatletyką i biegami sprinterskimi.

Ppk: Czy było to na początku zauroczenie, które przeradzało się w coś silniejszego stopniowo, czy miłość od pierwszego wejrzenia?

​PS: Nie było to zauroczenie, nie była to także miłość od pierwszego wejrzenia. Musiało to potrwać trochę czasu zanim się zdecydowałem, że będę tylko biegał, i że będą to właśnie tylko biegi sprinterskie. Tak jak mówiłem, w młodości byłem bardzo aktywny i chciałem trenować wszystko. Nie byłem wówczas zdecydowany i ukierunkowany na jedną dyscyplinę. Dopiero po czasie zapadła decyzja.
​
Ppk: Czy rodzina miała wpływ na Twoją karierę sportową?

Czytaj więcej
0 Komentarze

MIŁOŚĆ - Przemysław Słowikowski

2/27/2016

0 Komentarze

 
Obraz


​MIŁOŚĆ DO SPORTU


Zapowiedź wywiadu z Przemysławem Słowikowskim
​

Zapraszamy na wywiad, który przeprowadziłyśmy z Przemysławem Słowikowskim -mistrzem Polski na 100 metrów, który ukaże się jutro 28 lutego na naszym blogu.
​
Przemysław Słowikowski jest polskim lekkoatletą, sprinterem, mistrzem Polski w biegu na 100 metrów, młodzieżowym wicemistrzem Europy w sztafecie 4x100 m.
 
Rozmawialyśmy z Nim na temat miłości, szczególnie do sportu, ale nie tylko. Przemek opowiedział nam również o początkach swojej sportowej drogi, blaskach i cieniach życia sprintera, o osobach, dzięki którym możemy oglądać Go na światowych bieżniach i planach na najbliższą przyszłość.

Już jutro na naszym blogu będziecie mogli przeczytać wywiad z tym niezwykle utalentowanym, ale i inteligentym, przystojnym polskim sportowcem o niespotykanej klasie i kulturze.

Już dzisiaj zapraszamy!

​ZOBACZ ZAPOWIEDŹ: 
0 Komentarze

MIŁOŚĆ - Posag

2/26/2016

4 Komentarze

 
Obraz


​POSAG

Zaburzone relacje
​

Paweł i Marta. Młodzi, inteligentni, wykształceni i atrakcyjni. Obydwoje otoczeni grupą znajomych, przyjaciół, a tak bardzo samotni. Poznałam ich na mojej drodze zawodowej, natomiast oni nigdy się spotkali, choć tak wiele ich łączy, przede wszystkim nieumiejętność nawiązywania bliskich relacji emocjonalnych i wchodzenie w związki.
​
Obraz
Marta jest uroczą, piękną kobietą. Ukończyła architekturę. Praca, pasja, głowa pełna pomysłów, przelotni mężczyźni. Ona jedna wie, że prześladuje ją czas dzieciństwa, który pozostawił ślad w jej psychice, jak mówi: „na całe życie”. Wchodząc w relacje z mężczyznami zachowuje się nie jak dojrzała trzydziestolatka, lecz jak siedemnastoletnia dziewczynka. O swoim ostatnim związku mówi tak: „wszystkiego w życiu właściwie dowiedziałam się od Kuby - mojego ostatniego mężczyzny. Analizowaliśmy moje porażki, cieszyliśmy się z sukcesów, przytulał, gotował, kochał. Wszystko to, czego nie dała mi rodzina, dał mi on, ale nie pisał się na taką rolę. Ja zadurzałam się w innych facetach, więc się rozstaliśmy w końcu. Ale nawet jest mi z tym OK, bo tak jakoś prościej. Będę tęsknić za tym, co miałam z nim, bo jest mega mądry i znajduje rozwiązania na wszystko i zawsze mogłam się do niego zwrócić, na niego liczyć.  Poza tym on pokazał mi, że jestem szczęśliwa, a tego smaku się nie zapomina. Przy nim piękniałam i promieniałam. Wytrzymał ze mną dużo. Oj... dawałam, mu czasem popalić. Ale nie chciał być tatusiem i nie ma co się dziwić.” 

Czytaj więcej
4 Komentarze

KONKURS - Po pierwsze JOGA

2/24/2016

0 Komentarze

 
Obraz


KONKURS

Po pierwsze JOGA

Zapraszamy do kolejnego konkursu na naszym blogu. Tym razem do wygrania książka  "Po pierwsze JOGA", którą po wywiadzie zostawiła dla Was Paulina Holtz. Książka wyjątkowa, nie tylko ze względu na swoją zawartość, ale i dedykację.

Mamy nadzieję, że pomoże Wam w znalezieniu czasu na własne przyjemności, a może będzie pierwszym krokiem do pokochania na nowo siebie.

Co zatem należy zrobić, aby ją mieć? Trafi ona w ręce jednej z osób, która do 1 marca napisze do nas o swoich sugestiach związanych z blogiem albo skomentuje jakiś post. Ponieważ chcemy wychodzić naprzeciw Waszym potrzebom, oczekujemy na maile dotyczące tego, co Wam się podoba, a co byście zmienili na naszym blogu, czego jest za dużo, a czego brak. Jeżeli nie lubicie się  rozpisywać, wystarczy, że jedynie wskażecie tytuł postu, który w lutym najbardziej Wam się podobał, albo skomentujecie jeden z nich. Zadanie proste, możliwości wiele, a nagroda cenna!

Zapraszamy do udziału!!!
0 Komentarze

WYWIAD Z PAULINĄ HOLTZ

2/22/2016

2 Komentarze

 
Obraz


JAK POKOCHAĆ SIEBIE?

Sposoby na zwiększanie poczucia własnej wartości

Luty na naszym blogu jest poświęcony tematyce miłości i związków. O miłości do samego siebie rozmawiałyśmy z Pauliną Holtz.

Paulina Holtz - aktorka teatralna i filmowa, znana przede wszystkim jako Agnieszka Lubicz z serialu "Klan", współautorka książki "Po pierwsze joga". Prywatnie mama dwóch uroczych córek - Tosi i Marcysi, niezwykła kobieta zarażająca innych swoją energią i optymizmem.

Z Pauliną, kobietą o wielu ciekawych obliczach, które będziecie mogli zobaczyć w kolejnych miesiącach na naszym blogu, rozmawiałyśmy między innymi o miłości do samego siebie. Mamy nadzieję, że skorzystacie z pomysłów na pokochanie siebie, zwiększenie poczucia własnej wartości i znalezienie w życiu tego, co da Wam radość i satysfakcję.

Zapraszamy do obejrzenia!
2 Komentarze
<<Poprzednia
Naprzód>>
    JESTEŚMY NA FACEBOOKU:
    POMAGAMY:
    Obraz
    Kliknij i sprawdź
    PUBLIKUJEMY W:
    Obraz
      
    Newsweek Psychologia
    Obraz
    Cosmopolitan
    Obraz
    Newsweek
    Obraz
    PISZEMY DLA WAS:
    Obraz
    Katarzyna Krakowska
    Obraz
    Joanna Kotarska
    REKLAMA:
    piszcie do nas na adres: 
    ​psychologiaprzykawie@gmail.com 
    ​
​Strony:  1   2   3   4   5   6   7   8   9  10  11  12  13  14  15  16  17  18  19  20  21  22  23  24  25  26  27  28  29  30  31  32  33  34  35  36  37  38  39  40  41  42  43  44  45  46  47  48  49  50  51  52  53  54  55  56  57  58  59  60  61  62  63  64  65  66  67  68  69  70  71  72  73  74  75  76  77  78  79  80  81  82  83  84  85  86  87  88  89  90  
​
Powered by Weebly
  • Blog
  • PORADY ON LINE
  • O NAS
  • WYCHOWANIE
  • RELACJE
  • PRACA
  • ONA
  • WYWIADY
  • Kontakt / Współpraca