Hania - bohaterka posta "W pułapce piękna" nie może pogodzić się z upływającym czasem. Zrobiłaby wszystko i wydała ostatni grosz, by zatrzymać młodość i urodę. Takich osób wokół nas jest wiele. Ludzi przeżywających frustrację spowodowaną upływem lat.  Na co dzień bombardowani zdjęciami pięknych, młodych kobiet i mężczyzn uśmiechających się z bilbordów, przeżywają porażkę spoglądając w lustro. A przecież "uroda jest podarunkiem na kilka lat" i ci wszyscy, których celem samym w sobie jest zatrzymywanie upływających lat, nie dostrzegają, ile tracą nie żyjąc dniem bieżącym i nie ciesząc się wartościami, których nie nadweręży ząb czasu.

Lipiec na naszym blogu poświęcony jest atrakcyjności. Zaprosiłyśmy do rozmowy piękną dwudziestojednolatkę - Aleksandrę Niewiadomską – tegoroczną Miss Ziemi Kaszubskiej i Kociewskiej.

Ola przyciąga uwagę, budzi zachwyt, ale nie pierwsze wrażenie jest w kontakcie z nią najważniejsze. Poza niekwestionowaną urodą, posiada w sobie wiele uroku, błyskotliwości i dystansu do siebie.

Psychologia przy kawie: Czy sama podjęłaś decyzję o starcie, czy ktoś Ciebie do tego namówił?

Aleksandra Niewiadomska: Odkąd pamiętam, myślałam o wzięciu udziału w takim konkursie. Zawsze chciałam spróbować swoich sił, przeżyć przygodę. Powtarzałam sobie, że kiedyś się na to zdecyduję. Któregoś dnia mój chłopak powiedział mi o zbliżającym się castingu do wyborów Miss Ziemi Pomorskiej. Zaproponował mi wzięcie udziału.

Ppk: Chciałaś spróbować swoich sił, przeżyć przygodę. Co jeszcze skłoniło Cię do wzięcia udziału w wyborach?

A.N.: Wiele czynników miało na to wpływ. Bardzo dużo osób mówiło mi, że powinnam spróbować z uwagi na mój wzrost i budowę ciała. Ponieważ twierdzili, że nadaje się, więc jak nadarzyła się okazja, aby spróbować, zdecydowałam się to zrobić. 

Ppk: Jak wyglądają kulisy przygotowań?

A.N.: Przygotowania do samej gali są bardzo czasochłonne. Przed każdym konkursem odbywa się wyjazd kandydatek na tak zwane zgrupowanie. Na takim wyjeździe dziewczyny mają możliwość nie tylko zaprezentować swój wygląd, ale także swoją osobowość, sposób zachowania. Miss to nie tylko ładna buzia i zgrabna sylwetka. Jury zwraca uwagę na to, jak dziewczyna się prezentuje, począwszy od chodzenia, po wypowiedzi podczas wywiadów.

Ppk: Czy zawsze uważałaś się za ładną dziewczynę, a wcześniej dziecko?

AN.: Oczywiście, że nie! W wieku wczesnoszkolnym największą radochą dla mnie było bieganie z chłopakami po podwórku i granie w piłkę. Chodzenie po drzewach,  jazda na rowerze, czy też inne zabawy nie sprzyjały mi w noszeniu sukieneczek i białych baletek. Najlepiej się czułam w spodniach, trampkach i włosach związanych w kucyk. Nigdy nie uważałam się za ładne dziecko. Wręcz przeciwnie, byłam chuda jak patyk, zawsze najwyższa - to były moje największe kompleksy. Można powiedzieć, że dopiero pod koniec gimnazjum zaczęłam przywiązywać większą wagę do tego,  jak wyglądam. Wszystko przychodzi z wiekiem.
                    
Ppk: Kiedy zorientowałaś się, że uroda pomaga Ci w życiu?

A.N: Nie powiedziałabym, że uroda pomaga mi w życiu. Uroda przemija, a charakter, mądrość i osobowość pozostaje. Chciałabym, żeby właśnie te cechy miały wpływ na moje życie, a nie uroda. Mój straszy brat czasem mi powtarza, że ,, ładna miska jeść nie daje". Piękno zewnętrzne wcale nie musi kryć bogatego wnętrza. Mimo wszystko przyznam, że uroda dodaje mi pewności siebie, czuje się dobrze sama ze sobą i pomimo tego, że jak każda kobieta mam swoje kompleksy, nie wpływają one na moją samoocenę.

Ppk: Co uważasz za swój największy atut?

A.N.: Jeżeli mówimy o atutach w kwestii wyglądu, to z upływem czasu zaczęłam doceniać mój wzrost. Zawsze uważałam, że 180 centymetrów wzrostu to dużo za dużo, przecież jak założę szpilki to  jest 190 centymetrów! Obecnie jestem z tego dumna i założenie szpilek nie jest dla mnie wyzwaniem. Polskie modelki, które zrobiły światową karierę, z pewnością nie przejmują się swoim wzrostem. Wystarczy spojrzeć na Anję Rubik – 179 centymetrów, czy Magdalenę Frąckowiak – 180 centymetrów.

Pp: Czy miss także ma kompleksy?

A.N.: Oczywiście, że miss ma kompleksy. Każda kobieta widzi u siebie niedoskonałości. Nawet jeżeli  jest piękna i niczego jej nie brakuje, to zawsze znajdzie się coś, co chciałaby poprawić. Takie już są kobiety... O moich kompleksach głośno nie mówię. Może przyjdzie czas, gdy moje kompleksy,  tak jak wcześniej było ze wzrostem, przestaną mieć znaczenie.

Ppk: Takie wybory to duża „ekspozycja społeczna”, stres.  Czy masz jakieś sposoby, żeby sobie z tym radzić?

A.N.: Nie mam jakiegoś konkretnego sposobu na radzenie sobie ze stresem. Wybory raczej nie wywoływały u mnie stresu. To nie zawody sportowe, na których na wynik wpływ ma przede wszystkim zawodnik. W tym wypadku decydujący głos ma jury. Stres jest złym doradcą. Jeżeli o mnie chodzi, nie stresuję się, gdyż nie liczę na wiele, wolę być mile zaskoczona niż rozczarowana. Tak właśnie było na Wyborach Miss Ziemi Kaszubsko - Kociewskiej. Miałam nawet wytypowaną kandydatkę do korony, a tymczasem tytuł przypadł mi. Dopiero to było dla mnie stresujące, kiedy wiedziałam,  że muszę wyjść na środek sceny, przyjąć koronę i tak się ustawić do zdjęcia,  żeby ładnie się zaprezentować. Wszystko przecież trafia do gazet.  To dopiero był stres.

Ppk: Jakie emocje towarzyszyły Ci kiedy słyszałaś werdykt jury?

A.N.: Serce waliło mi jak młot, pomimo że nie robiłam sobie wielkich nadziei na wygraną. Było tyle pięknych kandydatek, że zdawałam sobie sprawę z tego, że każda może zając miejsce na tronie. Natomiast w momencie,  kiedy prowadzący gali wyczytał moje imię i nazwisko, poczułam się bardzo wyjątkowo. Nie wyobrażam sobie, co musi czuć Miss World. Przecież to są emocje nie do opisania.

Ppk: Kandydatki do tytułu Miss Kaszub i Kociewia 2016 zaprezentowały się w strojach sportowych, kąpielowych, kreacjach wieczornych oraz sukniach ślubnych. W której czułaś się najlepiej i dlaczego?

Miasto z marzeń i ona – młoda, zdolna lekarka, która  trafiła na staż do tutejszego szpitala. To jak sen. Każdy dzień przynosi Izie coraz więcej wrażeń. Kraków, praca, o jakiej marzyła, codzienne wyzwania, niezwykli ludzie i on…

Iza należała do tych kobiet, dla których dążenie do celu było niezwykle istotne. Dobra uczennica, a przy tym niezwykle błyskotliwa, inteligentna, rzutka dziewczyna.  Koleżanki w szkole, a potem na studiach spoglądały na nią z zazdrością. Miała wszystko, o czym inne mogły tylko marzyć. Nie było mężczyzny, który przeszedłby obok niej obojętnie. Zdawała sobie z tego sprawę, ale w żaden sposób nie zmieniało jej to jako człowieka. Być może jej bardzo racjonalne podejście do życia i stawianie wykształcenia  na pierwszym planie, a życia rodzinnego na drugim, powodowało, że w oczach kolegów jej akcje tym bardziej szły w górę. Iza była otwarta, życzliwa, rozmowna, ale niedostępna dla mężczyzn.

W Krakowie nastąpiło „trzęsienie ziemi”. Tak Iza to określała. Elektryzujący głos, przenikliwe spojrzenie. Nie poznawała siebie. Dostrzegała, jak reaguje na przelotne spojrzenia ordynatora, na przypadkowe dotknięcia dłoni. Inteligentny, tajemniczy, przystojny, nienagannie ubrany. Człowiek z klasą. Nie umiała sobie odpowiedzieć, czy to siła autorytetu, czy potrzeba oparcia, której na pewno zabrakło jej po stracie ukochanego ojca, czy czar tych orzechowych oczu.

Próbowała, pomimo, iż serce mówiło co innego, stawiać opór. „Będą plotki - stażystka i ordynator. Przecież to banalna historia.” Tego nie było jej  potrzeba. Ale im bardziej, wbrew sobie była niedostępna, tym bardziej on pragnął ją zdobyć. Tak, zdobyć - jak później się okazało, o zdobycie Izy tylko chodziło. Nie była pierwsza i najprawdopodobniej nie ostatnia.

Ona zaufała i w końcu pomimo wielu wątpliwości postanowiła dopuścić do głosu uczucia. Pokochała bez granic. Tak jakby na tę miłość czekała latami. Znalazła w ramionach Zbyszka to wszystko, czego potrzebowała. Zdała sobie sprawę z wielu tłumionych potrzeb - przede wszystkim z tak ważnej potrzeby bliskości. Energia rozpierała ją całą. Była naprawdę szczęśliwa. Być może to szczęście nie pozwoliło jej dostrzec pierwszych symptomów wskazujących na wycofywanie się ze związku tego, z którym zaczęła wiązać przyszłość, tego, który pół roku wcześniej zrobiłby wszystko, by jemu zaufała i dała szansę.

„Byłaś dla mnie wyzwaniem. Byłaś niedostępna, piękna, pociągająca. Zrobiłbym wszystko, by Cię rozkochać. Po prostu moja męska ambicja kazała mi Ciebie zdobyć.” Te słowa i wiele innych przeczytała Iza, ocierając łzy. W pewnym momencie zaczęło do niej docierać, że z każdym dniem Zbyszek oddalał się, a potem wręcz odpychał ją, jakby chciał wyrzucić ze swojego życia, jak niepotrzebną rzecz.

To historia jest jedną z wielu, jakie pisze życie. Człowiek manipulujący drugim człowiekiem. Bawiący się czyimiś uczuciami. Wykorzystujący zarówno swój autorytet, który działa cuda, o czym jeszcze na naszym blogu będziemy pisały, ale i  wykorzystujący swoja atrakcyjność fizyczną.

Wiele badań pokazuje, jaką rolę odgrywa wygląd. Bardzo silny i wyraźny jest związek pomiędzy atrakcyjnością fizyczną a lubieniem – osoby atrakcyjne łatwo zyskują sympatię. Niezwykle często faworyzujemy osoby atrakcyjne, atrakcyjność fizyczna wpływa na nasze decyzje, ocenę, zmienia nasze postawy. Elliot Aronson mówi nawet, iż nasza percepcja wzrokowa wywiera niezwykły wpływ na nasze uczucia i zachowania. I używa do zobrazowania dosadnego sformułowania, że jesteśmy niewolnikami naszych oczu. Skoro ktoś  jest przystojny, według nas jest też dobry, wrażliwy, opiekuńczy. Niestety jest grupa osób atrakcyjnych fizycznie, którym brak poczucia własnej wartości i które wykorzystują swoje zewnętrzne atuty do dowartościowywania swojego „chorego” ego. To ludzie podobni do Zbyszka - raniący i krzywdzący innych. Ślepota spowodowana efektem aureoli, o którym już pisałyśmy w poście „Piękną być?” powoduje, że wiele osób, podobnie jak Iza, nie dostrzega ich wyrafinowanej gry. Wielu przystojnych mężczyzn, ale i piękne kobiety, które nie lubią siebie, wykorzystują innych, by przeglądać się w ich zakochanych oczach, dla osiągnięcia swojego celu, którym jest budowanie poczucia własnej wartości, w którą nie potrafią uwierzyć.

Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.

​Aby czytać więcej, możesz polubić nasz blog "Psychologia przy kawie" na Facebooku:

W poście "W pułapce piękna" opisałyśmy historię trzech kobiet, które wpadły w pułapkę "bycia piękną".  Wiele z nas nieustannie porównuje się do koleżanek, aktorek, modelek i staje się to powodem narastającej frustracji. Czy warto? Na pewno nie! Tym bardziej, że "uroda cieszy tylko oczy, dobroć jest wartością trwałą". O tym warto pamiętać i dbać o to, co nieprzemijające.

Ponieważ mówi się, że Francja jest stolicą mody, zajrzałyśmy na strony magazynu le Parisien Magazine, aby zobaczyć, co też tam piszą na temat  atrakcyjności. Autorka artykułu, na który trafiłyśmy, próbowała znaleźć odpowiedzi na kilka pytań związanych z tym właśnie tematem.

Po pierwsze, zastanawiała się, dlaczego pociągają nas osoby dalekie od ideałów, które nosimy w naszych sercach. Ciekawe pytanie. Faktycznie, często tak już jest, że marzymy, może nie o księciach i księżniczkach z bajki, ale o mężczyznach i kobietach o konkretnych, istotnych dla nas cechach psychofizycznych, a kończy się na pożądaniu całkiem innych osób. Sophie Cadalen – specjalista od związków - tłumaczy to istnieniem sfery organicznej (zwierzęcej), która jest odpowiedzialna między innymi za zapachy, feromony. Nad tą sferą nie mamy kontroli i to ona powoduje, że niekiedy podążamy za osobami, o których na pewno wcześniej nie śniliśmy.

Kolejna sprawa, to przyciąganie nas przez tak zwanych „niegrzecznych chłopców” i ”femme fatale”. W sposób racjonalny ciężko to pojąć. Kobiety marzą na przykład o niebieskookich mężczyznach z szerokimi ramionami, panowie o sobowtórkach Jennifer Aniston, a w końcu… No właśnie, ostatecznie nasze wybory są tak różne od tych oczekiwań. Jak przychodzi co do czego, pociągają nas  osoby skrajnie inne od tych naszych ideałów i nie zawsze o wspomniane wcześniej feromony chodzi. W magazynie le Parisien tłumaczono, iż w życiu potrzebna jest pikanteria i smak, bo w przeciwnym razie byłoby nudno. A wygląd nie jest przecież  czymś do rozmyślania i argumentowania, bo i tak przemija.

Jak wiadomo, człowiek zmienny jest i czasami toczy się w nim wewnętrzna walka. O tym też mowa w le Parisien, gdzie  autorka wspomina, iż mamy dwoisty charakter.  Z jednej strony pociągają nas nowości, to, co nieznane, tajemnicze, ale z drugiej, boimy się ryzyka i niemiłych niespodzianek. Oczywiście każdego z nas popycha bardziej w jedną ze stron. Są tacy, jak Nicolas Sarkozy, którzy wybierają kobiety o podobnym typie urody. Można zauważyć, iż  jego partnerki życiowe - Cecilia Attias i Carla Bruni są do siebie bardzo podobne - migdałowe oczy, wysokie kości policzkowe. Ale są też tacy, którzy nie lubią monotonii i po dobrze zbudowanych brunetkach, wybierają subtelne blondynki.

W poście "Wakacje sprzyjają zdradzie" możecie przeczytać o przyczynach zdrad, którymi najczęściej są niezaspokojone potrzeby partnera. Niewątpliwie, jeżeli chodzi o kobiety bardzo istotną potrzebą jest bycie osobą ważną i niezastąpioną.
Mówcie swojej ukochanej, że nie ma takiej drugiej jak ona, a otworzycie przed sobą wszystkie drzwi :)

Dziękujemy wszystkim, którzy wzięli udział w naszej zabawie. Powyżej znajduje się wykres przedstawiający wyniki.

Według czytelników Psychologii przy kawie decydujący wpływ na atrakcyjność fizyczną kobiety mają: twarz (36,6%) sylwetka (22,8), ciało (17, 5%) i oczy (8,8 %). Wyniki te nie odbiegają od innych badań dotyczących atrakcyjności kobiet w kulturze zachodniej. Wiele źródeł podaje bowiem, że symetryczność twarzy i ciała, czysta, zdrowa skóra i wyraziste oczy to te cechy wyglądu, które najczęściej decydują o jej atrakcyjności.

Pośladki, postrzegane przez wiele osób jako atrybut kobiecego piękna, w naszym badaniu były wskazane przez niespełna 2 procent osób, które wypełniły ankietę. Podobnie nasi czytelnicy ocenili stopy, biodra i usta. Nieco wyższy wynik miały  włosy (3,5%).

Zaskakujące jest to, iż zarówno nogi, jak i piersi, które często są wymieniane jako atrybuty kobiecej urody, wśród naszych czytelników nie miały priorytetowego znaczenia.

Kochani, jak widzimy, uroda jest pojęciem względnym. Natomiast nikt z nas nie ma chyba wątpliwości, że klasa i urok osobisty sprawiają, że nawet osoby mniej atrakcyjne fizycznie wydają się nam piękniejsze niż długonogie modelki, którym czasami  brakuje tego, co powoduje, że druga osoba jawi nam się jako piękna.

Dziś zaczniemy od atrakcyjności fizycznej mężczyzn i historii Piotra. On bardzo przeżywał to, że jego włosy są cienkie, przerzedzone, miejscami nie ma ich w ogóle. Meszek. Stosował różne specyfiki, zabiegi bez większych efektów. W końcu postanowił, że zgoli je zupełnie - na łyso. Ale problem w jego głowie związany z wyglądem pozostał. Czy słusznie, czy warto przejmować się łysiną?

Albert Mannes z uniwersytetu Wharton School of Business w Pensylwanii prowadził badania nad postrzeganiem łysych mężczyzn. W trzech eksperymentach okazało się, że są oni postrzegani jako bardziej wpływowi, autorytarni, wyżsi, silniejsi. Czy wynikałoby z tego, że mężczyźni nie muszą się przejmować wypadającymi włosami. To zależy. Według innych badań, gdy pokazywano zdjęcia mężczyzn w trzech różnych fryzurach (użyto peruk: normalne włosy, włosy cofnięte i łysina), okazało się, że cofanie linii włosów podnosi postrzegany wiek i dojrzałość społeczną, ale obniża postrzeganą agresywność i niestety atrakcyjność fizyczną. Badacze opierając się na teorii ewolucji wysunęli hipotezę, że być może łysienie sygnalizuje, że dany mężczyzna jest starszy, w związku z tym ma mniejszą motywację reprodukcyjną i nie stanowi już „konkurencji” dla młodszych mężczyzn. Może więc spokojnie zajmować się dziećmi i wnukami. Rośnie jego autorytet społeczny, bo w wielu kulturach pierwotnych starość oznaczała mądrość.

Na uspokojenie Piotra dodajmy tylko, że według psychologii ewolucyjnej mówi się, że kobiety szukają potencjalnie dobrych ojców dla swoich dzieci, ważne jest, aby mężczyzna był w stanie zapewnić rodzinie przyszłość, dbał o nią i nie opuścił. Tak więc takie cechy jak siła, dominacja - przypisywane mężczyznom łysym - są istotne. A atrakcyjność fizyczna jest tylko jednym z kryteriów branych pod uwagę. Nawet w naszym mini-badaniu prowadzonym na blogu okazało się, że włosy jako atrybut atrakcyjności ważne są dla jedynie 20% badanych (zobaczcie: „Wasze opinie – atrakcyjność fizyczna. Wyniki”)

Bożena co rano myje włosy, szczotkuje, prostuje, wciera olejki, odżywki, stara się zdrowo odżywiać. Ma włosy aż do pasa i co rano zajmuje się nimi przynajmniej z pół godziny. Czy warto poświęcać włosom aż tyle czasu? Ona czuje, że tak. A co na to badania? Zdrowe, lśniące i silne włosy są postrzegane jako oznaka zdrowia (w tym reprodukcyjnego). Badacze sugerują: jeśli więc kobieta posiada takie włosy, to powinna je eksponować – nosić je długie i rozpuszczone, w przeciwnym wypadku – gdy włosy na zdrowe nie wyglądają - lepiej nosić krótką fryzurę (Hinsz, 2001). W eksperymencie, w którym cyfrowo dołączano do twarzy kobiet różne fryzury, okazało się, że im dłuższe włosy, tym kobieta wydawała się bardziej atrakcyjna, młodsza, zdrowsza i o wyższym statusie społecznym (Bereczkeia i Mesko, 2004, 2006). Ostatnia cecha wiążą się z tym, że posiadanie długich włosów jest kosztowne zarówno w sensie poświęcanego czasu, jak i środków potrzebnych, by o nie dbać. I Bożena dobrze o tym wie.

Wiola
Wiola jest sprzątaczką. Tak jakoś się jej w życiu ułożyło. Ale ostatnio straciła pracę. Szuka nowej. Przyszła prosić, aby zawiesili jej spłatę kredytu choć na 3 miesiące, dopóki nie znajdzie nowej pracy i nie odda tego, co do tej pory pożyczyła i jeszcze pożyczy. Przecież dzieci muszą coś jeść. Pięknie umalowana, zadbana pani menedżer w klinice kosmetycznej słucha jej opowieści. Też jest kobietą i może nawet rozumie jako kobieta, ale jest też pracownikiem i rozliczana jest z wyniku. Kredyty trzeba spłacać. A Wiola kupiła kosmetyki za blisko 7 tys. zł, podczas, gdy zarabiała ok. 1 500 zł miesięcznie. Kupiła je na kredyt. Żyje skromnie, samotnie wychowuje dwójkę dzieci. Ale też chciała być piękna. Uwierzyła w marzenie: że kosmetyki uczynią ją piękną, zadbaną i przez to szczęśliwą, „przecież jest tego warta”. Może uwierzyła sprzedawcom, że będzie piękna jak z reklamy, czyli zmieni się też jej życie, więc podpisała „cyrograf”. Co teraz?
 
Hania
Hania dobiega pięćdziesiątki. Prawie wszystkie pieniądze, które mogłaby zaoszczędzić wydaje na siebie: zabiegi upiększające, kosmetyki, kremy, suplementy, masaże, zajęcia na siłowni. Mąż ciężko pracuje i nie zagląda do rachunków. A Hania odwiedza kosmetyczkę przynajmniej dwa razy w miesiącu, raz w miesiącu dermatologa estetycznego, bo jak nie „wampirzy” lifting, to kwas hialuronowy, botoks, czy inna nowinka. Raz czoło, innym razem  usta, kurze łapki, „chomiczki”. Jak zrobi jedno, to akurat trzeba powtórzyć zabieg na inną część twarzy, czy ciała. Bo to nietrwałe efekty, wystarczają na kilka miesięcy i jeśli dalej chce się wyglądać jak po zabiegu, trzeba go po prostu powtórzyć. W domu robi maseczki, samodzielnie: mikrodermabrazję, mezoterapię – wszystko za pomocą specjalistycznych urządzeń do stosowania w domu. Kremy na cellulit, na rozstępy, balsamy nawilżające. Każdego dnia coś.

Dobrze, że dzieci są już duże i same o siebie potrafią zadbać, bo inaczej nie wystarczyłoby jej najzwyczajniej w świecie czasu na to wszystko. Efekty? Jakieś oczywiście są, ale chyba niewspółmierne do wydatków i wysiłków. Hania się nie poddaje. Nie myśli, co będzie potem. Na jak długo wystarczy pieniędzy. Póki oboje dobrze zarabiają, jest dobrze, ale co będzie, jak przejdą na emeryturę? O tym Hania na razie nie myśli. Jej mąż jest atrakcyjny, trzyma się dobrze, też trochę ćwiczy, ale potrzebuje niewiele, aby dobrze wyglądać. Starzenie się kobiet i mężczyzn przebiega inaczej.  Biologia nie jest sprawiedliwa.

Jeżeli chcecie wiedzieć, jaki kolor włosów u kobiet preferują mężczyźni, przeczytajcie post "Czy mężczyźni wolą blondynki?" Według nas, nieważne, czy jesteś brunetką czy blondynką - ważne, byś akceptowała siebie :) Klucz do szczęścia, jak mówi Adele, znajduje się w Tobie.

Zosia od lat, od kiedy tylko pamięta farbuje włosy. Jest naturalnie ciemną szatynką, więc uzyskanie ładnego koloru blond nie jest najprostszą sprawą. Musi pamiętać o odrostach, dobrych odżywkach. Mimo stosowania dobrych farb i dbania o włosy i tak są już one dość zniszczone. Nie wyobraża sobie jednak siebie w innym kolorze. Czy rzeczywiście warto ponosić tyle kosztów i wkładać tak dużo wysiłku, żeby być blondynką?

Wyniki badań dotyczące koloru włosów pokazują, że u kobiet preferowano zazwyczaj jasny kolor włosów. Natomiast u mężczyzn – ciemny. Przypatrzmy się jednak sytuacjom, jakich te badania dotyczyły. Otóż blondynki-kelnerki były określane jako bardziej atrakcyjne, ponieważ otrzymywały wyższe napiwki niż kobiety o ciemniejszych włosach. Mężczyźni prowadzący samochody, nieznacznie częściej zatrzymywali się, gdy autostopowiczka miała jasne włosy, niż gdy jest szatynką lub brunetką.

Badania z komputerowo zmienianym kolorem włosów pokazały, że kobiece twarze wyglądają na młodsze, gdy ich włosy są koloru blond. Natomiast włosy siwe, jako oznaka zaawansowania wiekowego, obniżają atrakcyjność twarzy, ale tylko u kobiet.

Zauważmy jednak, że sytuacje te dotyczą krótkotrwałych relacji, gdy wygląd zewnętrzny jest ważniejszy niż zasoby np. intelektualne, czy emocjonalne. Przy doborze partnera życiowego „analizowane” są także wewnętrzne cechy. Tak więc aby przyciągnąć mężczyznę, blond włosy mogą być „wabikiem”, ale niestety nie wystarczy to, aby przytrzymać go na dłużej. Ogólnie atrakcyjność fizyczna może być najważniejszym czynnikiem decydującym o umawianiu się na pierwszą, czy kolejną randkę, ale traci znaczenie, w momencie gdy osoby lepiej się poznają. Trzeba też pamiętać, że uroda przemija i nie powinna być decydującym kryterium przy wyborze partnera życiowego.