​


Miłość to wspólne poranki, wspólne podróże, wspólne cele. Pomimo, że wszystko jest wspólne, to nie zapominajmy o sobie.  W związku powinniśmy szanować się nawzajem i wciąż zaskakiwać siebie.

Iwona Cichosz jest trzecim pokoleniem rodziny niesłyszących. Z zamiłowania aktorka (kto jeździ Pendolino, pamięta Iwonę z reklamy - Dworzec w Bydgoszczy i zagubiona piękna dziewczyna z burzą kręconych włosów), zawodowo tłumacz języka migowego. Na co dzień pracuje w "Migam" jako szef zespołu tłumaczy języka migowego oraz specjalista ds. Komunikacji do Głuchych. Uwielbia podróże, dobre książki, aktywność fizyczną oraz zdrowe jedzenie.

Przemek Słowikowski to polski lekkoatleta, sprinter, specjalizuje się w biegach na dystansach 100 m i 200 m. Mistrz Polski w biegu na 100 metrów, młodzieżowy wicemistrz Europy w sztafecie 4 x 100 metrów.

​Paulina Holtz - znana i ceniona  aktorka filmowa i teatralna, absolwentka Akademii Teatralnej, od 2002 roku związana z Teatrem Powszechnym. Od lat znana jako Agnieszka Lubicz z serialu "Klan". Paulina to także sportsmenka, autorka książek" Po pierwsze JOGA" i "Luśka na Planecie Dziecko" oraz ambasadorka akcji "Świadoma mama".

Kolejny konkurs za nami. Gorąco dziękujemy wszystkim za udział, za to, że podzieliliście się z nami Waszymi ulubionymi filmami o miłości.

Byłyśmy zgodne i nagroda, którą jest niezwykle interesująca książka "Nie tylko polskie drogi" z dedykacją Kazimierza Kaczora trafi do Adrianny Szpura, która poleciła film "Przed wschodem słońca".

Adrianna napisała: "O czym jest film można się łatwo przekonać czytając recenzje na filmwebie. Ale jakie myśli i emocje można z niego wynieść dowie się tylko ten, który go obejrzy. I gwarantuję, że zdania będą podzielone. Dla mnie to realna bajka, którą przeżywają ludzie na całym świecie. Niespełnione marzenia nas, jako dzieci, kiedy nie dotknęły nas jeszcze cuda technologii. Któż by się oparł przygodzie, gdzie istnieje szansa na poznanie miłości swojego życia? Bo miłość to także pierwsze wrażenie, jakie wywieramy, poznawanie się, chęć do dzielenia (nie)codziennych chwil i fascynacja. Bądźmy czasami romantyczni. Spotkajmy się kolejny raz: po raz pierwszy. "

Adriannie gratulujemy, pozostałym dziękujemy za udział, a wszystkich zapraszamy do kolejnego konkursu, który będzie ogłoszony niebawem.

Wojtek zobaczył Anię na imprezie u znajomych. Zaświeciły mu się oczy. Zaczęli rozmawiać. Zaiskrzyło. Pierwsze randki, pierwsze wspólne wyjazdy. Tworząca się więź i kiełkujące uczucie. Spędzali każdą wolną chwilę. Jak nie mogli się spotkać, to SMS-owali w nieskończoność, a jak mogli – rozmawiali przez telefon. Zasypiali myśląc o sobie i budzili się, czekając, kiedy będą się mogli znowu zobaczyć.

Strzał amora, „nagłe pole zakochujące” jak określał to Lem, serce wyrywa się z piersi – czyli tzw. „miłość od pierwszego wejrzenia”. Wyobraźcie sobie, że ok. 50-60% ludzi na całym świecie twierdzi, że przydarzyła im się taka miłość. Według badań podobny odsetek deklaruje także swoją wiarę w miłość jako taką. Pytanie tylko, jak tę miłość definiują? Być może miłość jest dla nich równoznaczna z fazami: zakochania i romantycznych początków, które opisałyśmy w ostatnim poście „Czy to już miłość”, czyli tak naprawdę oznacza dla nich namiętność, która w obu tych fazach występuje i jest silna.

Namiętność
​
Namiętność? To właśnie ten stan ekstazy i uniesienia, zmiana poziomu neuroprzekaźników w naszym mózgu jest przez nas często utożsamiana z miłością. Na początku zawsze jest dużo silnych emocji, zarówno pozytywnych jak i negatywnych, m.in. pożądania, radości, podniecenia, niepokoju, zazdrości, tęsknoty (czasami można się od takiego stanu uzależnić i chcieć przeżywać go stale). Mamy wówczas silną motywację do fizycznej bliskości, kontaktów seksualnych. A seks służy podtrzymywaniu relacji. Namiętność jest bardzo silna na początku miłości i nie poddaje się świadomemu kierowaniu. Bardzo szybko rośnie, ale po pewnym czasie tak samo szybko spada. A gdy wygasa lub znacznie się obniża odbierane jest to jako „koniec” miłości. Nic bardziej błędnego! 

​Mateusz Kusznierewicz - żeglarz, Mistrz Olimpijski, mistrz świata i Europy. Przedsiębiorca i propagator działalności społecznej. Założyciel Akademii Kusznierewicza, współtwórca ZOOM.ME, Ambasador Gdańska. Doświadczony szkoleniowiec i mentor. Posiada na koncie ponad 800 publicznych wystąpień. Prowadzi wykłady z zakresu motywacji, komunikacji, zarządzania emocjami i rozwoju osobistego.

Nie wiem, czy znacie osoby, które szybko zmieniają partnerów? Rok, dwa lata i kolejna, kolejny pojawia się u ich boku, choć na początku wydaje się im, że uczucie jest silne i przetrwa do końca życia. Może znacie ich osobiście, a może czytacie o nich, bo czasami są nimi ludzie z pierwszych stron gazet, aktorzy, celebryci, biznesmeni. Co kilka lat na zdjęciach pojawiają się z nową partnerką (częściej dotyczy to mężczyzn) lub z nowym partnerem (bo u kobiet też czasami się zdarza). Dla potrzeb tego artykułu przyjmijmy, że George (podobieństwo do George’a Clooney’a czysto przypadkowe) jest właśnie takim mężczyzną.

Dlaczego więc niektórzy ludzie tak często zmieniają partnerów? Dlaczego robił to George? Może przyczyną jest przekonanie, że miłość to tylko żarliwe uczucie, silne emocje, widzenie partnera i rzeczywistości wokół w różowych kolorach, endorfiny wydzielające się w mózgu. I gdy to wszystko opada (co jest naturalnym i oczekiwanym faktem), uważamy, że miłość się skończyła i zaczynamy szukać nowego obiektu, który nam tej „miłości” dostarczy? Albo męczymy się w związku, bo mamy już dzieci, kredyt – przekonani, że mąż, żona nas nie kocha, albo my nie kochamy jego. Tylko, czy oby na pewno to prawda?

Johnny’ego  nie trzeba specjalnie przedstawiać. Amerykański aktor filmowy, trzykrotnie nominowany do Oskara. Znany m.in. z filmów „Piraci z Karaibów”, „Alicja w Krainie czarów”, „Charlie i fabryka czekolady”. Miał ponoć wiele romansów, wiele kobiet, przez 14 lat pozostawał w związku z Vanessę Paradis, którą podobno zdradzał i jednak w końcu porzucił. Jego aktualna żona jest młodsza od niego o 22 lata. Dziennikarze licząc partnerki w jego życiu, doliczyli się jakoby kilkunastu.

Dlaczego zasmucił mnie Johnny Depp - jako mężczyzna i jako ojciec? Otóż przeczytałam z jednym z wywiadów jak Johnny mówił o tym, jak martwi się o swoją 16-letnią córkę Lily-Rose (jej mamą jest porzucona Vanessa): W show-biznesie bardzo trudno jest zachować równowagę. Jeszcze trudniej znaleźć odpowiedniego partnera. Nie chcę, aby ktoś ją zranił, zdradził. Nie wybaczę mężczyźnie, który porzuci moją córkę.

Zasmuciło mnie! Takie świetne role, wydawało mi się, że wymagają one wielu przemyśleń, rozumienia psychiki ludzkiej, emocji, a tu taka niechęć do autorefleksji? Nie chcę Pana oskarżać, oceniać, bo każdy ma prawo do swojego życia, swoich wyborów i decyzji. Chciałabym tylko podzielić się moją myślą. Drogi Panie D., domyślam się, że nie zna Pan polskiej literatury, ale we mnie  Pana słowa uruchomiły skojarzenie ze słynnym zdaniem „Jak Kali ukraść komuś krowa to być dobrze, a jeśli Kalemu ktoś ukraść krowa to być źle”. Wiem, że naprawdę tak Pan myśli i czuje. I że tylko osoba z zewnątrz może zobaczyć to podobieństwo, ale dlaczego chce Pan oceniać przyszłego narzeczonego, czy męża swojej córki? Czy jeśli będzie taki jak Pan, to źle?

Tym bardziej mi smutno, że muszę Pana zmartwić, niestety istnieje niebezpieczeństwo, że Lily-Rose znajdzie mężczyznę podobnego do Pana, czyli takiego, który ją skrzywdzi i porzuci. Ojciec jest bowiem pierwszym mężczyzną dla swojej córki, jest dla niej wzorem męskości. Kocha Pana takiego, jakim Pan jest. Jak Lily-Rose ma znaleźć innego mężczyznę niż Pan, skoro Pana kocha, był Pan dla niej przykładem męskości w domu? Podobno nawet w czasie trwania związku z jej mamą,  nie był Pan jej wierny. Dlaczego chce Pan obwiniać innych mężczyzn, tylko dlatego, że będą … tacy jak Pan?

Kochani, konkurs czytelniczy cieszył się dużą popularnością. Mamy nadzieję, że filmowy również Wam się spodoba. Nagroda wciągająca bez reszty - książka będąca wspomnieniami Kazimierza Kaczora "Nie tylko polskie drogi" z dedykacją specjalnie dla Was od "Janka Serce".

Zasady proste, a konkurs - mamy nadzieję - interesujący. Zadanie konkursowe to wskazanie ulubionego filmu o miłości wraz z krótkim opisem, uzasadnieniem jako komentarz na blogu lub na stronie facebook’owej pod postem ogłaszającym konkurs.
 
Zwycięzca będzie wybrany przez autorki bloga.  Czas macie do 21 maja do godziny 23.59:-) Zapraszamy!

Poniżej REGULAMIN:

,Kawiarnia "Mozaika" w Warszawie. Wystrojem przypominająca czasy PRL-u. W tym miejscu spotykam  się z filmowym ojcem Małgorzaty Kożuchowskiej z serialu "Druga szansa". Ale dla mnie Pan Kazimierz Kaczor, pomimo wielu postaci, w które się wcielał, na zawsze pozostanie Jankiem Serce. W tym miejscu czuję atmosferę tamtych lat. Brakuje tylko piosenki Seweryna Krajewskiego "Uciekaj moje serce". Rozmowa z Panem Kazimierzem  to, uwierzcie mi, naładowanie akumulatorów pozytywną energią. Ciepło, spokój, kultura, ale i poczucie humoru oraz niezwykłe słowa na temat istoty miłości. Wracając pociągiem do domu, pozostałam pod wrażeniem szacunku i troski wypływających z głębokiego uczucia do żony, o której Pan Kazimierz mówił z wielką czułością. Po głowie krążyło mi  pytanie: "Kto dziś tak umie kochać?"

Psychologia przy kawie: W Psychologii przy kawie witamy Pana Kazimierza Kaczora - wybitnego aktora, znanego z wielu ról filmowych i teatralnych. Panie Kazimierzu, Jan Serce, Leon Kuraś...  Pomimo bogatego dorobku patrzymy na Pana przez pryzmat tych dwóch postaci. W maju na naszym blogu rozmawiamy o miłości, a Jan Serce to przecież polski melodramat  osadzony w realiach końca lat siedemdziesiątych. Grał Pan wrażliwego, szlachetnego, ale naiwnego czterdziestolatka poszukującego miłości. Janek otoczony był przez wiele kobiet. Którą z nich wybrałby Kazimierz Kaczor?
 
Kazimierz Kaczor: Na pewno tę, którą Janek sobie umiłował najbardziej, to znaczy swoją matkę. Dla mnie matka była bardzo ważna. Zresztą jak i ojciec. Byłem jedynakiem zapatrzonym bardzo w swoich rodziców. Następnym po matce wyborem Janka była bezgraniczna, romantyczna, pełna oddania pierwsza miłość.  Dla  mnie niestety pierwsza miłość nie zakończyła się związkiem. Na ogół, moim zdaniem, pierwsze miłości bywają niestety nieszczęśliwe. Co dla kształtującego się charakteru młodego człowieka, dla jego poglądów, dla przewartościowania swojego świata nie musi być katastrofalne.

Ppk: Gabi – osiemnastolatka grana przez Joannę Pacułę prowokowała dojrzałego Jana Serce.  On potrafił się oprzeć jej wdziękom, młodości, urodzie. Był odpowiedzialny. Jak Pan myśli, gdzie dzisiaj podziała się odpowiedzialność?

K.K.: Być może taka obyczajowość, jaką obserwujemy dzisiaj, to jest normalna kolej rzeczy. Być może tak się nasza cywilizacja rozwija. Być może przeciwko temu nie ma się, co  buntować i trzeba przyjąć ją taką, jaka jest. Ja się buntuję. Ja jestem z innego pokolenia. I myślę, że przez rozluźnienie obyczajów, przez zmianę hierarchii wartości, to, co niegdyś było duchowe, zeszło na plan dalszy. Obecnie najważniejsze jest to, co materialne. To, co kiedyś było w wyobraźni, w bogactwie intelektualnym człowieka, dzisiaj zamienia się w cywilizację wizualną.