​Wyszła z poczty, trzymając kopertę w rękach. Nie miała wątpliwości, patrząc na charakter pisma, kto był jego nadawcą. Minęło tyle lat, a on nie odpuszczał. To już czwarty raz w tym roku.  
 
Gdy przekroczyła próg domu, przypomniała sobie, że dzisiaj jak mało kiedy tak bardzo liczyła na spokojny wieczór. Po tygodniu ciężkiej pracy marzyła o chwili relaksu przy filiżance aromatycznej herbaty. Na stoliku leżała powieść, której losy bohaterów wciągnęły ją bez reszty. Dzisiaj niestety zamiast czytać o perypetiach miłosnych innych ludzi, skazana została na powrót do swojej przeszłości.
 
A miało być tak pięknie… Westchnęła, otwierając kopertę, a przed oczyma przelatywały jej obrazy z ostatnich 6 lat. Pamięta jak wybrała się z Michaliną i Robertem do Torunia. W ostatniej chwili przed wyjazdem dowiedziały się, że ich kompan zaproponował wspólny wypad swojemu przyjacielowi. Co to był za weekend! Nie tylko z powodu wspaniałej atmosfery, ale dzięki temu, że między nią a Rafałem zaczęło coś iskrzyć. Wróciła do domu podekscytowana. Miły, kulturalny, oczytany i nieziemsko przystojny. Potem już wszystko potoczyło się lawinowo. Spędzali ze sobą każdą wolną chwilę, podróżowali, nawet ze sobą pomieszkiwali i wciąż utwierdzali się w przekonaniu, że są dla siebie stworzeni. 
 
Szybko zdecydowali się na ślub, co powodowało zdziwienie wśród przyjaciół Aliny. Nie do końca podzielali jej zachwyt. Uważali, że nie ma się gdzie spieszyć, że warto jeszcze się poobserwować i dotrzeć. Ona nie chciała o tym słyszeć. Uważała, że szkoda życia, skoro ono postawiło przed nią taką szansę na szczęście i chce z niego czerpać garściami już teraz, nie czekając na nic. 

Przeszedł ją dreszcz, gdy spojrzała na pierwsze słowa listu. Wiedziała, że Rafał zawsze wiedział co powiedzieć, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak poruszyć w niej najczulsze struny. Zapatrzona w niego przed sześcioma laty z radością przyjęła pierścionek zaręczynowy już po pięciu miesiącach znajomości. Wówczas czuła się jak w bajce z tysiąca i jednej nocy… To był sen, z którego nie chciała się przebudzić. Byli jak dwie połówki jabłka, współgrali ze sobą, dogadywali się w pół zdania. A może po prostu patrzyła na niego wtedy przez różowe okulary?

"Owe okulary to mechanizm idealizacji, którego uruchomienie jest jedną z typowych reakcji w obliczu miłości. Idealizacja to proces polegający na nieświadomym rozszczepieniu obiektu miłosnego na dwie części (dobrą i złą), a następnie zaprzeczeniu istnienia tej złej i wyolbrzymieniu dobrej (niedostrzeganie wad, widzenie wyłącznie zalet) (…) Stan ten nie jest związkowi dany na zawsze — w pewnym momencie różowe okulary spadają i zaczynamy dostrzegać, że pokochaliśmy nie bóstwo, a zwykłego człowieka z wadami i zaletami.”*

Po ślubie różowe okulary szybko Alinie zaczęły spadać z oczu. To, co wcześniej ją w Rafale bawiło, zaczęło coraz bardziej drażnić. Ona perfekcjonistka, on – bałaganiarz, ona lubiąca spędzać aktywnie czas, on – leń leżący całymi popołudniami na kanapie, ona – romantyczka ceniąca chwile we dwoje, on – ekstrawertyk uwielbiający towarzystwo. Dlaczego tego nie dostrzegła wcześniej? Dlaczego patrząc na swoich przyszłych teściów, nie wiedziała, jaki bagaż doświadczeń gromadzonych latami żyjąc w takim toksycznym domu, Rafał może przenieść do ich związku? Co powodowało, że nie czuła niepokoju, obserwując role, w jakich funkcjonowali jego rodzice? Otóż „etap zauroczenia to  wodospad pozytywnych emocji, nieustanny wyrzut endorfin, stan niczym na haju. Oboje właściwie nie muszą się starać, a i tak jest fantastycznie. On jest cudowny, ona doskonała. Wad żadnych nie widać.”* Aż do czasu, gdy…
 
Małżeństwo Aliny i Rafała rozsypało się jak domek z kart. Tak szybko jak postanowili być razem, tak szybko zapadła decyzja o rozstaniu. Wzajemnym oskarżeniom i pretensjom nie było końca. Czuli się oszukani, poranieni i postanowili się rozstać. Nie dali sobie szansy na spokojne rozmowy i dotarcie. Rafał bardzo szybko tego pożałował i nieustanie od czasu rozwodu pisał do Aliny, błagając o możliwość dania sobie nawzajem drugiej szansy. Wkrótce po rozstaniu przenalizował swoje życie i zrozumiał, że ciągnął za sobą „walizę z poturbowaną zawartością”*, w której  taszczył „ nie tylko uzbierane dobra materialne, ale także — a może nawet przede wszystkim — rodzinne dziedzictwo. Schemat miłości, jaki zaszczepili w nim rodzice, wyobrażenia i przekonania o tym, jaki powinien być dobry związek, jakie role przypadają w nim kobiecie, a jakie mężczyźnie, na ile swobody możemy sobie pozwolić, a na ile kurczowo trzymać się zasad i norm wpojonych w okresie młodości.”* Po utracie Aliny zrozumiał wiele. Zdał sobie sprawę, że powielał zachowania rodziców, które wcześniej go potwornie raniły i wyprowadzały  z równowagi. Ale niestety było już późno, choć obiecał sobie, że nie przestanie walczyć.

Wiele związków boryka się z podobnymi problemami, na jakie napotkali na początku swojej wspólnej drogi Alina i Rafał. Zarówno dla nich, jak i dla osób, które nie związały się jeszcze na dobre i złe z drugim człowiekiem, została napisana rewelacyjna książka „Pięknie odmienni”, która naszym zdaniem stanie się wkrótce bestsellerem. Jej autorki Monika Janiszewska i Katarzyna Kucewicz pokazują czytelnikowi:

• jakie zachowania partnera powinny go zaniepokoić i włączyć ostrzegawczy alert;
• jaką cenną lekcję można wynieść z zachowań rodziców ukochanego/ukochanej;
• na czym polega sztuka zawierania kompromisu i odpuszczania drobiazgów;
• jak egzekwować rzeczy fundamentalne;
• jak odświeżyć związek i wzbudzić w sobie na nowo fascynację partnerem;
• skąd brać siłę potrzebną do zakończenia związku, gdy nie ma nadziei na poprawę.

Autorki przekonują nas, że „Każda strona ma swoje nawyki, przyzwyczajenia, rytuały. Jedne tkwią korzeniami głęboko, w domu rodzinnym, inne zostały nabyte w okresie bycia singlem. Jedne bywają obrzydliwe, inne — kłopotliwe, jeszcze inne — żenujące. Każdy z nich potrafi jednak nabruździć w związku, osłabić go, sprawić, że partner poczuje się dotknięty, zawiedziony, rozczarowany. I co dalej? Można okopać się na swoim stanowisku w myśl zasady <<moje jest mojsze>> i działać w kontrze do partnera, na przeciwległym biegunie. Można też wyjść partnerowi naprzeciw i ustalić z nim, jakie rytuały, zachowania czy sposób spędzania wolnego czasu będą akceptowalne dla obu stron. Warto wspólnie ustalić, co jesteśmy w stanie odpuścić, a czego absolutnie nigdy nie zdzierżymy. Czy będzie to łatwe? Niekoniecznie. Czy będzie przykre? Czasami. Czy przyniesie pozytywny efekt? Jeśli obie strony będą ze sobą szczere, a zarazem otwarte na odmienność partnera, to w dużej mierze tak.”*

W książce „Pięknie odmienni” poznajemy sześćdziesiąt par, które borykają się z problemami. Przepełniona jest ona wieloma anegdotami, a  przy każdej z nich podane są wskazówki i rozwiązania, jakie można zastosować w praktyce oraz przykładowe kompromisy. Wszystko to jest okraszone humorem i sporą dawką dystansu do codziennych potyczek. Jak piszą autorki „Nie ma tu porad <<jedynie słusznych>> ani <<prawd objawionych>>. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że każdy związek rządzi się swoimi prawami i ma inną dynamikę. Dajemy delikatne sugestie i zachęcamy do działania. Bo, niestety, on się nie domyśli i bez wyraźnego sygnału nie wychyli się zza gazety czy też nie wyrzuci do kubła torebek po herbacie.”*

Poniżej przedstawiamy receptę na wyjście z sytuacji, gdy jako para znaleźliście się na dwóch biegunach. Oczywiście jest ona zaczerpnięta z książki „Pięknie odmienni” 😉

​​Ze łzami w oczach spojrzała na zegar. Dobiegała dwudziesta czwarta. Dopiero zasnął. Lekarz tłumaczył, że trzy dni, a szczególnie noce mogą być ciężkie.  Inhalacja, smarowanie, oklepywanie… W końcu kaszel ustał. Delikatnie wysunęła jego maleńką rączkę ze swojej dłoni. Nie miała już siły. W uszach brzmiała diagnoza: zapalenie oskrzeli. Który to już raz w ciągu jego czteroletniego życia? Próbowała ogarnąć w myślach jutrzejszy dzień. Dlaczego właśnie teraz?

Tak bardzo zależało jej na tej pracy. Przeszła przez sito rekrutacyjne. Wiedziała, jak ważny jest pierwszy tydzień. A tu taka niespodzianka. Oczywiście Marcina w takich sytuacjach nie ma w domu. Tyle razy prosiła, błagała, aby zmienił pracę. Przy jego kwalifikacjach i doświadczeniu to nie jest przecież problem. Dość miała ciągłych nieobecności, szczególnie w takich dniach jak dzisiejszy.

Zapalenie oskrzeli… wciąż powracały słowa lekarza. Skąd to się przyplątało? No, tak… Pewnie panie w przedszkolu nie dopilnowały, aby się przebrał. Z pewnością biegał po podwórku, zgrzał się, a potem w mokrej koszulce siedział i tak się „załatwił”.  Ale on przecież też mógłby pomyśleć, ma już cztery latka. Boże, to moja wina! Za mało z nim rozmawiam, tłumaczę… W głowie Kasi kotłowały się myśli.

Zaparzając herbatę,  uświadomiła sobie, że od rana nic nie jadła.  Ale to nie jest ważne.  Jak ja ogarnę jutrzejszy dzień? – pomyślała z przerażeniem. Pierwszy dzień w nowej pracy. W głowie zaczęła układać plan, ale wciąż powracały dręczące myśli. Jak ja dam radę? Wszystko, czego się dotknę, zawsze nie wychodzi.  Nigdy nie jestem w stanie zapanować na tym życiowym chaosem.  Jestem do niczego.  A jutro jak ja temu podołam?  W tym momencie uśmiechnęła się resztką sił. Dobrze, że jest Ula. Rano przyjedzie i zostanie z Boryskiem, a ja spokojnie odwiozę bliźniaki do szkoły.  Co ja bym bez niej zrobiła? – pomyślała.  Ula była lekiem na całe zło. Kasia wiedziała, że na nią zawsze może liczyć. Ulka miała od lat dobrą pracę, w której była ceniona. Dzień urlopu nie był dla niej problemem. Jak się nie ma dzieci, to nagłe sytuacje nie wyrastają jak grzyby po deszczu.

1.Kiedy ktoś gra nam na nerwach.
Najlepszym sposobem na zachowanie pokoju jest powstrzymanie się od rozpoczęcia wojny. Kiedy się złościmy, kiedy czujemy przyspieszający puls, komunikujemy się lepiej czy gorzej? Wyrażamy to, co chcemy powiedzieć i co naprawdę myślimy, czy działamy przez pryzmat irytacji i chęci odegrania się? Niezależnie od tego, czy rozmawiamy z naszym dzieckiem, członkiem zespołu, czy pracownikiem, gdy usłyszymy od niego coś, co nas złości i irytuje, warto po prostu nie robić nic, wziąć głęboki oddech i nie mówić czegoś, czego będziemy żałować.

2. Kiedy druga osoba ma zły dzień.
Szefowie i rodzice o dobrych umiejętnościach komunikacyjnych zdają sobie sprawę, że aż 93% komunikacji odbywa się niewerbalnie. Dlatego zanim coś powiemy, warto obserwować, jak ktoś się zachowuje i co mówi nam jego mowa ciała.  Wielokrotnie zdarzało mi się, że coś mi się udawało i budowało mi to cały dzień. Tej energii i szczęścia nie podzielała jednak ani moja rodzina, ani moi współpracownicy. Od tej pory zawsze, kiedy zaczynam się z czegoś cieszyć, patrzę na ludzi dookoła. Czy wyglądają na takich, którzy są gotowi świętować razem ze mną? Czy ich postawa jest otwarta, czy garbią się i zamykają w sobie? Czy na ich twarzach widać zmęczenie i irytację? Czy ton ich głosu wskazuje na to, że może nie jest to najlepszy moment na zjedzenie tortu, pójście na lody czy otwarcie butelki szampana? Na wszystko jest odpowiedni czas i miejsce. Dobrzy komunikatorzy rozumieją, że są takie dni, że nie wszyscy chcą z nimi świętować.

3. Gdy dostajemy negatywną opinię na swój temat. 
Tim Ferriss powiedział kiedyś, że sukces życiowy danej osoby można zmierzyć liczbą niewygodnych rozmów, które jest skłonna przeprowadzić. Dobrzy komunikatorzy rozumieją tę zasadę. Aby się rozwijać, codziennie otwierają się na myśli i opinie innych ludzi. Nie oznacza to jednak, że niektóre opinie ich nie dotykają i nie ranią ich uczuć. Za negatywną opinię warto podziękować. Tyle i tylko tyle. Wnioski z niej płynące można wyciągnąć w samotności, bo wdawanie się w dyskusję najczęściej powoduje irytację obu stron, bez względu na to, jak bardzo są one otwarte na dawanie sobie informacji zwrotnej.

4. Kiedy to nasz rozmówca stoi w świetle reflektorów, a nie my.
Jeśli widzimy kogoś, kto właśnie cieszy się z odniesionego sukcesu i ma swoje pięć minut, nie warto przyćmiewać go własnymi sukcesami. Zamiast tego dobry komunikator staje się cichym zwolennikiem i gratuluje tej osobie, dając jej przestrzeń do cieszenia się chwilą. Ludzie, którzy osiągnęli wiele, intuicyjnie czują, że najszybszym sposobem na stanie się świetnym szefem czy rodzicem jest pomaganie innym w znalezieniu ich własnej ścieżki, wzmacnianie ich w jej szukaniu i cieszenie się wspólnie z tego, że ją zrealizowali.

5. Gdy ktoś chce porozmawiać.
​Większość ludzi nie szuka rozwiązania problemów, z którymi się boryka. Najczęściej chcą o nich porozmawiać, a wypowiedzenie głośno swoich obaw jest dla nich często sposobem na lepsze samopoczucie. Bo wypowiedziany problem to problem w połowie rozwiązany. Rola słuchacza to przywilej. Bycie w niej oznacza, że druga strona nam ufa i ceni nas. Kiedy to my będziemy potrzebowali się wygadać, nie będzie nam zależało na kimś, kto da nam dziesięć rozwiązań naszego problemu, tylko na kimś, kto po prostu nas z uważnością wysłucha i da nam przestrzeń do wygadania się.

6. Kiedy mówi ktoś inny.
W przeciwieństwie do ludzi, którzy nie dają innym skończyć myśli, skuteczni komunikatorzy cierpliwie czekają, aż ich rozmówca zakończy wypowiedź. Robią tak, bo nauczyli się na własnej skórze, że kiedy komuś przerywasz, zaczynasz tracić uwagę tej osoby. Nasi pracownicy i nasze dzieci instynktownie czują, że ktoś, kto im przerywa, po prostu ich nie słucha i nie jest ciekawy tego, co mają do powiedzenia. I nigdy więcej nie chce usłyszeć: „Ale daj mi skończyć, bo nie to chciałem powiedzieć”.

7. Kiedy po prostu nie mamy czego komentować.
Wielu menadżerów skarży mi się, że oczekuje się od nich wyrażania własnego zdania w kwestiach, na których się nie znają albo które nie leżą w ich kompetencjach. Ponieważ są częścią zespołów, zarządów, w których inni oczekują, że każdy musi się wypowiedzieć, czują presję, by też to zrobić. To jedna z tych sytuacji, kiedy cisza może mieć wpływ na postrzeganie nas jako profesjonalistów, dlatego zanim zdecydujemy się nie odzywać, warto to przemyśleć. Jeśli nie wiemy, jak coś skomentować, i nie mamy do sprawy własnego stosunku, zawsze można zadać pytanie, które otworzy oczy naszym rozmówcom, a z nas zdejmie ciężar wypowiadania się.

POWIĄZANE POSTY:
Efekt piaskownicy
​

​„W naszych zawodowych piaskownicach jesteśmy różni. Wywodzimy się z odmiennych środowisk, mamy różne wykształcenie, wyznajemy różne poglądy, czym innym się odżywiamy, jesteśmy w różnym wieku, różnimy się płcią, zwyczajami, estetyką ubioru, sytuacją ekonomiczną itp. Można powiedzieć, że dzieli nas wszystko. Jednak jest jedna wspólna rzecz, która efektywnie pomaga nam w dogadywaniu się ze sobą: wszyscy jesteśmy ludźmi, z tą samą gamą uczuć, które przeżywamy, i potrzeb, za których zaspokojeniem tęsknimy — szacunku, akceptacji, zrozumienia, przynależności, bycia zauważanym.”*
 
Radek ma problem z komunikacją z innymi osobami. Nie umie słuchać ani wyrażać swojego zdania w sposób nieraniący innych. Zarówno na gruncie rodzinnym, jak i zawodowym dostrzega, że mówi w sposób niejasny, nieprecyzyjny, nieuwzględniający punktu widzenia drugiego człowieka, ale też nie umie mówić o swoich potrzebach. Czuje się niezrozumiany przez innych…
 
Karolina nie potrafi radzić sobie ze stresem. Nie wie, jak stawić czoła zakłopotaniu, perswazji, oskarżeniom i niepowodzeniom. Czuje się zagubiona wśród ludzi. Nie traktuje ich jako sprzymierzeńców, ale jako wrogów. Ma problem z odczytaniem intencji drugiego człowieka, interpretacją zachowań i wciąż odczuwa presję otoczenia.
 
Hania wciąż wchodzi w sytuacje konfliktowe. Nie umie negocjować, reagować na dowcipy i powstrzymywać się od walki. Nawiązanie, jak i utrzymanie relacji z innymi ludźmi – to dla niej jak wejście na Mont Everest. Ma również problem z przewidywaniem konsekwencji swoich działań.
 
Kompetencje społeczne, czyli umiejętność postrzegania i rozumienia sytuacji społecznych (nagradzanie, asertywność, samoprezentacja, komunikacja werbalna i niewerbalna, empatia, znajomość reguł życia społecznego, czyli tzw. inteligencja społeczna) są niezbędne w naszym życiu - zarówno w „zawodowych, jak i rodzinnych piaskownicach”.* Wynikiem ich braku są działania nieakceptowane społecznie, które mogą być  krzywdzące lub niebezpieczne zarówno dla innych, jak i dla osoby zagubionej w tych umiejętnościach. Osoba taka nie zdaje sobie sprawy, jak rani innych swoim zachowaniem, a czasami nawet nie dostrzega, że zmiana nastroju męża, żony, współpracownika ma związek z tym, co ona zrobiła bądź czego nie zrobiła, o ile tę zmianę w ogóle zaobserwuje. W grupie osób o niskich kompetencjach społecznych są też ludzie bardzo nieśmiali albo lękowi, dla których interakcje stanowią duże wyzwanie i powodują silny stres. Takie osoby szkodzą same sobie. Nie są asertywne, nie potrafią mówić o swoich potrzebach, wyrazić opinii na określony temat i unikają kontaktu z innymi ludźmi.
 
Jak w takim razie nadrobić braki w tej sferze? Czy jest to możliwe? Otóż z pomocą przychodzi nam Małgorzata Kieferling - autorka książki „Efekt piaskownicy.” Według niej najlepszy trening umiejętności społecznych wyciągniemy obserwując dzieci, podpatrując ich zabawy w piaskownicy albo wracając pamięcią do czasów budowania zamków z piasku i relacji zachodzących między rówieśnikami. 

„Czy wiecie, jak wiele można nauczyć się w piaskownicy? Pamiętacie czas swojego dzieciństwa spędzony na robieniu babek z piasku? A może obserwowaliście zabawy swoich pociech? Jak zapewne wiecie, od dzieci można się wiele nauczyć (…)”* One „nie kierują się ukrytymi motywami, są autentyczne i transparentne. Pytają i oczekują odpowiedzi(…) Prostota i autentyczność zachowań kilkulatków to sedno współpracy z innymi nie tylko dla osiągnięcia wspólnego celu, ale też dla budowania koalicji, wkupienia się do nowego zespołu, budowania autorytetu, dyplomacji i walczenia o swoje. Ci, którzy do tych niepisanych reguł się nie dostosują, muszą liczyć się z tym, że w najlepszym razie zostaną posypani piaskiem, a w najgorszym — wykluczeni z zabawy.” Czas spędzony w piaskownicy to czas „zawieranych przyjaźni, po nienawiść na śmierć i życie, ból niezrozumienia i realizację nawet najbardziej szalonych wizji architektonicznych. Piaskownica to miejsce, gdzie dzieci ćwiczą kreatywność, wspólnie tworzą, dzielą się pomysłami, uczą się lubić innych, rozumieć ich i polegać na sobie nawzajem.”*
​
Tak więc piaskownica to miejsce, w którym nabywamy pierwszych umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w naszym życiu, czyli umiejętności komunikacyjnych i umiejętności społecznych.
 
Małgorzata Kieferling w swojej książce przedstawia nam reguły „podpatrzone” w piaskownicy:
 
1. Wspólnie ustalamy zasady
Skoro ktoś bawi się z Tobą w tej samej piaskownicy, oznacza to, że tak jak Ty jest jej pełnoprawnym użytkownikiem. Ustalcie więc wspólne reguły kopania, grabienia i stawiania babek. Traktujcie się tak, jak chcielibyście sami być traktowani. Pomagajcie sobie, kiedy tego potrzebujecie. Nie wyrywajcie łopatki, kiedy ktoś nią kopie, nie wsypujcie piasku do foremek, których ktoś używa. Jeśli sam narzucisz głupie reguły, piaskownicę opuszczą dzieci, które z dużym prawdopodobieństwem pomogłyby Ci zbudować dużo większy zamek.
2. Jasno mówimy, o co chodzi
Piasek służy do napełniania wiaderek i foremek. Nie służy do rzucania. Sypanie się piaskiem nie tylko boli, ale też tworzy konflikty i marnuje czas, który można poświęcić na zabawę. Zanim w odwecie kogoś posypiesz, zatrzymaj się, zapytaj go, co się tak naprawdę stało i w czym mu możesz pomóc. Zrozumienie sedna problemów i transparentność w komunikacji budują relacje, których nie zburzy byle jaki konflikt.
 3. Budujemy relacje
Społeczność Twojej piaskownicy to zarówno przyjaciele, jak i nieznajomi. Nieznajomi to przyjaciele, z którymi jeszcze nie miałeś czasu się pobawić. Arystoteles pisał, że jedna godzina zabawy mówi więcej o danej osobie niż kilka godzin intelektualnej rozmowy. Korzystaj z tego, że możesz się bawić. Baw się z tymi, którzy słuchają tego, co mówisz, i mówią Ci, co by ulepszyli w Twoim zamku. Razem wpada się na nieoczekiwane pomysły i tworzy nową jakość.
 4. Dzielimy się zabawkami
W piaskownicy zawsze tak jest, że czyjeś wiaderko jest fajniejsze, a czyjaś łopatka dłuższa od Twojej. Jeśli macie zbudować razem zamek, warto ustalić, kto i jak te narzędzia najlepiej wykorzysta dla wspólnego celu. Dzielenie się wiedzą, narzędziami, złymi i dobrymi doświadczeniami inspiruje i buduje więzi. Pozwala na zrobienie rzeczy szybciej, bo unika się błędów, które już ktoś popełnił. Bawienie się samemu dystansuje innych i sprawia, że pod koniec dnia kopie się samemu.
5. Inspirujemy się
To, jaki zbudujesz zamek, zależy od dwóch czynników: od Twojej wyobraźni i od tego, czy będziesz umiał połączyć swoje pomysły z pomysłami innych. Rzadko kiedy wielkie rzeczy są wymyślane w pojedynkę. Nie oceniaj pomysłów innych, bo nawet ten najgłupszy może kogoś zainspirować do wymyślenia mądrego rozwiązania, na które sam nie potrafisz wpaść. Kreatywność rodzi się z kopania z kimś.
 6. Oduczamy się
Zabawa to frajda z nieustannej nauki. W piaskownicy rzadko jesteś sam. Zawsze znajdzie się ktoś bardziej doświadczony, kto pokaże Ci inne rozwiązanie, inny sposób stawiania babek z piasku czy inne wykorzystanie wiaderka. Grabienie ciągle w taki sam sposób, w jaki to robisz na co dzień, wcale nie oznacza, że Twój patent jest najlepszy. Jednego dnia uczymy się rzeczy, których w kolejnych tygodniach z przyjemnością się oduczamy.
7. Nie bijemy się
Nie bij innych dzieci. Nie krzycz na nie. Nie wymuszaj płaczem ich zabawek. Zamiast tego mądrze negocjuj i wymieniaj się. Przemoc słowna i fizyczna zabija frajdę z zabawy i niszczy zaufanie. Jeśli kogoś tak potraktujesz, jest mało prawdopodobne, że jutro będzie się chciał z Tobą bawić.
8. Przepraszamy się
Przyznaj, że jest Ci przykro, jeśli w złości lub niechcący posypiesz kogoś piaskiem. Dobry kompan w piaskownicy potrafi powiedzieć, że się pogubił. To nie tylko buduje jego autorytet, ale też pokazuje, że ma wartości i zasady. Za łamanie zasad ponosi się konsekwencje: nikt się z nami nie chce bawić, nikt nie pożyczy nam swoich zabawek. A kopanie w samotności to najnudniejsza zabawa świata.
9. Słuchamy oczami
Budując pierwszy zamek z piasku, zazwyczaj najpierw obserwujemy, jak robią to inne dzieci. Patrzymy, jak nabierają piasek do wiaderka, powtarzamy ich techniki ubijania go łopatką. W końcu przychodzi ten moment, kiedy sami jesteśmy gotowi zbudować swoją fortecę. Będąc dziećmi, rejestrujemy na swoich twardych dyskach wszystko to, co dzieje się dookoła nas, nawet jeśli dorosłym wydaje się, że nie słuchamy. Potem ta umiejętność gdzieś zanika. Żeby tak się nie stało, wystarczy na chwilę przestać mówić i zacząć słuchać.
10. Negujemy stałość
Wiaderka się niszczą. Foremki gubią. Piaskownice zamykają albo przenoszą w inne miejsce. Do piasku wpadają liście i go brudzą. Dzieci, z którymi tak kochaliśmy się bawić, zmieniają miejsce zamieszkania i bawią się z innymi znajomymi w innych piaskownicach. Kiedy jako dziecko zrozumiemy, że nie ma nic stałego, każda strata będzie bolała nas troszkę mniej. A zmiana nie będzie przerażać.

Jak Wam się podobają te zasady? Czy warto wprowadzić je w nasze życie? Ja jestem nimi zachwycona i nie ukrywam, że bardzo żałuję, że książka Małgorzaty Kieferling nie została napisana parę lat temu, kiedy szkoliłam zarówno kadry kierownicze, jak i rodziców. I pomimo że jest napisana z myślą o menadżedrach, którzy chcą dobrze zarządzać ludźmi, tak naprawdę jest adresowana do każdego z nas - żyjących wśród ludzi. Przedstawia ona nie tylko wiele rzeczowych treści, ale jest bogata w ćwiczenia i pytania inspirujące oraz cenne wioski przydatne zarówno dla osób zarządzających, ale także dla rodziców i każdego z nas. 

Na zakończenie  przedstawiamy jedno z ćwiczeń, które może nam pomóc odróżnić rzeczy ważne od nieważnych. A z tym mamy duży problem, o czym doskonale wiem jako psycholog pracujący z ludźmi.

Ćwiczenie: Rzeczy ważne i nieważne

Każdemu z nas zdarzają się wyrzuty sumienia z powodu pracy, którą powinniśmy wykonać, a z jakiegoś powodu tego nie robimy. W prosty sposób można się tego odczucia pozbyć.

Jak wykonać ćwiczenie?

Poniżej wypisz 5 rzeczy dotyczących pracy, które powinieneś zrobić w tym miesiącu, ale ich nie robisz, bo Ci się nie chce.

NIE CHCE MI SIĘ ZROBIĆ:
1.
2.
3.
4.
5.

Teraz skreśl napis: NIE CHCE MI SIĘ ZROBIĆ i zamiast niego napisz:
NIE ZALEŻY MI NA TYM.

Może nauka chińskiego wcale nie jest Ci niezbędna i niepotrzebnie zajmujesz nią sobie głowę? Może przygotowanie prezentacji nie jest tak kluczowe, jak Ci się wydaje?
To samo ćwiczenie zrób w odniesieniu do tematów związanych z dzieckiem.


Wypisz 3 rzeczy dotyczące Twojego dziecka, które powinieneś zrobić
w tym miesiącu, ale ich nie robisz, bo Ci się nie chce.

NIE CHCE MI SIĘ ZROBIĆ:
1.
2.
3.

Teraz skreśl napis: NIE CHCE MI SIĘ ZROBIĆ i napisz: NIE ZALEŻY MI NA TYM.

Co czujesz? Czy np. odprowadzanie do przedszkola jest przykrym obowiązkiem, czy może dodatkowym czasem, który możecie spędzić razem i budować Waszą relację?
Zaznacz, co jest dla Ciebie naprawdę ważne, i od razu wciel to w życie.
 
Kochani, a jutro kolejna niespodzianka. Na naszym blogu znajdziecie kolejną perełkę z książki „Efekt piaskownicy” - siedem sytuacji, w których warto się nie odzywać 😉

*Fragmenty pochodzą z książki "Efekt piaskownicy" Wydawnictwo Onepress, 2020
**Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.