Ale czy tak jest naprawdę, że sama miłość wystarczy? Temat ważny, bo po opublikowaniu posta o Asi „Każdy popełnia błędy” zaczęliście pisać do nas z Waszymi problemami, rozterkami. Podążając za Waszymi potrzebami – dziś o wybaczaniu, choć chciałyśmy o tym napisać, dopiero jak podamy „przepis na miłość”, ale dobrze -:)

​***
Zosia: piękna, wysoka, szczupła blondynka. Inteligentna, wykształcona. Już po trzydziestce. Małe dziecko w domu, po urlopie macierzyńskim wraca do pracy. I w tym właśnie momencie dowiaduje się, że jej mąż zdradzą ją… od 6 lat, czyli w zasadzie od ślubu. To nie jeden romans, ale całe ich mnóstwo, przelotnych obcych kobiet w jego życiu i łóżku. Świat się wali. Życie, które wydawało się udane, przestaje istnieć w jednej sekundzie. Zosia wyprowadza się z córeczką do swoich rodziców. Próbuje się pozbierać.

.Zaczęłyśmy od zdrady, bo ta chyba boli w związku najbardziej. Albo odwrotnie: od wierności, a „z wiernością jest dokładnie jak ze zdrowiem. Póki jest, to nie cenimy go za bardzo” - pisze prof. B. Wojciszke w „Alfabecie miłości”. A jak reagujemy na zdradę? Okazuje się, że w przypadku zdrady kobiety są zazdrosne o uczucia, silniej reagują na zdradę emocjonalną, a mężczyźni o seks. I jest to zjawisko uniwersalne, występuje w kilkunastu, bardzo zróżnicowanych kulturach. W badaniach okazało się, że nawet wyobrażenie sobie, że partner wyjeżdża z kimś na weekend do hotelu, jedzą kolację przy świecach, idą na romantyczny spacer, a noc przegadują (bez konsumpcji) – bardziej „boli” kobiety, a zdrada seksualna (nawet wyobrażona) – wywołuje silniejszy gniew i cierpienie u mężczyzn.

SPRÓBUJĘ WYBACZYĆ
 
„Jak zaufać partnerowi, który zdradzał?” - to pytanie, które zadajecie nam wielokrotnie, to pytanie, które na naszej drodze zawodowej padało wiele razy z ust kobiet, które zostały zranione. Wybaczanie to proces.

Kochani, po pierwsze gorąco dziękujemy, że tak licznie wzięliście udział w naszym konkursie! Super! Skarbnica ciekawych, godnych polecenia książek. Dziękujemy zarówno osobom, które umieszczały komentarze na blogu i facebooku, ale również tym, które pisały do nas bezpośrednio przez formularz kontaktowy.

Zadecydowałyśmy, iż "Alfabet miłości" z dedykacją profesora Bogdana Wojciszke ufundowany przez Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne trafi do Pauliny Dywickiej. Gratulujemy!

Paulina poleciła dwie książki i napisała o nich tak:  "Sztuka słyszenia bicia serca", której autorem jest Jean Phillipp Sendker. Najpiękniejsza książka, jeśli chodzi o mnie. Taka prawdziwa 'wiara, nadzieja, miłość'. O tym, że poszukiwanie prawdy o ukochanym ojcu jest nie tylko okrutna rzeczywistością, ale i piękną, mistyczną opowieścią o sile prawdziwego uczucia. Piękna powieść. Polecam! Jako babka, nie umiem wybrać jednej. Drugą jest "Tato" Wiliama Whartona. Opowieść trzech pokoleń o wartościach rodzinnych. O sile miłości do zniedołężniałego ojca, którą docenia się wtedy, gdy jest za późno. To jedne z moich ulubionych książek, choć i pewnie znalazłoby się i duuużo więcej.

Zachęcamy Was do udziału w kolejnych konkursach. Za parę dni będzie ogłoszony kolejny:) Jeśli nie chcecie przeoczyć informacji o konkursie, możecie zaznaczyć, aby informacje od nas wyświetlały się Wam na początku wszystkich postów. Wystarczy wejść na naszą stronę na Facebooku, najechać na strzałeczkę, jaka jest przy przycisku "Lubisz to!" i z wyświetlonej wówczas listy wybrać opcję "Wyświetlaj najpierw". Proste, prawda? Zachęcamy!
P.S.  Zawsze też możecie zmienić swoją decyzję, wystarczy wówczas w tym samym miejscu wybrać opcję "Domyślnie".

Kochani,  o ile pamiętacie, osoba, która wygrała w naszym konkursie książkę "Nie jesteśmy bogami" miała możliwość zadania pytania Pani Jolancie Gromadzkiej-Anzelewicz. Poniżej umieszczamy pytanie Pani Agaty - czytelniczki, która zwyciężyła w konkursie i odpowiedź autorki.

Pani Agata:
"Witam. Chciałam zapytać, jakie jest przesłanie Pani książki i do kogo jest kierowane? Czy ma skłonić czytelnika do refleksji? Pomóc inaczej popatrzeć i zrozumieć lekarzy? Dlaczego napisała Pani o czymś tak oczywistym?"

Pani Jolanta Gromadzka-Anzelewicz: 
"Witam Pani Agato, spróbuję odpowiedzieć na Pani pytanie w kilku zdaniach.
Otóż obiegowa opinia o lekarzach nie jest dobra: "konowały", "biorą kasę" itp., nic pozytywnego. Gdybym zachorowała, to bałabym się nie tylko cierpienia, przykrej terapii, ale również  lekarzy, którym muszę przecież zaufać, by wrócić do zdrowia. A ja nie chcę się bać. Stąd próba spojrzenia na lekarzy z drugiej strony, bo każdy medal ma je przecież dwie. Nie chciałam jednak, by lekarze opowiadali sami o sobie. Bardziej wiarygodny wydawał mi się obraz lekarza pokazanego oczami jego pacjentów i to autentycznych. Ludzi chorych, którzy zaufali swoim lekarzom i tego nie żałują. Lekarzy, którzy angażują się w swoją pracę całym sercem, odnoszą zwycięstwa, ale również ponoszą klęski. Media, a szczególnie telewizja pokazuje tylko sukcesy medycyny - przeszczep twarzy, człowieka, który zaczął chodzić, choć ma przerwany rdzeń, trudno się więc dziwić, że pacjentom wydaje się, że wszystko da się wyleczyć i przyszyć (np. kciuk), a jeśli się nie udało to na pewno dlatego, że lekarz coś zaniedbał lub popełnił błąd. A to nieprawda.

Serdecznie pozdrawiam

Jolanta Gromadzka-Anzelewicz"

Przy okazji przypominamy Wam o kolejnym konkursie, który zostanie zakończony za niespełna cztery godziny. Warto wziąć udział. Nagrodą jest książka prof. B. Wojciszke i R. Mazurowskiej "Alfabet miłości" ufundowana przez Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Regulamin konkursu:

Ujął mnie i zachwycił ten napis na murze „Asia. Naprawdę było mi z Tobą dobrze… Każdy popełnia błędy…” Ujął mnie na tyle, że zmienił plan, jaki miałyśmy na najbliższe posty, ale myślę, że warto. Rozczulające! Chyba tylko młodzi ludzie mogą mieć w sobie tyle fantazji, żeby coś takiego zrobić. Jakoś nie wyobrażam sobie męża po 20 latach małżeństwa, który nocą robi graffiti dla żony, nawet, gdyby zrobił coś naprawdę złego. Ale może się mylę? Może nasi męscy fani wyprowadzą mnie z błędu?

A ile wysiłku włożonego w napisanie imienia dziewczyny, zauważcie, że zajęła prawie całą powierzchnię ściany, naprawdę musiała być ważna dla autora. Co takiego musiał zrobić, że się na niego obraziła? Tu możemy się jedynie domyślać: zapomniał o randce (trochę za mało, żeby zerwać), upił się na imprezie (chyba, że po raz n-ty), koledzy byli ważniejsi od dziewczyny i nie miał dla niej czasu, podrywał inną dziewczynę, zdradził Asię, a może wszystko naraz? Tego niestety chyba nigdy się nie dowiemy. Pozostają domysły.

​Pewnie teraz Ona nie odpowiada na SMSy, wyrzuciła go ze znajomych na facebooku i wymyślił tak „słodki” sposób komunikacji (a przy okazji, czy wiecie, że aktualizacje statusu na Facebooku najczęściej dotyczą związków). Jeśli Ona mieszka naprzeciwko tej ściany, codziennie musi patrzeć na te słowa i może w końcu mu wybaczy? Tylko czy warto? No właśnie! Autor jest „słodki”, widzi swój błąd, chce o nią walczyć, nie chce się poddać. Zastanawiające jest tylko, że użył sformułowania „każdy popełnia błędy”, a nie „każdy może popełnić błąd” - może to sugerować, że to nie był już pierwszy błąd, ale wcześniej trochę ich już było. Ale zostawmy może psychoanalityczne hipotezy i drobiazgową analizę słów. 

Kochani, mamy dla Was "Alfabet miłości" Bogdana Wojciszke  z dedykacją autora ufundowana przez Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Zadanie konkursowe to wskazanie ulubionej książki o miłości wraz z krótkim opisem, uzasadnieniem jako komentarz na blogu www.psychologiaprzykawie.pl lub na stronie facebook’owej.
Zadanie konkursowe można także przesłać do 9 maja do godz. 23.59 poprzez wypełnienie formularza na stronie  http://www.psychologiaprzykawie.pl/kontakt
Zwycięzcę wyłoni jury złożone z autorek bloga. Wyniki ogłosimy 10 maja :)
 
Regulamin konkursu:

Obraziliście się? Bo ja tak.

Weszłam do księgarni, bo postanowiłam przygotować nas profesjonalnie do tematyki miesiąca. Maj - miesiąc zakochanych, a więc chciałyśmy pisać o związkach, relacjach, zakochaniu, miłości. Może jakieś nowe podejście, ciekawa literatura, coś co Was zaciekawi? Więc zupełnie naturalne wydało się odwiedzenie księgarni (jak się później okazało, trzeba było w ogóle nie wychodzić z domu i pozostać w sieci).

Pierwszy tytuł, jaki wpadł mi w ręce, wyłożony na widocznym miejscu, nie sposób było go pominąć, to właśnie „Dlaczego mężczyźni kochają zołzy?” i na okładce informacja „światowy bestseller 1 mln sprzedanych egzemplarzy”. Zatkało mnie! Ale jak to, zaraz… Ja zołza, jak ktoś śmie? Jeśli mój mąż mnie kocha, to znaczy, że jestem zołzą? Co to w ogóle za słowo? Czuję się oburzona. A jak nie czuję się zołzą, to mąż mnie nie kocha? Jeśli mąż ma mnie bardziej kochać, to mam być bardziej „zołzowatą”. Logikę miałam na studiach, więc te wszystkie wnioskowania kłębiły mi się w głowie. No i na dodatek, jak w wielu reklamach, oparcie się na regule wpływu społecznego (społeczny dowód słuszności) Cialdini’ego „kupiło już milion osób”, czyli nasz umysł myśli sobie automatycznie „musi być wartościowe, skoro tyle osób już to kupiło”. Ponieważ regułę znam,  nie poddałam się jej działaniu.

​W zasadzie chciałam już wyjść, ale ponieważ łatwo się nie poddaję, jestem konsekwentna i zdeterminowana - poszłam dalej. Omiotłam tylko wzrokiem kolejną (a może wcześniejszą) część pt. „Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy?” Jedna książka mnie przecież nie zrazi, zawsze może zdarzyć się jakieś zgniłe jabłko w koszu i oglądałam kolejne. Cóż, dalej niestety lepiej nie było: „Świat według zołzy – jak być zołzą, wyglądać zajebiście i owijać sobie facetów wokół palca” – świat się kończy - pomyślałam sobie, gdzie romantyczna miłość, jasne reguły, uczciwość?

​Patrzę obok: „Perfekcyjna kobieta to suka. Poradnik przetrwania dla normalnych kobiet”. I znowu dopisek „francuski bestseller 650 tys. sprzedanych egzemplarzy”. No nie, myślę sobie, my kobiety jesteśmy masochistkami i lubimy, gdy się nas obraża? Może takie są Francuzki? A może faktycznie jestem „nienormalna”, skoro normalna to suka?
Może inna półka? Czytam tytuły: „Emocjonalne wampiry. Rozpoznaj wampiry i naucz się z nimi walczyć”, „Narcyz obok Ciebie”, „Jak pies z kotem, czyli kobieta i mężczyzna na co dzień”, „Kobiety, które kochają za bardzo – destrukcyjnym związkom mówimy nie!”, „Toksyczna miłość i jak się z niej wyzwolić”! Zaś na koniec „Jak zapomnieć eksa. Zeszyt naprawdę skutecznych ćwiczeń”!
Jak dobrze, że nie przeczytałam tego wszystkiego przed poznaniem mojego męża. Chyba w ogóle na miejscu nastolatek uznałabym, że związki to szalenie trudny i depresyjny temat.

Polska Akademia Nauk i dziennik Rzeczpospolita zachęcają Was za naszym pośrednictwem do udziału w badaniu "Sinus.pl - moje miejsce w społeczeństwie". Skoro kwiecień był na naszym blogu poświęcony rozwojowi i samorealizacji, pomyślałyśmy, że warto zobaczyć jak wygląda nasza aktualna pozycja w społeczeństwie. Jakie mamy perspektywy i nad czym ewentualnie będziemy mogli jeszcze popracować, jakie cele warto sobie postawić? Będziemy mogli sprawdzić, jak lokujemy się na najważniejszych wymiarach zróżnicowania społecznego: materialnym, sieciowym, edukacyjnym, kulturowym i rynkowym.

Projekt naukowy realizuje grupa polsko-amerykańskich badaczy. Celem jest zbadanie, czy po 1989 roku w Polsce ukształtowały się konkretne i wyraźne klasy społeczne. Każda osoba, która wypełni ankietę może otrzymać gratyfikację - szczegóły dostępne po jej wypełnieniu.

My już się sprawdziłyśmy! Odwiedźcie stronę situs.pl lub po prostu kliknijcie w przycisk poniżej. Przyjemne badanie, zachęcamy:-)

Przedpołudnie w Sopocie. Zaczynają dopiero otwierać  kawiarenki na Monciaku. Słonecznie, choć nieco chłodno,  ludzi niewielu. Dla mnie kurort przed sezonem to wspaniałe miejsce. Łapię się na tym, że idę za szybko. Pani przede mną przemierza deptak wolnym krokiem. Gdybym szła tak, jak przed chwilą, przegoniłabym ją. Tylko po co? Nawyk! Automatyzm! Uśmiecham się i zwalniam, dostosowuję się do jej tempa, w końcu mam przymusowy urlop. Komputer z „robakiem” w przeglądarkach trafił do naprawy i postanowiłam się przejść. Jak widać dawno nie miałam chyba doświadczeń w samotnym spacerowaniu, bo idę jak zwykle – czyli za szybko. Przecież normalnie tysiąc spraw do załatwienia, nie ma czasu. Rzeczy czekają w kolejce na załatwienie, ledwie ogarnę pilne i ważne, dochodzą kolejne i lista się wydłuża. Próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz miałam taką okazję, by być przed 11.00 w Sopocie na Monte Cassino, albo gdziekolwiek - bez presji, zdenerwowania, pośpiechu, z myślą, żeby posiedzieć chwilę w miłym miejscu, mieć chwilę tylko dla siebie? I wiecie co, nie pamiętam. Autentycznie.

​Normalnie byłabym zdenerwowana sytuacją z przeciwnościami, zwłaszcza, że chodziło o bardzo poważną awarię mojego głównego narzędzia pracy. Sama nie mogłam na to nic poradzić – to mnie całkowicie przerosło. Tym razem, o dziwo, zaakceptowałam sytuację – nowe dla mnie, ale bardzo przyjemne uczucie. Czasami frustracja zabiera nam więcej energii i zajmuje czas, który można poświęcić na regenerację, chwilę refleksji i mobilizację do podjęcia następnego kroku. Ale wyjście z tej frustracji, negatywnych emocji nie jest proste.

Bywa czasami tak, że mimo posiadania celu SMART, przemyślanego planu, wewnętrznej motywacji, zdefiniowania wcześniej „hamulców” – przydarza się nam coś niespodziewanego, wypadek losowy i wydaje się, że wszystko się wali. Ale czy na pewno? Czy jesteśmy na tyle elastyczni, żeby poszukać innych rozwiązań, albo jeśli ich nie ma, bo sytuacja jest poza naszą kontrolą – po prostu spokojnie poczekać?

Konkurs, który ogłosiłyśmy po wywiadzie z Panią Jolantą Gromadzką - Anzelewicz, w którym nagrodą była książka "Nie jesteśmy bogami" wygrała Pani Agata Urbańska. Gratulujemy!
Pytania, które zadała laureatka, przesłałyśmy do autorki. Mamy nadzieję, że otrzymamy od niej odpowiedź i opublikujemy ją w przyszłym tygodniu na blogu.
Zapraszamy do udziału w kolejnych konkursach! W maju przewidziałyśmy aż trzy z rewelacyjnymi nagrodami! Bądźcie z nami!
 

Kwiecień, dobiega końca. Czas na podsumowanie tematu rozwoju i samorealizacji. 

Samorealizacją, która jest stałym  dążeniem do realizacji swojego potencjału, rozwijania talentów i możliwości oraz  procesem stawania się tym, kim się chce, zajmował się miedzy innymi Abraham Maslow. Ten przedstawiciel psychologii humanistycznej  wyróżnił  specyficzne cechy osób samorealizujących się, m.in. samoakceptację, akceptację otaczającego świata i innych ludzi, głębię relacji interpersonalnych, spontaniczność, niezłośliwe poczucie humoru.

My z kolei przygotowałyśmy dla Was cechy osoby samorealizującej  według Psychologii przy kawie.

Osoba dbająca o swój rozwój i samorealizację: