Wiola
Wiola jest sprzątaczką. Tak jakoś się jej w życiu ułożyło. Ale ostatnio straciła pracę. Szuka nowej. Przyszła prosić, aby zawiesili jej spłatę kredytu choć na 3 miesiące, dopóki nie znajdzie nowej pracy i nie odda tego, co do tej pory pożyczyła i jeszcze pożyczy. Przecież dzieci muszą coś jeść. Pięknie umalowana, zadbana pani menedżer w klinice kosmetycznej słucha jej opowieści. Też jest kobietą i może nawet rozumie jako kobieta, ale jest też pracownikiem i rozliczana jest z wyniku. Kredyty trzeba spłacać. A Wiola kupiła kosmetyki za blisko 7 tys. zł, podczas, gdy zarabiała ok. 1 500 zł miesięcznie. Kupiła je na kredyt. Żyje skromnie, samotnie wychowuje dwójkę dzieci. Ale też chciała być piękna. Uwierzyła w marzenie: że kosmetyki uczynią ją piękną, zadbaną i przez to szczęśliwą, „przecież jest tego warta”. Może uwierzyła sprzedawcom, że będzie piękna jak z reklamy, czyli zmieni się też jej życie, więc podpisała „cyrograf”. Co teraz?
 
Hania
Hania dobiega pięćdziesiątki. Prawie wszystkie pieniądze, które mogłaby zaoszczędzić wydaje na siebie: zabiegi upiększające, kosmetyki, kremy, suplementy, masaże, zajęcia na siłowni. Mąż ciężko pracuje i nie zagląda do rachunków. A Hania odwiedza kosmetyczkę przynajmniej dwa razy w miesiącu, raz w miesiącu dermatologa estetycznego, bo jak nie „wampirzy” lifting, to kwas hialuronowy, botoks, czy inna nowinka. Raz czoło, innym razem  usta, kurze łapki, „chomiczki”. Jak zrobi jedno, to akurat trzeba powtórzyć zabieg na inną część twarzy, czy ciała. Bo to nietrwałe efekty, wystarczają na kilka miesięcy i jeśli dalej chce się wyglądać jak po zabiegu, trzeba go po prostu powtórzyć. W domu robi maseczki, samodzielnie: mikrodermabrazję, mezoterapię – wszystko za pomocą specjalistycznych urządzeń do stosowania w domu. Kremy na cellulit, na rozstępy, balsamy nawilżające. Każdego dnia coś.

Dobrze, że dzieci są już duże i same o siebie potrafią zadbać, bo inaczej nie wystarczyłoby jej najzwyczajniej w świecie czasu na to wszystko. Efekty? Jakieś oczywiście są, ale chyba niewspółmierne do wydatków i wysiłków. Hania się nie poddaje. Nie myśli, co będzie potem. Na jak długo wystarczy pieniędzy. Póki oboje dobrze zarabiają, jest dobrze, ale co będzie, jak przejdą na emeryturę? O tym Hania na razie nie myśli. Jej mąż jest atrakcyjny, trzyma się dobrze, też trochę ćwiczy, ale potrzebuje niewiele, aby dobrze wyglądać. Starzenie się kobiet i mężczyzn przebiega inaczej.  Biologia nie jest sprawiedliwa.

Jeżeli chcecie wiedzieć, jaki kolor włosów u kobiet preferują mężczyźni, przeczytajcie post "Czy mężczyźni wolą blondynki?" Według nas, nieważne, czy jesteś brunetką czy blondynką - ważne, byś akceptowała siebie :) Klucz do szczęścia, jak mówi Adele, znajduje się w Tobie.

Zosia od lat, od kiedy tylko pamięta farbuje włosy. Jest naturalnie ciemną szatynką, więc uzyskanie ładnego koloru blond nie jest najprostszą sprawą. Musi pamiętać o odrostach, dobrych odżywkach. Mimo stosowania dobrych farb i dbania o włosy i tak są już one dość zniszczone. Nie wyobraża sobie jednak siebie w innym kolorze. Czy rzeczywiście warto ponosić tyle kosztów i wkładać tak dużo wysiłku, żeby być blondynką?

Wyniki badań dotyczące koloru włosów pokazują, że u kobiet preferowano zazwyczaj jasny kolor włosów. Natomiast u mężczyzn – ciemny. Przypatrzmy się jednak sytuacjom, jakich te badania dotyczyły. Otóż blondynki-kelnerki były określane jako bardziej atrakcyjne, ponieważ otrzymywały wyższe napiwki niż kobiety o ciemniejszych włosach. Mężczyźni prowadzący samochody, nieznacznie częściej zatrzymywali się, gdy autostopowiczka miała jasne włosy, niż gdy jest szatynką lub brunetką.

Badania z komputerowo zmienianym kolorem włosów pokazały, że kobiece twarze wyglądają na młodsze, gdy ich włosy są koloru blond. Natomiast włosy siwe, jako oznaka zaawansowania wiekowego, obniżają atrakcyjność twarzy, ale tylko u kobiet.

Zauważmy jednak, że sytuacje te dotyczą krótkotrwałych relacji, gdy wygląd zewnętrzny jest ważniejszy niż zasoby np. intelektualne, czy emocjonalne. Przy doborze partnera życiowego „analizowane” są także wewnętrzne cechy. Tak więc aby przyciągnąć mężczyznę, blond włosy mogą być „wabikiem”, ale niestety nie wystarczy to, aby przytrzymać go na dłużej. Ogólnie atrakcyjność fizyczna może być najważniejszym czynnikiem decydującym o umawianiu się na pierwszą, czy kolejną randkę, ale traci znaczenie, w momencie gdy osoby lepiej się poznają. Trzeba też pamiętać, że uroda przemija i nie powinna być decydującym kryterium przy wyborze partnera życiowego.

Wspomniane badania są potwierdzeniem tego, o czym pisałyśmy w poście "Posag".  Poruszałyśmy w nim temat postaw ojców i ich  kolosalnego wpływu na kształtowanie osobowości dzieci. Kobiety, które nie poszukują mężczyzn z wielkimi mięśniami i szerokimi barkami zapewne wiedzą, że ojcowie mają nie tylko dawać fizyczne i finansowe poczucie bezpieczeństwa swoim córkom i synom, ale przede zaspakajać ich potrzeby miłości, akceptacji i bezpieczeństwa w sensie psychologicznym.

Gorąco dziękujemy za liczny udział w naszym badaniu. Powyżej zaprezentowałyśmy wyniki.

Według czytelników Psychologii przy kawie sylwetka, twarz, oczy i dłonie w głównej mierze sprawiają, że mężczyzna jest oceniany jako atrakcyjny. Okazuje się, że ta ocena jest zbieżna z wynikami badań, które były przeprowadzane w różnych kręgach kulturowych. Symetryczna sylwetka i twarz oraz wyraziste oczy to cechy uniwersalne,  wpływające na postrzeganie mężczyzny jako atrakcyjnego. Natomiast wiele badań nie potwierdza, aby dłonie były atrybutem atrakcyjności, pomimo, iż  spora grupa osób zwraca uwagę właśnie na dłonie u mężczyzn, o czym świadczą też wyniki naszego badania.

Czytelnicy Psychologii przy kawie wskazali wzrost, zęby, włosy, zarost, usta i pośladki jako mające  spory wpływ na to, jak postrzegamy mężczyzn. I tu okazuje się, że wzrost, zęby oraz pośladki są wymieniane również w wielu badaniach. Natomiast włosy, zarost i usta nie mają aż tak dużego znaczenia, według wielu badaczy.

Najmniejszą rolę, według naszych czytelników, mają przy ocenie atrakcyjności mężczyzny: podbródek, cera i nos. W tym wypadku ocena naszych czytelników nie pokrywa się z oceną  innymi. Okazuje się bowiem, iż według wielu badań podbródek i cera są niezwykle istotne przy ocenie mężczyzny.

Jak widzimy, każda kultura ma swoje kanony urody. Natomiast wszyscy chyba jesteśmy zgodni, iż poza atrakcyjnością fizyczną - a może przede wszystkim - powinien liczyć się człowiek, a nie to, co jest na zewnątrz.

Wakacje to niewątpliwie czas sprzyjający zdradzie, o czym pisałyśmy w poście Psychologia przy kawie radzi. W weekendowym wydaniu Dziennika Bałtyckiego opowiedziałyśmy o przyczynach zdrady i trudnym procesie wybaczania. Zapraszamy do lektury!

Panie Marcinie, bardzo nam miło, że darzy nas Pan takim zaufaniem, że tak niezwykle szczerze opowiedział nam Pan o swoich przeżyciach. Rzeczywiście psychologia ewolucyjna tłumaczy podobne reakcje naszą „biologicznością”. W toku rozwoju naszego gatunku podlegaliśmy bowiem doborowi naturalnemu, w którym wygrywali najbardziej atrakcyjni dla partnerów przeciwnej płci. Biologicznym mechanizmem mężczyzny była jak największa propagacja swoich genów, więc chodziło o to, aby w jak najkrótszym czasie zapłodnić jak największą liczbę kobiet. I mężczyźni poszukiwali płodnych zdrowych kobiet, gwarantujących przetrwanie potomstwa. Cechy, na które zwraca Pan uwagę w opisie kobiet, jakie widuje Pan latem na ulicach, świadczące właśnie o płodności uważa Pan za niezwykle atrakcyjne, np. piersi, zaokrąglone biodra, talia. Są one niejako wskaźnikiem odpowiedniego poziomu hormonów płciowych i dojrzałości płciowej kobiety.

​W tym samym czasie kobiety, od których macierzyństwo i wychowanie dzieci wymaga więcej nakładów, wykształciły nieco inne kryteria oceny atrakcyjności partnera. Generalnie kobiety częściej poszukują u mężczyzny raczej zasobów (np. materialnych) oraz skłonności do dzielenia się tymi zasobami niż urody i młodości. Jeśli chodzi o atrakcyjność fizyczną, to kobiety zwracają uwagę na cechy wyglądu kojarzące się ze sprawnością fizyczną, siłą, zdolnością do obrony, dominacją oraz zdrowiem. I to te cechy są dla kobiet pociągające.

Podobno nie to piękne, co piękne, ale co się komu podoba. Czy to prawda? Gusta co prawda są różne, ale na skutek ciągłego bombardowania pewnymi kulturowymi normami piękna, o czym między innymi pisałyśmy w poście „Piękną być”?, mamy pewien wspólny mianownik atrakcyjności fizycznej. Regularne rysy, duże oczy, pełne usta, nieskazitelna cera to między innymi cechy fizyczne wyznaczające urodę. Dlaczego tak jest? Otóż, od wczesnych lat dzieciństwa poznajemy bohaterów bajek, zarówno tych dobrych-pięknych, ale i złych-mało urodziwych.  Wyglądają oni w sposób charakterystyczny i wpływają od wczesnych lat naszego życia na kształtowanie naszych postaw.

W jednym z eksperymentów nauczycielom pokazywano zdjęcie dziecka – jednej grupie - ładnego, a drugiej grupie - brzydkiego. Dostarczano im krótki opis bójki, w którym dziecko przedstawione było jako prowokator. Proszono ich o ocenę jego zachowania. Wyniki były następujące: jeśli dziecko na zdjęciu wyglądało ładnie, nauczyciele przekonani byli, że bójka była jednorazowym wyskokiem, który prawdopodobnie był spowodowany przez sytuację. Przewidywali także, że w przyszłości nie będzie się to powtarzać i deklarowali, że mogliby uczyć to dziecko w swojej klasie. W sytuacji, gdy ilustracją bójki było zdjęcie brzydkiego dziecka, nauczyciele szukali przyczyn jego zachowania w złych i trwałych cechach jego charakteru (np. agresywności). Ich opinie o przyszłości dziecka nie były pozytywne, uważali, że złe zachowania będą się powtarzać i że dziecko prawdopodobnie "źle skończy". Zdecydowanie nie chcieli widzieć go w swojej klasie.

W poście "Piękną być?" pisałyśmy o tym, że atrakcyjność fizyczna roztacza wokół nas swego rodzaju aureolę (efekt aureoli/halo) - działa jak magnes i "przyciąga" do nas szereg cech osobowości, które niekoniecznie mamy, ale które ludzie u nas "widzą". Ludzie piękni są więc postrzegani jako dobrzy, bardziej inteligentni, fascynujący itd. Wiele badań potwierdza taki związek. Dzieje się to automatycznie, niekoniecznie świadomie.

W jednym z ostatnich postów "Piękną być?" pisałyśmy, iż pomimo tego, że "może to wydać się nam niesprawiedliwe, badania udowadniają, że bardziej lubimy ludzi ładnych niż brzydkich." Myślę, że wiele osób w tym momencie się oburzy i będzie próbowało zaprzeczyć, tłumacząc, iż nie należą do tej grupy, gdyż... I tu pewnie wymieni wiele przymiotów osób, które pomimo małej atrakcyjności fizycznej są inteligentne, dobre, wrażliwe, serdeczne, pracowite. My oczywiście zgadzamy się z tym i gwarantujemy, że  wiemy, iż ładna buzia nie świadczy o wartości człowieka. Ale czy chcemy, czy nie, wiemy, że ludziom atrakcyjnym fizycznie przypisujemy różnorakie pozytywne cechy.

Szereg przeprowadzonych badań pokazuje, że na ocenę atrakcyjności przede wszystkim wpływ ma wygląd drugiej osoby. Lubimy i cenimy ludzi urodziwych. Nasi czytelnicy, którzy zechcieli wziąć udział we wspólnej zabawie i odpowiedzieli na pytanie dotyczące atrakcyjności, również swoimi odpowiedziami nie odbiegali od innych. Aż dla 82% czytelników Psychologii przy kawie wygląd/uroda ma wpływ na ocenę atrakcyjności.

Gorąco dziękujemy wszystkim, którzy odpowiedzieli na nasze pytanie. Zaskoczyła nas ilość osób, które przyłączyły się do naszej zabawy. I oto wyniki!

Jak widać dla czytelników Psychologii przy kawie przede wszystkim wygląd/uroda (82%) i inteligencja (64%) mają wpływ na ocenę atrakcyjności. Powyżej 30% naszych czytelników zwraca uwagę na takie czynniki jak ubiór, poczucie humoru i dobre maniery. Mniej ważne są towarzyskość, i status społeczny. Natomiast dla nielicznej grupy badanej (poniżej 20%) ważny jest status społeczny (18%), tembr głosu (16%), zapach (15%) i szczerość (15%). Nieliczni - 5% zwracają uwagę na status finansowy przy ocenie atrakcyjności drugiej osoby.

Do wyników tych wrócimy jutro przy opisie eksperymentu Elaine Walster  "randka w ciemno" :)

Hania przypłaciła to depresją. Wysoka, długonoga czterdziestoparolatka. Blondynka z przepięknymi, niepowtarzalnymi zielonymi oczami. Kiedyś zwracała uwagę wszystkich, gdy szła ulicą. Wiedziała o tym. Potrafiła uwodzicielskim uśmiechem „uwolnić się” od mandatu na drodze, trzepotaniem rzęs - załatwić sprawę w urzędzie. Zawsze umawiała się z tymi mężczyznami, z którymi chciała. Była w kilku związkach, ale zawsze była przekonana, że kogo jak kogo, ale ją stać na lepszą partię. W końcu książę na białym koniu się nie pojawił i została sama. Koleżanki miej urodziwe pozakładały rodziny, wychowywały dzieci, a ona… po prostu żyła. Gdy one zmieniały pieluchy, ona bywała na imprezach, koncertach. Zapraszana, ubóstwiana. Studiów nie skończyła, bo pojawiły się kontrakty – pracowała jako modelka na wybiegach, jako fotomodelka.

Któregoś razu zdziwiła się bardzo, gdy dostała pierwszy w życiu mandat. Wręczył jej go młody policjant. Potem zauważyła, że mężczyźni przechodzący obok niej ulicą nie odwracają już głowy, ba – w ogóle na nią nie patrzą. Stała się dla nich „przezroczysta”. Czasami miłym spojrzeniem obdarzył ją jakiś 60-latek. Czuła się dziwnie. Zaczęła się przyglądać swojej twarzy – drobne zmarszczki, może nieco opadające powieki. Przyglądała się figurze – niewielka oponka na brzuchu nie znikała już, gdy nie zjadła kilku kolacji. Ponieważ zawsze miała piękne ciało, nie była przyzwyczajona do ćwiczeń, regularnego stosowania kremów, balsamów. Patrzyła na zmieniającą się siebie i życie, które budowała w oparciu o atrakcyjność fizyczną – a ono rozpadało się na jej oczach. Wtedy z objawami depresji trafiła do lekarza.

Prof. Eugenia Mandal taki stosunek do roli urody, wdzięku i seksapilu, który wykorzystuje się do wywierania wpływu - określa mianem adonizacji. Eksponujemy wówczas własną atrakcyjność fizyczną i seksapil, które stają się dla nas narzędziem manipulacji. Wykorzystujemy je do wywieraniu wpływu i osiągania własnych korzyści, np. w czasie egzaminów, czy rozmów biznesowych. Adonizacja dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn.