Ujął mnie i zachwycił ten napis na murze „Asia. Naprawdę było mi z Tobą dobrze… Każdy popełnia błędy…” Ujął mnie na tyle, że zmienił plan, jaki miałyśmy na najbliższe posty, ale myślę, że warto. Rozczulające! Chyba tylko młodzi ludzie mogą mieć w sobie tyle fantazji, żeby coś takiego zrobić. Jakoś nie wyobrażam sobie męża po 20 latach małżeństwa, który nocą robi graffiti dla żony, nawet, gdyby zrobił coś naprawdę złego. Ale może się mylę? Może nasi męscy fani wyprowadzą mnie z błędu?

A ile wysiłku włożonego w napisanie imienia dziewczyny, zauważcie, że zajęła prawie całą powierzchnię ściany, naprawdę musiała być ważna dla autora. Co takiego musiał zrobić, że się na niego obraziła? Tu możemy się jedynie domyślać: zapomniał o randce (trochę za mało, żeby zerwać), upił się na imprezie (chyba, że po raz n-ty), koledzy byli ważniejsi od dziewczyny i nie miał dla niej czasu, podrywał inną dziewczynę, zdradził Asię, a może wszystko naraz? Tego niestety chyba nigdy się nie dowiemy. Pozostają domysły.

​Pewnie teraz Ona nie odpowiada na SMSy, wyrzuciła go ze znajomych na facebooku i wymyślił tak „słodki” sposób komunikacji (a przy okazji, czy wiecie, że aktualizacje statusu na Facebooku najczęściej dotyczą związków). Jeśli Ona mieszka naprzeciwko tej ściany, codziennie musi patrzeć na te słowa i może w końcu mu wybaczy? Tylko czy warto? No właśnie! Autor jest „słodki”, widzi swój błąd, chce o nią walczyć, nie chce się poddać. Zastanawiające jest tylko, że użył sformułowania „każdy popełnia błędy”, a nie „każdy może popełnić błąd” - może to sugerować, że to nie był już pierwszy błąd, ale wcześniej trochę ich już było. Ale zostawmy może psychoanalityczne hipotezy i drobiazgową analizę słów. 

Kochani, mamy dla Was "Alfabet miłości" Bogdana Wojciszke  z dedykacją autora ufundowana przez Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Zadanie konkursowe to wskazanie ulubionej książki o miłości wraz z krótkim opisem, uzasadnieniem jako komentarz na blogu www.psychologiaprzykawie.pl lub na stronie facebook’owej.
Zadanie konkursowe można także przesłać do 9 maja do godz. 23.59 poprzez wypełnienie formularza na stronie  http://www.psychologiaprzykawie.pl/kontakt
Zwycięzcę wyłoni jury złożone z autorek bloga. Wyniki ogłosimy 10 maja :)
 
Regulamin konkursu:

Obraziliście się? Bo ja tak.

Weszłam do księgarni, bo postanowiłam przygotować nas profesjonalnie do tematyki miesiąca. Maj - miesiąc zakochanych, a więc chciałyśmy pisać o związkach, relacjach, zakochaniu, miłości. Może jakieś nowe podejście, ciekawa literatura, coś co Was zaciekawi? Więc zupełnie naturalne wydało się odwiedzenie księgarni (jak się później okazało, trzeba było w ogóle nie wychodzić z domu i pozostać w sieci).

Pierwszy tytuł, jaki wpadł mi w ręce, wyłożony na widocznym miejscu, nie sposób było go pominąć, to właśnie „Dlaczego mężczyźni kochają zołzy?” i na okładce informacja „światowy bestseller 1 mln sprzedanych egzemplarzy”. Zatkało mnie! Ale jak to, zaraz… Ja zołza, jak ktoś śmie? Jeśli mój mąż mnie kocha, to znaczy, że jestem zołzą? Co to w ogóle za słowo? Czuję się oburzona. A jak nie czuję się zołzą, to mąż mnie nie kocha? Jeśli mąż ma mnie bardziej kochać, to mam być bardziej „zołzowatą”. Logikę miałam na studiach, więc te wszystkie wnioskowania kłębiły mi się w głowie. No i na dodatek, jak w wielu reklamach, oparcie się na regule wpływu społecznego (społeczny dowód słuszności) Cialdini’ego „kupiło już milion osób”, czyli nasz umysł myśli sobie automatycznie „musi być wartościowe, skoro tyle osób już to kupiło”. Ponieważ regułę znam,  nie poddałam się jej działaniu.

​W zasadzie chciałam już wyjść, ale ponieważ łatwo się nie poddaję, jestem konsekwentna i zdeterminowana - poszłam dalej. Omiotłam tylko wzrokiem kolejną (a może wcześniejszą) część pt. „Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy?” Jedna książka mnie przecież nie zrazi, zawsze może zdarzyć się jakieś zgniłe jabłko w koszu i oglądałam kolejne. Cóż, dalej niestety lepiej nie było: „Świat według zołzy – jak być zołzą, wyglądać zajebiście i owijać sobie facetów wokół palca” – świat się kończy - pomyślałam sobie, gdzie romantyczna miłość, jasne reguły, uczciwość?

​Patrzę obok: „Perfekcyjna kobieta to suka. Poradnik przetrwania dla normalnych kobiet”. I znowu dopisek „francuski bestseller 650 tys. sprzedanych egzemplarzy”. No nie, myślę sobie, my kobiety jesteśmy masochistkami i lubimy, gdy się nas obraża? Może takie są Francuzki? A może faktycznie jestem „nienormalna”, skoro normalna to suka?
Może inna półka? Czytam tytuły: „Emocjonalne wampiry. Rozpoznaj wampiry i naucz się z nimi walczyć”, „Narcyz obok Ciebie”, „Jak pies z kotem, czyli kobieta i mężczyzna na co dzień”, „Kobiety, które kochają za bardzo – destrukcyjnym związkom mówimy nie!”, „Toksyczna miłość i jak się z niej wyzwolić”! Zaś na koniec „Jak zapomnieć eksa. Zeszyt naprawdę skutecznych ćwiczeń”!
Jak dobrze, że nie przeczytałam tego wszystkiego przed poznaniem mojego męża. Chyba w ogóle na miejscu nastolatek uznałabym, że związki to szalenie trudny i depresyjny temat.

Polska Akademia Nauk i dziennik Rzeczpospolita zachęcają Was za naszym pośrednictwem do udziału w badaniu "Sinus.pl - moje miejsce w społeczeństwie". Skoro kwiecień był na naszym blogu poświęcony rozwojowi i samorealizacji, pomyślałyśmy, że warto zobaczyć jak wygląda nasza aktualna pozycja w społeczeństwie. Jakie mamy perspektywy i nad czym ewentualnie będziemy mogli jeszcze popracować, jakie cele warto sobie postawić? Będziemy mogli sprawdzić, jak lokujemy się na najważniejszych wymiarach zróżnicowania społecznego: materialnym, sieciowym, edukacyjnym, kulturowym i rynkowym.

Projekt naukowy realizuje grupa polsko-amerykańskich badaczy. Celem jest zbadanie, czy po 1989 roku w Polsce ukształtowały się konkretne i wyraźne klasy społeczne. Każda osoba, która wypełni ankietę może otrzymać gratyfikację - szczegóły dostępne po jej wypełnieniu.

My już się sprawdziłyśmy! Odwiedźcie stronę situs.pl lub po prostu kliknijcie w przycisk poniżej. Przyjemne badanie, zachęcamy:-)

Przedpołudnie w Sopocie. Zaczynają dopiero otwierać  kawiarenki na Monciaku. Słonecznie, choć nieco chłodno,  ludzi niewielu. Dla mnie kurort przed sezonem to wspaniałe miejsce. Łapię się na tym, że idę za szybko. Pani przede mną przemierza deptak wolnym krokiem. Gdybym szła tak, jak przed chwilą, przegoniłabym ją. Tylko po co? Nawyk! Automatyzm! Uśmiecham się i zwalniam, dostosowuję się do jej tempa, w końcu mam przymusowy urlop. Komputer z „robakiem” w przeglądarkach trafił do naprawy i postanowiłam się przejść. Jak widać dawno nie miałam chyba doświadczeń w samotnym spacerowaniu, bo idę jak zwykle – czyli za szybko. Przecież normalnie tysiąc spraw do załatwienia, nie ma czasu. Rzeczy czekają w kolejce na załatwienie, ledwie ogarnę pilne i ważne, dochodzą kolejne i lista się wydłuża. Próbuję sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz miałam taką okazję, by być przed 11.00 w Sopocie na Monte Cassino, albo gdziekolwiek - bez presji, zdenerwowania, pośpiechu, z myślą, żeby posiedzieć chwilę w miłym miejscu, mieć chwilę tylko dla siebie? I wiecie co, nie pamiętam. Autentycznie.

​Normalnie byłabym zdenerwowana sytuacją z przeciwnościami, zwłaszcza, że chodziło o bardzo poważną awarię mojego głównego narzędzia pracy. Sama nie mogłam na to nic poradzić – to mnie całkowicie przerosło. Tym razem, o dziwo, zaakceptowałam sytuację – nowe dla mnie, ale bardzo przyjemne uczucie. Czasami frustracja zabiera nam więcej energii i zajmuje czas, który można poświęcić na regenerację, chwilę refleksji i mobilizację do podjęcia następnego kroku. Ale wyjście z tej frustracji, negatywnych emocji nie jest proste.

Bywa czasami tak, że mimo posiadania celu SMART, przemyślanego planu, wewnętrznej motywacji, zdefiniowania wcześniej „hamulców” – przydarza się nam coś niespodziewanego, wypadek losowy i wydaje się, że wszystko się wali. Ale czy na pewno? Czy jesteśmy na tyle elastyczni, żeby poszukać innych rozwiązań, albo jeśli ich nie ma, bo sytuacja jest poza naszą kontrolą – po prostu spokojnie poczekać?

Konkurs, który ogłosiłyśmy po wywiadzie z Panią Jolantą Gromadzką - Anzelewicz, w którym nagrodą była książka "Nie jesteśmy bogami" wygrała Pani Agata Urbańska. Gratulujemy!
Pytania, które zadała laureatka, przesłałyśmy do autorki. Mamy nadzieję, że otrzymamy od niej odpowiedź i opublikujemy ją w przyszłym tygodniu na blogu.
Zapraszamy do udziału w kolejnych konkursach! W maju przewidziałyśmy aż trzy z rewelacyjnymi nagrodami! Bądźcie z nami!
 

Kwiecień, dobiega końca. Czas na podsumowanie tematu rozwoju i samorealizacji. 

Samorealizacją, która jest stałym  dążeniem do realizacji swojego potencjału, rozwijania talentów i możliwości oraz  procesem stawania się tym, kim się chce, zajmował się miedzy innymi Abraham Maslow. Ten przedstawiciel psychologii humanistycznej  wyróżnił  specyficzne cechy osób samorealizujących się, m.in. samoakceptację, akceptację otaczającego świata i innych ludzi, głębię relacji interpersonalnych, spontaniczność, niezłośliwe poczucie humoru.

My z kolei przygotowałyśmy dla Was cechy osoby samorealizującej  według Psychologii przy kawie.

Osoba dbająca o swój rozwój i samorealizację:

Psychologia przy kawie: W Psychologii przy kawie witamy Pana Wiesława Bieszke, niezwykłego emeryta.  Panie Wiesławie, emerytura kojarzy się nam z czasem wyhamowania, zatrzymania, odpoczynku. W Pana przypadku jest trochę inaczej.  Obejrzałyśmy  Pana zdjęcia, usłyszałyśmy, że są wystawy Pana prac i postanowiłyśmy się z Panem spotkać. Doskonale wpisuje się Pan w temat naszego miesiąca, temat samorealizacji i rozwoju. Kiedy ta przygoda się zaczęła? Od kiedy Pan fotografuje?

Wiesław Bieszke: Pamiętam swój pierwszy aparat fotograficzny, który dostałem od rodziców. Był to bakelitowy Druh, potem pojawiła się SMIENA - radziecki aparat małoobrazkowy. Po przejściu na emeryturę kupiłem kompakt SONY  a  ostatnio też SONY, ale z dużym zoomem a ręczne nastawy otrzymałem w  prezencie od Dzieciaków.

Ppk: Czy fotografia w jakiś sposób wiąże się z tym, co Pan robił zawodowo?

WB: Uważam, że w jakimś stopniu się wiąże. Pracowałem w stoczni REMONTOWA, byłem tam konstruktorem, technologiem. Przy wykonywaniu dokumentacji trzeba było przestrzegać wiele zasad i przepisów, również międzynarodowych. Przy wykonywaniu zdjęć potrzebny jest dobór odpowiedniego kadru, należy przestrzegać podstawowych zasad trójpodziału i mocnych punktów zdjęcia. Można więc dostrzec powiązanie między moim zawodem, a moją pasją..

Ppk: Wiemy, że bezpośrednio po przejściu na emeryturę nie mógł Pan oddać się całkowicie swojej pasji.

Poznań Główny. Godzina 22.15 i ja z biletem do Warszawy Centralnej. Celem mojej podróży było dotarcie do stolicy na spotkanie, które miało się odbyć o godzinie ósmej rano następnego dnia. Stoję i zastanawiam się, czy mój cel zostanie osiągnięty, gdyż pociągu jak nie było o 21.30 - a taką godzinę mam na bilecie, który trzymam w dłoni  - tak nie ma. Co gorsza, pociąg "widmo" zniknął. Nikt nie ma pojęcia, gdzie jest, co się z nim stało i kiedy przyjedzie?  

Cel. Jest on niezwykle istotny. Bez niego, o czym pisałyśmy w grudniu („Noworoczne postanowienia”), nie ma możliwości, byśmy ruszyli z miejsca. On wyznacza kierunek naszego działania. Jest jak światełko latarni, która wyznacza drogę. Kiedy stanął przede mną cel, którym był udział w spotkaniu w Warszawie konkretnego dnia o godzinie ósmej rano, zaplanowałam drogę i sposób jej realizacji. Wiedziałam, że muszę przedostać się z Łobżenicy, gdzie kończyłam szkolenie o godzinie siedemnastej, do Poznania, a stamtąd do Warszawy. Bilety miałam kupione, ale jak się okazało, po drodze pojawiły się nieprzewidziane przeszkody. Uparcie chciałam czekać na pociąg, ale dotarło do mnie, że nie przejazd pociągiem z Poznania do Warszawy był celem mojej podróży - to była jedynie droga prowadząca do tego celu, ale nie jedyna. Stojąc na dworcu, przypomniałam sobie, że zmierzając określonym szlakiem należy na poszczególnych jego etapach zatrzymywać się i sprawdzać, czy zmierzamy w dobrym kierunku? Należy zwalniać i zadawać sobie pytanie o cel naszej wędrówki, bo czasami znika nam z oczu, a przecież on jest najważniejszy. Tak też wówczas zrobiłam i dotarło do mnie, że trzeba poszukać innej ścieżki, bo pozostanie na dworcu i oczekiwanie na pociąg nie będzie konsekwencją w podążaniu do celu, a jedynie głupim uporem, który może mnie dużo kosztować. 

Psychologia przy kawie: Naszym gościem jest dziś Jacek Kozłowski – doktor psychologii i akredytowany coach ICF, do niedawna prezes polskiego oddziału tej największej na świecie organizacji coachów. 
Ostatnio wiele się mówi o coachingu. Skąd ta nagła popularność? 

Jacek Kozłowski: Myślę, że ludzie mają bardzo naturalną potrzebę rozmowy, dążenia do celów, rozwijania się. Ta potrzeba na pewno była zawsze. Natomiast czasy są takie, że mamy coraz mniej okazji do tego, żeby z ludźmi bliskimi sobie – czy to w rodzinie, czy z przyjaciółmi – spotkać się i porozmawiać. Tak naprawdę coaching jest profesją, która tę lukę w pewien sposób stara się wypełnić.

Ppk: Należy przypuszczać, że wcześniej, kiedy coachingu jeszcze nie było – bo rozumiem, że w czasach początków Steve’a Jobsa, czy Billa Gatesa to chyba o coachingu nie możemy mówić – tę role pełniły inne osoby? Czy ktoś w ogóle pełnił taką rolę?

JK: Po pierwsze myślę, że ludzie są bardzo różni. Osoby, o których wspomniałaś, były – z tego, co wiem – indywidualistami. Niektórzy mają bardzo silny wewnętrzny pęd do innowacji, do rozwoju własnego, czy też rozwoju dziedziny, którą się zajmują. Być może tym osobom wsparcie z zewnątrz – taki zewnętrzny „dopalacz” – rzeczywiście nie jest potrzebny. Natomiast wielu osobom coś takiego z pewnością jest potrzebne, albo przynajmniej pomocne. Coaching wyszedł naprzeciw tym potrzebom, a także naprzeciw zmianom kulturowym, które w kulturze zachodniej nastąpiły: coraz większej indywidualności, oddzielaniu się od rodziny, od przyjaciół. Stąd pewnie pojawiła się ta potrzeba i stąd ta profesja się wyłoniła.

Ppk: W czym tak naprawdę coaching pomaga?

JK: Ważne i pomocne jest odróżnienie coachingu od profesji, które mają dłuższą historię, a przez to są bardziej znane. Często dochodzi do pomylenia, albo przynajmniej braku jasności, jaka jest różnica pomiędzy psychoterapią a coachingiem. Różnica fundamentalna dotyczy tego, że psychoterapia wkracza wówczas, kiedy mamy do czynienia z funkcjonowaniem zaburzonym, tzn. gdy dana osoba traci kontrolę nad jakimś aspektem swojego życia i sama nie jest już w stanie poradzić sobie z wyzwaniami życia codziennego. Gdy mamy do czynienia z jakimś zaburzeniem psychicznym, czy zaburzeniem zachowania, wtedy wkracza psychoterapeuta. Natomiast jeżeli chodzi o coaching, to pierwsza, fundamentalna kwestia: coachowie pracują z osobami, które generalnie radzą sobie ze swoim codziennym życiem, nie utraciły w sposób wyraźny kontroli nad życiem osobistym, czy zawodowym, natomiast czują, że chciałyby czegoś więcej. Czują, że chciałyby w sposób bardziej skuteczny, efektywny, realizować swoje cele – czy to w obszarze życia prywatnego, czy zawodowego.

Ppk: A może to jakaś chwilowa moda? Czy efekty coachingu faktycznie można jakoś zmierzyć, zobaczyć?

JK: Jesteśmy w bardzo ciekawym momencie w naszym kraju, bo z coachingiem jest tak, jak z wieloma wcześniej pojawiającymi się… użyłaś słowa moda i jak najbardziej zgadzam się z tą opinią. Coaching przyszedł do Polski z krajów anglosaskich, z Wielkiej Brytanii i ze Stanów Zjednoczonych. Został najpierw zaadaptowany w kontekście biznesowym. Zachodnie korporacje, które zaczęły się w Polsce pojawiać, przyniosły – przynajmniej niektóre z nich – tak zwaną kulturę coachingową. Ta fala dużej popularności pewnie przeminie, natomiast ja bardzo liczę na to, że profesjonalizm się obroni. Tzn. że osoby, które dbają o swój rozwój, o swój profesjonalizm, które są rzeczywiście skutecznymi coachami, na tym rynku pozostaną.

​Ppk: A są jakieś sposoby mierzenia efektów? Jak to się sprawdza, że to faktycznie działa?

​JK: Oczywiście, że są. Wrócę do podziału, którego wcześniej użyłem, na coaching biznesowy i coaching tzw. życiowy. Oczywiście przede wszystkim świat biznesu mierzy efekty coachingu. Żadna poważna firma, żadna korporacja nie będzie inwestować środków w działania, które nie przyniosą zwrotu z inwestycji. Mamy badania pokazujące, że coaching rzeczywiście przynosi dobre efekty – szczególnie jeśli chodzi o rozwój kompetencji miękkich, ale także rozwój kompetencji menedżerskich. W coachingu życiowym dokonywanie tego rodzaju oceny jest trochę trudniejsze. Bardziej opiera się to na subiektywnych ocenach, których źródłem są klienci. Oni sami mogą stwierdzić, czy udało im się dzięki sesjom coachingowym w sposób szybszy, bardziej efektywny, przynoszący więcej satysfakcji, zrealizować swoje cele życiowe. Rzeczywistość jest taka, że gdyby takich pozytywnych informacji zwrotnych od klientów nie było, to wcześniej czy później zaczęłoby ich brakować.
​

Wygraj książkę „Nie jesteśmy bogami” z autografem autorki. Wystarczy, że wymyślisz pytanie do Pani Jolanty Gromadzkiej – Anzelewicz, pytanie, którego nie zadałyśmy w wywiadzie 15 kwietnia lub po prostu napiszesz komentarz pod postem z wywiadem.

Wybierzemy autorkę/autora najlepszego komentarza lub pytania (postaramy się, aby Pani Jolanta odpowiedziała na nie). Zwycięzcę przedstawimy 29 kwietnia na naszej stronie facebook’owej. Swoje propozycje wysyłajcie przez nasz formularz. Szczegółowy regulamin dostępny jest poniżej.

Zapraszamy! Czekamy na Wasze odpowiedzi!

Zuza? Siedziałam już na widowni przed premierą przedstawienia i nagle ją ujrzałam. Czy to na pewno Zuza?  Wchodząca na salę śliczna blondynka w czerwonej sukience przypominała mi moją koleżankę z liceum. W zasadzie  spotykałam ją co jakiś czas, bo mieszkamy w pobliżu, ale ta jakaś młodsza, subtelniejsza, zgrabniejsza. Nie mogłam uwierzyć i oderwać oczu, aż nagle gasnące światło przypomniało mi, że jestem w teatrze i lada moment rozpocznie się przedstawienie.

Dla Przemka triathlon był pewnego rodzaju magią.  Czytał o tym w męskich czasopismach, widział migawki w telewizji, w których wypowiadali się „ludzie z żelaza”, pokonujący w Half Ironmanie  113 kilometrów na raz o własnych siłach.  Był pełen podziwu. Twardziele o silnej woli. Muszą zmierzyć się w trzech skrajnie różnych dyscyplinach. Pływanie, jazda na rowerze, bieg.  „A może … Czytałem przecież, że ludzie uprawiający triathlon są lepiej zorganizowani, uzyskują lepsze efekty w pracy.” W jego głowie zaczęły pojawiać się marzenia, a przecież to one są motorem wszelkich poczynań… Wiedział, że jeżeli bardzo się chce, to znajdzie się sposób, a nie wymówkę.

Podczas przerwy w foyer natknęłam się na Zuzę. To jednak ona! Nie kryłam mojego podziwu. Przecież dziewczyna, którą miałam w pamięci wyglądała inaczej. Tamta była dobrze zbudowana, trochę przy kości. A teraz stoi przede mną szczuplutka, przyciągająca wzrok mężczyzn subtelna blondynka. „Wyglądasz olśniewająco”- powiedziałam. „To efekt współpracy z dietetykiem i moja silna wola. Zawsze pragnęłam  schudnąć, ale kręciłam się w kółko. Korzystałam z wielu diet i nic. To było ostatnie podejście, po którym w razie kolejnej porażki, miałam zaakceptować siebie w rozmiarze 40 plus”-odpowiedziała z uśmiechem„

Biegam, trochę pływam, z jazdą na rowerze jest gorzej, ale jestem przecież sprawny fizycznie, od zawsze lubiłem się ruszać.”  Przemek postawił sobie ambitny sportowy cel. Wiedział, że jego systematyczność i  konsekwencja  mogą pomóc mu osiągnąć upragniony cel i za rok podejmie próbę startu w zawodach triathlonowych  i będzie marzył o jego ukończeniu.

Wiecie gdzie tkwił problem Zuzy? Wydawało jej się, że ma cel, ale był on nieprecyzyjny. Chciała się odchudzać, ale co to miało konkretnie znaczyć? Zrzucenie 5 kilogramów w ciągu dwudziestu lat? To też przecież odchudzanie. Wraz z dietetykiem Zuza określiła dokąd zdąża, co chce osiągnąć, jaki jest konkretnie cel – czyli jaka waga będzie kryterium jej sukcesu. Ustalili, że realne będzie dojście do niego w ciągu 10  miesięcy. Zuza.