Spotkałam ostatnio Luśkę - moją znajomą, która uwielbia podróżować. Oczywiście nasza rozmowa zeszła na temat jej ostatniego, kolejnego, oczywiście najcudowniejszego wyjazdu. Zapytałam, czy korzysta z ofert last minute… Domyślam się, że przy takiej intensywności podróżowania jest starym i dobrym klientem biura podróży i na ciekawe oferty może liczyć. Wiecie, co usłyszałam?  Nigdy w życiu! Otworzyłam oczy szeroko ze zdziwienia. A Luśka, zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, rzekła: oferty last minute? - to jak Boże Narodzenie bez grudnia. Zrozumiałam, o co jej chodziło. Przecież okres przygotowywania się do podróży i oczekiwania na wyjazd jest dodatkowym bonusem.

Badania pokazują, że  wolimy piątek  od niedzieli. Niesie on bowiem ze sobą radość oczekiwania na coś, co ma się niebawem wydarzyć. Czekamy na święta, na randki, na wakacje i już samo oczekiwanie jest dla nas szczęściem. To tak jak z gonieniem króliczka. Mamy radość w samym gonieniu, a kiedy go chwytamy, ogarnia nas smutek.  I tak jest z niedzielą, przecież czeka nas perspektywa  kolejnego tygodnia pracy. Tymczasem w piątek od rana myślimy o weekendzie, który jest przed nami.…

Pamiętam Michała. Już w szkole odnosił sukcesy. Wygrywał konkursy, zawody sportowe, był uwielbiany przez nauczycieli, otoczony wiecznie wianuszkiem  zapatrzonych w niego wielbicielek. Nie zapomnę, jak kiedyś nasz wspólny kolega zapytał mnie; „Co on w sobie ma? Czym przyciąga wszystkich do siebie?” Zastanawialiśmy  się, czy ten jego życiowy optymizm wpływa na to, co osiąga.  W zasadzie od czasu, kiedy go pamiętam, zawsze powtarzał: „Będzie dobrze”.  Jak myślicie, czy to jego nastawienie wpływało na to nieustające pasmo sukcesów, będące jego udziałem?

Kochani, kolejny konkurs za nami. Książkę Pauliny Holtz "Luśka na Planecie Dziecko", którą wraz z dedykacją przekazała dla naszej Czytelniczki autorka, postanowiłyśmy przekazać do rąk Ani Marcinowskiej. Gratulujemy!

Ania napisała: Mama dla mnie to ramiona, które przytulają, ręce, które pomagają i lepią najlepsze pierogi na świecie, nogi, które zawsze biegły mi na spotkanie, serce pełne wydawałoby się nieskończonej miłości, głowa przepełniona zmartwieniami, głos, który codziennie powtarza "kocham Cię", " jestem z Ciebie dumna" i "tylko zadzwoń jak będziesz w domu". Mama to dobry duch mojej codzienności.

Mamy nadzieję, że będziecie z nami w czasie kolejnych konkursów :)

Maj i … miłość, będąca najcudowniejszym uczuciem, dodająca nam skrzydeł, ale niekiedy będąca przyczyną wielu cierpień, problemów, rozczarowań, dramatów. Zebrałyśmy dla Was najważniejsze prawdy, płynące z naszych majowych wywiadów i postów.  Oto i one:

1. Miłość pozwala na odpoczynek od siebie. To uczucie, kiedy "ja" staje się mniej ważne niż obiekt tego uczucia. Stan pełen sprzeczności, w którym wydaje nam się, że przestajemy być sobą a jednocześnie, w którym najpełniej sobą jesteśmy. To "motyle w brzuchu" i wiatr we włosach i szaleństwo a jednocześnie spokój i łagodność. Miłość jak lustro pozwala nam samym zobaczyć, kim jesteśmy. To ciągły proces...  „Znani o miłości - Monika Kwiatkowska”

2. Pierwszym wzorem męskości dla swojej córki jest ojciec. Pewnych jego cech będzie  ona podświadomie „poszukiwać”  w spotykanych mężczyznach.  „Dlaczego zasmucił mnie Johnny Deep?"

3. Wiara, że miłość jest cudownym lekarstwem zmieniającym „bestię” jest szczytna, ale niestety złudna. Ludzi w ich fundamentalnych cechach bardzo trudno zmienić (dotyczy to np. uzależnień, bardzo silnych utrwalonych nawyków, niektórych cech osobowości). John Eldredge & Sam Eldredge  ujęli to trafnie : „Poślubiaj mężczyznę lub kobietę, za to kim są teraz, a  nie za to, kim mogą się stać w przyszłości (…)  „Każdy popełnia błędy”.

4. Miłość to ciągły balans między niebem a ziemią, euforią a rozpaczą, siłą a słabością, nadzieją a lękiem. „Znani o miłości - Paulina Holtz"

5. Miłość to nie tylko zakochanie i romantyczne początki, które prezentują komedie romantyczne. Faz, etapów miłości jest więcej. Prof. Wojciszke w „Psychologii miłości” wymienił za R. Sternbergiem:  zakochanie,  romantyczne początki,  związek kompletny, związek przyjacielski, związek pusty,  rozpad związku. „Czy to już miłość?”

6. Namiętność jest bardzo silna na początku miłości i nie poddaje się świadomemu kierowaniu. Bardzo szybko rośnie, ale po pewnym czasie tak samo szybko spada. Jej wygaśnięcie lub znaczne obniżenie nie oznacza „końca” miłości. W różnych bowiem fazach miłości, proporcje  namiętności, intymności i zaangażowania  są różne. „Przepis na miłość”.

7. Miłość to wspólne poranki, wspólne podróże, wspólne cele. Pomimo, że wszystko jest wspólne, to nie zapominajmy o sobie.  W związku powinniśmy szanować się nawzajem i wciąż zaskakiwać siebie. „Znani o miłości – Iwona Cichosz"

8. Największym ukrytym lękiem mężczyzn jest porażka. Podcinane skrzydeł doprowadzić może  do znacznego osłabienia relacji, a czasem nawet zdrady, gdyż mężczyzna oczekuje w oczach kobiety uznania, a nie niewiary. „Czego pragną faceci?"

9. Proces wybaczenia to z jednej strony próba zrozumienia i empatia (co nie znaczy absolutnie, że należy to zachowanie zaaprobować i usprawiedliwić), a z drugiej strony  zadośćuczynienie i uświadomienie sobie  popełnionego błędu i wyrządzonej krzywdy. „Miłość ci wszystko wybaczy”.

10. W wyniku kilkuletniego związku powinny nawiązać się więzy do tej pory nieprzewidywalne: przyjaźń, lojalność, oddanie, poświecenie, zrozumienie dla tego drugiego i wzajemna, absolutna szczerość. „Znani o miłości -  Kazimierz Kaczor."
 

Z okazji Dnia Matki mamy dla Was kolejny konkurs :) Nagrodę przekazała dla naszych Czytelników Paulina Holtz. Jest nią książka Pauliny pod tytułem "Luśka na Planecie Dziecko - nieporadnik świadomego rodzica" z dedykacją autorki.

Biorąc książkę do ręki możemy przeczytać: "Zabawna historia Luśki, dla której ciąża i macierzyństwo początkowo jest kosmiczną przygodą. Książka, częściowo beletrystyczna, nie daje gotowych recept na rodzicielstwo, ale pokazuje, że może ono być przyjemnym połączeniem własnych oczekiwań z potrzebami dziecka. Bez wielkiego poświęcenia i frustracji! Zawiera wiele ciekawych rozmów z ekspertami oraz z osobami znanymi... To jest niePoradnik dla wszystkich tych, których przeraża zimny chów z czasów PRL, ale nie wyobrażają sobie karmienia dziecka piersią do 5-tego roku życia. Dla poszukujących, odważnych rodziców, którzy ufają/chcą zaufać intuicji, znaleźli/chcą znaleźć własne rozwiązania i pomysły na rodzicielstwo" - I taka jest ta książka :)

Co musicie zrobić, by ją mieć. Trzeba wziąć udział w konkursie! Zadanie konkursowe, to rozwinięcie słowa "Mama..." (po prostu dokończ zdanie zaczynające się od słowa "Mama") i umieszczenie na blogu lub na stronie facebook'owej pod postem ogłaszającym konkurs.

Zwycięzca będzie wybrany przez autorki bloga, a wyniki będą ogłoszone 1 czerwca. Macie czas do 31 maja do godziny 23.59 :)

Poniżej REGULAMIN:

„Jak mogłeś podpisać tak niekorzystną umowę?” – słyszy Kamil od swojej żony. Następnego dnia Zosia zarzuca: „Jak możesz nie znaleźć tego adresu, po co Ci ten GPS, skoro nie umiesz z niego korzystać?”. Kolejnego dnia: „Nie podpisałeś tego kontraktu? Przecież mówiłeś, że masz go prawie w kieszeni. Ale kiedy ostatnio Ci się udało…”, „Znowu nie wiesz, gdzie zostawiłeś klucze?”, „Dlaczego nie zapłaciłeś w terminie?”

Podcinane skrzydeł każdego dnia, pomalutku, ale metodycznie. A gdyby Zosia wiedziała, że największym ukrytym lękiem mężczyzn jest porażka! Boją się, że po prostu mogą wyjść na głupich. Nienawidzą tego uczucia bardziej niż wszystkich innych. „Nienawidzą” jest nawet zbyt słabym określeniem. Mężczyźni oceniają świat z punktu widzenia zwycięzcy, patrzą na świat z perspektywy podboju i czują się upokorzeni, gdy tym zwycięzcą nie są, gdy coś im się nie udaje, gdy potrzebują czyjejś pomocy. Czują się fatalnie, jeśli ocenia się ich jako nieudaczników. A jeszcze wyjść na głupka przy kobiecie to dramat, chcieliby wówczas zapaść się pod ziemię. Będą więc czynić wszystko, by nie wydawać się głupimi.

Czy teraz dziwisz się Kamilowi, który codziennie słysząc od Zosi raniące go do żywego słowa, zaczął marzyć o zmianie żony na młodą dwudziesto-kilkulatkę? Zaczął marzyć o kimś, kto z uwielbieniem „machałaby rzęsami” patrząc z podziwem na niego i jego dokonania. Kto zachwycałaby się jego „podbojami”, a tak szczerze potrafią tylko dziewczyny młodsze o 10-20 lat. Może więc nie zawsze jest tak, że „wymiana na młodszy model” wynika z kryzysu wieku średniego u mężczyzn, czy z chęci podążania za młodym ciałem? Może czasami możemy ranić do żywego nie wiedząc o tym? Kamil zaczął nawet radzić młodszym kolegom w pracy, żeby ich przyszłe żony były dużo młodsze i może z mniejszych miejscowości, wówczas mężczyzna z wielkiego miasta i jego dokonania od razu były dla nich o wiele cenniejsze i budziłyby większy podziw. Przy nich będą czuli się zwycięzcami! A o to przecież im chodzi, choć nie zawsze umieją to nazwać.

​Psychologia przy kawie: Witamy w Psychologii przy kawie  Beatę* -  mamę siedmiorga dzieci.

Beata:  Witam wszystkich słuchaczy.

Ppk: Powiedz nam, w  jakim wieku są Twoje dzieci?

B.: Mam siedmioro dzieci.  Dwoje dzieci też mam w niebie, a te, która tutaj mam, to są w wieku od piętnastu lat do trzech.

Ppk: Opowiedz, jak wygląda Twój zwykły dzień?

B.: Mniej więcej budzimy się wszyscy około siódmej godziny. Oczywiście musi nas budzić budzik, bo wszyscy lubimy sobie pospać. Przed ósmą mniej więcej wszyscy wychodzą z domu. Ja z moim mężem również.  Zawozimy  młodsze dzieci do szkoły,  do przedszkola. Zazwyczaj  robimy jeszcze zakupy. Mąż na chwilę wróci do domu, zjemy razem śniadanie albo od razu pojedzie do pracy. No i potem ja wykonuję swoje zwykłe obowiązki: pranie, sprzątanie, dzwonienie po lekarzach, załatwianie takich spraw związanych z dziećmi, jak urodziny, dowiezienie dzieci na jakieś zajęcia dodatkowe, a potem oczywiście odrabianie lekcji, robienie kolacji. I tak mniej więcej dni takie w tygodniu mijają. A weekend? Starsze dzieci często mają swoje plany. A z młodszymi trzeba pojechać gdzieś na plac zabaw. W takim spędzaniu wolnego czasu z dziećmi bardzo dobry jest mój mąż. Oglądamy zazwyczaj w niedzielę jakiś  film ​razem, wspólnie jemy obiad. Staramy się zjeść posiłki przynajmniej raz w tygodniu razem.

​Ppk: To rzeczywiście praca na cały etat.
A czy przed ślubem myślałaś o tym, ile będziesz miała dzieci?

B.: Na pewno chciałam mieć dużą rodzinę i dużo dzieci. Dokładnie nie widziałam: ile. Mój tata miał sześcioro rodzeństwa i zawsze obserwowałam,  jak moi wujkowie, moja ciocia  tak razem się spotykali, a my razem kuzyni też spotykaliśmy się przy tej okazji i zawsze widziałam taką życzliwość wzajemną, wspieranie się wzajemne i taką bliskość, jaką tworzyła ta moja rodzina od strony ojca. Zawsze bardzo mi się podobał ten model rodziny. Bardzo lubiłam jeździć do mojego wujka do Poznania, który miał pięcioro dzieci, czyli moich kuzynów i kuzynek i czułam się tam jak rybka w wodzie. Kiedyś nawet na pierwszej randce z moim mężem rozmawialiśmy, nie wiem dlaczego - bo mogłam go tym wystraszyć - ale wyznałam mu, że tak sobie wyobrażam, że kiedyś z całą rodziną będę jechała z dziećmi czerwonym busem gdzieś za granicę, że będziemy mieli bus pełen dzieci. Gdzieś tam na pewno miałam w planach mieć więcej dzieci.

​​
​W maju mówimy o miłości. Miłość macierzyńska to także jeden z rodzajów miłości. Z okazji Dnia Matki poprosiłyśmy o rozmowę dwie "niezwyczajne" mamy. Jedna z nich - Dorota - pełni bardzo odpowiedzialną funkcję Prezesa Zarządu dużej firmy - poznamy ją dziś. Ciepła w kontakcie a jednocześnie konsekwentna i wymagająca. Radosna i uśmiechnięta a odpowiedzialna za wielkie wydawnictwo. Kiedyś nawet usłyszała, że jest "najlepszą szefową, jaką można mieć". Jak to jest intensywnie pracować zawodowo i jednocześnie być mamą?

Jutro zaś gościć będziemy mamę siedmiorga dzieci - Beatę - pedagoga i anglistkę, która wybrała pracę dla domu. Dość niezwykłe w dzisiejszych czasach. Zobaczcie sami, czy są to "dwa różne światy", czy jednak "mama", to zawsze po prostu "mama"?


Psychologia przy kawie: Witamy w Psychologii przy kawie Dorotę Twarowską – Prezes Zarządu Wydawnictwa Szkolnego PWN. Doroto, jak dobrze pamiętam, masz jedną córkę Zuzię. Ile ona ma teraz lat?

Dorota Twarowska: Zuzia będzie miała w lipcu 11 lat i jest teraz w piątej klasie.

Ppk:  Jesteś Prezesem dużego wydawnictwa. Opowiedz proszę, jak wygląda Twój zwykły dzień?

D.T.: Od rana, czy od wieczora? (śmiech) Muszę dla wszystkich przygotować jedzenie na cały dzień i nie są to kanapki. Zuzia nie bardzo lubi jeść to, co w szkole jej proponują. Zazwyczaj więc mój dzień zaczyna się poprzedniego wieczora, gdy gotuję obiad. Rano, albo mam już wszystko gotowe, albo gotuję jeszcze ziemniaki, czy piekę łososia. Zuzia ma jedzenia naprawdę dużo, całą siatkę, bo na cały długi dzień. A my z mężem mamy kanapki w pudełku, które można jeść po drodze do pracy, bo w  Warszawie do biura jedzie się  ponad godzinę. W związku z tym spokojnie śniadanie można zjeść po drodze.

"Buntują się, tupią nogą, kłócą się i nie słuchają. Tak w skrócie można opisać zbuntowanego nastolatka. Ale czy zawsze musi to tak wyglądać? Co zrobić by dorastanie dzieci wśród hormonów przeszło bezboleśnie i dla samych nastolatków i dla rodziców? Jak budować relacje od początku, żeby potem lepiej dać sobie radę?" - to zapowiedź audycji, w której miałyśmy okazję uczestniczyć w Radiu Gdańsk. temat trudny i  ważny. Dlatego zapraszamy do wysłuchania audycji przeczytania posta "Trudna miłość".

AUDYCJA

Zapraszamy do wysłuchania!

Oj, trudna ta miłość, trudna. Szukają pomocy, gdzie tylko się da. Psycholog jest często ostatnią deską ratunku. Odbyłam setki rozmów z rodzicami nastolatków, którzy przecierali ze zdziwienia oczy i chcieli wybudzić się z koszmarnego snu. „Do tej pory słodka dziewczynka ze złotymi loczkami, uroczy niebieskooki synuś… Nie! To niemożliwe, aby to była ona! To nie może być mój syn.  Jest pyskaty, nie wraca o umówionej porze, ubiera się ekstrawagancko.  A ta fryzura!” - ale to tylko jedna strona medalu.

„Mam dość! Nie jestem w stanie sprostać oczekiwaniom  wszystkich wokół.  I tego nie chcę! To przecież moje życie! Mama chce, abym bym kulturalny, układny, wszystkim wokół - zanim się spostrzegą - mówił głośno i wyraźnie Dzień dobry. Tata chciałby we mnie widzieć twardziela. Mam być odważny i nie pokazywać uczuć. To przecież nie przystoi jego synowi. Nauczyciel matematyki wymaga ode mnie konkretów, wychowawczyni ceni kreatywność, a ja w tym wszystkim się już gubię! Mam poczucie, że to wszystko mnie przygniata, ich oczekiwania przytłaczają mnie. A ja po prostu chcę być sobą!”

Bunt nastolatka. Jak się objawia i  czy każdy rodzic ma niejako zapisane to doświadczenie w etap wychowywania swojego dziecka? Jak kochać kogoś, kto przysparza tylu problemów? Czy jest możliwa taka miłość? 

To nie  byłoby normalne, gdyby  dzieci niezauważalnie weszły w dorosłość. Zmiana, której się boimy jest przecież oznaką rozwoju, ale może niekiedy  mieć różny wymiar i różne oblicze.