Jestem minimalistką i dzięki temu nie mam odwiecznego problemu kobiet „Jak się ubrać?” Już dawno doszłam do wniosku, że szkoda miejsca w szafie na ubrania, których nie noszę. Z reguły mamy kilka rzeczy w garderobie, po które sięgamy. Odważę się stwierdzić, że 20 procent ubrań nosimy przez 80 procent czasu.

Ten stosunek 20 do 80, ta zależność, którą można stosować do wielu dziedzin, została nazwana zasadą Pareto od nazwiska włoskiego ekonomisty Vilfreda Pareto, który na podstawie analizy dochodów ludności we Włoszech, zauważył, że 80 procent majątku Włoch jest w posiadaniu 20 procent mieszkańców tego kraju. Ta proporcja powtarzalna jest w wielu dziedzinach i obszarach, np.

Agnieszkę poznałam wiele lat temu.  Od początku widziałam w niej niespokojnego ducha. Dziewczyna nietuzinkowa, kreatywna, taka, którą albo się kocha albo… nienawidzi z zazdrości. Tacy ludzie jak ona dopinają swego, bo wiedzą czego chcą, potrafią puszczać wodze fantazji, a potem dzięki wierze w siebie, determinacji, pracy i niesamowitej pozytywnej energii osiągają trudne do zdobycia szczyty. Przyglądam się jej od lat z pewnej odległości i podziwiam wiele jej poczynań, a ostatnio…

Domyślam się, że pomysł Agnieszki - założenie szkoły tańca - ucieszył wielu. Jestem tego wręcz pewna. Ale jestem też przekonana, że było wielu sceptyków. I nie chodzi o mądrych doradców, którzy w porę mogą przestrzec człowieka przed zagrożeniami, niebezpieczeństwem, konsekwencjami. Chodzi o takich, którzy boją się nogę wystawić za próg własnego domu i innych również chcieliby zniechęcić do wszystkiego.

Planując działania zwykle przed oczami mamy cel. Widząc go próbujemy wybrać wiodącą do niego, najwłaściwszą drogę. I wówczas, o ile jesteśmy racjonalistami, niekoniecznie pesymistami, ale ludźmi, którzy umieją przewidywać, zaczynamy zastanawiać się, co może nam utrudnić tę drogę. Myślimy o przeciwnościach, o przeszkodach. Myślimy, ale czasami może to właśnie sceptycy próbują nam wmówić, że nie warto, że nasz trud będzie daremny, że nie uda się.  To, co jednych zniechęca, dla ludzi pokroju Agnieszki będzie niezwykle istotnym elementem planowania, wbrew pozorom ułatwiającym je.

„Skąd weźmiesz pieniądze? To jest nierealne?  Kiedyś może by się to udało, ale obecnie!” …… Cudownie! Te wszystkie przeszkody mają dla nas, planujących drogę do celu, niezwykłą wartość. Uwierzcie mi!  Otóż, jedną z metod planowania jest zamiana przeszkód na odwrócone cele.  Na przykład: nie mam pieniędzy – przeszkodę zamieniam na odwrócony cel - mam pieniądze.  Nie mamy czasu - mamy czas. Kiedy zbierzemy listę tych odwróconych celów, wówczas należy zastanowić się nad każdym z nich z osobna - jakie działania będą mnie do niego prowadziły?  Przykładowo - aby mieć czas, może warto zapoznać się z matrycą Eisenhowera (pisałyśmy o niej w poście "Wyścig z czasem”). 

Agnieszka wszystkie przeszkody zamieniła na cele. A potem do każdego celu generowała działania prowadzące do jego osiągnięcia. I nie wiadomo, kiedy znalazła się w miejscu, w którym  należało się zająć już tylko logistyką, czyli zaplanować odpowiednią kolejność działań. Najtrudniejsza na ten moment praca została wykonana.

Ile razy widzimy cel, a nie wiemy od czego zacząć, jaki ma być ten pierwszy  krok i kolejne następne. Dzięki przeszkodom, które bez problemu, jako ludzie widzimy, możemy znaleźć się w miejscu, w którym znalazła się Agnieszka. Oj, nie! Agnieszka jest już dalej. Konsekwentnie dąży do upragnionego celu. Panele w sali treningowej już są. Praca wre.

Jak więc widzicie to, co niektórych zrazi, przytłoczy, zniechęci - dla innych będzie inspiracją i pomocą. Zachęcamy w planowaniu działań, do skorzystania z tej metody. Niech przeszkody staną się początkiem Waszych działań w drodze do celu.

POWIĄZANE POSTY:

"Życiowa analiza SWOT"

​Pani Magdo, nie jesteśmy maszynami, a i one też nie są w stanie pracować na najwyższych obrotach non stop. Z tego, co Pani pisze wnioskujemy, że praca wypełniła niemalże bez reszty Pani życie. Cudownie, jeżeli kochamy, to, co robimy, ale są pewne granice. Człowiek musi znajdować czas na relaks, odpoczynek, na myślenie o czymś niezwiązanym z pracą zawodową. Na początku powinna Pani odpowiedzieć sobie na pytanie, co doprowadziło do obecnego stanu? Jest Pani przeciążona. Na pewno!  Ale pytanie, z jakiego powodu? Może to zbytnia ambicja, a może nieumiejętność odmawiania?  Może nie zna Pani swoich możliwości i bierze na siebie zbyt wiele, albo  to strach i niepewność, które nakazują  wciąż udowadniać sobie i  innym, że jest Pani ”naj”, że nie przez przypadek piastuje Pani takie, a nie inne stanowisko? A może to problem z delegowaniem zadań (o tym napiszemy wkrótce, proszę śledzić nas blog), bierze Pani wszystko na swoje barki, pomimo tego, iż mógłby zrobić to ktoś inny?

Najważniejsze Pani Magdo w tej chwili to zwolnić. Zatrzymać się i znaleźć czas na odpoczynek. Ludzi sukcesu wyróżnia to, że znajdują czas na swoje pasje. Nie namawiamy Pani do rozpoczynania obciążających treningów. To może być dowolna forma odskoczni – spacer, taniec, gotowanie, książka, kino, teatr, medytacja, modlitwa, o ile Pani lubi – oczywiście sport.  Ważne, aby było to regularne. Zaplanowane w Pani kalendarzu i nieodwoływalne. Najważniejsze, by robić coś dla siebie, co pozwoli „uwolnić umysł”, zastanowić się nad przyczynami swojego stanu i być może z nowymi siłami, z naładowanymi akumulatorami i świeżym umysłem przystąpić do kolejnych zadań zawodowych.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Czasami w nowoczesnych rozwiązaniach architektonicznych stosuje się szklane elementy, np. przezroczystą podłogę, która dla poniższego piętra jest sufitem. Niby widzimy, co jest u góry i wydaje się nam, że nic prostszego niż tam dotrzeć, ale czasami nie jest to tak proste jak myślimy. Jednak nie o projektowaniu wnętrz dzisiaj będziemy pisać, choć o zjawisku „szklanego sufitu” jak najbardziej.

Ponad połowa Amerykanek pracujących w dużych firmach na kierowniczych stanowiskach uważa, że zjawisko "szklanego sufitu" istnieje, natomiast 82% ich kolegów – mężczyzn zaprzecza mu. Intrygujące, prawda? Tak diametralnie różne opinie na ten sam temat.

Oto krótka historia Agnieszki: Aga zarządza teraz zespołem kilkudziesięciu osób, ale od studiów minęło już ładne kilkanaście lat. Jej koledzy z roku zarządzają firmami, są już Prezesami, członkami Rad Nadzorczych, a ona wreszcie po długich latach otrzymała stanowisko dyrektora departamentu. Mimo ukończenia dobrej uczelni, dobrego wykształcenia jakoś zawsze tak dziwnie się zdarzało, że zawsze awansował kolega, nie ona. Za pierwszym razem – była totalnie załamana. Nie rozumiała, przecież była sumienna, pracowita, zorganizowana a wygrał Piotr. Za drugim razem – było to już tylko rozczarowanie. W czasie tych wielu lat pracy przyzwyczaiła się, nabiła już sobie tyle guzów – tyle razy uderzyła głową o "szklany sufit", że przestała już nawet liczyć.