Tego dnia Ewa padała z nóg. Przekroczyła próg domu. Zrobiła sobie filiżankę gorącej kawy. Usiadła i zaczęła wracać myślami do swoich lat studenckich. Boże, drogi! Ileż to już czasu upłynęło? Ile w jej życiu się wydarzyło dobrego i złego. Ale nie o tym teraz chciała myśleć. Przed oczami miała Marię. Maria, Marysia… Kobieta, która przewijała się przez życie Ewy od dwudziestu lat. Poznała ją podczas studiów. Była ciocią jej koleżanki z roku. I pomimo różnicy wieku, pomimo upływu lat, pomimo tego, iż wiele znajomości gdzieś po drodze rozpadało się, ta jedna z niewielu przetrwała. Co prawda widywały się sporadycznie, ale z większą lub mniejszą częstotliwością rozmawiały przez telefon. Ewa siedząc w fotelu i popijając ulubione cappuccino znalazła niespodziewanie odpowiedź na pojawiające się często pytanie dotyczące trwałości tej znajomości.

Rano wychodząc z poczty, gdzie odbierała list polecony natknęła się na Magdę. Dziesięć lat młodsza siostra jej przyjaciółki. Zgrabna, ładna, modnie ubrana, opalona. Ale coś psuło ten obraz. Chwila rozmowy wystarczyła, by zorientować się, co stanowiło rysę na tym pozornie ładnym obrazku. Magda z miną „zbitego psa” w ciągu chwili rozmowy poskarżyła się na swój los. Jest zmęczona, bo dzieci, praca, mąż wyjeżdżający w delegacje. Stwierdziła, że nic jej się już nie chce i ma już wszystkiego serdecznie dość. Po tym przelotnym spotkaniu Ewa czuła się, jakby ktoś nałożył na jej ramiona ciężarki. Boże, ile goryczy było w tej młodej, ślicznej dziewczynie. Biegnąc do pracy zastanawiała się, gdzie tkwi problem? Jest zdrowa, ma kochającego męża, śliczne dzieci, pracę, pieniądze. Niczego im przecież nie brakuje. A może… Może właśnie ten brak problemów jest powodem jej frustracji?

Po pracy Ewa chciała zrobić drobne zakupy. Nie spieszyła się. W domu czekał jedynie kot. Dzieci na obozie sportowym, a mąż… odszedł z młodszą. Przechodząc powoli pomiędzy półkami poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. To był Tomek. Pięć lat temu zdiagnozowali u niego nowotwór. Operacja, chemia.  Wydawało się, że wszystko będzie już dobrze. Ale niestety… Tomek wyznał, że nastąpił nawrót i lekarze rozłożyli ręce. Nie są już w stanie pomóc. Guz nieoperacyjny. Ewę przeszedł dreszcz. Słuchała, ale nogi się pod nią uginały. Starała się zrobić dobra minę, pocieszać. Ale Tomek tego nie oczekiwał. Szybko zmienił temat. Pytał o dzieci Ewy, o jej rodziców. Uśmiech, szczery uśmiech nie schodził z jego twarzy. Jak to możliwe? Chyba wyczuł, że Ewa odczuwa pewien dysonans pomiędzy tym, co słyszy, a tym, co widzi. Dlatego patrząc jej głęboko w oczy, ze szczerością dziecka powiedział: „Wiesz, zaczynam doceniać rzeczy małe i cieszyć się tym, na co wcześniej nie zwracałem uwagi. Mówię Ci Ewa, nie przejmuj się drobiazgami". W oczach Tomka było tyle ciepła, tyle spokoju. Boże, skąd on czerpie tę siłę? To pytanie kołatało w głowie Ewy w drodze do domu.

Gdy usiadło wieczorem w fotelu, przed oczami stanęła jej Maria. Dołączyła do galerii spotkanych tego dnia osób. Ten dzień, te rozmowy, jak się okazało miały przynieść odpowiedź na pytanie, dotyczące trwałości znajomości z Marią. Nieraz myślała, że to inteligencja, mądrość życiowa, poczucie humoru były magnesem przyciągającym? Ale dzisiaj zaczęła układać pewne elementy układanki w jedną całość. Przypomniała sobie, że parę tygodni wcześniej Maria zadzwoniła i wyznała, że nie jest w stanie zrozumieć postawy wielu osób. Wokół sami frustraci. Złość, niezadowolenie, gorycz… Rozsiewają wokół siebie aurę niezadowolenia. Powiedziała, że ucieka od takich ludzi, bo nie chce się taką stać. Wyznała Ewie, że jest jedną z nielicznych osób, z którymi utrzymuje kontakt, bo dzięki rozmowom z nią zaraża się pozytywną energią i naładowuje swoje akumulatory. Wówczas Ewa nie przywiązała większej wagi do tych sów. Teraz one brzmiały w sposób szczególny. Trzy tygodnie temu Maria dowiedziała się, że jej ukochany mąż ma nowotwór złośliwy. Ewę zaskoczyło jej podejście do tej tragedii. Nie było żalu do Pana Boga, pretensji do świata. Maria przekazując tę smutną informację, powiedziała, że stoi przed nią wyzwanie, musi wspierać męża, gdyż wyruszają wspólnie na wojnę i trzeba walczyć, by wygrać.

Ewa przypominając sobie tę rozmowę - w kontekście dzisiejszych przypadkowych spotkań -  zrozumiała, jaka siła trzyma ją przy Marysi. Zrozumiała, że w życiu człowiek spotyka wielu malkontentów, którzy wokół siebie rozsiewają pretensje do całego świata. Ci ludzie nie są szczęśliwi i unieszczęśliwiają innych swoim podejściem do życia. Ewa, która zawsze uważała, że do szczęścia człowiekowi potrzebne jest tylko zdrowie, oczywiście to fizyczne, zmieniła zdanie. Zrozumiała, że tak samo ważny jak zdrowie fizyczne, jest zdrowy duch. Maria, Tomek to osoby, które pomimo ciężaru, miały w sobie radość. One wiedziały, że należy otaczać się ludźmi, którzy pokazują nam jasne strony, nawet w tych najtrudniejszych sytuacjach. W życiu bowiem niezwykle ważne jest, jakimi ludźmi jesteśmy otoczeni. Badania prowadzone przez 20 lat w  Framingham Heart Study, udowodniły, że osoby, które otoczone są szczęśliwymi ludźmi, same mają większe szanse na bycie szczęśliwymi. Wybór należy do nas :)

Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.

​Aby czytać więcej, możesz polubić nasz blog "Psychologia przy kawie" na Facebooku:

Czy pamiętacie historię Hani? Po nieudanym małżeństwie i latach "uśpienia", zadbała o siebie, odkryła w sobie i wyeksponowała kobiecość. Odmieniona przyjechała na urlop do Sopotu. Plaża, morze, słońce i spotkany Adam. Zauroczenie, romans. I Adam, który w pewnym momencie zniknął. Hania utraciła z nim kontakt. Całą historię opisałyśmy w poście "Wakacyjny romans", a takich, czy podobnych historii zdarza się pewnie latem wiele. 


ROZWIĄZANIE KONKURSU!

Ostatecznie wybrałyśmy Agnieszkę Maciejczak, której prześlemy nagrodę - książkę "Zatrzymać czas. Sekrety medycyny estetycznej" autorstwa dr K. Gojdzia i M. Rigamonti.

​
Agnieszka napisała taki komentarz do "Wakacyjnego romansu":

​W naszym życiu przechodzimy różne etapy a w nich jeszcze bardziej skomplikowane relacje z drugim człowiekiem.
Tutaj w ukazanej historii mamy do czynienia z mało pewną siebie kobietą, która szybko wyszła za mąż, która nie potrafiła pogodzić się z zakończeniem tego małżeństwa i nie uniosła ciężaru tej porażki. Zamknęła się w sobie, choć spotykała się z różnymi mężczyznami, to jednak nie potrafiła tak naprawdę otworzyć się na nich. Tak jakby robiła to dla innych: dla mamy, czy koleżanki, które ją z nimi umawiały. Tak dla świętego spokoju, nie dla chęci poznania nowych ludzi, czasem może interesujących, czasem może denerwujących, czasem obojętnych. Nie rozumiała, że każdy kontakt z drugim człowiekiem, czegoś nas uczy, daje nam nowe doświadczenia. A jej życie to tak naprawdę tylko praca i dom, dom i praca. 

Kiedy zrobiło się zamieszanie wśród koleżanek z pracy, zauważyła, że może warto zadbać o siebie, coś naprawić, zacząć żyć od nowa. I rzeczywiście starała się być bardziej kobieca i pewniejsza siebie. Ten wyjazd do Sopotu, uważam, że miał dać jej potwierdzenie na to, że naprawdę jest już pogodzona z tym, co było i otwarta na to, co będzie. Niestety to ją zgubiło! Zobaczyła przystojnego faceta, spodobał jej się, On natomiast widząc jej reakcję postanowił to wykorzystać. Robił dokładnie to, czego oczekiwała Małgosia. Dawał jej poczucie bliskości, zainteresowania, opieki i zrozumienia. Czuła się wspaniale. A Adam? Korzystał z uroków wakacji. Żona i dzieci w tej chwili się nie liczyli. A co! Można zaszaleć. Wakacyjny romans, może potwierdzić jego atrakcyjność i na chwilę zmienić jego stateczne i rodzinne życie. Taka zabawa kosztem nieprzeczuwającej niczego kobiety. Wiemy jak to się skończyło. 
Małgosia straciła czujność, pewien mały racjonalny impuls. Kiedy dowiedziała się prawdy, ciężko było jej w to uwierzyć. Kolejny mężczyzna, któremu zaufała, tak ją oszukał. I znów blokada, otoczenie się murem, żeby nikt nie mógł się dostać. 

Wiele jest takich przypadków, romanse, które zaczynają się w wakacje i w wakacje kończą. Dobrze jest, jeśli z góry wiemy, z jaką relacją mamy do czynienia, On i Ona - tylko przelotnie, na chwilę, bez zobowiązań. Tak się umawiamy i na to godzimy. Nie będę oceniać tego moralnie, to już inna kwestia. Ale najgorsze jest kłamstwo, ktoś wiąże z Tobą nadzieję, coś sobie wyobraża, a tu nic dalej nie ma... 

​Ale trzeba też wspomnieć, że Małgorzata zachowała się jak naiwna dziewczynka, choć z drugiej strony wiele czynników miało na to wpływ, jak wiemy z marazmu wpadła w euforie. Jeśli cofniemy się o kilka lat, zauważymy, że tak naprawdę je straciła. Fizycznie - żyła, ale psychicznie jej nie było. Kolejne dni, miesiące przelatywały przez palce. Myślę, że oprócz tego, że Adam ją oszukał, miała żal do siebie, że nie umiała się od tej sytuacji ochronić. Ja życzę sobie i innym, abyśmy byli świadomi swojej wartości i człowieczeństwa i jeśli kochali to naprawdę szczerze!!!!

Komentarz Psychologii przy kawie:

Tytułem dopowiedzenia do obszernego komentarza Agnieszki, patrząc z punktu widzenia psychologii ewolucyjnej: Adama zainteresowała powierzchowność Hani, to że eksponowała kobiecość, w jego nieświadomym odbiorze - płodność (sukienki podkreślające talię i biodra, nogi wydłużone przez szpilki, itd.) Żadna tu oczywiście wina Hani. Chcemy przecież jako kobiety wyglądać atrakcyjnie, bo o profitach z tego płynących pisałyśmy w poście "Piękną być?" Adam okazał się jednak mężczyzną, który ewolucyjnie uwarunkowany jest na maksymalną propagację swoich genów. Popędy wzięły u niego górę, a powinien je przecież opanować jak nasz czytelnik z postu "Jak być mężczyzną i przetrwać lato?" Hania według Adama wysyłała inne sygnały, co innego komunikował jej wygląd, a naprawdę oczekiwała tego, co większość kobiet - kochającego mężczyzny, prawdziwego związku, rodziny (zgodnie z ewolucją: partnera, który zapewni życie ich potomstwu). Adam przyjechał zapewne z oczekiwaniem wakacyjnego romansu (zataił przecież przed Hanią prawdziwe nazwisko). Chciał ewolucyjnie "propagować swoje geny" i Hania "wpasowała się" niejako w jego oczekiwania. A on świadomie, czy nieświadomie podsycał jej nadzieje. Rozminęli się w oczekiwaniach, opacznie rozumieli wysyłane przez siebie komunikaty, interpretowali je zgodnie z własnymi oczekiwaniami. 

Gdyby Hania spojrzała w ten sposób na sytuację, nie musiałaby wpaść w depresję i tracić wiary we wszystkie związki, mogłaby przecież pomyśleć pozytywnie (jak szczęściarze z postu "Jak zostać szczęściarzem?"), czyli np.: "Jestem niezwykle atrakcyjną kobietą, potrafię przyciągać mężczyzn. Mam szansę na nową miłość. Muszę tylko popracować nad "filtrowaniem" potencjalnych kandydatów".

​A jak uniknąć uwiedzenia w czasie wakacji? Nie ulegać popędom, mimo wstępnej fascynacji "nie wyłączać" racjonalnego myślenia. Zastanawiać się nad tym, jak możemy być odbierani, jakie komunikaty swoim zachowaniem, wyglądem, wypowiedziami - wysyłamy? Jakie intencje może mieć druga strona? Czy nasze oczekiwania są takie same? Czego tak naprawdę szukamy? Czy szczęście znaczy dla nas to samo?

Odprowadzam syna do szkoły, wracam na parking i …klops. Ktoś „inteligentnie” zaparkował na samych środku parkingu. Nie zdołam wyjechać. Mimo wszystko – próbuję. Oczywiście bez skutku. Znajomy tata ze szkoły, proponuje pomoc (ach Ci mężczyźni, zawsze myślą, że kobiety nie potrafią prowadzić), ale i jemu także się nie udaje. Jestem coraz bardziej zirytowana. Śpieszę się. Za 15 minut mam spotkanie. Biegnę do sekretariatu szkoły, może to ktoś od nich, a może wiedzą, do kogo należy samochód, może do jakiegoś rodzica? Nic nie wiedzą – złość wzbiera we mnie. Wychodzę ponownie na parking porządnie już zdenerwowana. Mogę zostawić samochód i wziąć taksówkę, ale to niestety nie załatwi sprawy, bo potem mam kolejne spotkanie i nie zdążę wrócić po samochód. A jeśli nadal byłby zablokowany? Co za głupi ludzie robią takie rzeczy? Nie wiedział/nie wiedziała, że inni nie będą w stanie wyjechać? Dalsza część myśli, kłębiących się w głowie jest mniej cenzuralna, więc ich nie przytoczę.

Na pewno przypomnicie sobie takie sytuacje, w których Wy też byliście wściekli i źli. Gdy moja złość sięgała zenitu – zjawiła się ONA. Właścicielka feralnego samochodu i jak gdyby nigdy nic - wsiada. Podbiegam i próbując się opanować, opowiadam jej, jakiego problemu narobiła. Po czym wsiadam do swojego samochodu, cały czas gotując się ze wściekłości i odjeżdżam. Za chwilę na skrzyżowaniu zapala się czerwone światło. Staję i zaczynam myśleć – w sumie powinnam być szczęśliwa, zdążę jeszcze na pierwsze spotkanie, skoro mam już samochód bez problemu dojadę na kolejne. Powinnam być szczęśliwa, wdzięczna i cieszyć się z tego, że właścicielka samochodu znalazła się tak szybko!

No właśnie i tu przechodzimy do sedna. Czym różnią się ludzie szczęśliwi od nieszczęśliwych, potocznie nazywanych pechowcami? Ci pierwsi cieszą się sukcesami w pracy, mają fajne rodziny, mają wystarczająco dużo pieniędzy a drugim praktycznie nic nie wychodzi. Badania Richarda Wisemana pokazują, że najważniejszą różnicą jest sposób myślenia, odbierania i interpretowania świata. Wydaje się zagmatwane? Już tłumaczymy: mamy tendencję do oceniania sytuacji, które się nam przydarzają. I „szczęściarze”, w KAŻDEJ sytuacji widzą tylko pozytywne strony i są za nią naprawdę wdzięczni. Np. jeśli spadliby ze schodów i złamali nogę, oceniliby tę sytuację bardzo pozytywnie, bo przecież mogliby rozbić sobie głowę, czy złamać kręgosłup. Przy tym porównaniu złamana noga to w sumie nic takiego. Myśli pechowców w tej samej sytuacji nie trzeba chyba przytaczać (co za pech!, co ja teraz zrobię, dlaczego mnie to spotkało, jak będę chodzić, pracować, żyć, co za utrapienie, itd.). Ludzie szczęśliwi nawykowo myślą, co jeszcze gorszego mogłoby ich spotkać w danej sytuacji i są szczerze wdzięczni, że nie spotkało ich najgorsze. Są wówczas szczęśliwi. I dotyczy to tych samych sytuacji, które spotykają pechowców. Nastawienie szczęściarzy - w każdej sytuacji spotyka mnie coś dobrego - uruchamia „samospełniające się proroctwo” i faktycznie doświadczają więcej dobrych rzeczy w życiu. Samospełniające się proroctwo działa jak swoisty nieświadomy filtr, dostrzegamy tylko te rzeczy, które są zgodne z naszymi oczekiwaniami.  Według Philipa Zimbardo, samospełniające się proroctwo (inaczej: samospełniająca się przepowiednia) oznacza, że oczekiwania dotyczące jakiegoś zdarzenia, czy osoby mogą zmieniać nasze zachowanie w taki sposób, że uzyskujemy to, czego oczekiwaliśmy. Nasze oczekiwania powodują też , że w danej sytuacji poszukujemy dowodów (informacji, szczegółów), które potwierdzają te oczekiwania. Mam szczęście, jestem szczęściarzem, więc w danej sytuacji poszukuję „dowodów” na to, że faktycznie tak jest.

Wracając do sytuacji z parkingu. Gdy stanęłam na czerwonym świetle, przypomniałam sobie o myśleniu szczęściarzy. Jak pewnie się domyśliliście, nie jest to moje nawykowe myślenie. Przypomniałam sobie także o „dzienniku wdzięczności”, jaki miałam zacząć prowadzić (przeczytacie o tym jeszcze w sierpniu) i poczułam się naprawdę wdzięczna. „Super, że właścicielka samochodu się znalazła! Fantastycznie, że wszystko się udało! Zdążę na wszystkie spotkania!” I wyobraźcie sobie, że wówczas całe zdenerwowanie i stres minęły. Zaczął się szczęśliwy dzień. Naprawdę. Gdybym tylko tak mogła reagować w innych sytuacjach…

Przypominamy o konkursie, jaki ogłosiliśmy na naszym blogu w niedzielę. Tym razem do wygrania książka "Zatrzymać czas. Sekrety medycyny estetycznej" autorstwa Krzysztofa Gojdzia - "doktora gwiazd" oraz Magdaleny Rigamonti.

Wystarczy przeczytać historię Hani i Adama pt. "Wakacyjny romans. Zawiedzione oczekiwania" i napisać do nas, co Waszym zdaniem tak naprawę wydarzyło się między bohaterami? Z jakimi oczekiwaniami przyjechała Hania a z jakimi Adam? Czy rzeczywiście reakcja Hani jest uzasadniona? Jak skomentowalibyście psychologicznie tę historię?

​Wiemy, że dla wielu z Was psychologia jest swego rodzaju hobby i czasami trafnie interpretujecie zjawiska i sytuacje. Szansa dla Was! Oczywiście, jeśli będzie taka potrzeba - uzupełnimy konkursowy komentarz:-)

Przypomnijcie sobie wszystkie teksty dotyczące atrakcyjności, jakie pojawiły się w lipcu na naszym blogu, a szczególnie:

• PSYCHOLOGIA PRZY KAWIE RADZI. Jak być mężczyzną i przeżyć lato? Atrakcyjność fizyczna
• Niewolnicy atrakcyjności fizycznej
• Piękną być?

Sierpień poświęciłyśmy na naszym blogu tematowi szczęścia. Dwa dni temu zakończyły się Światowe Dni Młodzieży i spotkanie z papieżem. Dla wierzących zapewne uczta duchowa,  a dla niewierzących okazja, aby przekonać się, że papież Franciszek to niezwykle skromny człowiek, cudownie nawiązujący kontakt z młodymi ludźmi. Ojciec Święty w Krakowie powiedział, że tajemnicą radości i szczęścia jest działanie, a nie siedzenie z założonymi rękami. Ten niezwykły człowiek, niezwykły w swojej prostocie i autentyczności powiedział, że „życia nie można zamknąć w szufladzie”. Proponuje zamieniać kanapy na buty, najlepiej te wyczynowe. Być może jest to pierwszy krok do szczęścia. Wyjście z marazmu, stagnacji, komfortu i wygodnych nawyków oraz przyzwyczajeń.

Dzisiaj zapraszamy Was do refleksji nad przypowieścią Anthony de Mello.  W połączeniu ze słowami papieża może być ona dla nas motywacją i wsparciem. Pokazuje, że czasami trudne sytuacje, w jakich się znajdujemy, są naszą szansą na rozwój i szczęście.

Anthony de Mello "Prawdziwy sens tragedii"

Pewien ptak codziennie chronił się w suchych gałęziach drzewa stojącego pośród rozległego pustynnego krajobrazu.
Razu pewnego trąba powietrzna wyrwała drzewo z korzeniami, i biedny ptak musiał przelecieć aż  sto długich mil, zanim, wyczerpany,  znalazł sobie nowe schronienie.
Gdy wreszcie, po długim locie dotarł do gęstego lasu, znalazł tam niezliczone drzewa, które uginały się od owoców…

– Gdyby uschnięte drzewo ocalało, nic nie skłoniłoby ptaka, by wyrzekł się bezpieczeństwa i poszybował w przestworza.

Nieszczęścia mogą prowadzić do rozwoju.
Trzeba tylko zrozumieć lekcję jaka się w nich kryje.

Anthony de Mello "Minuta mądrości"

Lipiec – miesiąc wakacyjny sprzyjał poruszeniu przez nas tematu atrakcyjności. W kilku punktach chcemy przypomnieć najważniejsze tematy i artykuły.

1. Czy chcemy tego, czy nie - nasz stosunek do innych osób zależy od ich atrakcyjności fizycznej (na to wskazuje szereg badań). Przypisujemy danej osobie pozytywne cechy oraz traktujemy ją w szczególny sposób, gdyż działa tak zwany efekt aureoli. Polega on na tym, że automatycznie na podstawie wrażenia przypisujemy cechy osobowościowe: osobom atrakcyjnym – cechy pozytywne, osobom nieatrakcyjnym - negatywne. „Piękną być?”.

2. Od wczesnych lat dzieciństwa poprzez bohaterów bajek, zarówno tych dobrych-pięknych, ale i złych-mało urodziwych, kształtują się nasze postawy. Regularne rysy, duże oczy, pełne usta, nieskazitelna cera to między innymi cechy fizyczne, które są wyznacznikiem urody lansowanym w mediach. „Piękna jak z reklamy”.

3. Niektórzy eksponują własną atrakcyjność fizyczną i seksapil. Stają się one często dla nich narzędziem manipulacji i są wykorzystywane do wywieraniu wpływu i osiągania własnych korzyści - adonizacja. Dotyczy to zarówno kobiet, jak i mężczyzn. „Niewolny atrakcyjności fizycznej”, „ A miało być tak pięknie”.

4. Porównanie z „pięknymi” skazane jest na klęskę. Nie możemy się z nimi równać. Kiedy to robimy, doświadczamy frustracji, negatywnych uczuć, braku akceptacji dla swojego ciała. Stąd już tylko pozostaje krok do problemów z samoakceptacją, depresją, czy zaburzeniami odżywiania. „W pułapce piękna” „Anoreksja”.

5. Kobiety u mężczyzn zwracają uwagę na te cechy wyglądu, które kojarzone są ze sprawnością fizyczną, siłą, zdolnością do obrony, dominacją oraz zdrowiem. One są dla kobiet pociągające, gdyż są wynikiem poszukiwania zasobów mężczyzny (np. materialnych) oraz skłonności do dzielenia się tymi zasobami. Kobiety szukając potencjalnie dobrych ojców dla swoich dzieci, zwracają uwagę na to, aby mężczyzna był w stanie zapewnić rodzinie przyszłość, dbał o nią i jej nie opuścił. Tak więc takie cechy jak siła, dominacja są istotne. „Psychologia przy kawie radzi. Jak być mężczyzną i przerwać”. „Włos ma głos”,

6. Atrakcyjność fizyczna może być najważniejszym czynnikiem decydującym o umawianiu się na pierwszą, czy kolejną randkę, ale traci znaczenie, w momencie gdy ludzie się lepiej poznają. Uroda przemija i nie powinna być decydującym kryterium przy wyborze partnera życiowego.„Czy mężczyźni wolą blondynki?”, „Włos ma głos”.

7. Nasze wybory partnerów są często niezrozumiałe i różne od naszych wcześniejszych oczekiwań. Pociągają nas osoby skrajnie inne od ideałów. „Odpowiedzialne” są za to m.in. feromony, ale i przyciąganie przez „niegrzecznych chłopców” i ”femme fatale”. „Pożądanie, feromony, „femme fatale”.

8. Uroda przemija, a charakter, mądrość i osobowość pozostaje. Dlatego należy dbać o to, co najważniejsze i co powoduje, że człowiek jest wewnętrznie piękny i spełniony. „Wywiad z miss Ziemi Kaszubskiej i Kociewskiej - A. Niewiadomską”.

9. Jeżeli osoba nie jest ładna wewnętrznie, pogodzona ze sobą, ze swoim wiekiem, nie uśmiecha się, to nigdy nie będzie piękna. "Wywiad z doktorem gwiazd, najpopularniejszym lekarzem medycyny estetycznej w Polsce – Krzysztofem Gojdziem – „Kobiety kupują marzenia”.

10. Według psychologii ewolucyjnej mężczyźni nastawieni są biologicznie na maksymalną propagację swoich genów. Zwracają więc nawet podświadomie uwagę na kobiety, których wygląd świadczy o płodności i zdrowiu (np. wyraźna różnica między talią a biodrami, piersi, zdrowa skóra, symetryczność budowy, długie nogi). To te cechy są dla mężczyzn atrakcyjne. W pewnych okolicznościach natura bierze górę i np. w czasie urlopu mężczyzna, może uwieść kobietę, pomimo tego, że w domu czeka na niego żona i dzieci – „Wakacyjny romans”.
 

Dzwoniła już do niego trzeci dzień. Bez skutku. Na początku był wolny sygnał – nikt nie odbierał. Hania - koleżanka z pracy poradziła, żeby zadzwoniła z innego numeru. Pożyczyła od niej telefon, ale wtedy już usłyszała informację „Abonent niedostępny” – jak przy rozładowanym, czy wyłączonym telefonie. Od tej pory było już tak cały czas.

Na początku naiwnie myślała, że Adam jest zajęty - po powrocie z urlopu ma przecież mnóstwo pracy do nadrobienia. Pewnie oddzwoni wieczorem. Gdy nie oddzwaniał, zaczęła się niepokoić i myśleć, że może stało się coś złego – wypadek, szpital? Koleżanka patrzyła na nią z lekkim pobłażaniem. Na początku nic nie mówiła, ale wiedziała swoje – wakacyjny romans, bez kontynuacji, bez dalszego ciągu. Dwa tygodnie i koniec. Małgosia nie wiedziała. Na początku nie chciała nawet takiej myśli dopuścić do siebie. Adam był przecież takim odpowiedzialnym, statecznym facetem, takim z którym można planować wspólne życie, założenie rodziny. Czuły i opiekuńczy, tak bardzo o nią dbał, tak bardzo mu zależało na niej. Niemożliwe – myślała sobie. Na pewno jest jakieś logiczne wyjaśnienie tej sytuacji. Musi się dowiedzieć. A jeśli faktycznie leży w szpitalu? Może potrzebuje wsparcia, pomocy? Ale jak zaczęła się głębiej zastanawiać, szukać pomysłów jak się z nim skontaktować, uświadomiła sobie, że w sumie mało o nim wie. Spotkali się w Sopocie, on mówił, że przyjechał z Krakowa. Wiedziała, że pracuje w jakiejś agencji reklamowej, ale nazwy nie pamiętała. Znała tylko imię i nazwisko. Miała tylko numer komórki do niego, nic więcej.

Małgosia miała 37 lat, pracowała w urzędzie, ale nie obsługiwała petentów. Wyszła wcześnie za mąż. To była licealna wielka miłość, pobrali się jeszcze na studiach. Było im wtedy ciężko, ale dali radę. Jednak po kilku latach coś zaczęło się psuć. Jej mąż często wyjeżdżał w delegacje. Zaczęło brakować wspólnych tematów, seks był coraz rzadszy. Rozmijali się w oczekiwaniach, co do życia. Potem okazało się, że ma młodszą kochankę – koleżankę z pracy, z którą jeździł w delegacje. Banalne aż do bólu. Nie mieli dzieci, rozwód dostali na pierwszej rozprawie. Małgosia zgodziła się na nieorzekanie o winie, choć była ona przecież ewidentna. Lata mijały. Z kimś wyszła do kina, ktoś zaprosił ją na kolację. A to koleżanka umówiła ją ze swoim kuzynem, a to mama umówiła „randkę w ciemno”. Każda z randek to mniejszy lub większy niewypał. Nie wiadomo, czy była nieufna i cały czas zraniona, nieumiejąca zaufać, czy faktycznie byli to nieinteresujący mężczyźni? Romanse miała przelotne, z nikim jednak nie mieszkała. Miała kota, kwiaty na oknie. Wiodła spokojne życie i tak mijał czas.

Lubiła chodzić ubrana wygodnie, na sportowo. Najlepiej jeansy i adidasy. Praktycznie bez makijażu. Nie miała nawet ani jednej sukienki. Spódnice nakładała od wielkiego dzwonu. Żadnych szpilek w szafie, same płaskie buty. W tym roku w okolicach lutego, czy marca, coś ją olśniło. Zaczęła przyglądać się jak jej koleżanki stroją się, malują i opowiadają o nowym szefie działu. Faktycznie postawny, wysoki, przystojny mężczyzna. Nowy w urzędzie. Wywołał duże poruszenie w damskiej części załogi. Małgosia zauważyła całe to zamieszanie z dużym opóźnieniem. Nie należało do tych, którzy częściej parzą sobie kawę i plotkują niż pracują. Ale i ona w końcu dostrzegła nowego szefa i reakcje kobiet. On żonaty, one zamężne, a mimo wszystko „pobudzenie” przeszło przez urząd. Małgosia się otrząsnęła jakby z długiego letargu. Zauważyła, że kobiety wokół ubierają się inaczej, wyglądają inaczej. Dbają o siebie, są… kobiece. Zaczęła je obserwować, potem nawet zaczęła prosić o porady w kuchni, gdzie spotykały się robiąc sobie kawę.  A one chętne – potraktowane jak ekspertki – podpowiadały. Czego używają, gdzie kupują fajne ciuchy i buty, skąd czerpią inspiracje. Małgosia zaczęła czytać kolorowe magazyny, poradniki w Internecie. Może nie zgłosiłaby się do „Metamorfoz” proponowanych przez czasopisma, czy programy telewizyjne, ale postanowiła zrobić to na własną rękę. Umówiła się więc na wizytę do stylistki, dietetyczki. Poszła do perfumerii, która wykonuje makijaże. Dobrali jej stroje, pomogli w zakupach – wreszcie w szafie wisiały też sukienki, fikuśna bielizna i szpilki. Poradzili jak dbać o cerę, jakich kosmetyków używać, jak się malować. Zalecili dietę i ćwiczenia. Małgosia po 3 miesiącach była odmieniona, może nie stracił dużo na wadze, ale zmiana ubioru i makijaż – zrobiły swoje. Koleżanki w pracy nie mogły się nadziwić. Chwaliły, doceniały, zawsze oczywiście musiały jednak wytknąć jakieś niedociągnięcie, ale Małgosia się nie obrażała. Słuchała, stosowała i następnym razem podobnego błędu już nie robiła. Nawet nowy szef zagadnął ją na korytarzu. Małgosia poczuła się lepiej, pewniejsza siebie, może jeszcze nie jakaś seks-bomba, ale z pewnością bardziej kobieca niż kilka miesięcy temu.

Postanowiła iść za ciosem – wymyśliła urlop nad morzem. Zapytała swoją koleżankę, czy nie pojechałaby z nią. Zgodziła się. Wybrały Sopot, znalazły fajną kwaterę, dwa tygodnie słońca, plaży i błogiego lenistwa. Tak wymyśliły.

Psychologia przy kawie: Dlaczego Pana zdaniem ludzie chcą teraz masowo poprawiać swoją urodę? Skąd ostatnio moda na zabiegi estetyczne?
Dr Krzysztof Gojdź: Psychologowie, socjologowie udowodnili, że osobom ładniejszym, piękniejszym, bardziej atrakcyjnym po prosu łatwiej żyć. Łatwiej im znaleźć męża, żonę, pracę. Chcemy przebywać z osobami atrakcyjnymi, bo wówczas też się takimi czujemy.  Po drugie kult młodości, który promują media - aby być młodym, i pięknym - też robi swoje. Każdy chce lepiej wyglądać.

​Ppk: Czy obserwuje Pan, że zmiana wyglądu może poprawiać samopoczucie, samoocenę?
DrKG: Jak najbardziej tak. Zmiana wyglądu, czy ubioru, nawet zakup szpilek, czy torebki powoduje u kobiety lepszy humor. Przychodzą do mnie panie „45+” po przejściach, które mąż zostawił dla młodszej sekretarki, które czują się brzydkie i nieatrakcyjne. Uwielbiam takie kobiety stawiać na nogi. I cokolwiek zrobią, nawet jakiś nieduży zabieg, to cieszą się, bo zrobiły coś dla siebie. Zrobiły pierwszy krok. Lepiej wyglądają i od razu są pewniejsze siebie. Mam mnóstwo przykładów takich metamorfoz psychologicznych.  Na kolejnej wizycie od razu ze mną inaczej rozmawia. Po prostu jest pewniejsza siebie.

Ppk: Odpowiedział już Pan na moje kolejne pytanie, które brzmiało: czy znał Pan doktor przypadki, że poprawa wyglądu faktycznie zmieniła komuś życie, zagwarantowała sukces?
DrKG: Tak! Oczywiście! Rola lekarza medycyny estetycznej polega też na tym, że czasami musimy „zabawić się” w psychologa. Siadam z kobietą i próbuję jej wytłumaczyć, że życie jest przed nią. Przykładów mam mnóstwo. Jeżeli przychodzi do mnie np. pani siedemdziesięcioletnia, której skóra jest już nie pierwszej młodości, to próbuję ją „zaktywizować”. Lubię powiedzieć: „Jedź do Ciechocinka, poznaj jakiegoś fajnego faceta – dziadka. Przed Tobą jeszcze co najmniej 20 lat życia.”

Ppk: Widzę, że Pan doktor zabiera nam pracę. Nam – psychologom (śmiech)
DrKG: Myślę, że poniekąd tak. Nie jestem psychologiem, natomiast, gdy przychodzi przygnębiona kobieta, która chwyta się różnych „kół ratunkowych”, chce poprawić swoje samopoczucie i swoje życie, i myśli, że dzięki zabiegom medycyny estetycznej będzie miała lepsze życie, odsyłam tę panią do psychologów, psychoterapeutów, a czasem nawet do psychiatrów. Średnio dwa razy w tygodniu przychodzą panie z jednostką chorobową nazywaną w psychiatrii dysmorfofobią. Jest to brak akceptacji własnego ciała, lęk przed własnym wyglądem. Są to pacjentki, które są już „poprzerabiane”, często są to bardzo ładne kobiety, ale mężczyźni również. Jednak cokolwiek się nie zrobi, nie będą akceptować siebie. Tego typu choroba musi być leczona przez specjalistę-psychiatrę. Najpierw więc namawiam na pójście do psychologa, a on już potem kieruje do psychiatry. Wczoraj miałem kobietę, która uroiła sobie, że ma krzywy nos. Od dzieciństwa miała ten kompleks. Przez pół godziny próbowałem ją przekonać, że nos ma normalny. To był przykład przerzucenia na ten nos wszystkich swoich problemów. Czasami ludzie szukają w swoich zmarszczkach, w defektach czegoś, co może uzasadnić ich porażki życiowe.

​Ppk: Czyli skupienie się na wyglądzie odwraca uwagę od naszego wnętrza?
DrKG: Szukamy dziury w całym, w swoim wyglądzie. Nie chcemy przyznać, że to przez nas charakter nie znaleźliśmy np. męża.  Wolimy powiedzieć, że to przez nos.

Ppk: Co najchętniej chcą w sobie poprawiać kobiety, a co mężczyźni? Jakie są według nas atrybuty atrakcyjności?
DrKG: Jako kobiety inaczej wyobrażacie sobie to, co my mężczyźni uważamy za piękne. Wy uważacie, że to np. wydęte usta są mega sexy i robicie to dla nas. A nam się to do końca nie podoba.

Ppk: Czyli poprawiamy sobie usta. Co jeszcze?
DrKG: Na pewno piersi, które są powiększane, wydęte policzki. Według amerykańskich socjologów mocne kości policzkowe (niektórzy myślą, że duże policzki) świadczą o kobiecości, o seksapilu kobiety.

Ppk: A co mężczyźni poprawiają?
DrKG: Mężczyźni chcą też młodo wyglądać, podobnie jak kobiety. Spójrzmy nawet na młodych chłopców, jak zaczynają dbać o siebie. Te wylakierowane grzywki, ile czasu to zajmuje. Starsi mężczyźni patrzą na nich, widzą, że oni mają powodzenie i też zaczynają dbać o siebie: o fryzurę, o wygląd, o mięśnie. A jeśli chodzi o zabiegi, to generalnie są to podobne zabiegi jak u kobiet: redukują zmarszczki, robią liposukcję brzucha.

Ppk: Czy gwiazdy, dla których uroda to narzędzie pracy, różnią się w oczekiwaniach od zwykłych kobiet ?
DrKG: Te osoby bez makijażu wyglądają tak jak inne kobiety. Wiadomo, że w mediach, w kinie, telewizji muszą być odpowiednio wymalowane. One mają większą presję.  Są wystawione na hejty. Mają więc drugi etat, czyli dbanie o siebie. Po to, by nie mieć hejtu i być przykładem dla fanów.

​Ppk: Czasami ludzie nie chcą się pogodzić z prawidłowością psychologiczną, że uroda w życiu pomaga.
DrKG: Jeżeli osoba nie jest ładna wewnętrznie, pogodzona ze sobą, ze swoim wiekiem, nie uśmiecha się, to nigdy nie będzie piękna. Czasami patrzymy na osobę, która może nie do końca ma ładne rysy, ale jest mega atrakcyjna, chcemy być z nią być, bo ma fajne wnętrze i to jest ważne. Znam wiele kobiet, które są ładnymi kobietami na zewnątrz, ale czegoś im brakuje, człowiek nie chce z takimi osobami przebywać, brakuje im tego wnętrza.

W sobotę na naszym blogu zamieścimy wywiad z dr Krzysztofem Gojdziem - najpopularniejszym w Polsce lekarzem medycyny estetycznej, który uważa, iż prawdziwy uśmiech może czasem zrobić więcej dla twarzy niż botoks. W jednym z naszych postów "Keep smiling" pisałyśmy o doniesieniach badaczy z Uniwersytetu Kalifornijskiego, którzy zaobserwowali, że najwyraźniejszym i najskuteczniejszym sygnałem, który przyciąga innych jest uśmiech Duchenne’a. Jest to rodzaj uśmiechu, który charakteryzuje się napięciem zarówno mięśni jarzmowych (wokół ust), jak i mięśni okrężnych oka (wokół oczu). Uśmiech ten jest uznawany za wyraz szczerej radości i wspaniały sposób na wzmacnianie relacji.

O tym jak  silny i wyraźny jest związek pomiędzy atrakcyjnością fizyczną a lubieniem pisałyśmy w poście "A miało być tak pięknie. Manipulacja". Zwykle osoby urodziwe są przez nas faworyzowane. Atrakcyjność fizyczna wpływa na nasze decyzje, ocenę, zmienia nasze postawy. Według Elliota Aronsona jesteśmy niewolnikami naszych oczu. Niestety część osób obdarzonych urodą potrafi wykorzystywać ją do manipulowania drugim człowiekiem. 

Kilka miesięcy temu w mediach rozpętała się burza po prezentacji krótkiego filmiku modelki Zuzanny Buchwald, przygotowanego przez Real Women Real Stories. Modelka przyznała się w nim jak presja świata mody, konkretne oczekiwania rozmiaru 0 (odpowiednik roz. 34) spowodowała u niej anoreksję i bulimię. Nie często patrząc na pięknych ludzi z reklam myślimy o ciemnej stronie przemysłu modowego. Szacunki HealthyWomen.org pokazują, że aż 40% modelek może cierpieć na jakiś rodzaj zaburzeń odżywiania.  Chyba najlepiej opisane i zbadane schorzenie z kręgu zaburzeń odżywiania to anoreksja (jadłowstręt psychiczny), czyli głodzenie się i nadmierna utrata wagi. Diagnozuje się ją, gdy osoba waży co najmniej 15% mniej niż norma wagowa dla jej wieku. Trzeba też pamiętać, że to bardzo groźna choroba, bo bywa śmiertelna. Jest to zagadnienie złożone, przyczyn jest wiele, upatruje się ich m.in. w czynnikach genetycznych, biochemicznych, psychologicznych. Badania sugerują, że dopiero połączenie pewnych cech osobowości, emocji i wzorców myślenia, a także czynników opisanych powyżej może doprowadzić do anoreksji. Wśród psychicznych czynników wymienia się np. dążenie do posiadania pięknego ciała, niezadowolenie ze swojego wyglądu, perfekcjonizm, niską samooocenę, silną potrzebę kontroli. Dodatkowo w dzisiejszym świecie media kreują określony wzorzec "piękna". Oddziałuje on na młodych ludzi, którzy próbują upodobnić się do swoich idoli, którzy wydają się im tak perfekcyjni (pisaliśmy już o tym w "Pułapce piękna".) W przypadku modelek dochodzi do tego jeszcze presja środowiska modowego - agencji. Koło się zamyka: chcesz pracować, musisz być bardzo szczupła, przestajesz jeść - masz pracę (czyli de facto dostajesz "nagrodę" za niejedzenie).
​

Zobaczcie wideo "Nie jestem Twoim wieszakiem na ubrania" , w którym Zuzanna Buchwald opowiada o swoim problemie (wersja angielska):

Zuzanna Buchwald w filmie mówi bardzo emocjonalnie: Mam na imię Zuzanna i jestem modelką. Kiedyś byłam sportowcem, ale zostałam poproszona przez moją agencje, żeby zgubić masę mięśniową, nie jedząc i nie ćwicząc. Posłuchałam tej rady i wkrótce zachorowałam na anoreksję i bulimię. Byłam coraz bardziej słaba i zdołowana. Przez 3 lata nie miałam miesiączek. Miałam problem z zębami, cerą, moja skóra była sucha, włosy zaczęły mi wypadać. To było okropne doświadczenie. […] Chciałam pracować jako modelka, chciałam spełniać oczekiwania, ale nie czułam się piękna. W ogóle nie czułam w sobie mocy, czy siły. Chciałabym poradzić młodym modelkom, dziewczynom, które zaczynają, aby nie słuchały tego, co mówią inni o waszych ciałach. To, co widzicie w lustrze, gdy jesteście zdrowe, to właściwy obraz. Nawet jeśli nasze biodra czy ramiona wydają się trochę za grube, to nie jest to żaden problem. Chciałabym zaapelować do świata mody i mediów: zmieńcie chory wzorzec wychudzonych kobiet na wzorzec zdrowia, z którego pochodzi piękno.

Przejmujący apel osoby, która patrzy na nas z okładek kolorowych czasopism, plakatów, reklam. Osoby, którą próbuje się nam pokazać jako chodzący "wzorzec" piękna. A to nie piękno, tylko jego ciemna strona.

POWIĄZANE POSTY:

Kolejna zabawa za nami. Tym razem zastanawialiśmy się, czy zmienilibyśmy coś w swoim wyglądzie i co to by było. Dziękujemy wszystkim, którzy wzięli udział i wypełnili ankietę. Poniżej prezentujemy wyniki.

W naszym badaniu wzięły udział 84 osoby. Jedynie 6 procent  czytelników Psychologii przy kawie nie zmieniłoby niczego w swoim wyglądzie. 94 procent uczestniczących w badaniu dokonałoby poprawek natury. Przede wszystkim chcieliby poprawić brzuch - 18%, piersi - 15%i i sylwetkę 12%.

Wśród naszych Czytelników jest wiele osób niezadowolonych ze swoich nóg (10%), nosa (10%) i ud (6%).

Stosunkowo mała grupa osób chciałoby poprawić pośladki (4%), powieki (4%), usta (3%) i opadające policzki (3%). 

Niewiele z osób badanych  - jedynie 1,5 %  poprawiłaby czoło, włosy, rzęsy i zlikwidowałoby zmarszczki.

9 % badanych dokonałoby innych zmian w swoim wyglądzie.

Nikt z nas chyba nie jest doskonały i zwykle nie doceniamy tego, co mamy i chcielibyśmy być młodsi i piękniejsi. Takie wzorce są nam nieustannie dostarczane. Widzimy, iż ludziom ładniejszym żyje się łatwiej. Co na ten temat sądzi dr Krzysztof Gojdź - najpopularniejszy lekarz medycyny estetycznej w Polsce przekonamy się już w sobotę.

Hania - bohaterka posta "W pułapce piękna" nie może pogodzić się z upływającym czasem. Zrobiłaby wszystko i wydała ostatni grosz, by zatrzymać młodość i urodę. Takich osób wokół nas jest wiele. Ludzi przeżywających frustrację spowodowaną upływem lat.  Na co dzień bombardowani zdjęciami pięknych, młodych kobiet i mężczyzn uśmiechających się z bilbordów, przeżywają porażkę spoglądając w lustro. A przecież "uroda jest podarunkiem na kilka lat" i ci wszyscy, których celem samym w sobie jest zatrzymywanie upływających lat, nie dostrzegają, ile tracą nie żyjąc dniem bieżącym i nie ciesząc się wartościami, których nie nadweręży ząb czasu.