Pamiętacie Pawła i Martę - bohaterów „Posagu”. Nie wybrali sobie rodzin,  w których się wychowywali, nie mieli wpływu na błędy osób dorosłych, które odcisnęły bolesne piętno na ich przyszłości. Ale wiedzieli, zrozumieli, że zmiana w ich życiu, musi rozpocząć się od nich samych. To, czego im zabrakło, co spowodowało, że targały nimi trudne emocje było poza nimi, poza ich mocą sprawczą. Ale było też bolesną, ale i cenną lekcją, którą albo mogli rozpamiętywać latami, albo wyciągnąć cenne wnioski, które stanowiły ich wielki potencjał.

Paweł i Marta chcieli  odnajdywać siebie i tym samym cieszyć się życiem i stawiać sobie nowe wyzwania. Oni wybrali siebie i swój rozwój, swoje szczęście, a TY? Czy nie jest tak, że tkwisz z poczuciem żalu, pretensjami do całego świata i tracisz energię, czas, pieniądze na to, na co  nie masz wpływu? A zapominamy o tym,  że to od Ciebie zależy, czy będziesz iść wyboistą drogą prowadzącą nie wiadomo gdzie, kuśtykając, bo buty w których przyszło Ci iść, obcierają nogi, czy zdecydujesz się podążać tam, gdzie sam chcesz iść, drogą może nie łatwą, ale ciekawą, w wygodnym, przystosowanym  do warunków obuwiu. Wybór zależy do Ciebie. Pamiętaj o tym!

W jej oczach widać było niezwykłą siłę, ale jednocześnie kruchość.  Mówiła wolno, ważąc każde słowo.  Miała w sobie niezwykłą klasę. Widziałam, że potrzebuje czasu na to, by oswoić się, by zaufać. Dopiero podczas drugiego spotkania pękła.

„Pamiętaj, że w naszej rodzinie wszystkie kobiety były silne.” Te słowa matka powtarzała przy każdej nadarzającej się okazji.  Basia patrząc na mnie, ze smutkiem opowiadała o swoim dzieciństwie, latach młodości i potem dorosłym życiu. Miała być silna. Nawet wówczas, gdy stłukła kolano i wiedziała, że koleżanki w takiej sytuacji byłyby tulone przez rodziców, ona… nie mogła pozwolić sobie na łzy. Nie jesteś przecież beksą - słyszała. Nie była. Wyrastała zgodnie z życzeniem mamy na twardzielkę, która wstydziła się łez. W zasadzie nie miała się czego wstydzić, bo łkała tylko w poduszkę.

Dzieciństwo spędziła z mamą. Ojciec odszedł jeszcze przed jej urodzeniem. Mama bardzo ciężko pracowała. Była inteligentną, zorganizowaną i twardą kobietą. Wszyscy ją podziwiali. Wymagała od siebie, ale nie tylko od siebie. Robiła wszystko, by Basię ukształtować na swój obraz i podobieństwo. I to się jej udawało. Basia nie wiedziała, że można inaczej żyć. Wpatrzona w mamę dorastała, nie pozwalając sobie na chwile słabości. Wiedziała, że musi zawsze stawać na wysokości zadania.
 
Gdy poznała Marcina, świat na moment zmienił dla niej barwy. Z czarno-białych nabrał innych kolorów. Poznała inny wymiar życia. Wspólne spacery, rozmowy, wyjścia do kina, do kawiarni… Dzisiaj nie wie, czym ją zauroczył. Może przez chwilę poczuła, że przy kimś może pozwolić sobie na bycie po prostu kobietą. Ale nie trwało to długo. Bardzo szybko okazało się, że Marcin pod fasadą kryje zakompleksionego, nieporadnego człowieka. I tu pojawił się problem. Basia miała wewnętrzny przymus, by nie zostawić go w potrzebie. Załatwiła mu pracę, wyprowadziła wiele spraw, które miał zagmatwane. Robiła wszystko, co było w jej mocy, by mu pomóc. Nawet nie wie, czy w pewnym momencie była to już miłość, czy tylko  przywiązanie. Gdy zaproponował małżeństwo, nie chciała go odrzucać, odepchnąć, a może faktycznie kochała.

Sześć  lat małżeństwa to czas wychowywania chłopca, którym okazał się Marcin. Nieporadny, niezdecydowany, leniwy.  Ale przy Basi zmieniał się nie do poznania. Gdy w końcu poczuł wiatr w żaglach, gdy nabrał pewności siebie, gdy skorzystał z tego, co mogła mu ofiarować, odszedł. Jak to ładnie określił, coś się między nimi wypaliło, a on odnalazł miłość swojego życia.

Basia kończąc opowieść,  zaczęła płakać. Płakała i nie mogła się uspokoić. Pozwoliła sobie na łzy, bo poczuła się bezpiecznie. Coś w niej pękło. Zrozumiała, że łzy nie świadczą o słabości. Dotarło do niej, że nie jest maszyną. Zrozumiała, iż może pozwolić sobie na różne emocje, a płacz jest reakcją organizmu na silne uczucia, które przeżywamy i ma działanie kojące i uspokajające. Zrozumiała, że jako człowiek ma prawo do tego, by nie być w każdym momencie silną kobietą, tylko kobietą wolną, szczęśliwą i spełnioną.

*Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.

POWIĄZANE POSTY:

"Jak zostać szczęściarzem?"
"Wybór należy do Ciebie"

Kochani, cieszymy się, że zaufaliście nam i korzystacie z porad on line.
Promocyjne ceny z którymi wystartowałyśmy i które są obecnie na naszej stronie, będą obowiązywały dla 30 osób, które w pierwszej kolejności się do nas zgłoszą (konsultacje oczywiście są do wykorzystania w dowolnym przez Was czasie). Nie straćcie okazji :)

Dotychczasowe ceny promocyjne (jeszcze dla 30-tu pierwszych osób):
85 złotych za jednorazową konsultację
350 złotych za pakiet pięciu konsultacji (telefon, Skype)

Ceny regularne:
99 złotych za jednorazową konsultację
450 złotych za pakiet pięciu konsultacji (telefon, Skype)

Mamy nadzieję, że  mogliście się przekonać, że warto nam zaufać.  Za każde miłe słowo dziękujemy. Cieszymy się, ze możecie z naszą pomocą zmieniać swoje życie. 

Nie zapomnę wzroku Marysi. Piękna, inteligenta, wykształcona, a przede wszystkim szczęśliwa. Ale czy na pewno? Wszyscy, wśród których żyła i pracowała, uważali, iż niczego jej w życiu nie brakuje. Szczęściara! Kochający mąż, cudowne dzieci, satysfakcjonująca praca… Patrząc na mnie, wyszeptała, iż żyje w ciągłym lęku, od którego nie może się uwolnić. Ma wszystko, czego można zapragnąć, natomiast rozgląda się i z przerażeniem patrzy na to, co pojawi się za kolejnym zakrętem życia. Obawia się tego, co może ją czekać, by …wyrównać rachunki…- jak powiedziała.

Być może zastanawialiście się, dlaczego jako ludzie dążący, ze zrozumiałych względów, do sytuacji, które dają nam szczęście, czasami poszukujemy zdarzeń diametralnie innych, czyli obniżających nasz nastrój? Bywają przecież dni, gdy słuchamy przygnębiającej muzyki, czy też oglądamy smutne filmy. Zadaliście sobie  kiedykolwiek pytanie - dlaczego? Skoro naturalnym dążeniem człowieka jest dążenie do szczęścia, jaki jest cel obniżania sobie nastroju? Otóż to jest właśnie złudzenie gracza, które opisał Mark Schaller z Uniwersytetu z Montany. Na pewno każdy z Was rzucał nieraz monetą. W takim razie dobrze wiecie, że z reguły po wyrzuceniu na przykład w trzech seriach orła, jesteśmy przekonani, że w następnym rzucie będzie reszka. Czyż nie jest tak? Oczywiście, że takie jest nasze myślenie. Jest ono działaniem automatycznym i nieświadomym i dlatego sprzecznym z zamierzonym przez nas i świadomym dążeniem do szczęścia. Dlatego czytając smutną książkę, czy przygnębiający film, chcemy sobie "zafundować" określoną dawkę goryczy, mając nadzieję, że po niej przyjdzie czas na doświadczanie miłych i przyjemnych chwil.

Marysia umiała się ocknąć i spojrzeć z dystansem na siebie. Wiedziała, że potrzebuje pomocy, bo wpadła w pułapkę.  Dałyśmy wspólnie radę :) i  zrozumiała, że błędem w ocenie rzeczywistości  jest przekonanie, że istnieje równowaga panująca w świecie, która prowadzi do tego, iż po paśmie sukcesów rośnie prawdopodobieństwo porażki.  Marysia nauczyła się cieszyć tym, co było tu i teraz i z radością patrzeć w przyszłość.

POWIĄZANE POSTY:

"Jak zostać szczęściarzem?"
"Wybór należy do Ciebie"

POWIĄZANE POSTY:
​"Przycisk przerwy" ostudzi nasze emocje
Keep smiling

Jeżeli chcesz zacząć inaczej reagować, podchodzić nawet do trudnych spraw z odrobiną humoru - pomożemy Ci. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie! ​

„Jestem twardy…  Jestem  dzielna… Nigdy nie poddaję się i nie daję po sobie poznać, że jest mi ciężko. Do takiego wizerunku mojej osoby ludzie przywykli i nie chcę pokazać, że jest inaczej.” Pewnie wielu z Was podpisałoby się pod tymi słowami.  Ale człowiek to nie maszyna. Emocje kumulują się i dają o sobie znać w różnej formie. Dlatego czasami nieświadomie poszukujemy możliwości odreagowania. I wbrew założeniom naukowców, że jako ludzie jesteśmy motywowani do tego, by poszukiwać  szczęścia, niekiedy potrzebujemy zanurzenia się w takich chwilach, które paradoksalnie powodują nasz ból.

Oczyszczenie zwane katharsis, polega na odreagowaniu zablokowanego napięcia i stłumionych emocji.  W jaki sposób się to odbywa?  Właśnie poprzez poszukiwanie sytuacji, które obniżają nasz nastrój. O jednym z powodów  takiego obniżania pisałyśmy w  poście „Złudzenie gracza”.  Innym jest właśnie katharsis, czyli oczyszczenie.

Najprawdopodobniej wielu z Was nieraz poszukiwało stanu melancholijnego poprzez słuchanie nostalgicznej muzyki, oglądanie poruszających filmów, czy chwytających za serce programów.  Doskonale wiecie, że w trudnych dla nas momentach, gdy targa nami rożnego rodzaju napięcie emocjonalne, na wzruszających filmach płaczemy najintensywniej. Wiecie dlaczego? Otóż, taka sytuacja jest doskonalą  okazję do upustu naszych emocji. Daje usprawiedliwienie naszym łzom, a nam przynosi ulgę.

* Tekst ukazał się na blogu w 2016 roku

Świat się dla niej zatrzymał. Odejście Piotra spowodowało, że grunt usunął się pod jej nogami. Dla Małgosi Piotr był ostoją i wsparciem.  Nie tylko jego kochała nad życie, ale też czuła, że jest przez niego kochana. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa, nigdy się na nim zawiodła. Dlaczego w takim razie odszedł? Co spowodowało, że bez słowa wyjaśnienia, bez pożegnania po prostu  wyjechał, zostawiając jej jedynie list. Prosił w nim o wybaczenie, nie tłumaczył się i nie oczekiwał, że zrozumie. Przepraszał tylko za krzywdę, jaką jej wyrządził.

Małgosia nie chciała uwierzyć w to, co się stało. Uważała, że to jakiś żart. Wydzwaniała nieustannie, ale nie odbierał. W głowie jej się nie mieściło, nie mogła pojąć, jak po pięciu latach wspólnego szczęśliwego życia mógł bez słowa odejść…

Po tygodniu do Małgosi dotarło, że odejście Piotra jest faktem. Gdyby stanął teraz przed nią, nie darowałaby mu tego, co jej zrobił. Jak mógł?  Dla niego przecież by w ogień skoczyła. Z pewnością chodziło mu dziecko, ale nigdy nie chciał się do tego przyznać. Lata starań nie przynosiły żadnego efektu. - Ale przecież to nie moja wina! To nie moja wina! - powtarzała w złości Małgosia. - Jak mógł? Ufałam, kochałam! Jak on mógł mi to zrobić?! Niech tu tylko się pojawi, to ja mu pokażę!

Mijały tygodnie i Piotr nie wracał. Przyjaciele otoczyli ją opieką. Zaczęła spotykać się z ludźmi, dla których od lat nie miała czasu. Zawsze życie w domowym azylu przedkładała nad wszystko inne. Teraz zaczęła dostrzegać wartość posiadania przyjaciół. Ale nie trwało to długo…

Wieczorami Małgosia rozmyślała, zadawała sobie tysiące pytań. Tęskniła za Piotrem, szamotała się wewnętrznie. Bała się iść do przodu. Zrozumiała bowiem, że życie jest  kruche. Piotr, który był ostoją, zniknął. Bała się o siebie, o niego. A przede wszystkim z lękiem patrzyła w przyszłość. Czuła swoją nieporadność. Zaczynała dostrzegać, iż przywykła do życia z człowiekiem, który przejmował wiele inicjatyw, który był niejako przewodnikiem ich wspólnej wędrówki.  Była przerażona. W nocy budziła się zlana potem i serce biło jej jak szalone.

Z pomocą terapeuty, bez którego nie umiała sobie poradzić, zaczęła podążać naprzód, ale nie było to łatwe. Szereg wyrzutów sumienia. Ciążące poczucie winy. Co ja zrobiłam nie tak? Nie dam rady żyć, skoro spotkała mnie taka porażka! Gdyby nie Zosia - osoba o wielkiej empatii, a przede wszystkim świetny specjalista, Małgosię przytłoczyłaby przeszłość, na którą nie miała wpływu. Wiedziała już, że Piotr przepadł jak kamień w wodę. Zdawała sobie sprawę, że wszystko musiał wcześniej zaplanować. Pytania dlaczego?- czy miały sens…

W zasadzie dzisiaj nie potrafi odpowiedzieć, kiedy nastąpił przełom w tej wewnętrznej walce. Pamięta, że z każdym spotkaniem coraz bardziej ufała Zosi - swojej terapeutce. W zasadzie czuła się jak dziecko, które ktoś prowadził we mgle, aż w końcu zrozumiała, że może podążać dalej sama. Poczuła siłę, moc i chęć do działania. Zaczęła odzyskiwać siły  i akceptować po pierwsze siebie, nową siebie i swoje życie, w którym przede wszystkim musiała sama stanąć nogami na ziemi.  Dostrzegła, że Zosia w sposób niezwykle subtelny powodowała, że zaczęła podejmować różne nowe wyzwania. Miała odwagę, by iść do przodu i odkrywać przestrzenie, które do tej pory budziły w niej lęk - nie umiem, nie potrafię, nie dam rady. Zosia wciąż powtarzała, że  jeżeli nie wskoczy na głęboką wodę, nie zaryzykuje, nie przekona się. Próbowała dzięki sile, którą zaczynała w sobie odnajdywać.

Historia Małgosi pokazuje proces zmiany, który w różnych momentach naszego życia przechodzimy. John Fisher jest autorem koncepcji zmiany osobistej, której towarzyszą kolejne przewidywalne stany emocjonalne: złość, nadmierny entuzjazm, strach, zagrożenie, poczucie winy, depresja, stopniowa akceptacja, poruszanie się naprzód, podobnie jak miało to miejsce w przypadku Małgosi. Oczywiście u każdego może przebiegać to nieco inaczej (w innej kolejności lub niektóre procesy mogą  po prostu nie wystąpić).

*Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.

Kiedy ostatnio czułaś się szczęśliwa? Ale tak naprawdę? Przyznaj szczerze przed samą sobą. Gdy pomyślałaś: "Tak, to ten moment. Właśnie teraz. Jak wspaniale!" Gdy nie gonił Cię czas. Byłaś tu i teraz. Błogo i przyjemnie. Przepełniała Cię radość, szczęście samo unosiło kąciki ust do uśmiechu. Chciałaś, aby to się nigdy nie skończyło...

Jak dawno się tak czułaś? A może Twoje życie to niekończące się listy do zrobienia, gdy wydaje się, że już "ogarnęłaś" rzeczywistość, sprawy się piętrzą i atakują od nowa z siłą wodospadu. Stres. Wiecznie niedospanie, a może tylko poczucie, że to z Tobą coś jest nie tak, skoro inni sobie lepiej radzą? Tylko czy naprawdę? Gdy cały dzień nie masz siły pomyśleć o sobie. 

A wystarczy przecież drobna przyjemność. Minuta dla siebie, choć lepiej oczywiście 15 :) Coś w ciągu dnia, abyś wieczorem mogła powiedzieć: "Super! To, co dzisiaj mi się przytrafiło było super!" Nie pędź, "odhaczając" kolejne punkty na liście: raport w pracy, zadanie domowe z dzieckiem, zakupy, obiad, szkolenie... Jeśli zobaczysz wspaniałe promienie wiosennego słońca wśród drzew, po prostu się zatrzymaj, odetchnij głęboko, postaraj się zatrzymać ten obraz w pamięci przez 3 sekundy. Przez tę chwilę nic się nie stanie. Gdy przechodząc obok kawiarni, poczujesz zniewalający zapach, po prostu wejdź. Jeśli na początku trudno będzie Ci usiąść, kup ulubioną kawę na wynos. Trenuj uważność. Słuchaj swoich odczuć, one gdzieś w Tobie są, choć pewnie w codziennym biegu nie dopuszczasz ich do siebie. Posłuchaj ich. Daj się ponieść. Kiedy np. ostatnio tańczyłaś w deszczu? Zacznij prowadzić "Dziennik wdzięczności" - codziennie wieczorem przypomnij sobie 3 dobre rzeczy, które przydarzyły Co się w ciągu dnia. Rób to regularnie i zobacz jak zmienia się Twoje nastawienie do życia już po 2-3 tygodniach.

To, kiedy znowu poczujesz się szczęśliwa, zależy tylko od Ciebie! Uwierz! Daj sobie do tego prawo.

Nie jesteśmy Japonią, czy Tajwanem ale i u nas pęd życia zabija naszą spontaniczność, przestajemy umieć się cieszyć i odczuwać szczęście. Jak Ty zachowałabyś się, gdybyś znalazła się na filmowym przystanku? Czy tańczyłaś kiedyś w deszczu? Zapraszamy do OBEJRZENIA 3-MINUTOWEGO FILMU:

W drodze do celu, na różnych jej etapach może pojawić się wiele wątpliwości, rozterek i konfliktów wewnętrznych. Mogą one być hamulcem i blokadą naszych działań.  Mogą też powodować niepotrzebną stratę czasu i energii. W takiej sytuacji nieocenione stają się tak zwane pytania kartezjańskie. 

Te cztery pytania pozwalają nam spojrzeć na swoją sytuację z różnych perspektyw i w sposób szerszy ocenić korzyści i straty związane ze zmianą, bądź zaniechaniem jej. Skłaniają do refleksji związanej z wartością celu, który stawiamy, ale niekiedy brak nam motywacji, a czasami odwagi do postawienia pierwszego kroku na drodze do niego prowadzącej.

Co się wydarzy, jeśli osiągnę swój cel?

Zastanów się nad tym, jakie korzyści będą związane ze zmianą, z osiągnięciem celu. Zwizualizuj (wyobraź) sobie ten cel. Będzie to miało działanie motywujące. Jeżeli wyobrazisz sobie, że wystartujesz w przyszłym roku w triathlonie, już dziś poczujesz satysfakcję, ale i świetne samopoczucie związane z rewelacyjną kondycją fizyczną. Warto? Warto!

Co się nie wydarzy, jeśli osiągnę swój cel?

Pytanie to pokazuje nam straty związane ze zmianą. Pomyśl, co stracisz, jaką cenę zapłacisz za wyjście z obecnej strefy?  Przygotowując się do triathlonu nie będziesz miała tyle czasu, ile obecnie na spotkania towarzyskie i czytanie książek. A to tylko jedno z ograniczeń. Czy jesteś gotowa na takie poświęcenie?

Co się wydarzy, jeśli nie osiągnę swego celu?


To pytanie rodzi poczucie dyskomfortu związanego z zaniechaniem pewnych działań. Jeżeli zostaniesz w miejscu, będziesz sfrustrowana, rozgoryczona, będziesz z zazdrością patrzyła na szczęśliwe koleżanki dobiegające do mety. W związku z tym powinna - po zadaniu tego pytania - pojawić się u Ciebie motywacja do działania.
 
Co się nie wydarzy, jeśli nie osiągnę swojego celu?

Nieco przewrotne pytanie. Bardziej działa na emocje, aniżeli na logikę. Skłania do refleksji nad obecną sytuacją i motywami do zmiany. Jeżeli nie osiągniesz  celu,  nie poczujesz smaku zwycięstwa nad własną słabością.  To może być  "kropka nad i”,  dzięki której albo ruszycie do przodu, albo zostaniecie w miejscu.
 

Czy pamiętasz kim chciałaś zostać, gdy byłaś dzieckiem? Przypomnij sobie. O czym marzyłaś, gdy miałaś 4, 9, czy 16 lat? Czy udało Ci się? Na ile Twoje marzenia są odległe od tego, co robisz teraz, a może jednak udało Ci się je zrealizować? Tylko, czy w całości?Jesteś szczęśliwa, zadowolona ze swojego życia? Pomyśl :-) Może ten 1-minutowy film jest też trochę o Tobie? Obejrzyj do końca...

Jeśli odkryłaś, że przypominasz odrobinę bohatera filmiku, nic straconego. Może nie będziesz już baletnicą, czy lekarką, o których myślałaś w dzieciństwie, ale cały czas możesz odkryć swoją wewnętrzną siłę, bo prawdziwa siła pochodzi z wnętrza. Barbara Berger* pisze: "Twoje myśli i słowa mają ogromną moc. Dzięki nim możesz całkowicie zmienić swoje życie. Tylko ty masz całkowitą kontrolę nad tym, co myślisz i mówisz. Jesteś jedynym władcą swojego umysłu. Ta władza to potęga. [...] Przeanalizuj swoje myśli i nawyki. Porzuć te, które nie przynoszą ci pożytku lub wręcz szkodzą, pozostawiając te odzwierciedlające życie twoich marzeń. A rzeczywistość zostaw w spokoju. Ona już sama o siebie zadba. Dopasuje się do twoich myśli jak ciasto do formy." Ciekawe, prawda? ​

Pozytywnie myślący ludzie, mający pozytywne nastawienie do innych i całego świata żyją dłużej i są szczęśliwsi. Mówimy, że pozytywnym myśleniem "przyciągamy" innych pozytywnych ludzi i pozytywne doświadczenia. To nie "magia". Tak działa m.in. samospełniające się proroctwo - polegające na tym, że ludzie zachowują się tak, żeby ich oczekiwania się spełniły.

"Pozytywne myślenie" - słyszymy wokół, faktycznie ma moc, gdyby tylko było to takie proste... ​ Ale zawsze jest dobry moment, by zacząć! Nie odkładaj tego na jutro ani nawet na za godzinę!

*B.Berger "Odkryj w sobie siłę. Przejmij kontrolę nad swoim życiem". Wyd. Laurum

Jestem minimalistką i dzięki temu nie mam odwiecznego problemu kobiet „Jak się ubrać?” Już dawno doszłam do wniosku, że szkoda miejsca w szafie na ubrania, których nie noszę. Z reguły mamy kilka rzeczy w garderobie, po które sięgamy. Odważę się stwierdzić, że 20 procent ubrań nosimy przez 80 procent czasu.

Ten stosunek 20 do 80, ta zależność, którą można stosować do wielu dziedzin, została nazwana zasadą Pareto od nazwiska włoskiego ekonomisty Vilfreda Pareto, który na podstawie analizy dochodów ludności we Włoszech, zauważył, że 80 procent majątku Włoch jest w posiadaniu 20 procent mieszkańców tego kraju. Ta proporcja powtarzalna jest w wielu dziedzinach i obszarach, np.

• 20 procent czasu, który poświęcamy na jakąś działalność przynosi 80 procent rezultatu,
• 20 procent klientów przynosi 80-procentowy zysk dla firmy,
• 20 procent sprzedawców generuje 80 procent przychodów,
• 20 procent treści pozwala zrozumieć 80 procent tekstu,
• 20 procent reklam przynosi 80 procent klientów.

Skoro na 80 procent rezultatów przypada 20 procent nakładów, zatem zaledwie mała część wykonywanej przez nas pracy, odpowiada za większą część korzyści. Większość czasu zabierają nam czynności, które nie przynoszą nic dobrego, dlatego warto je wyeliminować, a skupić na tym, co efektywne.  Pamiętacie matrycę Eisenhowera? Dużą część naszego czasu zajmują czynności, które można powiedzieć, że niczemu nie służą, są tak zwanymi „pożeraczami czasu”. Są to sprawy nieważne i niepilne, jak również sprawy, pilne dla innych, a dla nas nieważne, którymi inni ludzie chcą nas zaabsorbować. Dla swojego dobra i zdrowia psychicznego,  zrezygnujmy z tego, co przynosi utrapienie, a nie zysk, a skupmy się na priorytetach.

Zasada Pareto jest niezwykle ważna dla ludzi sukcesu. Oni wiedzą, że należy znajdywać najbardziej wartościowe zadania, które dają  80% efektu i pracować nad ich kompletną realizacją, zamiast skupiać się i marnować czas nad mało znaczącymi detalami. Zastanówcie się zatem, co jest Waszym priorytetem, a rzeczy mało istotne wyeliminujcie, szkoda, aby zaśmiecały Wasz kalendarz i były przyczyną Waszego stresu.

*Post ukazał się na blogu w 2016 roku.

Autor: Katarzyna Krakowska
współautorka bloga Psychologia przy kawie