Jak przestać się spóźniać?

Jak przestać się spóźniać? - metamorfoza

9/7/2019

JAK PRZESTAĆ SIĘ SPÓŹNIAĆ? - METAMORFOZA

Terapia jednego spotkania

Magda wiecznie się spóźnia. Nie czuje się z tego powodu zażenowana, winna, nie czuje dyskomfortu. Natomiast denerwują ją reakcje innych, którzy czują się lekceważeni albo traktują ją jako osobę niepoważną, na którą nie można liczyć.

Edyta z niczym się nie wyrabia. Jej grafik pęka w szwach, a zaległości piętrzą się z godziny na godzinę. Jest sfrustrowana i agresywna w relacjach z innymi ludźmi, a ciało odmawia jej posłuszeństwa.

Kasia wszystko odkłada na później. Przekłada spotkania w nieskończoność, odwołuje je albo po prostu na nie nie przychodzi.

Trzy kobiety. Tak różne, ale podobnie nieumiejące poradzić sobie z problemem, który uwiera każdą z nich jak przysłowiowy kamyk w bucie, raniąc stopę i nie dając o sobie zapomnieć. Wszystkie trzy znalazły się u tego samego terapeuty. Magda napisała maila z zapytaniem, czy możliwa jest jednorazowa konsultacja, Kasia zadzwoniła z prośbą o spotkanie tego samego dnia, obawiając się, że w momencie odroczenia w czasie, już nigdy nie przyjdzie, a Edyta nie uczyniła tego kroku z własnej woli, wysłał ją rehabilitant.

Zastanawialiście się kiedyś, co dzieję się za zamkniętymi drzwiami w gabinecie psychologa? Teraz jako niewidoczny obserwator każdy z nas może towarzyszyć terapeutce, do której zgłosiła się Magda, Edyta i Kasia. Taką niezwykłą możliwość daje nam książka „Metamorfoza, czyli terapia jednego spotkania” Ewy Klepackiej – Gryz. Autorka daje nam szansę nie tylko bycia świadkami terapii Magdy, Edyty, Kasi i pozostałych dwudziestu pięciu bohaterów książki, ale i umożliwia nam wejście we własne spostrzeżenia i przemyślenia jako psychologa, który umiejętnie pomaga ludziom zrozumieć rzeczywiste źródło ich problemów.

Pomimo, iż Magda uważała, że spóźnianie się nie stanowi dla niej problemu, to w jej ciele pojawiało się napięcie, ilekroć musiała wyjść z domu i dotrzeć na miejsce o określonej godzinie. Przed wyjściem chaotycznie biegała po mieszkaniu, próbując obniżyć napięcie, ale tym samym, tracąc poczucie czasu. Kłopot Magdy niósł ze sobą ważny komunikat, pokazał, że musi zmienić dotychczasowy zwyczaj szykowania się do wyjścia w taki sposób, by nie towarzyszyło temu zdenerwowanie.

Edyta dzięki terapeucie spojrzała na siebie z dystansem i zobaczyła osobę, która dźwiga na własnych barkach wielki ciężar. Zrozumiała, że większość „musów” sama na siebie nakładała z lęku, by świat nie przestał jej dostrzegać, żeby nikt nie zauważył jej słabości i braku mocy.

Kasia zrozumiała, że rzadko myśli o przyszłości i snuje plany. Liczy się dla niej „tu i teraz”, dlatego łatwo bierze na siebie kolejne zobowiązania do zrealizowania „za jakiś czas”. Chcąc spełniać oczekiwania ludzi, zwłaszcza bliskich, nie potrafi odmawiać, nie wierząc w to, co obiecuje.

Ewa Klepacka – Gryz na pierwszej stronie wyjaśnia, że „Pomysł na Terapię Jednego Spotkania (TJS) pojawił się nagle i, jak to zwykle bywa z takimi nagłymi olśnieniami, okazał się strzałem w dziesiątkę (…) Kiedy próbuję znaleźć logiczne uzasadnienie dla tego dość przewrotnego pomysłu w czasach, gdy chodzenie latami na terapię (w myśl zasady: im dłużej, tym lepiej) jest na topie, myślę, że ta idea zrodziła się przede wszystkim z przekonania i wiary, że każdy z nas jest najlepszym autorytetem we własnej sprawie. Nawet superprofesjonalny terapeuta nie odmieni życia pacjenta (jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki), nie wypisze recepty na magiczną tabletkę, nie powie, co robić, żeby odnaleźć szczęście, miłość czy rodzinny skarb ukryty w najmniej spodziewanym miejscu, a przede wszystkim nie odgadnie, kierowany tajemniczymi supermocami ani też nie wywróży z fusów, na czym tak naprawdę polega jego problem (…)”

Z doświadczenia zawodowego wiem, że zwykle na jednym spotkaniu z psychologiem się nie kończy. Zresztą autorka książki sama pisze: „nie mam zamiaru ani też nie daję sobie prawa, by deprecjonować zalety klasycznej terapii, sama mam pacjentów przychodzących na sesje regularnie.” Ewa Klepacka – Gryz dostrzega, podobnie jak i ja, sens w jednorazowych sesjach. „Metamorfoza, czyli terapia jednego spotkania” napisana jest w lekki i przystępny sposób. Jestem przekonana, że każdy z nas w którymś z rozdziałów odnajdzie w większym lub mniejszym wymiarze samego siebie i wraz z bohaterem będzie mógł zmierzyć się z pytaniami stawianymi w książce i być może dostrzeże źródło swoich problemów. Ludzie, których spotkała autorka na swojej drodze zawodowej, a których poznajemy na łamach książki borykali się między innymi z nieśmiałością, życiem w iluzji, nadopiekuńczością, przemęczeniem, życiem po zdradzie. Każdy z nich dzięki psychologowi zmierzył się z samym sobą i stanął w prawdzie, by pozbyć się „kamyczka z buta”, który odbierał radość życia, a czasami był przyczyną wielu problemów w relacjach z innymi.

Niewątpliwym atutem książki jest zakończenie każdego rozdziału - który jest terapią jednego z bohaterów - wskazówkami nazwanymi przez autorkę autoterapią. W przyszłym tygodniu w czwartek przedstawimy "Autoterapię dla spóźnialskich”, którzy podobnie jak Magda nie przychodzą na czas.
W innych rozdziałach "Metamorfozy, czyli terapii jednego spotkania" można znaleźć wskazówki między innymi dla osób, dla których doba jest za krótka, dla wkurzających się bez powodu, dla tych, którzy nie czują radości, dla żyjących w pojedynkę, dla tych, którzy nie mogą powstrzymać natrętnych myśli, dla nieśmiałych, dla przemęczonych, dla związków z depresją w tle i wielu innych.

Książka Ewy Klepackiej - Gryz pozwala uwierzyć, że nasze problemy wcale nie muszą być tak trudne do rozwiązania jak nam się z pozoru wydaje. Czasem może wystarczyć tylko jedna wizyta u mądrego i doświadczonego psychologa, żeby nasza motywacja do zmiany faktycznie spowodowała metamorfozę w naszym życiu.