Keep smiling

KEEP SMILING​

Psychologia uśmiechu

Pochmurny dzień, wieje zimny wiatr, zaczyna padać. Nastrój mam adekwatny do aury – dość okropny. Wchodzę do sklepu po szybkie zakupy, bo marzę już o powrocie do domu  i gorącej herbacie z cytryną i miodem. Gdy podchodzę do kasy, dostrzegam dwójkę młodych ludzi, wysoki blond-chłopak i długowłosa dziewczyna uśmiechają się radośnie, wpatrzeni w siebie, nie mają jeszcze 20 lat.

 Pewnie znacie ten stan: „motyle w brzuchu” i jakby cały świat wokół nie istniał. Przyglądam im się pewnie chwilę i nawet nie wiem, kiedy i na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Uświadamiam to sobie po chwili - może po kilku, może po kilkunastu sekundach. Rozglądam się trochę speszona, czy nikt nie zauważył. No tak, moje neurony zwierciadlane (lustrzane) zadziałały, zupełnie bez mojej woli. To, co potocznie nazywamy „zaraźliwym uśmiechem”, ma bowiem swoje naukowe uzasadnienie.  „Istnienie neuronów lustrzanych jest dowodem na to, że człowiek jest istotą społeczną – uważa ich odkrywca Giacomo Rizzolatti. – Neurony każą nam postawić się w sytuacji drugiej osoby i to nie w sposób abstrakcyjny, ale zupełnie dosłownie. Za ich sprawą naprawdę czujemy to, co inny człowiek”.

Zapłaciłam więc za zakupy i wyszłam. Wyszłam też w lepszym nastroju. Oczywiście pewnie to nie tylko ten uśmiech spowodował zmianę, uruchomił cały ciąg moich wspomnień – młodość, pierwsza miłość, randki.

Wracając jednak do uśmiechu jedna z teorii mówi, że wystarczy swoją mimiką pokazać jakąś emocję, aby ją poczuć. Może więc amerykańskie „Keep smiling”, które my Polacy uważamy za sztuczne i nieprawdziwe, nie jest wcale pozbawione sensu? Może faktycznie nasz uśmiech na twarzy, wzbudzi w nas samych radość.

---

Badacze z Uniwersytetu Kalifornijskiego zaobserwowali, że najwyraźniejszym i najskuteczniejszym sygnałem, który przyciąga innych jest uśmiech Duchenne’a, czyli rodzaj uśmiechu, który charakteryzuje się napięciem zarówno mięśni jarzmowych (wokół ust), jak i mięśni okrężnych oka (wokół oczu). Uśmiech ten jest uznawany za wyraz szczerej radości i wspaniały sposób na wzmacnianie relacji. Badacze z USA wykazali, że rozpoznawanie pozytywnych sygnałów (zwłaszcza takich, którym towarzyszy tzw. uśmiech Duchenne’a) przychodzi ludziom nadzwyczaj łatwo i wolą oni wchodzić w interakcje z osobami, które przejawiają dużo pozytywnych emocji, gdyż postrzegają je jako przychylnie nastawione i chętne do współpracy.

---

Uśmiechajmy się więc jak najczęściej i do siebie (bo poczujemy się wówczas lepiej), ale i do innych, bo będą nas lepiej odbierać i lepiej traktować. A o uśmiechu Duchenne’a nie zapominajmy szczególnie w  poniedziałek, kiedy wracamy po weekendzie do pracy, bo nie jest to łatwy dzień!