"Mężczyźni kochają zołzy"

MĘŻCZYŹNI KOCHAJĄ ZOŁZY

Poradniki psychologiczne

Obraziliście się? Bo ja tak.

Weszłam do księgarni, bo postanowiłam przygotować nas profesjonalnie do tematyki miesiąca. Maj - miesiąc zakochanych, a więc chciałyśmy pisać o związkach, relacjach, zakochaniu, miłości. Może jakieś nowe podejście, ciekawa literatura, coś co Was zaciekawi? Więc zupełnie naturalne wydało się odwiedzenie księgarni (jak się później okazało, trzeba było w ogóle nie wychodzić z domu i pozostać w sieci).

Pierwszy tytuł, jaki wpadł mi w ręce, wyłożony na widocznym miejscu, nie sposób było go pominąć, to właśnie „Dlaczego mężczyźni kochają zołzy?” i na okładce informacja „światowy bestseller 1 mln sprzedanych egzemplarzy”. Zatkało mnie! Ale jak to, zaraz… Ja zołza, jak ktoś śmie? Jeśli mój mąż mnie kocha, to znaczy, że jestem zołzą? Co to w ogóle za słowo? Czuję się oburzona. A jak nie czuję się zołzą, to mąż mnie nie kocha? Jeśli mąż ma mnie bardziej kochać, to mam być bardziej „zołzowatą”. Logikę miałam na studiach, więc te wszystkie wnioskowania kłębiły mi się w głowie. No i na dodatek, jak w wielu reklamach, oparcie się na regule wpływu społecznego (społeczny dowód słuszności) Cialdini’ego „kupiło już milion osób”, czyli nasz umysł myśli sobie automatycznie „musi być wartościowe, skoro tyle osób już to kupiło”. Ponieważ regułę znam,  nie poddałam się jej działaniu.

​W zasadzie chciałam już wyjść, ale ponieważ łatwo się nie poddaję, jestem konsekwentna i zdeterminowana - poszłam dalej. Omiotłam tylko wzrokiem kolejną (a może wcześniejszą) część pt. „Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy?” Jedna książka mnie przecież nie zrazi, zawsze może zdarzyć się jakieś zgniłe jabłko w koszu i oglądałam kolejne. Cóż, dalej niestety lepiej nie było: „Świat według zołzy – jak być zołzą, wyglądać zajebiście i owijać sobie facetów wokół palca” – świat się kończy - pomyślałam sobie, gdzie romantyczna miłość, jasne reguły, uczciwość?

​Patrzę obok: „Perfekcyjna kobieta to suka. Poradnik przetrwania dla normalnych kobiet”. I znowu dopisek „francuski bestseller 650 tys. sprzedanych egzemplarzy”. No nie, myślę sobie, my kobiety jesteśmy masochistkami i lubimy, gdy się nas obraża? Może takie są Francuzki? A może faktycznie jestem „nienormalna”, skoro normalna to suka?
Może inna półka? Czytam tytuły: „Emocjonalne wampiry. Rozpoznaj wampiry i naucz się z nimi walczyć”, „Narcyz obok Ciebie”, „Jak pies z kotem, czyli kobieta i mężczyzna na co dzień”, „Kobiety, które kochają za bardzo – destrukcyjnym związkom mówimy nie!”, „Toksyczna miłość i jak się z niej wyzwolić”! Zaś na koniec „Jak zapomnieć eksa. Zeszyt naprawdę skutecznych ćwiczeń”!
Jak dobrze, że nie przeczytałam tego wszystkiego przed poznaniem mojego męża. Chyba w ogóle na miejscu nastolatek uznałabym, że związki to szalenie trudny i depresyjny temat.

W związku z tym nie zdziwiły mnie kolejne pozycje, bo rozumiem, że w tym trudnym świecie trzeba sobie przecież jakoś radzić: „Podręcznik manipulacji”, czy „Terapia f…k it. Prosty sposób na szczęście”  - myślę niestety, że postęp i tolerancja spowoduje, że za kilka lat spokojnie to przekleństwo znajdzie się w pełnym brzmieniu na okładce. Cytują na niej recenzję „Timesa”: „Każdy znajdzie coś w słowach „pieprzę to”. A opis książki zaczyna się od słów „Jak przestać się martwić i metodycznie olać wszystko”.

Oszczędzę Wam kolejnych dziesięciu podobnych tytułów. Z tego wszystkiego, co widziałam najmniej groźnie i dziwnie brzmiały tytuły dwóch książek: „5 języków miłości. Najlepszy i najpopularniejszy poradnik dla małżeństw” oraz „Plan: żyć długo i szczęśliwie. Jak ratowałam swój związek, gdy skończyła się bajka. Historia prawdziwa”, ale byłam już zbyt przytłoczona poprzednimi i bałam się, co mogę znaleźć w środku, aby do nich zajrzeć. Może przejrzę je następnym razem, gdy będę miała odwagę, by wrócić do księgarni.

Z niemałym mętlikiem w głowie zaczęłam już wychodzić, gdy nagle przede mną wyrósł kolejny stojak z książkami. Rzuciłam okiem, może to faktycznie coś dla mnie na mój aktualny stan ducha? „365 dni bez stresu. Kolorowanki dla dorosłych” (o właśnie, ktoś mi ostatnio mówił, że to ostatni „krzyk mody” wśród książek), albo „Calm. Uspokój swój umysł. Zmień świat” (przewertowałam, forma zdecydowanie nie dla mnie). Nie wybrałam żadnej. Uspokojenia potrzebowałam jak najbardziej, ale może lepiej zrobię to zupełnie sama? Oby do wyjścia, aby na zewnątrz!

​Tymczasem jednak kolejne majowe posty pisać będziemy z wiedzy i doświadczeń, którą mamy, a nie z „nowinek”.

POWIĄZANE POSTY:
"Miłość"
​"Czy małżonek to skarb"
​