Nie potrafisz zrozumieć innych? Widzisz wokół siebie ludzi sfrustrowanych, tchórzliwych, tych, którzy wycofują się z podjętych zadań oraz tych, którzy nie umieją ponosić konsekwencji swoich zachowań? Według Ciebie twoi pracownicy są infantylni i mało odpowiedzialni? A może to Ty powinnaś spojrzeć na siebie okiem drugiego człowieka i zobaczyć tą, która ocenia, krytykuje, stawia sobie i innym wygórowane oczekiwania. Może jesteś kobietą, która nie kontroluje emocji, chce mieć zawsze ostanie słowo do powiedzenia i wciąż wchodzi w sytuacje konfliktowe?
 
Każdy z nas niesie ze sobą przez drogę, którą jest życie plecak, w który wyposażyli nas najbliżsi w pierwszych latach naszego życia. Gdy przystaniemy na tej drodze, to z radością odkrywamy, że jest w nim na przykład płaszcz przeciwdeszczowy, który ochroni nas w razie niesprzyjających warunków atmosferycznych; latarka, którą wykorzystamy, gdy się ściemni i nie będziemy widzieć drogi przed nami; butelka wody, która ugasi pragnienie w momencie, gdy wokół będzie jej brak, a my będziemy spragnieni. Ale czasami dostrzegamy, że dźwigamy na swoich plecach ciężar, który jest ponad nasze siły, który hamuje, utrudnia naszą wędrówkę, powoduje, że potykamy się i przewracamy. Gdy zajrzymy do środka, nie potrafimy pojąć, po co są nam niepotrzebne kamienie, które tylko utrudniają drogę.

Myślę, że rzadko kiedy uświadamiamy sobie, że nasz stosunek do samego siebie i relacje z innymi ludźmi są uwarunkowane przeżyciami z naszego dzieciństwa. Stefanie Stahl w swojej najnowszej książce "Odkryj swoje wewnętrzne dziecko", która w piątek miała swoją polską premierę, napisała, że naszym zachowaniem często kieruje nasze wewnętrzne dziecko będące „sumą doświadczeń, które odcisnęły na nas swoje piętno w dzieciństwie – doświadczeń pozytywnych i negatywnych, które zebraliśmy w relacji z naszymi rodzicami oraz innymi bliskimi i ważnymi dla nas osobami. Tkwią one silnie w naszej nieświadomości. Są to wszystkie lęki, zmartwienia i nieszczęścia, które napotkaliśmy w dzieciństwie. Są to także wszystkie pozytywne doświadczenia, których wtedy doznaliśmy.”

Jakiś czas temu odwoływałam się na naszym blogu do Analizy Transakcyjnej, pisząc o wewnętrznym dziecku, które jest w każdym z nas. Stefanie Stahl widzi w tym dziecku niejako dwa oblicza: Dziecko Słońca i Dziecko Cienia. "Dziecko Słońca obejmuje nasze pozytywne doświadczenia i emocje. Tworzy je to, co odczuwa radosne dziecko: spontaniczność, potrzeba przygody, ciekawość, zanurzenie się w czymś bez pamięci, witalność, zapał i radość życia. Natomiast Dziecko Cienia Cienia obejmujące nasze negatywne przekonania i wynikające z nich obciążające emocje, takie jak smutek, strach, bezradność, czy złość." I to właśnie  te negatywne przekonania i emocje powodują wykształcenie się tak zwanych strategii obronnych, między innymi wycofania, dążenia do perfekcji, krytyki i ataku, dążenia do władzy i kontroli. "Dziecko Cienia tworzy ta część naszego poczucia własnej wartości, która jest zraniona i słaba.” Autorka poradnika uważa, że dopiero „poznanie swojego wewnętrznego dziecka i  zaprzyjaźnienie się z nim pozwoli nam odkryć głęboko ukrywane tęsknoty i skaleczenia.”

Zapytacie, jak to zrobić? Można skorzystać z pomocy psychologa. Można też zacząć z pomocą poradnika - Stefanie Stahl nie pozostawia czytelnika bez pomocy. Pokazuje klucz do rozwiązania naszych problemów, którym jest według niej przede wszystkim odkrycie wewnętrznego dziecka i zaprzyjaźnienie się z nim. Na stronach swojej książki krok po kroku przeprowadza nas przez ćwiczenia, dzięki którym mamy możliwość:
​

• odkrywania swoich schematów myślowych;
• zrozumienia, w jaki sposób uczucia z naszej przeszłości wdzierają się do teraźniejszości, powodując nasze kłopoty;
• poznania strategii obronnych, które wyrastają z naszych schematów i manifestują się w naszym zachowaniu.

Jeśli np. mąż wpada w furię, ponieważ żona zapomniała kupić mu czegoś w sklepie, to tak naprawdę jego wewnętrzne nie dziecko nie było zaspokojone, rodzice nie dbali o zaspakajanie jego potrzeb. I jego reakcja teraz jest naprawdę wywołana frustracją z przeszłości.

Autorka pomaga nam jako czytelnikom odkrywać drogę do szczęśliwego życia. Na kolejnych stronach poznajemy konkretne ćwiczenia, które pomogą nam zaakceptować nasze biedne i skrzywdzone dziecko, pocieszyć je i uleczyć. 

​Stefanie Stahl poza pokazywaniem przykładów z życia i ćwiczeniami pomagającymi wzmocnić nasze Dziecko Cienia, zaakceptować je i zrozumieć; pomaga nam także określić nasze wartości; uświadomić mocne strony i zasoby; nauczyć się czerpania radości z życia, bycia autentycznym, rozwiązywania konfliktów, kształtowania empatii, słuchania, wyznaczania zdrowych granic, regulowania emocji, strategii pomocnych w walce z uzależnieniami, zlikwidować opór, pielęgnować hobby i zainteresowania. Dużo, prawda? Dlatego właśnie podtytuł książki brzmi: „Klucz do rozwiązania (prawie) wszystkich problemów”. Bo dotyczy prawie wszystkich obszarów naszego życia.

Autorka poradnika próbuje przekonać czytelnika do tego, by pozwolił sobie na bycie sobą. Jak pisze „Im bardziej kochający i bezpieczny dom znajdują w tobie twoje Dziecko Cienia i Dziecko Słońca, tym więcej spokoju znajdziesz w sobie i tym więcej wyrozumiałości i życzliwości możesz podarować innym ludziom. Twój dom jest tam, gdzie ty masz prawo być. Dom oznacza bliskość, bezpieczeństwo i pewność. Jeśli mieszkam w samym sobie, przynależę do siebie, a przez to zarówno jestem w kontakcie z samym sobą, jak i łatwiej utrzymywać mi stosunki z innymi. O to właśnie chodzi w życiu.”

Moim zdaniem książka „ Odkryj swoje wewnętrzne dziecko” została napisana w sposób, który trafi do każdego niemal czytelnika. Pomimo, iż porusza bardzo ważne tematy, napisana jest przystępnym językiem, a bezpośrednia forma powoduje, że mamy wrażenie bliskiego kontaktu z autorką. Stefanie Stahl daje nam podczas lektury poczucie akceptacji, wsparcia i zrozumienia. Jestem przekonana, że ten światowy bestseller przetłumaczony już na 20 języków zyska wielką popularność również w Polsce i pozwoli wielu osobom na bycie sobą.

Na koniec przekazujemy Wam jedno z ćwiczeń, które znalazłyśmy w poradniku:

"Znajdź swojego wewnętrznego pomocnika"

Stefanie Stahl  proponuje, abyśmy w sytuacjach trudnych, z którymi ciężko nam się zmierzyć, znajdowali swojego wewnętrznego pomocnika, który będzie stanowił dla nas wsparcie. Może to być jedna osoba albo całą grupa, możemy sobie wyobrazić realną osobę, nawet jeśli już nie żyje (na przykład zmarłego ukochanego Dziadek), a może to być fantastyczna postać - wróżka, superman. Nasz pomocnik ma wyskoczyć z naszej wyobraźni i być w różnych sytuacjach, gdy jego potrzebujemy. Autorka książki proponuje, abyśmy mieli  różnych pomocników - zgodnie z ich kompetencjami i naszymi potrzebami. To wyobrażenie da nam siłę!

Oglądaliście film „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”? Jeżeli tak, to z pewnością pamiętacie scenę, w której jedna z bohaterek, trzymając w dłoni telefon, mówi, że to małe pudełeczko kryje całą prawdę o nas. Zapewne wielu z Was nie chciałoby, aby Wasz telefon trafił w niepożądane ręce. W niepożądane, czyli jakie? Z reguły przed różnymi osobami z naszego otoczenia zakładamy rozmaite maski. Mąż, przyjaciółka, kolega z pracy, przełożony– każdy z nich zna nas z innej strony. Ale również nie wszyscy, nawet z najbliższego otoczenia wiedzą, jakie są nasze marzenia, pragnienia, pożądania, a czasem jakie grzeszki mamy na sumieniu…
 
KONRAD
Konrad z niepokojem obserwował Natalię. Od jakiegoś czasu bacznie analizował jej zachowanie. Doszedł do wniosku, że wyjątkowo atrakcyjnie wygląda w nowo kupionej sukience i czerwonych szpilkach, a zapach, którego ostatnio używa jest niezwykle zmysłowy. Sam nie wiedział, co zaczyna się z nim ostatnio dziać. Co sprawia, że na osobę, z którą spędził  dużą część życia, a nagle zaczyna patrzeć tak, jak wówczas, gdy mieli po 17 lat.
 
NATALIA
Pamięta jak pięć lat temu poszła na sesję do psychologa. Czuła się niedowartościowana, zalękniona, było jej źle. Odkąd stała się żoną, a potem matką miała poczucie, że zatraciła się jako kobieta. Mąż nie był złym człowiekiem, ale miała poczucie, że oddalają się od siebie. Czuła chłód, a może to po prostu obojętność. Dzięki psychologowi odnalazła siebie, swoje potrzeby i nie zaniedbując rodziny i pracy, zaczęła dążyć do poszukiwania szczęścia, które w jej odczuciu przyniosło korzyści nie tylko dla niej samej, ale i dla całej rodziny.

​KONRAD
Być może obejrzany film, a może podsłuchane rozmowy kolegów z pracy spowodowały, że zaczęło do Konrada docierać, że nic nie jest nam dane raz na zawsze. Romanse, zdrady, rozwody… Odnosił wrażenie, że zaczyna mieć obsesję na tym punkcie. Gdy podczas niedzielnego obiadu Natalia odeszła od stołu, by odebrać telefon i wyszła do sąsiedniego pokoju, zaniepokoił się bardzo. W jej tłumaczenia nie uwierzył. … Zrobił coś, czego nigdy wcześniej by nie zrobił - wieczorem gdy spała - przeszukał jej telefon. Nic nie znalazł.  
 
NATALIA
Natalia nie poznawała własnego męża. Ten, który od dawna nie zwracał uwagi na zmianę jej fryzury, garderoby, który nie proponował wspólnego wyjścia do kina czy teatru, a wieczorem zasypiał przed telewizorem, nagle zaczął ją adorować jak za dawnych lat i zwracać uwagę na jej niepowtarzalny - jak mówił - kolor oczu i  filigranową sylwetkę, a w sypialni czuła przy nim, jakby przeniosła się do czasów studenckich. Natalia zaczęła przypominać sobie historie kobiet zdradzanych przez swoich mężów. Czy Konrad może mieć romans? – pomyślała.
 
KONRAD

Metamorfoza psychiczna, którą Natalia przeszła parę lat temu niewątpliwie przełożyła się na jej atrakcyjność fizyczną i do Konrada powoli zaczęło docierać, że zasypia i budzi się u boku pięknej, pewnej siebie kobiety. Natomiast przypadkowe spotkanie przez niego w centrum handlowym dyrektora Natalii i rozmowa dotycząca powiększenia zespołu żony o paroosobowe grono męskie, rozpętało tak zwaną „konkurencję plemników”. 

O CO W TEJ KONKURENCJI PLEMNIKÓW CHODZI?

Któż z nas chciałby być zdradzany? Jest to oczywiście pytanie retoryczne. Okazuje się jednak, że nie jest to największy dramat dla partnera żyjącego w związku. Zdaniem Bena Ambridge’a - autora książki „Czy jesteśmy mądrzejsi od szympansów?” (i  ciężko się tu nie zgodzić) wizja utraty partnerki jest mniejszym ciosem dla mężczyzny niż ryzyko wychowywania nieswojego dziecka. Ambridge przytacza  na stronach swojej książki wyniki badań przeprowadzonych przez psychologów z Oakland University, którzy przebadali 400 młodych mężczyzn będących od ponad 3 lat w związkach ze swoimi partnerkami.

Wnioski, do jakich doszli badacze uzasadniają moim zdaniem zachowanie Konrada. Otóż, im więcej średnio kobieta ma przyjaciół lub kolegów mężczyzn, tym więcej kocha się ze swoim partnerem. Ale to jest prawdą tylko dla kobiet z grupy „bardziej atrakcyjnych”. Dla kobiet z grupy „mniej atrakcyjnych” nie wykazano związku między liczbą męskich przyjaciół i kolegów a częstotliwością seksu z partnerem. Natalia – moja dzisiejsza bohaterka - niewątpliwie była postrzegana przez męża jako kobieta bardzo seksowna i atrakcyjna, a pojawianie się przystojnych mężczyzn w jej bliskim otoczeniu spowodowało, że Konrad czuł z ich strony zagrożenie i robił wszystko, by jak najczęściej żona odczuwała satysfakcję w jego ramionach.  

Jaki wniosek płynie z tych badań dla nas - kobiet? Im większą ilością mężczyzn będziemy otoczone i będziemy w oczach partnerów postrzegane jako osoby atrakcyjne, tym szaleństwom w sypialni nie będzie końca 😊
 
Jak jest w Waszych związkach możecie oczywiście sprawdzić, dzięki ankiecie, którą znajdziecie w książce „Czy jesteśmy mądrzejsi od szympansów?”. Autor tezę konkurencyjności plemników odnosi  również do świata zwierząt i opiera się podobnie jak i przy innych poruszanych kwestiach na badaniach naukowych. Jak pisze, badania „opublikowane w najbardziej prestiżowym czasopiśmie naukowym Nature wykazały, że w miarę wzrostu liczby konkurentów od zera, przez jednego, do trzech, wzrastała również liczba plemników przekazywanych przez dominujące samce ptaków w trakcie każdej kopulacji”.
 
W książce Bena Ambridge’a znalazłam nie tylko wytłumaczenie zmiany w zachowaniu Konrada względem żony. Dzięki niej skorzystałam z wielu ciekawych narzędzi psychologicznych – ankiet i testów badających naszą spostrzegawczość, wnikliwość, ale także porównujących nas z naszymi mniejszymi braćmi. Badania, które przytacza autor, jak sam pisze, mają nam dać „możliwość sprawdzenia siebie z niesamowitymi umysłami zwierząt.” Dzięki książce Ben Ambridge chce, abyśmy znaleźli odpowiedzi na stawiane nam przez niego pytania: „Kto jest sprytniejszy – ty czy szympans? Czy kot jest mniej inteligentny od ciebie? Nietoperz mniej mądry? A gołąb mniej wrażliwy?” Zdradzę Wam, że dzięki lekturze zrozumiałam, że „te same zdolności, które pozwalają szpakom śpiewać, papugom liczyć i rybom odnajdować drogę do domu, pozwalają ludziom pisać symfonie, zajmować się matematyką i opracowywać mapy Google”. Ale jedna uwaga! - Nie sięgajcie po tę książkę w momencie, gdy macie wiele zadań do wykonania. Ostrzegam, że zostaną one odłożone na później. Ja sięgnęłam po nią z zamiarem przejrzenia jej przed planowaną na następny dzień pracą. I efekt był taki, że kolejne testy wciągały mnie bez pamięci i nie przyznam się Wam, o której godzinie poszłam spać tamtej nocy. Nie można się od niej po prostu oderwać!  Jest to książka, która wciąga, angażuje, intryguje i zaskakuje. A dowcipny język, w jakim jest napisana powoduje, że nasz nastrój poprawia się o 180 stopni, nawet mając przed sobą wizję trzech godzin snu przed kolejnym pracowitym dniem.

​MARZENA I WŁODEK
Choroba przyszła niespodziewanie. Wkradła się w ich poukładane życie jak złodziej, który chciał ich ograbić z tego, co dla nich było najcenniejsze. Wśród znajomych uznawani byli za papużki nierozłączki, za parę, która nie tylko była piękna, ale i inteligentna oraz  otwarta na innych. Dwójka cudownych chłopców stanowiła tylko kropkę nad „i” ich szczęścia. Kiedy Marzena usłyszała z ust lekarza diagnozę, nogi się pod nią ugięły…
 
TOMEK I IDA
Nigdy nie należeli do osób, które opływały w dostatek. Wiedli szczęśliwe, ale skromne życie. Ich pogodne usposobienie, życzliwość względem innych, pasje -  powodowały, że swoje życie określali jako szczęśliwe. Nie potrzebowali drogich samochodów, zagranicznych wakacji i luksusowych gadżetów. Ale utrata pracy przez Tomka spowodowała, że znaleźli się niemal na krawędzi. Tego się kompletnie nie spodziewali…
 
ANIA I MACIEK
Związek budowali na zaufaniu. Określani byli przez przyjaciół jako prawi i uczciwi ludzie. Pierwsza szkolna miłość, która przetrwała lata liceum, studiów i zwieńczona została ślubem. Wciąż powtarzali, że świata poza sobą nie widzą. Złośliwi czasami komentowali, że takie miłości już nie istnieją i wszystko wcześniej lub później się skończy. Telefon, który odebrała Ania od rzekomej kochanki, mógł być początkiem końca ich związku.

​Trzy pary zostały postawione przed nie lada próbą. Czy sytuacje stresowe odcisnęły piętno na ich małżeństwach? W książce „Bliskie związki. Randkowanie, seks i małżeństwo” autor – Matthew D. Johnson - bada 25 mitów dotyczących relacji pomiędzy partnerami. Bierze on między innymi pod lupę mit brzmiący „Stres jest zły dla związków”. Jak sam twierdzi, większość osób, którym zadaje się to pytanie, odpowiada twierdząco.

Jak zatem potoczyły się losy wspomnianych przeze mnie par? Czy stres okazał się  czynnikiem, który zrujnował to, co budowali latami?  A co pokazały wyniki badań, które analizował Matthew D. Johnson? Czy mit został przez niego obalony?

MARZENA I WŁODEK
Choroba Marzeny odcisnęła bolesne piętno nie tylko na małżeństwie, ale i na całej rodzinie. Poukładany system, w którym wszystko chodziło jak w szwajcarskim zegarku, został gwałtownie rozregulowany. Pobyty w szpitalu, fatalne samopoczucie, lęk o życie, ciągła niewiadoma i kwestie organizacyjne dotyczące domu i dzieci… Totalne trzęsienie ziemi. Pomimo, iż Marzena cierpiała fizycznie i psychicznie i czuła, że stabilny grunt osuwa jej się coraz bardziej spod nóg, Włodek zrobił wszystko, by miała przy nim poczucie bezpieczeństwa i oparcie. Dzisiaj niechętnie wracają do tamtych dni, ale dziękują Bogu, losowi, życiu, za doświadczenie, które, jak obydwoje mówią otwarcie, umocniło ich związek i pokazało, jak bardzo są sobie bliscy i że nawet w najtrudniejszym czasie mogą na sobie polegać.
​
TOMEK I IDA
Tomek i Ida są po rozwodzie. Rozwiedli się na jednej sprawie, kulturalnie, bez prania brudów, bo i  takich w ich życiu nie było. Utrata pracy i w konsekwencji trudności finansowe, niestety ich przerosły. Próbowali dać radę na tym zakręcie życiowym, ale nie udało im się wspólnie wydostać na prostą. Brak pieniędzy, lęk o kolejny dzień powodował coraz to większą frustrację i wzajemne obwinianie. Sprawy błahe nagle zaczęły urastać do kolosalnych rozmiarów. Pomimo, że Ida robiła wszystko, co w jej mocy, aby utrzymać finansowo dom, biorąc na siebie dodatkowe zlecenia, zajęcie się w tym czasie domem i dziećmi było ponad siły Tomasza. Nawet życzliwe gesty ze strony przyjaciół odrzucał, uważając, że brakuje im taktu i wtrącają się w nieswoje sprawy.
 
ANIA I MACIEK
Ania nie przeszła obojętnie obok sytuacji, która ją spotkała. Ale nie robiła awantur, nie pakowała mężowi walizek, nie dzwoniła do prawnika. Spokojnie przeanalizowała sytuację, porozmawiała z Maciejem i wspólnie doszli do tego, kto i z jakiego powodu chciał ich szczęśliwe małżeństwo zniszczyć. Nie była naiwna, nie dała sobie oczu zamydlić. Wiedziała dobrze, że mąż mając coś na sumieniu, może zrobić wszystko, by uwierzyła w jego wersję zdarzeń. Natomiast nie straciła zdrowego rozsądku i nie przekreśliła pod wpływem emocji relacji, którą budowali wspólnie latami. To była gorzka pigułka, którą musieli przełknąć. Ale zdarzenie to pokazało im, że nie muszą bać się żadnej życiowej burzy.

Przykłady dwóch z trzech par opisanych przeze mnie pokazują, że jednak nie do końca jest to prawdą, że stres zawsze jest zły dla związków. Również Matthew D. Johnson w swojej książce na podstawie wielu badań stwierdza, że „chociaż stres łączony jest z wieloma problematycznymi sytuacjami, może też sprawić, że para się do siebie zbliży”. Według autora stres w związku niczym się nie różni od skutków stresorów, których doświadczamy indywidualnie. Niektóre nas przytłaczają – jak pisze Johnson, a inne czynią nas silniejszymi. Czyli podsumowując, można powiedzieć, że nie ma reguły i to, co jednego człowieka pomimo, iż go nie zabije, to sponiewiera, innego - wzmocni. Podobnie jest w związkach. 
 
„Stres jest zły dla związków” - to jeden z 25 mitów, które badał Matthew D. Johnson, starając się  udzielić na stronach swojej książki kompetentne odpowiedzi na intrygujące pytania dotyczące bliskich relacji między ludźmi. Pomimo tego, że książka jest bogata w wyniki badań (co niewątpliwie jest jej dużym atutem), gdyż autor powołuje się na ponad 800 źródeł, czyta się ją z lekko i z dużym zaciekawieniem. Sprawia to niewątpliwie zarówno tematyka, jak i konkretne tezy, które zostały wybrane przez autora książki do zbadania, ale także sposób ich przedstawienia.

W „Bliskich związkach” autor między innymi szukał odpowiedzi na pytania:

• Czy wspólne mieszkanie przed małżeństwem jest dobrym sposobem na sprawdzenie, czy jest się z właściwą osobą?
• Czy przeciwieństwa się przyciągają?
• Czy kobiety powinny odgrywać „trudne do zdobycia”?
• Czy pary „dobierane” przez internetowe serwisy randkowe mają większe szanse na satysfakcjonującą relacje?
• Czy wszystkie małżeństwa są konsumowane?
• Czy posiadanie dzieci zbliża pary do siebie?
• Czy wszystkie małżeństwa są aktywne seksualnie?
• Czy mężczyźni mają większe libido od kobiet?
• Czy terapia małżeńska działa?

 
Ogólny wniosek z badań można wyciągnąć z zakończenia w którym Matthew D. Johnson pisze „W niemal każdej tradycji religijnej i wielu praktykach duchowych tematem nadrzędnym jest przykazanie, by się wzajemnie miłować. Tak samo jest tutaj.”

A już jutro zapraszamy na naszym blogu do lektury niezwykle ciekawego artykułu pt. "Konkurencja plemników". Warto wiedzieć o tym w każdym związku:-) Nie przegapcie! Bądźcie z nami!

Sobotni post „Tamtego lata” poświęciłyśmy tematowi nieśmiałości. Opowiedziałyśmy w nim historię Wiesi, której nieśmiałość przekreśliła szanse na wspaniałą miłość i na cudowne życie u boku wartościowego człowieka.

Dzisiaj wracamy do tematu nieśmiałości, gdyż chcemy pomóc tym wszystkim, którym utrudnia ona życie i ogranicza ich możliwości, nie pozwalając na realizację celów, poznawanie nowych ludzi i budowanie zdrowych relacji.

Philip George Zimbardo, którego lepiej możemy poznać dzięki wydanej parę dni temu książce „Zimbardo w rozmowie z Danielem Hartwigiem”, zajmował się tematem nieśmiałości. To on twierdzi między innymi, że „Być nieśmiałym to bać się ludzi, szczególnie tych, którzy z jakiegoś powodu są emocjonalnie zagrażający: obcych, z powodu ich nowości i nieprzewidywalności, osób posiadających władzę czy osób odmiennej płci” i uważa, że przezwyciężyć nieśmiałość można jedynie zmieniając swoją osobowość.

JAK ZATEM WALCZYĆ Z NIEŚMIAŁOŚCIĄ?
​

1. Pokochaj siebie. Uwierz w siebie. Poznaj swoje mocne i słabe strony. Zaakceptuj to, czego nie można zmienić. Zrozum, że nikt nie jest doskonały. A Ty masz wiele zalet, które powinnaś sobie uświadomić i zaakceptować siebie taką, jaką jesteś.
2. Wsłuchuj się w siebie, w swoje pragnienia. Nawiązuj kontakt z samym sobą, znajduj czas na odpoczynek i relaksację.
3. Wybaczaj i pielęgnuj wdzięczność.
4. Wyłącz wewnętrznego krytyka. Doceniaj siebie, mów do siebie  w sposób ciepły, nagradzający, wspierający.
5. Nie bój się zmian. Nie daj zniewolić się własnym lękom i nie bój się błędów. Pamiętaj, że porażki są wpisane w rozwój.
6. Wejdź w rolę osoby pewnej siebie. Im częściej będziesz ćwiczyła bycie osobą przekonaną o swojej wartości, którą chciałabyś być, tym łatwiej będzie Ci  taką osobą się stać.
7. Zidentyfikuj sytuacje, w których jesteś nieśmiała. Dostrzeż, że nie Ty jesteś nieśmiała, ale z reguły są sytuacje, w których wycofujesz się, gdyż czujesz się zagrożona.
8. Stopniowo przekraj granice. Daj sobie czas na zmianę. Rozpocznij od rozmów z osobami z bliskiego otoczenia, z koleżankami z biura - o obejrzanym filmie, spotkaną mamą koleżanki Twojego dziecka - o nowym przepisie na ciasto, kosmetyczką - o wakacjach. Jeżeli takie rozmowy nie będą stanowiły dla Ciebie problemu, pójdź krok dalej. Zacznij zabierać głos na forum, na przykład podczas wywiadówki. Na początku może być to przychylanie się do opinii innych, a potem stopniowo zacznij formułować własne wnioski.
9. Bądź optymistką. Uwierz w swoje siły i sens tego, co robisz. Myśl również o pozytywnych następstwach podejmowanych przez siebie zadań. Dostrzegaj pozytywne i piękne rzeczy wokół siebie.
10. Nie bój się oceny i krytyki ze strony innych. To oni zwykle mają problem, a nie TY!

POWIĄZANY ARTYKUŁ: Tamtego lata. 
​

​Kto jednak może być oszustem? Jak bez wyrzutów sumienia ograbić starszą bezbronną samotną staruszkę i móc potem bez problemu zasnąć w nocy? Z pewnością najłatwiej będzie psychopacie.
 
Psychopaci to nie tylko przestępcy, którzy siedzą w więzieniach, to także ludzie, którzy mijamy na ulicy, z którymi pracujemy w firmach. Szacuje się, że to 2-3% społeczeństwa. Na pozór mili, szarmanccy, ale naprawdę gracze i manipulatorzy, którzy nie cofną się przed niczym. Mówimy czasem, o takich osobach, że idą „po trupach do celu”, wykorzystują innych. Odkrycie, co osoby psychopatyczne ukrywają pod swoją czarującą maską pozwoli ich zrozumieć i jednocześnie obronić się przed nimi.
Działanie psychopatów bardzo często przebiega w trzech fazach. Wynika ono raczej z ich osobowości niż przemyślanego świadomego planu. Pierwsza faza to wartościowanie ludzi przez psychopatów – określenie, na ile dana osoba (potencjalna ofiara) przyda się do ich potrzeb oraz jakie są jej mocne i słabe strony. Kolejny etap to manipulacja ludźmi, stosowanie odpowiednich komunikatów, wykorzystywanie reakcji potencjalnych ofiar i utrzymywanie kontroli. Trzecia faza to porzucenie – opuszczają zdezorientowane ofiary, kiedy przestają być im potrzebne, kiedy się nimi znudzą lub kończą z nimi w inny sposób (np. przypadki kryminalne).

​Spotkali się przypadkiem. Wpadli na siebie na Dworcu Centralnym. Wiesia te oczy rozpoznałaby na końcu świata. A minęło bez mała 19 lat. Do dzisiaj pamięta ich pierwsze spotkanie, jego zapach, spojrzenie, tembr głosu. Mikołaj - człowiek, który zamieszkał w jej sercu i myślach, pomimo, iż nie dopuściła go do swojego życia.
 
Tamtego lata nie zapomni pewnie do końca życia. I powodem nie tylko jest fakt, że był to czas po maturze, emocje związane ze startem na wymarzoną uczelnię. Tamtego lata zakochała się bez pamięci. Mikołaj był przyjacielem jej koleżanki. Do dzisiaj nie wie, czy Gosia wyreżyserowała to spotkanie, czy też nie. Przystojny, elokwentny, ciepły. Zrobił na Wiesi piorunujące wrażenie. Pamięta doskonale jak nachylił się nad nią, aby szepnąć jej do ucha, że miło by było spotkać się raz jeszcze…
 
Przepłakała wiele dni i nocy, zaczęła malować, pisać wiersze. Uciekała w świat, który pomógłby jej pogodzić się ze stratą. A może nie ze stratą, ale z samą sobą i swoimi decyzjami. Mikołaj towarzyszył jej niemal w każdej ważniejszej chwili życia, nie umiała bowiem przestać o nim myśleć. Zastawiała się nieraz, jak potoczyły się jego losy. Próbowała znaleźć informacje na jego temat w internecie, Gosi i Jacka nie pytała, gdyż nigdy nie przyznałaby się do miłości, którą zamknęła jak cenny skarb w swoim sercu.
​
Jak potoczyłyby się losy Wiesi i Mikołaja, gdyby nie jej przeklęta nieśmiałość? To ona bowiem spowodowała, że Wiesia kryła swoje uczucie pod maską obojętności, to ona budowała mur, którego Mikołaj przy swojej wielkiej subtelności nie śmiał burzyć. Robiła wszystko, by nikt nie domyślił się, co czuje do Mikołaja. W stosunku do niego była chłodna i obojętna. Pomimo, iż serce wyrywało się, panicznie bała się… Bała się zaangażowania, a potem odrzucenia, bo przecież niemożliwe, by z jego strony narodziło się do niej, do takiej niedoskonałej pod wieloma względami osoby - uczucie. 

Historia Wiesi, to historia wielu nie tylko kobiet, ale i mężczyzn, którzy nie tylko tracą swoje szanse na gruncie osobistym, ale i zawodowym. Tematem nieśmiałości zajmował się między innymi znany psycholog Philip Zimbardo, którego historię życia poznałam parę dni temu dzięki książce „Zimbardo w rozmowie z Danielem Hartwigiem”. Z książki dowiedziałam się nie tylko o wielu ciekawych wydarzeniach z życia tego niezwykle barwnego i nietuzinkowego człowieka, którego książka „Psychologia i życie” była dla mnie biblią w czasach studenckich. W wywiadzie, który przeczytałam jednym tchem jak najlepszą powieść, poznałam historię wielu badań, którymi się zajmował, a które znałam, nie mając pojęcia o ich kulisach. Na jednej ze stron Zimbardo wspomina dzień, w który zadał studentom pytanie: "Jak myślicie, jaka osoba jest równocześnie strażnikiem, który ogranicza wolność więźnia i więźniem, który niechętnie podporządkowuje się strażnikowi?” I dalej opowiada, że sam odpowiedział na postawione przez siebie pytanie: „Według mnie opisuje to stan nieśmiałości.”
 
Zimbardo opowiada Danielowi Hartwigowi o badaniach dotyczących nieśmiałości, kontroli umysłu, perspektyw postrzegania czasu, bohaterstwa i uzależnienia od gier wideo, ale przede wszystkim o kulisach eksperymentu więziennego, który przeszedł do historii pod nazwą eksperymentu stanfordzkiego. Badaniem tym potwierdził, że ludzie zdrowi psychicznie w specyficznych warunkach mogą z powodzeniem wcielać się w role oprawców i ofiar, ponieważ powodów takich zachowań upatrywać należy nie tylko w zaburzeniach ludzkiej psychiki, lecz także we wpływie otoczenia na człowieka. Zimbardo pokazał, że odgrywanie ról społecznych może wpływać na kształtowanie się osobowości jednostki, w szczególności w sytuacji, gdy nie ma ona możliwości zrzucenia schematu roli.
 
Wracając do naszej Wiesi. Była ona dziewczyną izolującą się, jak wiele osób nieśmiałych, od kontaktów międzyludzkich. Najstarsza z rodzeństwa, wychowywana przez nieśmiałych rodziców, ale stawiających jej wygórowane oczekiwania, pozbawiona wsparcia i wiary w jej możliwości. Wiesia nigdy nie była w domu dowartościowywana, była traktowana instrumentalnie, co spowodowało, że nie wierzyła w swoją wartość. Dlatego spotykając Mikołaja, wolała wycofać się, aniżeli ze strony osoby, którą była na początku zauroczona, a potem w niej zakochana, doświadczyć odrzucenia.
 
Nieśmiałość przekreśliła szanse Wiesi na wspaniałą miłość, na cudowne życie u boku wartościowego człowieka. Jak powiedziałby Philip Zimbardo, nieśmiałość stała się dla Wiesi psychologicznym więzieniem, do którego sama się wtrąciła, ograniczając własną wolność, przestrzegając zasad narzuconych przez swojego wewnętrznego strażnika.
​

Macie czasem problem, aby zdążyć na czas? Zrobić coś dziś a nie jutro, pojutrze lub w bliżej nieokreślonym terminie? 
Może warto przeczytać wskazówki, które znalazłyśmy w wydanej wczoraj książce "Metamorfoza, czyli terapia jednego spotkania" Ewy Klepackiej – Gryz. Nasze problemy wcale nie muszą być tak trudne do rozwiązania jak nam się z pozoru wydaje.
​

Autoterapia dla nałogowych odkładaczy

"Jeśli zniechęca cię to, że zadanie, które masz do wykonania, jest pracochłonne i za trudne, podejdź do niego powoli, etapami. Zrób pierwszy krok. To sprawi, że wyda ci się bardziej realne. Pierwszy krok zmieni status zadania do wykonania w rozpoczęty proces. Każdy kolejny – coraz bardziej cię zaangażuje. Nie obwiniaj się za to, że ciągle coś odkładasz, bo to nasili twoje emocje i zwiększy napięcie w ciele, co jest jedną z głównych przyczyn prokrastynacji. Jeśli znowu poczujesz ochotę, by odłożyć coś na później, wyobraź sobie wagę. Na jednej szali połóż ulgę i przyjemność związaną z odłożeniem zadania, na drugiej poczucie winy. Wybierz to, co ci się bardziej opłaca. Kiedy czujesz, że wciąga cię wir prokrastynacji, nie szukaj w głowie powodów i tłumaczeń. Zamiast tego powiedz sobie: >>Tak, nie mam ochoty teraz tego robić  i pozwalam sobie na zwlekanie ze wszystkimi tego konsekwencjami.<< Pamiętaj, że jednym z ważniejszych powodów prokrastynacji mogą być konflikty wewnętrzne, np. zadanie, jakie masz do wykonania, może mieć symboliczne znaczenie – napisanie pracy magisterskiej oznacza koniec studiów i początek dorosłego życia. Albo twój szef przypomina ci ojca, a ty zawalasz służbowe obowiązki, by podświadomie mu się przeciwstawić."

Autoterapia dla spóźnialskich

„Zadaj sobie pytanie, czy twoim problemem na pewno jest spóźnianie się? Jeśli tak naprawdę chodzi o innych, zajmij się tym, w jaki sposób ułożyć sobie z nimi dobre relacje, pomimo swojego spóźnialstwa.

Wypisz wszystkie znane ci powody spóźniania, np.: zbyt dużo rzeczy na głowie, złe zarządzanie czasem, nieumiejętność przewidywania niespodziewanych okoliczności. Sprawdź, czy któryś z tych powodów odnosi się do ciebie. Jeśli nie, dokładnie przeanalizuj swój proces spóźniania się, począwszy od momentu, gdy masz pół godziny do wyjścia z domu aż do chwili, gdy go opuszczasz. Wychwyć, kiedy gubisz poczucie czasu.

Jeśli któryś z podanych powodów pasuje do ciebie, spróbuj opisać go za pomocą symbolu, np. jeżeli uważasz, że masz „zbyt dużo rzeczy na głowie”, połóż na jej czubku kilka książek i spróbuj zrobić parę kroków. Prawdopodobnie wszystko runie na ziemię. Dokładnie tak się dzieje w życiu: bierzesz na siebie wiele zobowiązań, przez co notorycznie się spóźniasz. Przeżyj ten stan nadmiaru, lęk, że znowu nie zdążysz.

Zadaj sobie pytanie, po co narażasz się na dyskomfort, jakim jest branie sobie na głowę tylu spraw? Pamiętaj, że zachowania, które w konsekwencji stają przyczyną twoich kłopotów, muszą także dostarczać ci jakichś korzyści, bo inaczej bez problemu byś z nich zrezygnowała. Nikt nie lubi się spóźniać, ale np. branie na siebie wielu obowiązków może wynikać z potrzeby poczucia się osobą ważną, niezastąpioną. Z książkami na głowie nie dobiegniesz do autobusu, ale za to przez moment możesz poczuć się jak prawdziwa siłaczka.

Opracuj nowy scenariusz, którego celem będzie docieranie na czas. Najważniejsze, by obejmował on zachowania zupełnie inne niż do tej pory. Na początku zrób to symbolicznie; spośród książek, które dotychczas dźwigałaś na głowie, wybierz jedną – w danym momencie najważniejszą. Przełóż ten symbol na konkretne zachowania: z czego możesz zrezygnować, by z najważniejszego zobowiązania wywiązać się na czas?

Zawsze traktuj swój kłopot z miłością i uważnością, w końcu to część ciebie. Postaraj się go zrozumieć, zamiast oczekiwać, że sam zniknie albo ktoś cię od niego uwolni. Przesłanie, jakie niesie kłopot, to bardzo ważny komunikat dotyczący twoich potrzeb, wskazówka, żebyś coś zmieniła w swoim funkcjonowaniu.”

POWIĄZANE ARTYKUŁY:
Jak przestać się spóźniać? Metamorfoza

Po weekendzie czeka nas znowu kołowrót codziennych obowiązków, miliony spraw, problemy, o których udało nam się na chwilę zapomnieć. W poniedziałek trzeba będzie rano wstać i stawić czoła światu, który ostatnio pędzi dla wszystkich jak zwariowany. Telefony, maile, praca, dzieci (dla tych z nas, które już je mają), zakupy, spotkania, rachunki do zapłacenia… i tak na okrągło. Czy wyrabiacie się z tym wszystkim? A może listy zadań ciągle są tak samo długie? Co z tego, że coś wykreślimy, odhaczymy a zamiast tego dopisujemy kolejne rzeczy.

Jedne z nas się przeciążają i biorą na swoje barki zbyt dużo, inne po prostu „odpuszczają” i nie robią wszystkiego, a tylko to, co jest super pilne i nie cierpiące zwłoki. Są też takie, które spóźniają się ze wszystkim i zawsze. Czy to faktycznie świat, taki jest i nie można nic z nim zrobić, czy może jednak to w nas coś powoduje, że tak się zachowujemy, a świat jest tylko wymówką? Może chcemy pokazać się jako silne i niezwykle potrzebne innym, że się tak przeciążamy? Może chcemy spełniać oczekiwania innych, jesteśmy mało asertywne, a potrzebujemy akceptacji, której same sobie nie dajemy i dlatego bierzemy na siebie więcej, niż jesteśmy w stanie zrobić? Wreszcie może zżera nas stres, czy damy radę, jak wypadniemy, czy zrobimy coś perfekcyjnie i to stres nas paraliżuje, spowalnia? 

Warto się zastanowić, bo jak pisałyśmy wczoraj w naszym artykule o metamorfozie (zachęcamy – zerknijcie:-) dopiero, gdy uświadomimy sobie problem możemy coś z nim zrobić. I nie zawsze potrzebna jest długotrwała terapia. Czasami możemy porozmawiać z przyjaciółką, a czasami wystarczy jedno spotkanie z psychologiem. To nam wydaje się, że sprawa jest skomplikowana i nierozwiązywalna, a ktoś z zewnątrz może pokazać nam taką perspektywę, która będzie dla nas "oświeceniem". Pomyślcie, czy macie takie problemy, z którymi nie wiecie, co zrobić? 

Magda wiecznie się spóźnia. Nie czuje się z tego powodu zażenowana, winna, nie czuje dyskomfortu. Natomiast denerwują ją reakcje innych, którzy czują się lekceważeni albo traktują ją jako osobę niepoważną, na którą nie można liczyć.

Edyta z niczym się nie wyrabia. Jej grafik pęka w szwach, a zaległości piętrzą się z godziny na godzinę. Jest sfrustrowana i agresywna w relacjach z innymi ludźmi, a ciało odmawia jej posłuszeństwa.

Kasia wszystko odkłada na później. Przekłada spotkania w nieskończoność, odwołuje je albo po prostu na nie nie przychodzi.

Trzy kobiety. Tak różne, ale podobnie nieumiejące poradzić sobie z problemem, który uwiera każdą z nich jak przysłowiowy kamyk w bucie, raniąc stopę i nie dając o sobie zapomnieć.  Wszystkie trzy znalazły się u tego samego terapeuty. Magda napisała maila z zapytaniem, czy możliwa jest jednorazowa konsultacja, Kasia  zadzwoniła z prośbą o spotkanie tego samego dnia, obawiając się, że w momencie odroczenia w czasie, już nigdy nie przyjdzie, a Edyta nie uczyniła tego kroku z własnej woli, wysłał ją rehabilitant.

Zastanawialiście się kiedyś, co dzieję się za zamkniętymi drzwiami w gabinecie psychologa? Teraz jako niewidoczny obserwator każdy z nas może towarzyszyć terapeutce, do której zgłosiła się Magda, Edyta i Kasia. Taką niezwykłą możliwość daje nam książka „Metamorfoza, czyli terapia jednego spotkania” Ewy Klepackiej – Gryz. Autorka daje nam szansę  nie tylko bycia świadkami terapii Magdy, Edyty, Kasi i pozostałych dwudziestu pięciu bohaterów książki, ale i umożliwia nam wejście we własne spostrzeżenia i przemyślenia jako psychologa, który umiejętnie pomaga ludziom zrozumieć rzeczywiste źródło ich problemów.
 
Pomimo, iż Magda uważała, że spóźnianie się nie stanowi dla niej problemu, to w jej ciele pojawiało się napięcie, ilekroć musiała wyjść z domu i dotrzeć na miejsce o określonej godzinie. Przed wyjściem chaotycznie biegała po mieszkaniu, próbując obniżyć napięcie, ale tym samym, tracąc poczucie czasu. Kłopot Magdy niósł ze sobą ważny komunikat, pokazał, że musi zmienić dotychczasowy zwyczaj szykowania się do wyjścia w taki sposób, by nie towarzyszyło temu zdenerwowanie.
 
Edyta dzięki terapeucie spojrzała na siebie z dystansem i zobaczyła osobę, która dźwiga na własnych barkach wielki ciężar.  Zrozumiała, że większość „musów” sama na siebie nakładała z lęku, by świat nie przestał jej dostrzegać, żeby nikt nie zauważył jej słabości i braku mocy. 
 
Kasia zrozumiała, że rzadko myśli o przyszłości i snuje plany. Liczy się dla niej  „tu i teraz”, dlatego łatwo bierze na siebie kolejne zobowiązania do zrealizowania „za jakiś czas”. Chcąc spełniać oczekiwania ludzi, zwłaszcza bliskich, nie potrafi odmawiać, nie wierząc w to, co obiecuje. 

Ewa Klepacka – Gryz na pierwszej stronie wyjaśnia, że „Pomysł na Terapię Jednego Spotkania (TJS) pojawił się nagle i, jak to zwykle bywa z takimi nagłymi olśnieniami, okazał się strzałem w dziesiątkę (…) Kiedy próbuję znaleźć logiczne uzasadnienie dla tego dość przewrotnego pomysłu w czasach, gdy chodzenie latami na terapię (w myśl zasady: im dłużej, tym lepiej) jest na topie, myślę, że ta idea zrodziła się przede wszystkim z przekonania i wiary, że każdy z nas jest najlepszym autorytetem we własnej sprawie. Nawet superprofesjonalny terapeuta nie odmieni życia pacjenta (jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki), nie wypisze recepty na magiczną tabletkę, nie powie, co robić, żeby odnaleźć szczęście, miłość czy rodzinny skarb ukryty w najmniej spodziewanym miejscu, a przede wszystkim nie odgadnie, kierowany tajemniczymi supermocami ani też nie wywróży z fusów, na czym tak naprawdę polega jego problem (…)”
 
Z doświadczenia zawodowego wiem,  że zwykle na jednym spotkaniu z psychologiem się nie kończy. Zresztą autorka książki sama pisze: „nie mam zamiaru ani też nie daję sobie prawa, by deprecjonować zalety klasycznej terapii, sama mam pacjentów przychodzących na sesje regularnie.” Ewa Klepacka – Gryz  dostrzega, podobnie jak i ja, sens w jednorazowych sesjach. „Metamorfoza, czyli terapia jednego spotkania” napisana jest w lekki i przystępny sposób. Jestem przekonana, że każdy z nas w którymś z rozdziałów odnajdzie w większym lub mniejszym wymiarze samego siebie i wraz z bohaterem będzie mógł zmierzyć się z pytaniami stawianymi w książce  i być może dostrzeże źródło swoich problemów. Ludzie, których spotkała autorka  na swojej drodze zawodowej, a których poznajemy na łamach książki borykali się między innymi z nieśmiałością, życiem w iluzji, nadopiekuńczością, przemęczeniem, życiem po zdradzie. Każdy z nich dzięki psychologowi zmierzył się z samym sobą i stanął w prawdzie, by pozbyć się „kamyczka z buta”, który odbierał radość życia, a czasami był przyczyną wielu problemów w relacjach z innymi.
​
Niewątpliwym atutem książki jest zakończenie  każdego rozdziału - który jest terapią jednego z bohaterów -  wskazówkami nazwanymi przez autorkę autoterapią. W przyszłym tygodniu w czwartek przedstawimy "Autoterapię dla spóźnialskich”, którzy podobnie jak Magda nie przychodzą na czas.
W innych rozdziałach "Metamorfozy, czyli terapii jednego spotkania" można znaleźć wskazówki między innymi dla osób, dla których doba jest za krótka, dla wkurzających się bez powodu, dla tych, którzy nie czują radości, dla żyjących w pojedynkę, dla tych, którzy nie mogą powstrzymać natrętnych myśli, dla nieśmiałych, dla przemęczonych, dla związków z depresją w tle i wielu innych.

Książka Ewy Klepackiej - Gryz pozwala uwierzyć, że nasze problemy wcale nie muszą być tak trudne do rozwiązania jak nam się z pozoru wydaje. Czasem może wystarczyć tylko jedna wizyta u mądrego i doświadczonego psychologa, żeby nasza motywacja do zmiany faktycznie spowodowała metamorfozę w naszym życiu.
​