NADIA.
Kładąc się spać, Nadia po raz kolejny analizuje swój los. Jest pełna niepokoju. Obawia się, że przeszłość kładzie się cieniem na jej obecne życie. A może coraz bardziej dostrzega, że związek, w którym tkwi od wielu miesięcy jest daleki od ideału. Czuje lęk i obawę…

SONIA.
Sonia siedząc pod kocem i słuchając muzyki, która przynosi chwilowe ukojenie, zadaje sobie pytanie, co może zrobić, by w końcu być osobą szczęśliwą. Dociera do niej każdego dnia, że nie radzi sobie ze sobą i swoim życiem. „Przecież nie umiem stworzyć normalnych relacji z ludźmi, wybrać odpowiedniego partnera, dbać o swoje interesy. Wiem, że tylko narzekam i nic z tym nie robię. Ale nie wiem, jak to zmienić…”

KAROLINA.
Przez wiele lat Karolina nie umiała wyjść z roli ofiary. Chciała, ale nie miała pojęcia, jak wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i decyzje. Czasami stawiała sobie cel, ale szybko traciła go z oczu i powracała do starych nawyków i schematów.
 
NADIA.
Nadia nie chce być tylko dodatkiem w związku. Zawsze wyobrażała sobie, że w relacji z drugim człowiekiem będzie czuła się jak osoba najważniejsza dla swojego partnera. A dostrzega coraz bardziej, że musi konkurować z pasją, która wypełnia życie mężczyzny, z którym tak bardzo by chciała dzielić swój los. Czuje, że znajduje się na dalszym planie, a to przypomina jej bolesną przeszłość. Nigdy nie była ważna, zawsze stała z boku… Nie chce powrotu do czasów dzieciństwa, to sprawia ból…
 
SONIA.
Sonia ma świadomość tego, że przeszłość wpływa na jej obecne życie. Wie, że w każdym partnerze z przerażeniem odnajduje cechy swojego ojca. Obawia się, że zawsze będzie się doszukiwać problemów, bo chciałaby mieć idealne życie. Ale czy takie jest możliwe?

Jak żyć, akceptując to, co w danym momencie pojawia się w doświadczeniu? Jak osiągnąć głębokie zrozumienie umysłu, procesów w nim zachodzących, tego, co przynosi szczęście i co je zabiera?
 
KAROLINA
Karolina odważyła się i wykazała  gotowość do zmiany i pomimo świadomości, że będzie to nieustanna, ciągła praca nad sobą, jest szczęśliwa. Dzisiaj pisząc list do swoich przyjaciółek - do Nadii i Sonii, wyznała: „To był proces, w którym z każdym kolejnym dniem porzucałam dawne błędne myślenie, a zaczynałam podejmowanie próby patrzenia na otaczającą mnie rzeczywistość z innej perspektywy, bez oceniania, stawiając się w roli obserwatora. Zaczęłam być uważna. Przyglądałam się moim emocjom, pojawiającym się myślom i uczuciom, akceptowałam je, bo wierzyłam i ufałam, że coś ważnego chcą mi powiedzieć. Zrozumiałam, że w żadnym razie nie mogę udawać, że ich nie ma lub ich odpychać. Pojawiła się wówczas akceptacja i świadomość prawa do ich odczuwania. Moim codziennym wieczornym rytuałem stało się odpowiadanie na pytanie: za co dzisiaj jestem wdzięczna? To sprawia, że  staram się wychwytywać same pozytywne zdarzenia i je urzeczywistniać w postaci zapisanych słów, co czyni mnie jeszcze bardziej uważną i szczęśliwą, bo dzięki temu widzę, że w moim życiu jest więcej dobrego niż złego. A gdy nawet już dzieje się coś nieprzewidzianego, niewygodnego, to mam poczucie sprawczości i wyboru i wiem, co z tym zrobić. Paradoksalnie właśnie te trudne chwile sprawiły, że stałam się jeszcze bardziej uważna i wdzięczna za wszystko to, co dobrego się wydarzyło i wydarza w moim życiu.”
 
Karolina przekazała Nadii i Sonii swoją receptę na wyjście z matni. Ona stała się uważna… Czym zatem jest mindfulness, czyli uważność? 

„Uważność w szerokim znaczeniu to przede wszystkim akceptująca świadomość bieżącego doświadczenia, doznań, uczuć, myśli. (…) Jest przepełniona akceptacją tego, co w danym momencie pojawia się w doświadczaniu. Akceptacją niemającą nic wspólnego z budowaniem bierności w codziennym życiu. Akceptacją, która związana jest z nieoszukiwaniem się, z widzeniem zjawisk takimi, jakie są — oczywiście na tyle, na ile nasza ludzka kondycja na to pozwala. Świadomością, która osadza dobry, bardzo pomocny w życiu dystans, która pozwala zrozumieć całym sobą, pozwala poczuć, że myśli to tylko ulotne zjawiska, że nie są tym samym, co odzwierciedlają, że są właśnie jedynie odzwierciedleniem — czasami bliższym, czasami dalszym — tego, co odwzorowują. Nigdy tym samym. Ostatecznie uważność pomaga osiągnąć głębokie zrozumienie umysłu, procesów w nim zachodzących, tego, co przynosi szczęście i co je zabiera.(…) Pomaga uzyskać olbrzymią wolność i spokój, jak też to, co z tej wolności, spokoju i zrozumienia płynie.”**
 
Jak zatem stać się osobą uważną? Wiele osób podobnie jak Karolina w procesie terapii nauczyło się uważnego patrzenia na siebie i swoje życie. Aby nie cofać się w tym procesie potrzebują konkretnych narzędzi do pracy. W odpowiedzi na te potrzeby Tomasz Kryszczyński - psycholog i certyfikowany, doświadczony nauczyciel mindfulness napisał książkę, która parę dni temu  trafiła do naszych rąk. „Mindfulness znaczy sati” to pozycja, której przepiękna okładka jest zapowiedzią tego, co zawiera w środku. Powstała w  odpowiedzi na  potrzeby zarówno osób, które mają już pewną wiedzę i doświadczenie związane z treningiem mindfulness, jak i tych, które dotychczas się z nim nie zetknęły. Dzięki autorowi dowiadujemy się, że mindfulness: 

- obniża wskaźniki chronicznego stresu,
- ogranicza nawroty depresji,
- pomaga radzić sobie z przewlekłym bólem,
- wspiera w radzeniu sobie z przeżytą traumą,
- pozytywnie wpływa w przypadku zaburzeń lękowych oraz zaburzeń odżywiania,
- zmniejsza doświadczanie dyskomfortu psychicznego,
- osłabia uzależnienie od alkoholu i narkotyków,
- wzmacnia koncentrację,
- poprawia pamięć,
- podnosi odporność organizmu,
- prowadzi do bycia szczęśliwszym
- pomaga w radzeniu sobie ze stresem, z lękiem, paniką, depresją i jej nawrotami,
- jest pomocny w pracy z dziećmi i młodzieżą oraz w walce z chronicznym bólem.
 
Książka składa się z trzech części. Pierwsza stanowi wprowadzenie do tematu. Dowiadujemy się w niej, czym jest mindfulness i jakie przynosi korzyści potwierdzone w licznych badaniach. W drugiej - głównej części książki - znajduje się 25 ćwiczeń. Każde z nich opisane jest w sposób umożliwiający samodzielną praktykę. W części trzeciej przedstawione jest źródło idei i praktyki uważności. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami audio, która ułatwi samodzielne ćwiczenie.

Szczególnie do gustu przypadły mi rozdziały pokazujące, jak rozwijać mindfulness w codziennych czynnościach, takich jak mycie zębów, branie prysznica, przygotowywanie owsianki, jedzenie, sprzątanie. Z mojej perspektywy psychologa najcenniejsze są ćwiczenia, które można zastosować podczas rozmowy, czekania i zasypiania, gdyż wiem, ile osób ma z tym problem. W jutrzejszym artykule znajdziecie ćwiczenie do wykorzystania podczas czekania - od nas bowiem zależy, jak spędzimy czas, czekając i w jakim stanie będzie nasz umysł.

Karolina kończąc swój list do przyjaciółek, napisała: Obiema rękoma podpisuję się pod słowami Eckharta Tollego „W codziennym życiu widać, że to nie szczęście czyni nas wdzięcznymi, lecz wdzięczność szczęśliwymi”. Dziewczyny, ja daję radę, Wy też dacie. Kto, jak nie my? Bądźmy uważne!

​* Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób
** Tomasz Kryszczyński "Mindfulness znaczy sati"

Pamiętam jak trzydzieści lat temu "puszysty śnieżek zmienił nasz świat w zimową krainę czarów. Zostawiliśmy nie pozmywane naczynia w kuchni, nie posprzątany dom, nie dokończone prace. Nie  z powodu pracy zawodowej ani tez kryzysu rodzinnego, ale dla wspólnej zabawy na śniegu, lepienia bałwana, przedzierania się jak lodowe duszki przez zaspy w ogrodzie, kiedy zapada ciemność..."* Potem śnieg stopniał.". Czy tamte beztroskie godziny spędzone ma śniegowej zabawie był stracone? Nie, one zostały zainwestowane - zostały dopisane do wspomnień."*

Wspomnienia z dzieciństwa… Mają one szczególne znaczenie dla naszego późniejszego życia. Każdy z nas przechowuje je w swoim w sercu do końca swoich dni. Czasami są jak bolesne kolce, a czasami są dla nas kołami ratunkowymi, dzięki którym możemy przeżyć różne życiowe burze.
 
Wspomnienia nadają naszemu życiu sens, chronią przed niebezpieczeństwami, dodają otuchy, wiary w siebie, uczą pokory, ale przede wszystkim kształtują nas jako osobę.
 
Tęsknimy do krainy naszego dzieciństwa, tęsknimy do beztroskich lat, do zabaw na śniegu, do kąpieli w morzu, do smaków i zapachów dzieciństwa. Tęsknimy do ludzi, którzy odeszli. Tęsknimy do ukochanych, z którymi nie możemy być razem, bo nasze drogi życia - choć kiedyś skrzyżowały się, ale są inne – i nie wolno się na nie wdzierać. Tęsknota, choć czasem boli, jest wartością. Ona rozszerza naszą świadomość, pamięć, zaangażowanie na coś dalej i więcej.

W codziennej gonitwie nie mamy czasu na podróż do krainy naszego dzieciństwa i młodości. Ale pewne zapachy, smaki, emocje przywołują wspomnienia. Wspomnienia przywołują także fotografie, które zatrzymały ulotne chwile. I to zarówno te zrobione spontanicznie podczas wakacji, świąt, uroczystości rodzinnych, ale również te, zrobione u fotografa. Wyjście razem na sesję to rytuał związany z wyborem odpowiedniej scenografii, ubrań, to rozmowy, śmiech, emocje – czasami poddenerwowanie, strach, niepewność, ale przede wszystkim radość i szczęście. To czas na odkrywanie siebie i swoich bliskich, to wydobywanie z siebie tego, co nas w danej chwili określa. Te zdjęcia za 5, 10, 30 i 50 lat  przywołają w pamięci obrazy, ale  i atmosferę, która  towarzyszyła wspólnemu wyjściu do fotografa. Ale i w danym momencie mają one swoją wielką wartość. Pokazują naszą rodzinę jako wspólnotę osób, które codziennie pędząc w swoje strony, realizując swoje indywidualne cele, stanowi jednak niezastąpioną wartość, z której będziemy czerpać przez długie lata naszego życia.
 
Czas kwarantanny to czas dla wielu z nas i wielu rodzin niepewności o jutro. To czas, w którym wiele osób traci pracę, traci pieniądze nie tylko na realizację marzeń, ale i na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Może czując wzajemną odpowiedzialność za siebie nawzajem, ale i inwestując w wspomnienia,  zróbmy sobie prezent w postaci vouchera na sesję rodzinną, a przy okazji wspomóżmy tych, którzy drżą o swoją przyszłość. ​

*Marion Stroud "Darem jest dziecko" 
​

​Płaczące za ścianą dziecko wyrwało Agnieszkę ze wspomnień. Nie potrafiła przestać myśleć o Majce. Chodziły razem do liceum, a potem ich drogi rozeszły się, choć wiele o niej słyszała. Ludzie uwielbiają mówić o innych, szczególnie  gdy te historie niosą ze sobą nutkę sensacji. Dlatego Majka stała się bohaterką krążących po Poznaniu ploteczek. Szkoda tylko, że nikt nie umiał jej pomóc.

Agnieszka pamięta jak po wakacjach, gdy rozpoczynały trzecią klasę, Maja wróciła o 15 kilogramów lżejsza. Potem sukcesywnie nikła w oczach. Tłumaczyła to stresem, atmosferą w domu, miłością. Koleżanki natomiast domyślały się, że to efekt drakońskiej diety. Próbowały rozmawiać z wychowawczynią, gdyż widziały, że koleżanka potrzebuje pomocy, ale nie udało się… Już wówczas widziały, że Majka stała się labilna* emocjonalnie. Często wpadała w złość, nie kontrolowała emocji. Z drugiej strony była niezwykle ciepłą i dobrą osobą. Gotowa wiele zrobić bezinteresownie dla drugiego człowieka, co nie było częstym zjawiskiem.

Istnym trzęsieniem ziemi było wyjście na jaw faktu, iż Maja się samookalecza. To było po zerwaniu z Jędrkiem, jej ówczesnym chłopakiem. Miłość, jak każda Majki, nie trwała długo. Na początku był szał, opowiadała koleżankom jaki cudowny, wspaniały, niezastąpiony.  Widziały na korytarzach, z jaką miłością patrzy mu w oczy. W ogień by za niego wskoczyła. Ale nie trwało to długo. Nagle, jak za sprawą nagłego uderzenia pioruna,  jej postawa zmieniała się. Ten, który był wielbiony, został zmieszany z błotem. Wszem i wobec opowiadała, jaki z niego drań i łajdak. Po krótkim czasie na lekcji wychowania fizycznego zauważyły, że na rękach Majki są ślady okaleczania się. Gdy ten fakt wyszedł na jaw, zaangażowany został w szkole psycholog, były pogadanki dla wszystkich klas, natomiast Majka została ze swoim problemem sama. Czy coś można było wówczas zrobić, aby poza procedurami, która szkoła wypełniła wzorowo, pomóc konkretnie tej potrzebującej dziewczynie?

Postać Majki zacierała się w pamięci Agnieszki  wraz z upływem miesięcy i lat. Dopiero spotkanie przywołało falę wspomnień. Agnieszka przypomniała sobie, jak świętowali pięciolecie matury. Wówczas Majka nie przyszła. Ktoś opowiadał, że wyjechała z Poznania. Podobno wyszła za mąż, ale wkrótce się rozwiodła. Padały złośliwe komentarze: zakupoholiczka, zgubił ją alkohol, wariatka. Agnieszka dopiero dzisiaj z ust Mai usłyszała, że podczas dziesięciu lat była w trzech związkach małżeńskich „Chyba za bardzo kochałam” – wyznała.

Życie z osobami z osobowością borderline jak Majki, to życie na huśtawce. Początki są zwykle dla partnera cudowne, gdyż jest idealizowany, ubóstwiany, adorowany. Zakochana kobieta chłonie każde jego słowo, pokazując zachwyt i uwielbienie. Emocje są bardzo intensywne. Ale tak jak mocno „kocha”, tak mocno zaczyna w jednej chwili nienawidzić i to z błahych powodów. Osoby z zaburzeniami borderlaine mają niezwykle silny lęk przed odrzuceniem. Z tego powodu drobnostka może spowodować zachwianie ich poczucia bezpieczeństwa. Może to być spojrzenie na inną kobietę, podsłuchana rozmowa telefoniczna. Oni nie chcą wyjaśnień. Jest awantura, skrajnie impulsywne zachowanie i bańka mydlana pęka.

Wśród dominujących cech osób z borderline wymienia się niestabilność  i chaos. Cierpiący na to zaburzenie jest niestabilny emocjonalnie, impulsywny, ma niejasny lub zaburzony obraz samego siebie, problemy z kontrolowaniem gniewu i silne uczucie odrzucenia/opuszczenia.  Osoby te wchodząc w związki idealizują partnerów. Mówi się, że zachowują się tak, jakby chciały się z nim zlać w jedność, ale jednocześnie boją  się, że ten ktoś je pochłonie. Życie z taką osobą nie jest łatwe, Natomiast możliwa jest pomoc takiej osobie. Wymaga to jednak wsparcia osób bliskich. A życie niestety pokazuje, że jesteśmy z drugim człowiekiem, gdy jest dobrze, a gdy pojawiają się problemy, udajemy, że ich nie zauważamy.

* labilna-chwiejna, niestabilna
**Imiona i okoliczności zostały zmienione tak, aby uniemożliwić identyfikację realnych osób.
​

​​Jeżeli przeżywasz trudne chwile, nie możesz poradzić sobie z tłumionymi uczuciami, targają Tobą emocje - pomożemy CI. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie!

Marta szukała miłości w ramionach silnych, opiekuńczych mężczyzn i pomimo iż było jej z nimi dobrze, zdradzała ich. Oni mieli pełnić w jej życiu rolę ojca, którego nie miała, a ona wchodziła w rolę poszukującej wrażeń rozkapryszonej dziewczynki. Pamięta odejście taty, to było jak trzęsienie ziemi. Ktoś, kto miał zapewniać poczucie bezpieczeństwa, zniknął. I nie chodziło tu tylko o bezpieczeństwo fizyczne i finansowe, ale przede wszystkim psychiczne. Swoją postawę tłumaczy przekleństwem  braku miłości i akceptacji. Opowiada o rozstroju nerwowym, który komplikował zdolności poznawcze i koncentrację uwagi oraz spokój wewnętrzny.
 
Gosia, atrakcyjna trzydziestopięciolatka, straciła w związku, który trwał dziesięć lat, swoją niezależność, podporządkowała się mężczyźnie, który odbierał jej każdego dnia prawo decydowania o sobie, godność, w końcu całkowicie ją od siebie uzależniając. Czuła się jak szara myszka. Była niedowartościowana. Szukała podziwu i  zainteresowania ze strony męża. Wydawało je się, że już nie jest kochana.
 
Dorota, wykształcona, drobna czterdziestolatka, upokarzana, poniżana i manipulowana, najczęściej poczuciem winy. Słyszała wciąż, iż jest do niczego, że jest fatalną żoną i matką. W  końcu zaczęła w to wierzyć. Tkwiła w toksycznym związku i nie potrafiła powiedzieć „dość”, nie umiała postawić granic. To wszystko trwało latami. Granica była przesuwana powoli.
 
Marta, Gosia i Dorota straciły poczucie wartości i pewności siebie, ale także zatraciły poczucie swoich potrzeb i siłą rzeczy one same i ich wartość  przestały mieć znaczenie. Ale nie tylko kobiety doświadczone przez los cierpią na kompleks niższości. Wiele z kobiet potrzebuje stałych zapewnień i potwierdzeń swojej atrakcyjności z zewnątrz – od partnera, rodziny, znajomych czy obcych osób. Może to wynikać z osobistych doświadczeń, wychowania czy określonej osobowości. Wiele z nich mogło rzadko słyszeć w dzieciństwie, że są piękne, a może były uczone nadmiernej skromności i niewybijania się ponad innych? Obecnie nawet mimo wielokrotnych pozytywnych sygnałów z otoczenia i tak nie potrafią powiedzieć o sobie „Jestem piękna”.

​Większość kobiet przyglądając się innym kobietom, z łatwością dostrzega nieskazitelne włosy, cerę, dłonie, figurę, i inne cechy godne pozazdroszczenia. Podczas gdy spoglądając w lustro, wykazuje „ślepotę na piękno”, zauważając wyłącznie własne niedoskonałości i elementy, które chętnie by zmieniły. Poczucie bycia urodziwą wypływa z głębokich przekonań o sobie i swojej wartości. Prawdziwe piękno nie musi wiązać się z nieskazitelną cerą i idealną sylwetką. Oczywiście wygląd zewnętrzny ma znaczenie, ale bądźmy świadome, że nie ma jednego ani nawet kilku określonych, konkretnych, ostatecznych ideałów. Piękno jest różnorodne i tkwi w różnorodności. Gdyby wszystkie kobiety wyglądały dokładnie tak samo, czy uważane by były za śliczne? Należy pamiętać słowa Angeliny Jolie „Kiedy czujemy się silne i piękne w środku, to widać to na zewnątrz”.

Jak w takim razie Marta, Gosia, Dorota i wiele innych kobiet ma spojrzeć na siebie z podziwem i miłością, w jaki sposób dostrzec swój potencjał, swoje marzenia i zrozumieć, że nie trzeba robić pewnych rzeczy wbrew sobie tylko dlatego, że tak wypada?
 
Jeśli osoba ma bardzo niskie poczucie wartości lub silnie zakorzenione medialne stereotypy atrakcyjności może mieć trudność z samodzielnym odnalezieniem swojego piękna. Jednym ze sposobów odnalezienia siebie jest pójście na sesję fotograficzną. Jak mówi wiele kobiet uczestniczących w takiej „terapii”, ich brak wiary został pokonany przez pragnienie zmiany i chęć zrobienia czegoś dla siebie. Decyzja o wzięciu udziału w sesji była pierwszym krokiem, pierwszym momentem, w którym zaczęły myśleć o sobie, a nie o innych, kiedy problemy, obowiązki, powinności zeszły na dalszy plan i zaczęły się liczyć tylko one. To był przełom w odkrywaniu swojego nowego „ja”. Dzięki sesjom fotograficznym kobiety często odkrywają siebie, swoje ciało i wewnętrzny urok, przez co wzmacniają poczucie własnej wartości i pewność siebie, budując bardziej pozytywny obraz swojej osoby, stają się bardziej świadome swojej kobiecości, niezależności, dostrzegają swój potencjał, zaczynają kochać siebie i stają się szczęśliwe. Nie mówiąc o tym, że zdjęcia dają im możliwość zachowania ulotności chwili i urody.
 
Czas kwarantanny wpływa na obniżenie poczucia wartości wielu kobiet. Napięcie, stres, zmęczenie, przytłoczenie, brak możliwości wyjścia do fryzjera i kosmetyczki, to wszystko może wpłynąć na to, że po powrocie do „normalności”, na którą tak bardzo czekamy, życie wielu z nas nie będzie przepiękne, gdyż nasze poczucie wartości znacznie spadnie. A może już dzisiaj warto zainwestować w zakup vouchera na sesję, który dla nas będzie stanowił bonus na start, a już dziś zapewni utrzymanie miejsca pracy fotografom, którzy mają często na utrzymaniu rodziny. A przecież warto być wzajemnie odpowiedzialnym za to, by nikomu z nas nie zabrakło chleba. Czyńmy dobro, a dobro powróci do nas.
​

​JESTEŚMY PATRONAMI AKCJI

We wczorajszym poście "Jak być fit i nie zwariować?" pisałyśmy o pułapce "bycia piękną". Skąd ostatnio taka presja na bycie fit? Z reklam uśmiechają się do nas przepiękne modelki, przystojni mężczyźni, szczupli, młodzi, pociągający, bez skazy. Mnóstwo wszędzie porad: jak się niesamowicie ubrać, aby być atrakcyjnym? jak się umalować, aby z przeciętnej dziewczyny zrobić niesamowitej piękności gwiazdę z pierwszych stron kolorowych gazet. Wszechobecnie promowane odchudzanie. Zrzuć 20 kg w 3 miesiące - rewelacyjne magiczne środki. Wszystko po to, abyś był/była piękna, czyli atrakcyjna dla innych. Ale po co? Tego nikt nie dopowiada. Wydawać by się mogło, że to czysta próżność i wielka maszynka do wyciągania naszych pieniędzy na te wszystkie „upiększające” produkty. Okazuje się jednak, że nie jest to tak bezsensowne jak na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać.

Ale zacznijmy trochę od końca. Bruno Bettelheim napisał książkę o ukrytych znaczeniach powszechnie znanych nam wszystkim baśni. Czy pamiętacie bajki, w których za złe, egoistyczne zachowanie bohater zamieniany jest za karę w jakąś maszkarę?  Chyba najbardziej znaną historią jest „Piękna i Bestia”. Brzydota jest tam karą. Baśń dociera do samego jądra naszego lęku przed brzydotą. Pamiętacie jak trudno było Pięknej dostrzec w odrażającym potworze jego dobroć, nienaganne maniery, mimo iż starał się i tak zachowywać. Przez długi czas Piękna oceniała go wyłącznie przez pryzmat brzydoty. A tak naprawdę boimy się jej. Współczesną wersję tej historii możemy zobaczyć w filmie „Beastly” (Bestia z 2011 r.), w którym główny bohater, jeszcze jako niezwykle przystojny młody mężczyzna, mówi: „Pogódźcie się z tym: ładni mają lepiej! […] Czy macie na mnie głosować, bo jestem bogatym, lubianym, przystojnym synem znanego ojca? Odpowiedź brzmi: Tak!”.
​
I cóż – podoba się nam to, czy nie - ma rację. Choć może to wydać się nam niesprawiedliwe, badania udowadniają, że bardziej lubimy ludzi ładnych niż brzydkich. Może dlatego, że ładni ludzie dostarczają nam swego rodzaju „nagród” natury estetycznej. Aronson pisze wprost: „jeśli chcesz, żeby ludzie lubili cię i traktowali życzliwie, opłaca się być pięknym. Ludzi pięknych i przystojnych lubimy bardziej niż nieładnych i przypisujemy im różnorakie dobre cechy”.

No i dochodzimy do sedna, warto być atrakcyjnym, bo atrakcyjni mają łatwiej w życiu.
Już w latach 60’ XX wieku psychologowie obalili dwa mity związane z atrakcyjnością fizyczną:

• wcześniej uważano, że nie ma uniwersalnych standardów atrakcyjności,
• wcześniej uważano, że atrakcyjność fizyczna nie pociąga za sobą istotnych konsekwencji społecznych, zgodnie z zasadą, „że nie ocenia się książki po okładce, a człowieka po wyglądzie”.

​Oba te mity obalono.

​Setki przeprowadzonych od tamtej pory badań, eksperymentów pokazało, że atrakcyjność fizyczna osoby wpływa na mnóstwo przypisywanych jej cech oraz na sposób traktowania tej osoby, a obserwatorzy zdają się nieświadomie posługiwać stereotypem „co jest piękne, jest dobre”. Działa tzw. efekt aureoli (halo), w którym automatycznie na podstawie wrażenia (pozytywnego lub negatywnego) przypisujemy cechy osobowościowe - nad spostrzeganą osobą roztacza się swego rodzaju aureola. Osobom atrakcyjnym przypisujemy więc cechy pozytywne (aureola pozytywna), a osobom nieatrakcyjnym (negatywne). Dla przykładu:

• osoby atrakcyjne fizycznie były postrzegane jako bardziej inteligentne od osób mniej urodziwych (wyniki Pascal Pansu i Michael Dubois z Uniwersytetu w Grenoble)
• atrakcyjnym fizycznie osobom jesteśmy skłonni przypisywać większe kompetencje małżeńskie i uważamy, że są ogólnie bardziej szczęśliwe (badania Elain Walster z University of Wisconsin)
• atrakcyjniejszym skazańcom zasądzano niższe wyroki. Wydawałoby się, że sędziwie są bezstronni a to właśnie w sądzie urodziwi ludzie byli traktowani lepiej. Najwyraźniej sędziowie kierowali się domniemaniem, że ładni z natury są lepsi.
• po randce w ciemno chęć na ponowną randkę z daną osobą zależała wyłącznie od atrakcyjności fizycznej tej osoby, a nie zależała od żadnej z wielu zbadanych cech psychicznych.

Jak widać lepiej więc być Piękną niż Bestią :) Z pewnością będzie łatwiej! Ale najważniejsze, by mieć piękne wnętrze, bo dobro płynące z nas sprawia, że bije od nas niepowtarzalny blask. 
​

Dlaczego Kasia i Nadia wpadły w pułapkę „bycia piękną”? Otóż "żyjemy w dobie kultury obrazkowej, w której media raczą nas bezustannie kanonami ciała, urody i perfekcyjnego stylu życia. Media krzyczą do nas, że aby znaczyć cokolwiek w dzisiejszych czasach, musimy absolutnie i bezwzględnie być fit. A modne i warte uwagi jest jedynie fit w ujęciu radykalnym i ortodoksyjnym — to ujęcie polega na ustanowieniu bycia fit w centrum swojego jestestwa i nadaniu mu cech boskich, na systematycznym występowaniu przeciwko pierwszemu przykazaniu. Nic więc dziwnego, że dużo ludzi, podejmując takie radykalne i restrykcyjne kroki z myślą o idealnym ciele, obarczonych jest koniecznością rezygnacji z wielu naprawdę ważnych w życiu spraw."*  

A przecież atrakcyjność to nie wszystko! Należy pamiętać, że atrakcyjność fizyczna to po pierwsze coś, co możemy w pewnym stopniu sami kreować, a po drugie to jedynie drobny bonus, jakim dysponujemy w kontaktach społecznych. Pierwszy „filtr przesiewowy”, który oczywiście na początku wiele ułatwia, ale nie zastąpi wszystkiego.

Parę tygodni temu została wydana książka "Jak być fit  i nie zwariować", napisana przez trenera personalnego - Magdę Foeller. Jest ona adresowana do kobiet, które "zgubiły się w dżungli diet, motywacyjnych haseł, ultraszybkich planów treningowych i kanonów sylwetki z instagramowego lustra"*. Autorka w sposób bezpośredni i dowcipny próbuje przekonać czytelników, że sylwetka fit to przede wszystkim sylwetka zdrowa, silna, w dobrej formie. I to jest sylwetka, którą każda z nas może osiągnąć, jeśli odpowiednio zadba o swój organizm. W książce znajdujemy informacje mówiące o tym, że sylwetka zgodna z kanonami zawodów sylwetkowych nie ma nic wspólnego ze zdrowiem. Przeciwnie — to organizm przetrenowany, zmęczony, odwodniony, pragnący kalorii. Taka praca nad ciałem to sytuacja dla organizmu niekomfortowa, dziwna i w naturalnych okolicznościach, niepopartych szeregiem skrupulatnych profesjonalnych działań, niemożliwa do osiągnięcia.

Autorka dzieli się z nami nie tylko swoją wiedzą i doświadczeniem, ale też ubarwia książkę zabawnymi anegdotami, dzięki czemu czyta się ją jednym tchem. A pytania, które kieruje do każdego, kto po nią sięgnie, powodują, że staje się ona bardzo osobista. Magda Foeller  porusza na stronach swojej książki wiele istotnych tematów związanych z dbaniem o swoje zdrowie i kondycję. Między innymi przeczytać możemy o
tym, jak skończyć  z porównywaniem się do koleżanek, w jaki sposób wyznaczać realne cele, jak znajdować w sobie pozytywy, jak trenować i w jaki sposób skończyć z restrykcyjnymi dietami. 

Kochane! Nie bądźmy niewolnikami atrakcyjności fizycznej! Warto trenować i dbać o odpowiednią dietę, ale zawsze należy zastanawiać się, czy faktycznie dobrze interpretujemy zdrowy styl życia? Według Magdy Foeller - fit życie nie jest takie straszne, jak je malują, ponieważ nie warto popadać w skrajności. Aktywność fizyczna i zdrowe odżywianie mogą być dla nas wartością samą w sobie i sprawiać nam dużo bezbrzeżnej przyjemności - jak przekonuje trenerka personalna.

Pamiętajcie, że "zajechać się szybko i dokumentnie to żadna sztuka. Ale umieć bez autokrytyki zatrzymać się na chwilę i wysiąść z życiowego perpetuum mobile sztukę niewątpliwie stanowi."*

NIEKTÓRE Z WARTOŚCI PŁYNĄCYCH Z TRENOWANIA WEDŁUG MAGDY FOELLER:

• Kiedy trenujesz, wzrasta Twoja samoocena. 
• Kiedy o siebie dbasz, poprawiasz swoje samopoczucie, a przekłada się ono również na atmosferę w domu. 
• Regularny trening i zdrowe odżywianie to profilaktyka zdrowia i oszczędność pieniędzy, jakie wydałabyś w przyszłości na lekarzy, fizjoterapię i leki.
• Kiedy trenujesz i dobrze się odżywiasz, dajesz dzieciom i innym członkom rodziny dobry przykład zdrowego stylu życia
• Kiedy zadbasz o siebie poprzez aktywność, dotlenisz mózg, wspomożesz produkcję neuronów, a przełoży się to na efektywność umysłu i ciała oraz energię w pracy i pośrednio na zarobek. Profilaktyka zdrowia pomoże Ci dłużej i efektywniej pracować.
• Czas poświęcony na trening to czas zaoszczędzony, bo więcej czasu stracisz się na wizyty u lekarzy i fizjoterapię. 

*Magda Foeller "Jak żyć fit i nie zwariować?"