Socjopata wygrywa, gdy:

• nie rozumiesz jego prawdziwej natury,
• grasz według jego zasad,
• tracisz z oczu swoje prawdziwe cele w życiu,
• pozwalasz mu napawać się swoim gniewem, zmieszaniem lub poczuciem krzywdy,
• izolujesz się od innych i podejmujesz z nim samotną walkę,
• poświęcasz cały swój czas i energię na zajmowanie się nim lub myślenie o nim,
• gubisz równowagę w życiu, wyznaczając sobie niesamowicie trudne zadania,
• tracisz cierpliwość (która jest cnotą, nad którą obecnie pracujesz),
• dopuszczasz do siebie panikę lub katastroficzne myśli (wyobrażasz sobie bardzo mało prawdopodobny, a niekorzystny rozwój zdarzeń),
•nie przeciwdziałasz stresowi, który negatywnie wpływa na twoje codzienne funkcjonowanie, lub poddajesz się chorobie,
• tracisz poczucie sensu, historii i wspólnych doświadczeń związanych z tym, co robisz (tj. ze swoją misją).

I odwrotnie, to ty wygrywasz za każdym razem, gdy:
• sięgasz po obiektywne informacje na temat socjopatów,
• pamiętasz o tym, że twój konflikt z bezwzględną osobą jest częścią znacznie szerszej i starszej walki empatii z socjopatią,
• zmieniasz zasady gry prowadzonej z socjopatą (tj. zmieniasz definicję wygranej),
• koncentrujesz się na osiąganiu własnego celu, a nie na nim,
• nie pozwalasz socjopacie napawać się swoimi emocjami,
• umacniasz więzi z ludźmi mającymi sumienie i zdolnymi do empatii,
• dzielisz swoją misję na kroki, jakie masz wykonać,
• wyznaczasz sobie rytm działania,
• postępujesz racjonalnie i pragmatycznie,
• dbasz o swoje zdrowie, ćwicząc techniki rozładowywania stresu.

Pamiętaj, że w walce, którą rozpoczął z tobą socjopata, na jego niekorzyść działają dwa powiązane ze sobą czynniki:

1. Nie potrafi wyobrazić sobie „wygranej” w innych kategoriach niż manipulacja i podporządkowywanie sobie innych, toteż wkrótce traci zainteresowanie wszelkimi działaniami, które do nich nie prowadzą. Ty zachowujesz większą elastyczność, ponieważ samodzielnie decydujesz, co to znaczy wygrać.
​
2. Jest pozbawiony zdolności do automatycznej interpretacji uczuć przeżywanych przez innych – brak mu nawet śladowych zdolności do odczuwania empatii – zamiast tego beznamiętnie analizuje emocje innych, podobnie jak emocjonalnie zdrowa osoba rozwiązuje zadania matematyczne. Dzięki temu przy odrobinie samokontroli możesz ukryć przed nim wywoływane przez niego emocje, przyspieszając w ten sposób nadejście jego najbardziej przerażającej nemezis, czyli nudy. Socjopaci zawsze powtarzają terapeutom, rodzinie i innym, że często się nudzą i niemal bezustannie poszukują atrakcji. (Niektórzy przyznają, że są uzależnieni: od emocji, od ryzyka, od wywoływania u ludzi określonych reakcji). Nuda pozostaje najtrudniejszym przeciwnikiem socjopaty po kres jego dni – i twoim najlepszym sprzymierzeńcem w udaremnianiu jego intryg.

*Fragmenty pochodzą z książki M. Stout "Jak skutecznie bronić się przed socjopatami"

​Jeżeli żyjesz w toksycznym związku, przeżywasz trudne chwile, nie możesz poradzić sobie z tłumionymi uczuciami, targają Tobą emocje - pomożemy CI. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie!

Kinga, atrakcyjna trzydziestopięciolatka, straciła w związku, który trwał dziesięć lat swoją niezależność, podporządkowała się mężczyźnie, który odbierał jej każdego dnia prawo decydowania o sobie, godność, w końcu całkowicie ją od siebie uzależniając. Ania, wykształcona, drobna czterdziestolatka, upokarzana, poniżana i manipulowana, najczęściej poczuciem winy. Słyszała wciąż, iż jest do niczego, że jest fatalną żoną i matką. W  końcu zaczęła w to wierzyć. Wiele kobiet, jak pokazują wyniki badań, tkwi w toksycznych związkach. Nie potrafią powiedzieć „dość”, nie umieją postawić granic. To wszystko trwa zwykle latami. Granica jest przesuwana powoli.
 
„Zanim dowiedziałam się o twoim istnieniu, nie miałam pojęcia, że tkwię we własnoręcznie zbudowanym więzieniu. Nie miałam pojęcia, że moje zachowania, sposób bycia, wybory wynikają z lęku, który stale mną steruje. Nie wiedziałam, że ciągle się dopasowuję, gram, uciekam, gonię, szukam, unikam, udowadniam i że robię to wszystko, by czuć się bezpieczniej, by doświadczać choć odrobinę więcej miłości, by być ważną.

Byłam przekonana, że moje wybory, sposób bycia, zachowanie są częścią mojej tożsamości i że to ja podejmuję decyzje. Nie zdając sobie z tego wszystkiego sprawy, nie mogłam też wiedzieć, że non stop stawiam opór sobie i życiu. Bo przecież kiedy nie pozwalam sobie na bycie sobą, kiedy udaję, gram, zamykam się na siebie, gloryfikując tę sztucznie tworzoną tożsamość. To wszystko sprawiało, że cię długo nie znałam. Choć ty byłeś zawsze blisko, niezauważany i jednocześnie tak mocno wpływający na moje życie.”*

Dlaczego kobiety tkwią w takich małżeństwach, w jakich przez lata żyły Kinga I Ania? Skąd bierze się ich opór przed zmianą? Pierwszym powodem są dzieci. Kobiety tłumaczą sobie często, że najważniejsze jest dobro dzieci, które muszą przecież rozwijać się w rodzinie pełnej. Pytanie, czy większej krzywdy nie wyrządza się dzieciom, skazując je na takie życie?  Druga sprawa to lęk. Kobiety boją się, że sobie same nie poradzą. Przecież codziennie słyszały, że są nic nie warte, niczego nie umieją. Niekiedy mają  niskie poczucie własnej wartości, które wyniosły z domu rodzinnego, które spowodowało, że nie mają żadnych wymagań, zadowalają się każdym okruszkiem, cieszą się, że ktoś  koło nich jest i nie sądzą, by zasługiwały  na coś dobrego. Uważają, że lepsza taka miłość, niż żadna. Jest też wiele kobiet, które pomimo wszystko kochają i wierzą w siłę swojej miłości. Wiele znoszą, wierząc, że ich uczucie zdziała cuda i zmieni mężczyznę. Niekiedy też względy religijne powodują, że kobieta tkwi latami w chorym związku. Uważa, że jest to krzyż, który powinna nieść pokornie na swoich ramionach. Tymczasem jest to błędne myślenie, niezgodne z nauką Kościoła.
 
„Pewnie do dziś nie dostrzegałabym tego, co się we mnie naprawdę dzieje, gdyby nie ciągle powracające niemiłe wrażenie dyskomfortu. Nie rozumiałam ani jego, ani przekazu, który niosło. Ale to byłeś zawsze ty. W swojej troskliwej odsłonie starałeś się mi przypomnieć, że nie żyję blisko siebie, że samą siebie okłamuję. Kiedy pewnego dnia o tobie usłyszałam, kiedy cię poznałam, wtedy nie byłam jeszcze gotowa, by przyjąć cię w całości. Stworzyłam sobie pewien obraz ciebie. Zawęziłam twój udział do sytuacji, w których po coś konkretnego sięgałam, chciałam coś zrobić. Przyzwyczaiłam się wtedy mawiać, że czuję opór, by coś zacząć lub skończyć. Wciąż byłeś dla mnie tylko pewnym konceptem.

Przyznam, że był to też czas, gdy delikatne mówiąc, nie patrzyłam na ciebie zbyt przychylnie, ponieważ tak naprawdę chciałam cię unicestwić, pozbyć się ciebie, całkowicie zwalczyć. Winiłam cię za wszystkie swoje słabości, poddanie się, wycofanie, brak spełnienia. 

Przepraszam, ale tak po prostu było mi łatwiej. Wiesz, jak to jest — gdy winisz czy oceniasz innych, nie musisz samemu czuć, nie musisz na siebie patrzeć. Tak jest lżej.

Po jakimś czasie nie umiesz już jednak udawać, dopuszczasz do siebie świadomość, że przerzucanie winy na kogoś przynosi tylko krótkotrwałe wytchnienie. Dojrzewasz i zaczynasz wyczuwać, że już czas, by przejąć odpowiedzialność za swoje życie."*

Wiele kobiet broni i chroni swojego gniazda. Jak lwice nie pozwalają, by ktokolwiek cokolwiek złego powiedział na ich mężów. Kryją prawdę przed rodziną i przyjaciółmi.  Ale niekiedy przychodzi kres. Często dzieci, które latami okłamywały, wybielając tatusia, zaczynają dorastać i widzieć dokładnie, w jakiej rodzinie żyją. Do matki zaczyna wówczas stopniowo docierać, jaki może być dalszy scenariusz, jakie mogą być konsekwencje. Wiedzą, że jest duże prawdopodobieństwo, że córki dorastające w takiej rodzinie w przyszłości przyjmą postawę dziewczynki do bicia, chłopcy natomiast wejdą w rolę agresora. Tak może się stać, gdyż dzieci kształtują swoje  postawy drogą modelowania (rodzic jest dla nich modelem, wzorem, który naśladują). Niekiedy dochodzi do przekroczenia kolejnych granic i to jest impulsem do zmiany. Czasami ktoś bliski potrząśnie, otworzy oczy i przemówi do rozsądku.

Co wówczas może kryć się za zakrętem? Wiele kobiet boi się tej zmiany. Nawet jeśli dostrzegą, że żyją w piekle, nawet jeżeli strach jest potężny, lęk przed nieznanym  paraliżuje je i nie pozwala zrobić kroku naprzód. Niekiedy nie widzą wyjścia z potrzasku i ich obawy są słuszne. Kobiety będące ofiarami przemocy zostają z niczym. Prawo nie staje po ich stronie, nie mają pomocy państwa. Zamykając drzwi, niekiedy muszą się pogodzić z pozostawieniem dorobku swojego życia. I co dalej?

" I to był ten czas, gdy przyznałam, że jesteś ze mną i za mnie wybierasz w każdej dziedzinie i momencie życia. Wiedziałam o twoim istnieniu, widziałam cię wszędzie, ale nie miałam jeszcze śmiałości, żeby wyjąć z twoich dłoni berło i zacząć żyć po swojemu. Nie wiedziałam, co takie życie mogłoby dla mnie oznaczać. I co najlepsze, panicznie nieświadomie bałam się po prostu być sobą, być szczęśliwą.

Dziś wiem, że to ty wywoływałeś we mnie zwątpienie, przekonywałeś, że wyjście poza to, co znam, może być niebezpieczne. Na szczęście kiedy długo tkwimy w lękach, po jakimś czasie tracą one na sile, a nawet stają się nudne. No bo jak długo można lękać się czyjejś opinii, odrzucenia czy stanu, który określilibyśmy jako porażkę? Jak długo możesz tak samo mocno bać się szczekania
psa sąsiada, gdy widzisz, że on niczego Ci nie robi, kiedy się zbliżasz?

Z czasem im częściej zderzałam się z czymś trudnym, tym wyraźniej czułam, że ani bolesna emocja, ani myśl, ani nawet niekomfortowe zdarzenie nie mogą mnie zabić. Co więcej, zauważyłam też, że większość tego, czego się obawiam ,nie może mnie dotknąć ani zranić, a cierpienie pojawia się wtedy, gdy poświęcam uwagę temu, czego nie chcę, gdy opieram się rzeczywistości. Skoro zatem tak niewiele rzeczy stanowi dla mnie prawdziwe zagrożenie, to dlaczego miałabym wciąż stosować uniki, wycofywać się, kulić, umniejszać? Dlaczego miałabym oddawać swoje życie, wybory w ręce kierującego się lękiem oporu, czyli ciebie? Zobaczyłam, że robię to wyłączenie dla ciebie, co oznaczało, że to ty przeżywasz moje życie.

To było szokujące odkrycie, ale właśnie ono stało się pierwszą odsłoną przestrzeni, w której świadomie spotykałam się z tobą, oswajałam to, co do tej pory wywoływało we mnie strach i przerażało mnie."*

Nie są to proste decyzje. Każdy musi je podjąć w zgodzie z własnym sumieniem. Choć ta zgoda z samym sobą nie ułatwia trudnej drogi, którą będą miały do pokonania. Ważne, by być otoczonym ludźmi, którzy pomogą odzyskać wiarę we własne siły, uwolnić się od poczucia winy, wyzwolić  od poczucia krzywdy. Nie jest to proste, ale możliwe. Trzeba wyjść z pewnej granej latami roli i wejść w rolę kobiety świadomej, silnej i pewnej siebie, która kocha przede wszystkim siebie, między innymi  po to, by kochać też tych, którzy tego uczucia nie podepczą.


"Tak właśnie zaczęliśmy być prawdziwie ważni i obecni dla siebie. Stałam się twoją najbliższą osobą, a ty moją. Nasze pozycje w życiu stawały się również klarowne i uporządkowane. Wyjęłam ci z ręki berło, włożyłam koronę i poszłam przeżywać dalej życie.

Ale nie bez ciebie, lecz u twego boku, bo stałeś się moim przyjacielem, kompanem. Wiem, jaki jesteś, czego dla mnie pragniesz, i choć wciąż żyjesz w lęku, to rozumiem, że to, iż starasz mi się coś wyperswadować, robisz z miłości do mnie.

Dziękuję ci za to i wybieram, by widzieć cię, szanować, czasem nawet słuchać, ale w większości czuć to, czego pragnę, i pozwalać sobie na to.

I nie bój się, bo przy mnie sam się przekonasz, jak pełne i finezyjne może być życie. Tu, poza stawianymi przez ciebie mistrzowsko granicami.

Chodźmy dalej razem, bo tylko wtedy, gdy uznaję ciebie, mogę doświadczać prawdziwego życia w pełni. A poza tym twoje towarzystwo dodaje memu życiu smaku..."*


Wyrwanie się z toksycznego związku, zmiana pracy, nawyków związane są oporem przed zmianą. który jest naturalną ludzką reakcją przed zachowaniem status quo, a którego źródłem może być wiele różnych czynników: zarówno świadomych jak i nieświadomych. Najczęściej jest to to obawa przed nieznanym, czasem błędy komunikacji, brak świadomości problemów i korzyści zmiany, brak zrozumienia konieczności zmiany; zmiana odczuwana jest jako deprecjacja osobista. Do szans, które oferuje nam życie podchodzimy z rezerwą, stawiamy im opór, Chciałybyśmy otworzyć drzwi temu co nowe  postawić pierwszy krok, ale....Dopada nas wiele wątpliwość. Czy dam radę, czy to dobre dla mnie, czy bezpieczne? Z jednej strony ten wewnętrzny głos jest naszym sprzymierzeńcem, pełni funkcję ochronną, ale z drugiej odbiera szansę na nowe możliwości. 

Każda zmiana związana jest z kosztem, który musimy za nią zapłacić, gdyż pomimo wizji zysku, w człowieku często pojawia się żal za tym, co musi za sobą zostawić. Obserwując ludzi sukcesu, widzimy zazwyczaj ich pozycję zawodową i społeczną, gruby portfel, radość i szczęście na mecie maratonu, dumę podczas odbierania statuetek, popularność, powodzenie, natomiast nie zastanawiamy się, co za tym się kryje. Z reguły dostrzegamy tylko wierzchołek góry lodowej, a  pod nim przecież  stoi człowiek, który każdego dnia musi prowadzić najcięższą walkę, walkę z samym sobą, z przezwyciężaniem tych wszystkich sił hamujących, które kuszą go do pozostania w tak wygodnej strefie komfortu. Mozolna praca, pot, poświęcenie, oddanie, cierpliwość, determinacja, ale również rozczarowania i porażki, które są nierozerwalnie wpisane w rozwój.

Aby poczuć wiatr w żaglach i oderwać swą łódź od brzegu przyzwyczajeń, rutyny, stagnacji, musimy przede wszystkim popatrzeć na siebie w sposób pozytywny. Spojrzeć przez pryzmat swoich mocnych stron, dzięki którym będziemy z odwagą stawiać każdego dnia kolejne kroki naprzód. Co prawda niejednokrotnie uświadomimy sobie, iż droga po której kroczymy jest długa i nie zawsze  dobrze oznakowana, jak napisał w książce „Jak zrobić karierę” Gunter Fritz, ale dzięki wytrwałości damy radę. Czujność i umiejętność chwytania każdej okazji pozwalającej przybliżać nas do celu, będą naszymi sprzymierzeńcami, a docierając do kresu naszej wędrówki, nie tylko osiągniemy zamierzony efekt na przykład w postaci zgrabnej sylwetki, zdanego egzaminu, czy ukończonego maratonu, ale dostając dodatkowy bonus, którym jest nieoceniona wartość satysfakcji i wzrostu poczucia własnej wartości. A dzięki nim postawienie kolejnego pierwszego kroku na nowej drodze rozwoju będzie o wiele łatwiejsze.

Nie ukrywam, że po raz pierwszy w moje ręce trafiła książka dotyczą oporu. Oporu, który sabotuje wiele naszych decyzji. Dzięki Sylwii Koceń możemy nauczyć się go demaskować, rozpoznawać różne jego twarze, ale również  go zrozumieć i oswoić. Jeżeli chcecie wyjść z labiryntu w którym tkwicie, nie traćcie czasu, sięgnijcie po książkę, która może odmienić wasze życie. 

* Fragmenty pochodzą z książki S. Kocoń  "Spełniaj się. Jak oswoić własny opór i żyć pełnią życia", Wydawnictwo Onepress, 2022
​

Mijały tygodnie, a ona wciąż nie umiała powrócić na normalności. Nie umiała skupić się na pracy, na projektach, którym poświęcała czas i serce, w które angażowała się bez reszty. W kółko czytała treść maili, które rozpoczęły tę niespodziewaną, niechcianą, a wnoszącą tyle emocji znajomość.
 
Tak – wszystko, co nas łączy jest naprawdę ekscytujące, no i nie jest proste. Nie powielę Twojego wywodu i nie napiszę "może”.  Zacznę od wielkich liter zdanie: Należy poczekać, pozwolić się temu potoczyć, bo nic przecież nie dzieje się przez przypadek. Rozumiem, że boisz się mi zaufać i nie będę Cię do tego namawiał, gonił i popędzał. Czas pokaże, że można, ale to musi nastąpić samo, nic na siłę bo wszystko można by zepsuć…
 
Po śmierci Pawła nie szukała miłości. On był jej pierwszą i jedyną, najwspanialszą, jaka może się zdarzyć. Gdy wreszcie po trzech latach zaczęła uczyć się życia, nowego życia, pojawił się on. Broniła się jak mogła. Nie chciała, by ktokolwiek zastąpił miejsce tego, który przecież nie mógł być zastąpiony.
 
Nie jestem nieuczciwym wyrachowanym egoistą. Może jestem odpowiedzialnym człowiekiem, który tęskni za czymś, czego nigdy nie doznał? Jednak nie potrafię sprecyzować - czego. Cieszę się, że jesteśmy od początku szczerzy i że umiemy o pewnych sprawach mówić…
​
​​Zaufała, a może tęskniła za ciepłem, bliskością, może potrzebowała oparcia, miłości, poczucia bezpieczeństwa. To był piękny czas, w którym wreszcie zaczęła się uśmiechać i patrzeć w przyszłość.

Dzisiejsze Urodziny wyobrażała sobie od paru tygodni. Co prawda dostrzegała, że Grzegorz nie jest tym, który ją zdobywał kilka miesięcy temu, ale tłumaczyła go wciąż przed samą sobą. Dzwonek do drzwi spowodował szybsze bicie serca. Widok kuriera z bukietem czerwonych róż potraktowała jako początek świętowania. Od razu zauważyła śnieżnobiałą kopertę kontrastująca z czerwienią róż. W jej wyobraźni kryła niespodziankę, której tak bardzo pragnęła…

Nie chciała otwierać jej w pośpiechu. Wykąpała się, przygotowała ulubioną kawę i drżącymi z podekscytowania dłońmi zaczęła sprawdzać, co kryła zawartość…

Wybacz. Nie mogę, nie chcę tego dalej kontynuować. Tak będzie lepiej dla nas.

Nie mogła uwierzyć. Może to jakiś żart. Łzy napłynęły jej do oczu. Wzrokiem zaczęła przebiegać po linijkach tekstu, szukając słów wyjaśniających, że to żart…

Początek był super, wydaje mi się, że kiedy człowiek poznaje drugiego i chce go poznać lepiej, a może i zdobyć, nie widzi pewnych wad, a może nie chce widzieć. A tak było ze mną. Widziałem w Tobie super babkę, atrakcyjną, mądrą i dlatego potoczyło się to przez te pierwsze miesiące tak, a nie inaczej. Jednak potem zaczęły mnie pewne sprawy drażnić, denerwować. Chciałem pisać, ale tylko kiedy miałem na to ochotę, chciałem spotykać się, ale tylko wtedy kiedy miałbym na to czas. Tak wiem, że to egoizm, ale powiedziałem Ci kiedyś, że zdaję sobie sprawę, że jestem egoistą. Dla mnie znajomość ta mogłaby mieć sens tylko na takich warunkach, o których napisałem, że to ja ustalam warunki. Więc kiedy nie piszę przez tydzień, i kiedy nie spotykamy się przez dwa tygodnie, to po prostu tak ma być, bo ja nie mam ani czasu, ani ochoty. Więc kiedy zauważyłem, że taki układ Ci nie odpowiada, próbowałem Ci to delikatnie powiedzieć. Ale kiedy zaczęliśmy rozmawiać o nas, zaczęło być to dla mnie nie do wytrzymania. Zacząłem odczuwać to tak, jakbyś mnie osaczała. Wiem, że nie miałaś ani takiego zamiaru, ani nie odbierałaś tego w ten sposób, być może powiedziałabyś, że to ja prowokowałem takie sytuacje, ale piszę jak to odbierałem. Kilka razy próbowałem o tym mówić, ale skutków nie było i dlatego zacząłem wysyłać Ci sygnały że, chyba nie ma to sensu. Problem był w tym, że dalej pociągałaś mnie jako kobieta. Już wówczas wiedziałem, że jeśli nie przerwę tego, jeśli nie skończę – zrobię Ci wielką krzywdę, domyślałem się, że z twojej strony zaczęły się krystalizować jakieś uczucia, a to znaczyłoby, że ta znajomość nie jest już tak prosta i nieskomplikowana jak do tej pory. Jednak jak pisałem i mówiłem, nie chcę Cię oszukiwać, nie chcę robić Ci nadziei i być może postępuję zbyt drastycznie, ale nie widzę innego wyjścia.

 Historia Poli to historia wielu kobiet, których życie przeplatają radości i cierpienia, miłość i lęk, zaufanie i rozczarowanie, ból i tęsknota. Życie, w którym dokonujemy czasami niewłaściwych wyborów, popełniamy błędy wynikające z obdarzania ludzi zbyt dużym zaufaniem, a może patrzeniem na innych przez pryzmat swojej uczciwości.  Zrozpaczona, zawiedziona, rozczarowana dziewczyna miała dwa wyjścia, wyciągnąć lekcję z trudnego związku i z podniesioną głową ruszyć dalej w życie, albo rozpamiętywać popełniony błąd. Przecież mogłam się nie oprzeć, nie musiałam rzucać się w ramiona tego człowieka. Dlaczego podjęłam tak głupią decyzję? – te pytania powracały jak bumerang do Poli każdego dnia. I w tym miejscu można by było odpowiedzieć dziewczynie słowami Pani Kasi Miller pochodzącymi z najnowszej książki, w której to sama autorka  opowiada:<< Jeśli ktoś mnie pyta: „Czy ja mam się związać z tym facetem, czy nie, bo nie chciałabym popełnić błędu”, odpowiadam: „Nie ma szansy, ponieważ to, co bierzesz w tej chwili pod uwagę, to jest tylko kawałeczek czegoś, co widzisz. Na to, co się będzie działo pomiędzy Tobą a tym człowiekiem, nie wpływa tylko to, co jest w nim i w Tobie teraz, ale cały świat, mnóstwo rzeczy może się zdarzyć>>. Pola nie mogła wielu rzeczy przewidzieć, ale od niej zależało, jaką drogę wybierze po odejściu Grzegorza. Od nas bowiem zależy, co wybieramy. Katarzyna Miller ze swoim dystansem do życia podsuwa kolejną myśl: ,,…widzę wszystko, ale wybieram dobre. A jak wybieram dobre, to ono mnie wybiera. I mam ochotę na więcej.” Błędy i złe wybory są rzeczą ludzką, natomiast ważne, by nie odebrały nam ochoty na delektowanie się życiem.
​
Wspomniana książka „Życie od A do Z” to zbiór felietonów rozpisanych według  liter alfabetu, które wciągają czytelnika bez reszty. Kolejne rozdziały, które można czytać w dowolnej kolejności są poświęcone różnym aspektom życia, między innymi: miłości, zdradzie, wolności, dojrzałości, optymizmowi, krzywdzie. Pani Kasia w charakterystyczny dla siebie, niezwykle dowcipny, inteligentny, a zarazem ciepły sposób „otwiera” nas na życie, uczy uważności i pokazuje, iż to od nas w bardzo dużej mierze zależy, jakie będzie miało ono barwy i odcienie. Jak stwierdza autorka „ Życia od A do Z”: „Błędem jest trwać w błędzie, w tym, co już jest dla nas niedobre. Jeść niesmaczne, zepsute rzeczy, utrzymywać iluzję, że coś trwa, choć  się już skończyło. Niezgoda na przemijanie też jest błędem, ponieważ zatrzymujemy coś, z czego nie ma już energii. Będąc w kontakcie ze sobą i z realnością, możemy zaczynać na nowo, odradzać się, zamiast patrzeć do tyłu i się nie rozwijać.”
Wspaniała lektura na popołudnie z kawą. A jeśli powiecie: "Nie mam czasu", to od razu pomyślcie, jak w takim razie cieszyć się życiem, nie mając czasu na życie? :) Dziś sobota - spróbujcie!


Fragmenty pochodzą z książki  Katarzyny Miller, Dariusaz Janiszewskiego "Życie od A do Z". Wydawnictwo Zwierciadło

​Jeżeli żyjesz w toksycznym związku, przeżywasz trudne chwile, nie możesz poradzić sobie z tłumionymi uczuciami, targają Tobą emocje - pomożemy CI. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie!

Siedziałam już na widowni przed premierą przedstawienia i nagle ją ujrzałam. Czy to na pewno Mirka? Wchodząca na salę śliczna blondynka w czerwonej sukience przypominała mi moją koleżankę z liceum. W zasadzie spotykałam ją co jakiś czas, bo mieszkamy w pobliżu, ale ta jakaś młodsza, subtelniejsza, zgrabniejsza. Nie mogłam uwierzyć i oderwać oczu, aż nagle gasnące światło przypomniało mi, że jestem w teatrze i lada moment rozpocznie się przedstawienie.

Podczas przerwy w foyer natknęłam się na Mirkę. To jednak ona! Nie kryłam mojego podziwu. Przecież dziewczyna, którą miałam w pamięci wyglądała inaczej. Tamta była dobrze zbudowana, trochę przy kości. A teraz stoi przede mną szczuplutka, przyciągająca wzrok mężczyzn subtelna blondynka. „Wyglądasz olśniewająco”- powiedziałam. „To efekt współpracy z dietetykiem i moja silna wola. Zawsze pragnęłam schudnąć, ale kręciłam się w kółko. Korzystałam z wielu diet i nic. To było ostatnie podejście, po którym w razie kolejnej porażki, miałam zaakceptować siebie w rozmiarze 40 plus”- odpowiedziała z uśmiechem. Prawdę mówiąc, moim sukcesem nie tylko jest zgubienie zbędnych kilogramów. Zawalczyłam o siebie. Moja systematyczność i konsekwencja pomagają mi osiągnąć moje cele, zrealizować odkładane wciąż marzenia, których nie realizowałam, bo błędnie uważałam, że wszyscy wokół byli temu winni, dostrzegałam jedynie przeszkody tkwiące na zewnątrz. Na szczęście przebudziłam się i dokonałam zmian w moim myśleniu i dzisiaj inaczej podchodzę do życia. Zrozumiałam, że przez wiele lat traciłam czas, energię, pieniądze i kręciłam się w kółko.

„Wychodzenie naprzeciw własnej wolności i szczęściu to nie jest łatwy proces. Pewnie dlatego tak kochamy własne marzenia, ale i w nich utykamy. Z kolei ponieważ boimy się je realizować, znajdujemy tysiące wytłumaczeń — rynek, (…), żona, mąż, teściowa — wszyscy są winni.”*

Patrząc na Mirkę, pomyślałam o mojej siostrze Julce. Śliczna, inteligentna, wykształcona, zjednująca sobie wszystkich przy pierwszym kontakcie, ale nieszczęśliwa, zniewolona swoimi emocjami: poczuciem winy, zazdrością, złością, frustracją. Emocje kłębiły się w tej cudownej dziewczynie i stawały się panami jej życia, a ona niczym niewolnica poddawała się im. Nie umiała też żyć teraźniejszością, wciąż wracała do tego, co było, katowała się myślami, że kiedyś było pięknie, a teraz… Wmawiała sobie wciąż, że zbyt wiele się zmieniło i nic dobrego już w życiu jej nie spotka. Marzyła o tym, czego by pragnęła, ale to tylko ją frustrowało. Wmawiała sobie wciąż, że nic nie umie, jest do niczego, że po urodzeniu dzieci wyszła z pewnego rytmu i nawet na znalezienie pracy nie ma szans.

„Zza kulis mogę Cię zapewnić, że każdy sukces, który podziwiasz, to spektakl. Coś, co widzi się z zewnątrz, i nie masz bladego pojęcia, z czym ten człowiek jest w środku. Każdy ma swoje demony, mniejsze lub większe głody, lepsze i gorsze dni. Świadomość tego, że <<inn>>; też mierzą się z podobnymi jak Twoje wyzwaniami, może być kojąca.”*

Julka sama sobie zbudowała klatkę utkaną z tego, co ją ograniczało, a pochodziło z wewnątrz, z niej samej. Nie była w stanie poczuć się osobą szczęśliwą, łapiąca wiatr w żagle swojego potencjału i wypłynąć na szerokie wody. Jej łódź była mocno przycumowana do brzegu, obciążona balastem, którego się kurczowo trzymała. „Nie można, nie wypada, muszę, powinnam, nie dam rady”.

Czy nie jesteśmy podobni do Julki? Nie dostrzegamy swojego potencjału, nie kochamy siebie, marzeń nie przebijamy w działania, robimy pewne rzeczy wbrew sobie, tylko dlatego, że wypada, nie stawiamy granic. A może warto zacząć oddychać, naprawdę oddychać pełną piersią. Aby to zrobić należy zastanowić się, co jest przyczyną naszego ucisku? Co jest balastem, który nie pozwala nam wypłynąć na szerokie wody? A może jest wiele tych lin trzymających nas przy brzegu i powodujących, że nie możecie być wolni?

„Kochamy zmiany, pod warunkiem że nic nie musimy zmieniać. Zmieniamy ubrania, auta i wystrój w domu. Modyfikacje zewnętrzne przychodzą względnie łatwo. Jeśli jednak robienie czegoś inaczej dotyczy nas samych, sprawy się komplikują. Jest to z logicznego punktu widzenia sprzeczne. Zachwycamy się, kiedy dziecko nauczy się chodzić, wypowiada pierwsze słowa albo samodzielnie zacznie jeść. Nie zwracamy najmniejszej uwagi, jaki proces zaszedł w tej małej główce, ba, w całym ciele. Jakaż to determinacja, by ciągle wstawać, nawet po setkach upadków. Pomimo niepewności i utraty równowagi dziecko trwa w tym instynktownym pragnieniu, by w pełni wykorzystać to, co dała mu natura. W dodatku w zgodzie z przeznaczeniem, bo przecież nie uczy się chodzić na rękach. Nikt tego nie kwestionuje. Nikt się nie dziwi, że szkrab gaworzy, potem samodzielnie siada, raczkuje, aż w końcu biega. Nie robi nic innego, tylko się zmienia. Na tym polega zmiana — to rozwój, który ma zaspokoić potrzebę lepszego radzenia sobie. To poszerzanie horyzontu postrzeganej złożoności świata i usprawnianie własnej rzeczywistości zgodnie z pragnieniami i w dopasowaniu do własnego potencjału. Myśl, że miałbyś zatrzymać się na etapie raczkowania, raczej by Ci się nie spodobała. To najlepszy dowód na to, że kochamy zmiany. Jeśli dziecko nie reaguje stosownie do wieku, nie przejawia zmian rozwojowych, rodzice się zamartwiają. Nikogo nie niepokoi natomiast to, że dorośli ludzie tkwią w sztywności przekonań, iluzji władzy i kontroli, jakby zmiana była zamachem na ich jestestwo.”*

Julka nie wiedziała tego, co zrozumiała Mirka, że wyjście naprzeciw własnej wolności i szczęściu jest związane z podjęciem rozmaitych, często trudnych decyzji. „Im dłużej świadomymi decyzjami rządzić będą nieświadome głody, tym dłużej trwać będzie chocholi taniec i usprawiedliwianie własnych niepowodzeń czyimiś zachowaniami. Dopóki będziesz trwać w iluzji, dopóty nie poznasz samego siebie. Byłoby szkoda, bo masz wizje i pomysły, które pokocha świat. Potrafisz to zaplanować i zrealizować. Twoja pasja czeka, aż dogoni ją odwaga, a największą odwagą jest się bać.”*

W moje ręce parę dni temu trafiła książka Moniko Reszko „Mindf*ck szefa. Żeby w końcu wyszło tak, jak ma wyjść.” Co prawda książka jest skierowana dla osób budujących firmy, ale moim zdaniem jest skarbnicą wiedzy dla każdego człowieka, który chce ruszyć z miejsca, dokonać zmian w swoim życiu, dla każdego, kto chce przekuwać marzenia w działania, kto po prostu chce być szczęśliwy. Ta książka może stać się bodźcem dla każdego z nas, może zmotywować nas do podjęcia działań na różnych polach naszego życia. Dzięki niej możemy pokonać prawdziwe blokady i rozpoznać przyczyny niepowodzeń. To książka dla osób, które są gotowe na zmianę na lepsze, ponieważ ona może pomóc nam jej dokonać, o ile tylko będziemy chcieli.

Na koniec proponuję każdemu z Was ćwiczenie zaczerpnięte z książki Moniki Reszko. Pytania z niego w formie PDF będziecie mogli pobrać i wydrukować, aby mieć do nich łatwy dostęp każdego dnia.

„Gdyby na podstawie Twojego doświadczenia ostatnich miesięcy miałby powstać scenariusz, to jakiego gatunku byłby to film? Czym charakteryzuje się główny bohater?
​
Skorzystaj z kilku pytań, które ułatwią Ci napisanie scenariusza godnego Oscara.

Ona i on. Szukają się, by w chorym związku zaspakajać swoje potrzeby. Potrzeby będące wynikiem błędów wychowawczych swoich rodziców. Narcyz i Kopciuszek. Szukają się, by odnajdując siebie, nie zaznać prawdziwego szczęścia.

Narcyz, o którym pisałyśmy w poście „Uwaga, Narcyz!”, wychowywany był w domu, w którym na miłość musiał zasłużyć byciem idealnym. Zabrakło w nim bezwarunkowego uczucia. Rodzice oczekiwali, by był idealny i wciąż dawali mu odczuć, że nie zasługuje na ich miłość.

W dorosłym życiu  poszukuje kobiety, która będzie wzmacniała jego niskie poczucie wartości. I często trafia na osoby, które kochają za bardzo. Odnajduje kobiety, które z kolei w domu rodzinnym były zależne od innych. Od dzieciństwa uświadamiano im, że potrzebują wsparcia, bo same sobie w życiu nie poradzą. Ta potrzeba zależności wpłynęła na ich sposób myślenia i zachowania. Osoby te uważają, że nie zasługują na  szczęście. Są gotowe do niesienia pomocy, poświęcania się. To daje im poczucie bycia potrzebną. Wybaczają, dają się krzywdzić, bo przecież nie zasługują na miłość. Panicznie boją się  opuszczenia. Gdy trafią na Narcyza, zostaje zaspokojona ich potrzeba bycia dowartościowywaną i docenianą, ale do czasu. Narcyz w związku z Kopciuszkiem paradoksalnie im więcej dostaje, tym szybciej się oddala. Potrzebuje kobiet, które go wielbią, by przeglądać się w ich zakochanych oczach, ale nie wierząc w swoją wartość, ucieka i odtrąca Kopciuszka, obawiając  się, że zostanie zdemaskowany.

Ratunkiem dla takiego związku jest rozwój emocjonalny jednego z partnerów. Wówczas jest szansa na otwarcie drugiej osobie oczu. Terapia może pomóc w wyzwoleniu się z zaklętego kręgu, który miał swoje początki w domu rodzinnym.
​

​Jeżeli żyjesz w toksycznym związku, przeżywasz trudne chwile, nie możesz poradzić sobie z tłumionymi uczuciami, targają Tobą emocje - pomożemy CI. O ile chcesz skorzystać  z naszej wiedzy i doświadczenia, zapraszamy na porady on line. Wielu osobom pomogłyśmy, pomożemy i Tobie :) Możemy pomóc Ci inaczej patrzeć na świat... bo przecież wszystko zaczyna się w naszej głowie!